Καθώς οδηγούσα πρός το σπίτι εκείνο το ηλιόλουστο ανοιξιάτικο μεσημέρι, περνούσα από το κοντινό δασάκι και κατέβαινα την κατηφόρα που καταλήγει στο δρόμο του σπιτιού.
Το μυαλό μου στριφογύριζε σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που έκανα online εκείνο το διάστημα.
Το άκουγα ξανά και ξανά και ξανά, κάθε μέρα, για εβδομάδες.
Μα γιατί άκουγες τα ίδια και τα ίδια; θα αναρωτηθείς…
Για να επαναπρογραμματίσω τον εγκέφαλό μου. Να αλλάξω αυτό που είμαι και να γίνω κάτι άλλο, κάτι καλύτερο.
Μια πιο ποιοτική, πιο αναβαθμισμένη έκδοση του εαυτού μου.
Και είχα αντιληφθεί, ότι για να αλλάξω τη ζωή μου, έπρεπε να αλλάξω τη συμπεριφορά μου.
Και για να αλλάξω τη συμπεριφορά μου, έπρεπε να ‘επέμβω’ στο νευρικό μου σύστημα.
Και για να επέμβω στο νευρικό μου σύστημα, θα έπρεπε να αλλάξω τα προγράμματα του εγκεφάλου μου.
Τις συνάψεις, τους νευροσυσχετισμούς, τις πεποιθήσεις που είχα έως τότε.
Τον τρόπο που σκέφτομαι…
Και για να γίνουν όλα αυτά, θα έπρεπε να ‘ξεμάθω’ αυτά που είχα μάθει και να ξεκινήσω να μαθαίνω από την αρχή.
Ταΐζοντας το μυαλό μου, (το ρομποτάκι μου, την τεχνητή μας νοημοσύνη), με νέες πληροφορίες στις οποίες δεν είχα πρόσβαση στο παρελθόν.
Κρατώντας τις ποιοτικές πλευρές του εαυτού μου, τις αξίες μου και τα θετικά στοιχεία που πίστευα ότι είχα και αλλάζοντας αυτά που είχα εντοπίσει ότι ήταν ‘προβληματικά’.
Σε αυτή την προσπάθεια, είχα αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή μου.
Είχε βλέπεις γίνει για μένα, ζήτημα ζωής και θανάτου.
‘Ή θα αλλάξω, ή θα πεθάνω προσπαθώντας‘, ήταν η σκέψη που κυριαρχούσε στο μυαλό μου.
Ήθελα να αλλάξω τον τρόπο που ζούσα, με όποιο κόστος.
Και ήμουν αποφασισμένος να κάνω ότι θυσία χρειαστεί για να το καταφέρω.
Τόσο πολύ είχα αηδιάσει με τη ζωή που είχα.
Και ας μην το έβλεπε κανείς. Μέσα μου ήταν και το κάλυπτα και πολύ καλά τις περισσότερες φορές…
Κάποιες φορές, η χειρότερη εμπειρία που βιώνεις, είναι και αυτή που θα σε κάνει να πεις φτάνει πια.
Ποτέ ξανά.
Καθώς λοιπόν ετοιμαζόμουν να παρκάρω σε 2 λεπτά που θα έφτανα στο σπίτι, η σκέψη που κυριαρχούσε στο μυαλό μου ήταν αυτή της αντίδρασης σε σχέση με την απόκριση.
Αντίδραση και απόκριση.
Μια από τις πιο σημαντικές και κρίσιμες πληροφορίες που έμαθα και ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα.
‘Άλλο η αντίδραση και άλλο η απόκριση’ έλεγε ο αξιαγάπητος εισηγητής του online σεμιναρίου.
‘Αν δεν μάθεις να αποκρίνεσαι αντί να αντιδράς, θα ζεις με τα ένστικτά σου’ έλεγε…
Κι ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ πως μπορώ να εφαρμόσω αυτό και να καταλάβω πότε αντιδρώ και πότε αποκρίνομαι, είχα ήδη ανάψει τα alarm για να παρκάρω.
Σταματάω, βάζω όπισθεν και ξεκινάω να παρκάρω.
Ενώ έχω παρκάρει το μισό από το μικρό μου Yaris, ξαφνικά βλέπω από πίσω να έρχεται κάποιος με φόρα και να κορνάρει.
