Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει.
‘Ηταν η μέρα που θα έλεγα το μάθημα…
Επιτέλους!
Έπειτα από πολλές εβδομάδες (μήνες δηλαδή) αδιαφορίας, ήμουν διαβασμένος.
Θα καλούσε το όνομά μου η καθηγήτρια της ιστορίας και εγώ θα σηκωνόμουν στον πίνακα -κατά την προσφιλή της συνήθεια- για να “πω το μάθημα”.
Ήταν το 1991 και πήγαινα στην πρώτη λυκείου.
Ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία να σηκωθείς στον πίνακα και να πεις αυτό που διάβασες.
Τουλάχιστον για μένα…
Ούτε την ‘έκθεση σε κοινό’ απολάμβανα, ούτε την κριτική. Ούτε και το σχολείο γενικότερα…
Η μειωμένη εργαζόμενη μνήμη με την οποία πορευόμαστε παρέα στη ζωή, έκανε την απομνημόνευση μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία….
Η μέρα λοιπόν είχε φτάσει. Η κρίσιμη ώρα ήταν τώρα πολύ κοντά…
Από μέσα έτρεμα, όμως είχα και μια αίσθηση θάρρους και σιγουριάς. Το είχα διαβάσει καλά το μάθημα.
Μπορεί να διάβασα μια φορά ολόκληρο το τρίμηνο, αλλά το είχα μάθει απ’ έξω και ανακατωτά που λέμε 🙂
Στο διάλειμμα χαλαρός από έξω, αλλά αγχωμένος… μέχρι το μεδούλι.
Το κουδούνι χτυπά.
Η ώρα έχει πλέον φτάσει…
Με το χαρακτηριστικό της αργό βήμα, η καθηγήτρια μπαίνει στην αίθουσα.
Κάθεται στη θέση της και ανοίγει όπως πάντα το βιβλιαράκι της.
Το ξεφυλλίζει αργά και βασανιστικά και αν δεν είσαι διαβασμένος, έναν κόμπο στο λαιμό τον νιώθεις…
Θα είσαι σήμερα εσύ ένα από τα τρία ονόματα που θα επιλέξει να εξετάσει;
Ή θα είσαι τυχερός και θα τη γλιτώσεις;
Ο ήχος του ξεφυλλίσματος ανατριχιαστικός για όλους, μα περισσότερο για εμάς τους ‘ρέμπελους’.
Ξαφνικά ο χρόνος σταματά, το μπλοκάκι φτάνει στη σελίδα που θέλει και ακούγεται χαμηλόφωνα αλλά ξεκάθαρα…
Φαρμάκης…
Πρός έκπληξη όλων, σπάω το καθιερωμένο μοτίβο και σηκώνομαι στον πίνακα με ένα κρυφό χαμόγελο του στυλ ‘τώρα θα δείτε’ για να πω το μάθημα!
Βλέπεις, το σύνηθες ήταν η κυνική απάντηση ΄δεν έχω διαβάσει κυρία’.
Οι συμμαθητές κοιτούν με αγωνία αλλά και περιέργεια, ενώ δε λείπουν και τα επιφωνήματα έκπληξης αλλά και επιδοκιμασίας.
Στέκομαι τώρα δίπλα στη έδρα με πρόσωπο πρός την υπόλοιπη τάξη και βλέπω πρόσωπα να χαμογελούν… τους συμμαθητές μου.
Παίρνω ακόμα περισσότερο θάρρος και είμαι έτοιμος να εξιλεωθώ για όλες τις φορές που έγινα ρεζίλι όντας αδιάβαστος.
Τί είχαμε σήμερα Φαρμάκη παιδί μου;
Ρωτάει η καθηγήτρια, περιμένοντας και αυτή με μια σχετική περιέργεια να με ακούσει.
Παίρνω μια ανάσα και ξεκινάω…
“Είχαμε την …………”
περιγράφοντας το κεφάλαιο που είχα μάθει απ’ έξω μετά από επίμονη προσπάθεια και ικανό αριθμό επαναλήψεων.
Αφού περιέγραψα τον τίτλο ξεκινάω να λέω το μάθημα…
Ξαφνικά, ένα χέρι στα 50 εκατοστά εκ δεξιών μου, χτυπά με νεύρο στην έδρα, κάνοντας ένα κρότο όμοιο με κροτίδα γηπέδου.
Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τη θυμωμένη γκριμάτσα της καθηγήτριας, να με κοιτάει και να λέει…
“Όχι! Αυτό το κεφάλαιο το παραλείψαμε και για σήμερα είχαμε το επόμενο κεφάλαιο!”
Κάτσε κάτω μη σε πετάξω έξω!
…
Κεφάλι κάτω, χλευασμός από την υπόλοιπη τάξη, απογοήτευση…
Εφιάλτης.
Δε θα μπορούσα να φανταστώ χειρότερο σενάριο, ούτε σε ταινία…
Τι ντροπή, τι αδικία, τι αδιανόητο σκηνικό είχε μόλις παιχτεί.
Τι μαχαιριά στην ήδη χαμηλή αυτοεκτίμησή μου…
Ότι χειρότερο θα μπορούσε να γίνει, είχε γίνει!
Ο νόμος του Μέρφυ σε πλήρη εφαρμογή.
Αυτό το στιγμιότυπο, αυτή την εμπειρία θα τη θυμάμαι για μια ζωή.
Όχι γιατί είμαι περήφανος για τα κατορθώματά μου.
Ήταν στην κυριολεξία ένα ανέκδοτο.
Είχα γράψει τη δική μου ιστορία σε εκείνο το μάθημα.
Μέσα μου με είχε σημαδέψει. Με είχε στιγματίσει.
Όμως εκ των υστέρων, όταν επέστρεψα νοερά και αποτίμησα αυτή την εμπειρία, διαπίστωσα ότι περιείχε ένα πολύ μεγάλο μάθημα.
Ένα μάθημα ζωής…
Κάτι που πλέον κρατώ ως σημαία κινδύνου στο μυαλό μου, όταν λαμβάνω αποφάσεις και όταν ετοιμάζομαι να συγκεντρώσω την προσοχή και την ενέργειά μου σε κάτι.
Κάνω λοιπόν τις ακόλουθες ερωτήσεις πριν να πράξω οτιδήποτε:
- Έχω όλες τις σωστές πληροφορίες και τα δεδομένα προτού ξεκινήσω να δουλεύω κάτι;
- Μήπως πάω να γίνω πολύ καλός σε κάτι ασήμαντο;
- Μήπως δηλαδή πάω να γίνω ανούσια σπουδαίος;
- Αυτό στο οποίο εξετάζω να επενδύσω το χρόνο, την ενέργεια και τα χρήματά μου, αξίζει όντως αυτή την επένδυση;
Τελικά… αν το καλοσκεφτείς, οι χειρότερες εμπειρίες μπορούν να μας προσφέρουν τα πολυτιμότερα μαθήματα.
Αρκεί να έχουμε τη διάθεση και την πρόθεση να τα εξερευνήσουμε.
Είναι μια επιλογή που μπορούμε να κάνουμε, έτσι δεν είναι;
Η δική μου τροφή για σκέψη μόλις έπεσε στο τραπέζι.
Αν έχεις κάτι να μοιραστείς στα σχόλια παρακάτω…
Ορίστε να φάμε 😉
