Καθώς ξεκινάω το πρωινό μου τρεξιματάκι, γύρω στις 6:30 σήμερα το πρωί, παρατηρώ μια… ασυνήθιστη κίνηση στο πεζοδρόμιο.
Χμ… που να οφείλεται άραγε, αναρωτιέται το μυαλό μου…
Σκανάρει λίγο το παρελθόν για αναφορές, πραγματοποιεί τις όποιες διεργασίες του σε κλάσματα του δευτερολέπτου και μου δίνει το αποτέλεσμα, που ονομάζεται ‘νόημα’.
‘Είναι Δευτέρα, κάθε Δευτέρα, πάντα υπάρχουν αυτοί που ξεκινάνε μια προσπάθεια’…
Μου αρέσει, το κρατάω σαν λογισμό, σαν ‘προϊόν νοητικής διεργασίας’ δηλαδή και συνεχίζω το ελαφρύ τρέξιμο.
Τα νέα πρόσωπα στο δρόμο μου αποσπούν την προσοχή κάθε λίγο και λιγάκι.
Το μάτι μου πηγαίνει στις νέες φιγούρες που συναντάω και περπατούν ή να τρέχουν πλάι μου.
Ο εγκέφαλος συνεχίζει να ‘σκανάρει’ όσο εγώ τρέχω και ‘παράγω’ ή ‘τσιμπάω’ σκέψεις.
Ξαφνικά με την άκρη του ματιού μου, ‘πιάνω’ δυο φιγούρες στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Ήταν το ζευγάρι που περπατούσε κάθε μέρα, την ίδια ακριβώς ώρα, όσο εγώ έτρεχα στο γήπεδο, στην προ covid εποχή…
Τότε που μπορούσες ακόμα να πας να αθληθείς ότι ώρα θέλεις στο δημόσιο στάδιο… (αναστεναγμός)
Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω λίγο διαφορετική τη φιγούρα του άντρα, από το γνωστό αυτό ζευγάρι.
Μπερδεύομαι για λίγο και γυρίζω το κεφάλι να κοιτάξω καλύτερα. Την περιέργεια βλέπεις, δύσκολο να τη νικήσεις.
Ο εν λόγω κύριος, στη δεκαετία των 50 θα τον έκανες, είχε βάλει αρκετά κιλά.
Η ίδια φιγούρα, με το ίδιο ακριβώς χαριτωμένο και καμαρωτό στυλ περπατήματος, απλά με μια κοιλιά να προηγείται λίγο πριν εμφανιστεί ο ίδιος 🙂
Πω πω… σκέφτομαι… αυτό είναι σχεδόν σίγουρα από τους αποκλεισμούς και τις απαγορεύσεις τον προηγούμενο ενάμιση χρόνο.
Πόσο εύκολο είναι να χάσεις τη ‘φόρμα΄ σου και πόσο δύσκολο είναι να βρεις τη δύναμη να ξεκινήσεις από την αρχή…
Δευτέρα.
Ίσως η πιο παρεξηγημένη μέρα της εβδομάδας.
Η μέρα που ξυπνάς να πας σε μια δουλειά που πιθανώς να μην απολαμβάνεις, μετά από ένα διάλειμμα μιας ή δυο ημερών.
Η μέρα για την οποία έχεις αφήσει τις δουλειές από το τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, γιατί δεν ήθελες να ασχοληθείς τότε.
Η μέρα που έχεις αφήσει μια δίαιτα ή διατροφή να ξεκινήσει, μια υποχρέωση να κλείσει, ένα γυμναστήριο να ξεκινήσει…
Μμ;
Αν λοιπόν βγάλεις όλα αυτά με τα οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε ‘ντύσει’ τις Δευτέρες μας, η πρώτη ‘εργάσιμη’ μέρα της εβδομάδας είναι μια φανταστική ευκαιρία να ξεκινήσεις από το μηδέν.
Νέα μέρα, νέα εβδομάδα, νέα αρχή.
Κανένα συναισθηματικό βαρίδιο.
Δεν είναι ανάγκη να πάρεις τίποτα από το παρελθόν το οποίο δεν χρειάζεσαι.
Μπορείς να ξεκινήσεις αυτή τη Δευτέρα, μια καινούργια σειρά από ‘Δευτέρες’, στις οποίες μπορείς να δώσεις το δικό σου νόημα.
Όταν ξεκίνησα να δουλεύω μόνος μου ως freelancer, η Δευτέρα έγινε κυριολεκτικά η αγαπημένη μου μέρα.
Γιατί;
Γιατί πολύ απλά άλλαξα το νόημα που έδινα στις Δευτέρες μου.
Το κατάφερα, με το να μην αφήνω κάτι να καινούργιο να ξεκινάει Δευτέρα, να κλείνω όσες υποχρεώσεις μπορώ μέχρι το Σάββατο και να ‘δημιουργήσω’ μια δουλειά που να με γεμίζει και με εκφράζει.
Και πώς τη δημιουργείς αυτή τη δουλεία ρε φίλε; πιθανόν να ρωτήσεις…
Κάνοντας το πρώτο βήμα…
Με το να σκεφτείς και να καταγράψεις πώς ακριβώς θα ήταν η ιδανική δουλειά για σένα, χωρίς να σκέφτεσαι πρός το παρόν αν αυτό είναι δυνατό, εφικτό ή πιθανό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν ξέρεις τι πραγματικά θέλεις, τότε ακόμα και να το αποκτήσεις δεν θα είσαι ευτυχισμένος.
Θα συνεχίσεις να κινείσαι στο άγνωστο με βάρκα (στην καλύτερη περίπτωση) την ελπίδα…
Και άντε, να μην έχεις κάτι και να μην είσαι ευτυχισμένος, ας πούμε ότι ‘χωνευεται’ σαν σκέψη…
Το να έχεις αυτό που θα ήθελες και να μην το ξέρεις… αυτό προσωπικά το βρίσκω ολίγον τραγικό…