Χωρίς καν να καταλάβω, έχω ήδη πατήσει την κόρνα μου και γυρίζω προς το μέρος του και ρίχνω ένα δυο από τα γνωστά ‘γαλλικά’, με κλειστό το παράθυρο.
Κάνει και αυτός το ίδιο…
Συνεχίζει το δρόμο του, συνεχίζω να παρκάρω…
Ξαφνικά όμως, αντιλαμβάνομαι ότι μόλις… το έκανα! Μόλις αντέδρασα!
Έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα να σταματήσω να κάνω, απλά ένιωθα ότι δεν είχα τον έλεγχο.
Δε μπορούσα να μην το κάνω.
Ήταν “αυθόρμητο”. Αυτόματο.
Αυτή η στιγμή ήταν η στιγμή της επίγνωσης.
Σα να άναψε μια λάμπα στο σκοτεινό δωμάτιο που ζούσα…
Είχα συγκλονιστεί!
Με τί;
Με το ότι κατάλαβα αυτό που έλεγε, με το ότι δεν είχα κανέναν έλεγχο σε αυτό, με τη δυνατότητα που έχω να το αλλάξω και με τις πιθανότητες και προοπτικές που θα είχα, όταν θα κατάφερνα να το αλλάξω.
Με το πως θα μπορούσα να είμαι στο μέλλον, χωρίς να έχω κουμπιά για να πατάει κάποιος!
Πόσο πιο ελεύθερος θα μπορούσα να ζήσω, αν καταφέρω να αποκρίνομαι αντί να αντιδρώ; σκεφτόμουν…
Στα επόμενα χρόνια, μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με το μήνα, δούλεψα πολύ με τις αντιδράσεις μου.
Βελτιώθηκα τόσο πολύ, που έχω σχεδόν ξεχάσει πως ήμουν…
Και ξέρεις κάτι;
Ακόμα το δουλεύω 🙂 Δε σταματάει ποτέ η εξέλιξη βλέπεις…
Αν αφεθείς, ο “βούρκος της αντίδρασης” είναι εκεί και σε περιμένει.
Υπάρχει ένα κενό, που όσο αόρατο και να σου φαίνεται σήμερα, θα μπορέσεις να το ‘δεις’ αν πραγματικά θελήσεις να ασχοληθείς μαζί του.
Αυτό το κενό, είναι αυτό που κάνει εφικτή την απόκριση σε αντίθεση με την αντίδραση.
Καλώς ή κακώς, η ζωή μας είναι ένα κράμα από αλυσιδωτές και ασυνείδητες αντιδράσεις.
Και οι ρυθμοί μας είναι τόσο γρήγοροι, που από την ταχύτητα δε μπορούμε να δούμε τα πολύ μικρά, τα ελάχιστα μικρά σημεία που είναι κρίσιμα.
Πρέπει λοιπόν να πάμε σε ατομικό επίπεδο.
Ατομικό, όχι με την έννοια του ανθρώπου ως ατόμου, αλλά του ατόμου ως στοιχείο, ως σωματίδιο.
Να πάμε να σκαλίσουμε δηλαδή αυτά τα μικρά σημεία, τα ελάχιστα κρικάκια της αλυσίδας που μας κρατούν δέσμιους χωρίς να το γνωρίζουμε.
Και όταν γίνει αυτό, θα μπορέσουμε να σπάσουμε την αλυσίδα και να απελευθερωθούμε από κάτι που κάνει τη ζωή μας πολλές φορές ανυπόφορη και προβληματική.
Είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους να είναι πιο ανεκτικοί, πιο ήρεμοι και ελάχιστα αντιδραστικοί.
Αυτό το ‘κενό’ λοιπόν, μαζί με παρόμοια ‘κενά’, είναι αυτά που μελετώ, δοκιμάζω, αναλύω και μοιράζομαι τη γνώμη μου.
Αν σε ενδιαφέρει και σου κάνει ‘κλικ’ κάτι από όλα αυτά που μοιράστηκα, μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο παρακάτω να το συζητήσουμε και να εγγραφείς στο εβδομαδιαίο newsletter που στέλνω, με θέματα σαν κι αυτό 🙂
