Ώρες ώρες στέκομαι λίγο στη σκέψη πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και πόσο γρήγορα ξεχνάμε.
Κάτι που έγραψα το πρωί, το βράδυ φαίνεται τόσο μακρινό, τόσο ‘ξένο’.
Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος είναι μια ‘σταθερή’.
Η δική μας αίσθηση είναι που αλλάζει σε σχέση με το χρόνο.
Η τεχνολογία και οι ρυθμοί που έχουν φέρει οι οθόνες και οι συσκευές στη ζωή μας έχει αλλάξει για πάντα τη σχέση μας με το χρόνο.
Συμφωνείς;
Κάπως έτσι πέρασαν τρεις εβδομάδες από το προηγούμενο email μου.
Δεν είχα πρόθεση να παραμείνω σιωπηλός, απλά με πήρε… το ρέμα.
Καθώς σκέφτομαι το θέμα για το σημερινό μήνυμα και τι θα μπορούσα να σου δώσω σαν τροφή για σκέψη, έρχεται η ματιά μου στο τελευταίο μου μήνυμα…
Στην αίσθηση της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου.
(Αναστεναγμός)
Σε εκείνο ακριβώς το σημείο συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος και πόσο γρήγορα ξεχνάμε…
Σε τρεις εβδομάδες παρόλο που φυσικά δεν το ξέχασα, η αίσθηση της απώλειας σιγά σιγά άρχισε να πηγαίνει προς τα πίσω…
Μέρα με τη μέρα αφήνει τη θέση της σε νέα συναισθήματα, νέες σκέψεις, νέα δεδομένα, νέες προκλήσεις…
Πόσο γρήγορα μπορεί να ξεχαστεί ένα πρόσωπο;
Πόσο γρήγορα περνάμε στο επόμενο κάτι;
Η αλήθεια είναι πως είχα πολλά ερεθίσματα να κατευθύνω αλλού το μήνυμα αυτό, όμως έχω την αίσθηση ότι έχω κάτι που πρέπει να μοιραστώ μαζί σου.
Δεν ξέρω το λόγο, αλλά θα ακολουθήσω αυτή τη διαίσθηση και θα αφήσω σε σένα να επιλέξεις τι θα κρατήσεις από αυτό και τι θα σε εμπνεύσει.
Ήταν άνοιξη του 2020 όταν είχαμε τις καραντίνες από το πρώτο κύμα του covid.
Ένα μεσημεράκι έλαβα ένα μήνυμα από την Pat (πρωινές ώρες στο Βανκούβερ όπου βρισκόταν), στο οποίο μου ζητούσε ευγενικά μια χάρη.
Ήθελε το feedback μου γιατί έκανε ένα σεμινάριο online και αυτό ήταν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Μου ζήτησε λοιπόν, σε μια προσπάθεια να μάθει καλύτερα τον εαυτό της και τα τυφλά σημεία της, να της πω την άποψή μου σχετικά με τη συνεργασία μας και το πώς την βλέπω εγώ με τη δική μου ματιά.
Η αλήθεια είναι ότι το έκανα με πολύ χαρά και μάλιστα αισθανόμουν ιδιαίτερα ευγνώμων που ζήτησε την άποψή μου.
Ήταν σαν μια ψήφος εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου, έβλεπα μια εκτίμηση ως προς την άποψή μου και αυτό με έκανε να αισθάνομαι όμορφα.
Δεν ήταν τυχαία η Pat βλέπεις.
Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, μια εξαιρετική επιχειρηματίας και ένα πρότυπο νοοτροπίας και ηγεσίας για μένα.
Στο τέλος λοιπόν του μηνύματος που έστειλα, της ζήτησα ευγενικά να κάνει το ίδιο και για μένα, καθώς όπως της έγραφα εκτιμούσα πολύ την οπτική της.
Η μέρες πέρασαν και -ως συνήθως- μετά από λίγο καιρό ξέχασα τελείως ότι είχα ζητήσει το feedback της Pat.
Λίγες μέρες αργότερα, γύρω στις 7 το απόγευμα, καθώς διάβαζα το βιβλίο μου στην αγαπημένη μου θέση, ακούω το ήχο από το messenger.
Δεν έδωσα σημασία, συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου για να ολοκληρώσω το κεφάλαιο και μετά από λίγο έπιασα το κινητό να δω ποιος ήταν.
Στα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα ο χρόνος σταμάτησε, το αίμα πάγωσε και οι κόρες των ματιών μου είχαν γίνει γιγάντιες…
Είχε έρθει η απάντηση της Pat για το feedback που της ζήτησα και δεν ήταν κάτι που περίμενα να ακούσω…
Έχεις ποτέ νιώσει να σου πετάνε έναν κουβά κρύο νερό στα μούτρα;
Ε κάπως έτσι ένιωσα εκείνη τη στιγμή…
Κρύος ιδρώτας.
Είχα κοκκινίσει, ένιωθα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι.
Μια αίσθηση ντροπής, μια δυσφορία, προσπαθούσα μάταια να βγάλω νόημα από αυτό που διάβαζα…
“Η τάση για τελειότητα σε ότι κάνεις είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει σε όλα. Είναι το δυνατό σου σημείο αλλά είναι και η μεγάλη σου αδυναμία την ίδια στιγμή.
Βλέπω σε σένα μια βαθύτερη ανάγκη να γνωρίζεις πρώτα όλες τις απαντήσεις, η οποία και δεν σε αφήνει να κάνεις βήματα μπροστά καθημερινά.
