Η ποιότητα της ζωής μου, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τα στανταρτς που έχω θέσει.
Αν δεν τα έχω θέσει εγώ συνειδητά, σκόπιμα δηλαδή, τότε το έχουν κάνει άλλοι για μένα ήδη και ζω με αυτά.
Ουπς…
Είναι από αυτά που όταν τα αντιλαμβάνεσαι, νιώθεις σα να πέφτεις από την καρέκλα…
Είσαι εκεί αλλά δεν είσαι… είσαι αλλού, παίρνεις εκείνο το απλανές βλέμμα και ταξιδεύεις 🙂
Δε σου φαίνεται παράξενο;
Μια πληροφορία την ακούς και την καταλαβαίνεις, σου ακούγεται λογικό δηλαδή.
Την κρατάς και τη θυμάσαι που και που.
Όμως είναι εκείνη η μοναδική στιγμή που θα την ακούσεις για πολλοστή φορά, που θα το νιώσεις, θα πεις…
Ουου! Τώρα νιώθω τι εννοεί!
Κάπως έτσι, πριν από λίγες μέρες ήρθε μια ‘αναλαμπή’, που πρόσθεσε ένα ακόμα στοιχείο πάνω στα ‘στανταρτς’.
Μπορείς να επιλέξεις να το δεις από όλες τις οπτικές και πλευρές της ζωής.
Στο πως κάνεις τη δουλειά σου, στις σχέσεις σου με τους άλλους, στην υγεία σου, στα οικονομικά σου και πάει λέγοντας.
Πόσο καλός/ή είσαι σε αυτό που κάνεις;
Πόσο καλά κάνεις κάθε φορά που κάνεις αυτό που κάνεις;
Πόσο καλύτερος/η θα μπορούσες να γίνεις;
Πόσο καλύτερα θα μπορούσες να κάνεις ότι κάνεις, κάθε φορά;
Τι ανέχεσαι; τι δεν ανέχεσαι;
Η δική μου αναλαμπή, προήλθε έπειτα από μια συζήτηση που είχα πριν από λίγες μέρες…
Το περιβάλλον σου είναι απόλυτα ενδεικτικό για το τι πραγματικά ανέχεσαι.
Οι άνθρωποι που ζεις, συμβιώνεις, συνεργάζεσαι, συναναστρέφεσαι είναι μεγάλο κομμάτι αυτού του περιβάλλοντος.
Δεν είναι το μόνο όμως. Το πως διατηρείς το χώρο που ζεις είναι και αυτό κομμάτι του περιβάλλοντός σου.
Το πως διατηρείς το αυτοκίνητό σου, είναι επίσης ένα κομμάτι.
Το ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα είναι και αυτό ένα κομμάτι, απλά σε άλλη μορφή.
Όμως… υπάρχει ένα ερώτημα που αφορά όλα τα παραπάνω.
Ποιο είναι το σημείο μηδέν για σένα;
Μμμ;
Που τελειώνουν τα όριά σου;
Πότε θα πεις φτάνει;
Πόσο θα επιτρέψεις κάποιον να ‘εισβάλλει’ στη ζωή σου;
Πόσο χρόνο να δώσεις σε άλλους ή σε κάτι που πρέπει να γίνει;
Στα πόσα κιλά σταματάει το όριό σου; (είτε πάνω, είτε κάτω)
Στα πόσα χρήματα;
Στις πόσες προσβολές ή επιθέσεις;
Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση να αντιδράσεις στις σχέσεις σου με τους άλλους ή να μαλώσεις.
Κάθε άλλο… είμαι υπέρμαχος της υπομονής και της συγχώρεσης.
Μπορείς όμως να θέσεις τα όριά σου.
Και να τα επαναπροσδιορίζεις όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο.
(εσύ θα το κρίνεις αυτό, όχι κάποιος τρίτος)
Στην αναλαμπή μου τώρα…
Η επιλογή των συνεργατών μας είναι ενδεικτική για τα όριά μας και για τα στανταρτς που έχουμε.
Συνεργάτης μπορεί να είναι και ο μανάβης που ψωνίζεις.
Ή ο λιανοπωλητής στη λαϊκή αγορά.
Δεν είναι μόνο επαγγελματική η σχέση.
Εννοώ την καθημερινή σχέση με τους άλλους. Με όλους.
Προσωπικά βλέπω ως συνεργάτη κάθε άνθρωπο με τον οποίο θα χρειαστεί να περάσω χρόνο μαζί ή/και θα αφορά μια συναλλαγή.
Μια παροχή υπηρεσίας, ή αγορά προϊόντων.
Συν-εργάζομαι και με αυτούς, για να ανταλλάξουμε κάτι που έχει ή έχω, με κάτι που θέλει ή θέλω.
Συνεργάτης μπορεί να θεωρηθεί αυτός που σου νοικιάζει ένα ακίνητο, αυτός που σου κάνει service το αυτοκίνητο, η κοπέλα στο ταμείο του super market, η κοπελίτσα που θα σου σερβίρει τον καφέ, ο νεαρός που θα σου φέρει το δέμα με κουριερ…
Πιάνεις την ιδέα σωστά; 🙂
Κάποιους λοιπόν μπορούμε να τους επιλέξουμε, κάποιους όχι.
Δε μπορείς να επιλέξεις τον κουριερ, μπορείς όμως να επιλέξεις τους άμεσους συνεργάτες σου σε επαγγελματικό επίπεδο.
Αυτό με τον οποίον επιλέγεις να συνεργάζεσαι και διατηρείς αυτή τη συνεργασία.
Αυτός/η ο/η συνεργάτης μπορεί να σου αποκαλύψει πολλά για τα όρια που βάζεις ή δεν βάζεις γενικότερα, για τις απαιτήσεις σου και για το τι ανέχεσαι και τι όχι.
Γιατί ως γνωστόν, όπως κάνεις ένα πράγμα, έτσι τα κάνεις όλα 🙂
Αν θέλεις λοιπόν να δεις τυφλά σημεία, μπορείς να παρατηρείς τομείς της ζωής σου και να προσπαθείς να δεις πίσω από τις κουρτίνες, σε πιο βαθύ επίπεδο…
Τι μπορεί να σημαίνει αυτή μου η επιλογή;
Σε ποιόν άλλο τομέα της ζωής μου υπάρχει αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς;
Τι υπάρχει εκεί πίσω που κρύβεται και δεν το έχω δει ακόμα;
Για μένα να σου πω τι ήταν στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Πρέπει να αναπροσαρμώσω τα στανταρτς μου σε κάποιους τομείς της ζωής μου, καθώς προχωράω, καθώς αφήνω (με δυσκολία) πίσω μου το παλιό και καλωσορίζω το καινούργιο με όλη την αγωνία και την ανασφάλεια που το συνοδεύει 😉
Μήπως τελικά μπορούμε να δούμε την καθημερινότητά μας, ως το σύνολο αυτών των στανταρτς και αυτών των ορίων “ανεκτικότητας”;
Τροφή για σκέψη 🙂