Η εξέλιξη έρχεται όταν έχεις εξαντληθεί από την εξερεύνηση κάθε λεπτομέρειας, οπότε και αφήνεσαι αρκετά έτσι ώστε να δράσεις και να προχωρήσεις, όμως όταν πετυχαίνεις κάτι, τότε γυρίζεις στη φάση της ανάλυσης για το πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερα.
Η εξέλιξη θα έρθει όταν αποδεχτείς ότι όλα είναι τέλεια όπως είναι μέσα στην ‘ατέλειά τους’ και τότε είναι που έρχεται και η γαλήνη στο μυαλό.
Αν δεν επαναπρογραμματίσεις τον εγκέφαλό σου, το θεωρώ πολύ δύσκολο έως απίθανο να πετύχεις τους στόχους σου.
Μην ξεχνάς ότι αυτή είναι μόνο η οπτική μου και τίποτα παραπάνω”.
Με μια λέξη ΣΟΚ.
Τί ήταν αυτό ρε φίλε τώρα; αναρωτιόμουν…
Η Pat ήταν έξυπνη. Και έμπειρη. Και πάντα είχε καλό σκοπό.
Ήξερε τι έκανε…
Μου έδινε την οπτική της ‘στεγνά’. Χωρίς πολλά λόγια και χωρίς καλά λόγια.
Στο κεφάλι κατευθείαν, ήθελε να μου δείξει που εντοπίζει το σημείο που κατά τη γνώμη της έπρεπε να δω, να εστιάσω, να βελτιώσω.
Εγώ όμως δεν μπορούσα απλά να το δεχτώ όλο αυτό γιατί ήταν πάρα πολύ αυστηρό ως κριτική.
Δηλαδή κάτι μέσα μου κλοτσούσε…
Το ‘εγώ’ μου ένιωθε προσβεβλημένο και αδικημένο.
Δεν απάντησα στο μήνυμά της.
Έμεινα εκεί αρκετές μέρες να το μελετάω και να προσπαθώ να καταλάβω τι βλέπει σε μένα που την κάνει να λέει αυτά που λέει.
Έκανα μια λίστα με ερωτήσεις για να πάρω ότι καλύτερο μπορώ από την οπτική της Pat.
- Τι βλέπει αυτή για μένα που δεν βλέπω εγώ;
- Πώς μπορεί να σκέφτεται για να με κρίνει/αξιολογεί με αυτόν τον τρόπο;
- Με ποιον μπορεί να με συγκρίνει;
- Τί είναι επιτυχία για την Pat και τί για μένα;
- Τί είναι πρόοδος / εξέλιξη για την Pat και τι για μένα;
- Τί αξίες έχω εγώ και τί αξίες έχει η Pat;
- Αν είναι αυστηρή μαζί μου γιατί μπορεί να το κάνει;
- Τί θέλω να κρατήσω από όλα αυτά που μου έγραψε;
- Τί από αυτά που μου έγραψε μπορεί να είναι η προβολή της στη δική μου προσωπικότητα;
- Πώς μπορώ να δω αυτά που μου ανέφερε και που δεν μπορούσα να δω μέχρι τώρα;
- Πώς μπορώ να μικρύνω αυτά τα διαστήματα για να επιταχύνω την εξέλιξη μου;
- Τί μπορώ να κάνω για επαναπρογραμματίσω το νευρικό μου σύστημα και κατ’ επέκταση τον εγκέφαλό μου;
Όταν απάντησα όλα αυτά τα ερωτήματα, πραγματικά είδα μπροστά μου πράγματα που δεν είχα τη δυνατότητα να δω ποτέ στο παρελθόν.
Η κριτική/αξιολόγησή της ήταν ευλογία.
Η δική μου θέληση για εξερεύνηση ήταν επίσης ευλογία.
Ήταν λίγο αστείο γιατί χρησιμοποιούσα ακριβώς τον ίδιο τρόπο που μου περιέγραφε (εξερεύνηση κάθε λεπτομέρειας) για να αναλύσω τις σκέψεις τις και το feedback της.
Ευχή και κατάρα ε; 🙂
Μετά από λίγες μέρες της απάντησα…
“Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, είναι το καλύτερο feedback που έχω λάβει ποτέ”.
Μόλις το διάβασε με πήρε τηλέφωνο.
Μιλήσαμε δύο ώρες και μου εκμυστηρεύτηκε κάποια πολύ προσωπικά της βιώματα.
Δεν κατάλαβα γιατί…
Μου έκανε επίσης πρόταση συνεργασίας για ένα project που έτρεχε ο σύζυγός της.
Ήταν η καλύτερη σφαλιάρα που έχω φάει στη ζωή μου αυτό το μήνυμα της Pat.
Με βοήθησε να δω περισσότερα από ένα τυφλά σημεία μου και επίσης με έβαλε σε μια τροχιά επαγρύπνησης για το πότε μπορεί να χάνομαι στην υπερανάλυση.
Αφήνοντας στην άκρη τον εγωισμό μου πήρα το μέγιστο από αυτό το μήνυμα και την οπτική της Pat.
Θλίβομαι που δε μπορώ να το ξανασυζητήσω μαζί της, όμως νιώθω πραγματικά πολύ τυχερός που μου προσέφερε αυτή την οπτική.
Κάτι τελευταίο ως τροφή για σκέψη…
Αυτό που έβλεπε η Pat σε μένα, μπορούσα να το δω σε άλλους ανθρώπους αλλά δεν μπορούσα να το δω στον εαυτό μου.
Γι’ αυτό αγαπημένε/η αν έχεις την καλή διάθεση και την πρόθεση να βοηθήσεις κι εσύ εμένα, να ξέρεις ότι το feedback σου όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτο αλλά θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα 🙂
Καλό μας μήνα και εις το επανιδείν!
