Καθώς ξεκινάω την εβδομάδα μου τη Δευτέρα το πρωί, πίνω το δεύτερο καφεδάκι και διαβάζω τα email μου.
Στις 9:24 πμ λαμβάνω ένα email που με ειδοποιεί για την παράδοση του αφυγραντήρα που είχα παραγγείλει λίγες μέρες πριν…
Με ενημερώνει ότι ‘η παραγγελία σας θα παραδοθεί σήμερα’.
‘Ωραία’ σκέφτομαι, ‘να έχω το νου μου στο θυροτηλέφωνο’.
Καθώς δεν είχα κάποιο πλάνο να βγω από το σπίτι, εκτός από το καθημερινό ωριαίο περπάτημά μου, δεν είχα κάποια ανησυχία για την ώρα της παράδοσης.
Συνήθως μέχρι τις 15:00 άντε 16:00 έρχονται αυτού του είδους οι παραγγελίες.
Και επειδή βγαίνω για περπάτημα κατά τις 16:00, όλα ήταν ιδανικά 😊
Η μέρα ήταν φανταστική. Ηλιόλουστη και ζεστή για τα δεδομένα της εποχής.
Στο καφέ της γειτονιάς, τα τραπέζια είχαν γεμίσει ασφυκτικά. Όλοι απολάμβαναν τον ήλιο μαζί με το καφεδάκι τους.
Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να παω για περπάτημα νωρίτερα για να απολαύσω τη μέρα.
“Καλύτερα όχι, μήπως τυχόν έρθει η παραγγελία μου’, σκέφτομαι.
Θα πάω τη συνηθισμένη ώρα μου, μετά τις 16:00”.
Η μέρα κυλάει όμορφα και παραγωγικά αλλά όσο περνάνε οι ώρες και η παραγγελία δεν έρχεται, αρχίζει ένα αίσθημα ανησυχίας να κάνει την εμφάνισή του.
“Λες να μην έρθει μέχρι τις 16:00 και αναγκαστώ να χάσω το περπάτημα;” λέει το ρομποτάκι μου (το μυαλό μου).
Οι ώρες συνεχίζουν να περνούν, τρώω το μεσημεριανό μου γύρω στη μία το μεσημέρι και συνεχίζω να δουλεύω, με το πίσω μέρος του μυαλού μου όμως να είναι στην παραγγελία.
Το ρομποτάκι μου όσο περνάει η ώρα, αρχίζει να μου βάζει λόγια.
“Πολύ αργούν”
“Καλά είναι δυνατόν να μην έχουν περισσότερη ενημέρωση για την ώρα παράδοσης;”
“Όλη μέρα αυτούς θα περιμένω;”
“Ένα τηλέφωνο χάθηκε να πάρουν για ενημέρωση;”
“Καλά είναι δυνατό να έχουν στείλει email στις 9:24 το πρωί και να μην έχουν έρθει μέχρι τις 16:00;”
“Πάει το περπάτημα… έχασα την ωραία μέρα και την ευκαιρία να περπατήσω…”
“Ε αυτοί δε με σέβονται καθόλου!”
…
Η ώρα είναι τώρα 17:00.
Έχω σχεδόν αγανακτήσει.
Αρχίζω να σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα να περιμένω άλλο, προφανώς δεν πρόλαβαν και η παραγγελία θα έρθει αύριο.
“Ας το ξεχάσω καλύτερα” σκέφτομαι.
Μπορεί κάτι να έγινε, να είχαν ένα ατύχημα.
Είναι πάρα πολλές οι παραγγελίες λόγω των προσφορών της εποχής…
“Ναι αλλά σου είπαν ότι θα παραδώσουν σήμερα” πετάγεται πάλι το ρομποτάκι.
Η ώρα είναι 17:30 και νιώθω πλέον εξαντλημένος μόνο και μόνο από τις σκέψεις και τους λογισμούς.
Όοοολα αυτά έλαβαν χώρα μόνο μέσα στο μυαλό μου.
Μια ψευδαίσθηση δηλαδή.
Ιστορίες και συζητήσεις με τον εαυτό μου.
Δηλαδή με το ρομποτάκι μου 😉
Όμως τα συναισθήματα ήταν πέρα για πέρα αληθινά.
Χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο, αύξηση των παλμών της καρδιάς, το σώμα σε κατάσταση ‘πάλης’, ένταση, οι κόρες των ματιών να συστέλλονται και να διαστέλλονται ανάλογα με τις σκέψεις της στιγμής.
Και τι είναι όλα αυτά;
Μήπως απλά είναι αντιδράσεις από τα τραύματα του παρελθόντος;
Μήπως ενεργοποιείται ο αμυντικός μηχανισμός μου;
Μμ;
Αυτές οι καθημερινές συγκυρίες, είναι ευκαιρίες για αυτεπίγνωση όπως μου αρέσει να τις ‘βαφτίζω’.
Έγινε κάτι που δεν περίμενα (ή δεν έγινε κάτι που περίμενα) και αυτό οδήγησε σε κάποια μοτίβα σκέψεων και συμπεριφορών.
Η ώρα τώρα είναι 18:14 και χτυπάει το κινητό μου.
Είναι η παραγγελία μου!
Χαίρομαι αλλά και ‘βράζω’ εσωτερικά.
Λογικό… μετά από όσα έχω “περάσει” όλη μέρα με τις σκέψεις μου, πως να μη βράζει κάτι μέσα μου.
“Είστε σπίτι;” με ρωτάει ο μεταφορέας.
“Ναι σπίτι είμαι” απαντώ ήρεμα, θέλοντας να αφήσω όλα αυτά που σκεφτόμουν πίσω…
Άλλωστε ήρθε έστω και αν άργησε!
“Μήπως μπορείτε να κατεβείτε να το παραλάβετε γιατί δε βρίσκω παρκάρισμα;”
“Είστε εδώ;” ρωτάω
“Όχι ακόμα, αλλά πλησιάζω” απαντάει…
Ξαφνικά, σε κλάσματα δευτερολέπτου, αναμυγνείονται όλες οι σκέψεις τις ημέρας με αυτήν που μόλις ήρθε και του απαντώ:
“Καλά ρε φίλε με δουλεύεις; Ακόμα δεν έφτασες και μου ζητάς να κατέβω να παραλάβω γιατί δε βρίσκεις να παρκάρεις;”
Και συνεχίζω…
“Δεν πλήρωσα γι’ αυτή την υπηρεσία, παράδοση στο σπίτι είναι, όχι στο δρόμο”.
“Καλά καλά, άστο”, μου απαντάει και κλείνει το τηλέφωνο.
Δε μου άρεσε το ότι έκλεισε έτσι, αλλά σκέφτομαι ότι και σε αυτόν δεν άρεσε το δικός μου τρόπος.
Είχα χάσει την ψυχραιμία μου και του μίλησα με τρόπο που δεν ήθελα να μιλήσω.
Ξαφνικά σκέφτομαι “καλά τι κάνω; αυτός είναι στο δρόμο όλη μέρα, δουλεύει μέχρι τις 18:15 για να μου παραδώσει την παραγγελία κι’ εγώ ‘του τη λέω’ κι από πάνω;
Όχι ρε φίλε, δεν ήταν τρόπος αυτός να του μιλήσω.
Ναι, δεν έστεκε αυτό που είπε, αλλά ας τον δικαιολογήσω, δεν είναι εύκολη η δουλειά που κάνει…
Ένιωσα βλέπεις ότι υποτιμά τη νοημοσύνη μου όταν μου είπε ότι δε βρίσκει να παρκάρει ενώ δεν είχε καν φτάσει εδώ γύρω.
Δεν το πολυσκέφτομαι, βάζω τα παπούτσια και κατεβαίνω.
Δε μου είναι δύσκολο να παραλάβω στο δρόμο, απλά αντέδρασα γιατί είχα διαφορετικές προσδοκίες ως πρός την ώρα παράδοσης.
Με το που κατεβαίνω, κοιτάω δεξιά-αριστερά και βλέπω τρεις ελεύθερες θέσεις για παρκάρισμα.
(“Εντάξει, είχα δίκιο” λέει το ρομποτάκι).
Έρχεται αμέσως και το van της εταιρίας που παραδίδει και παρκάρει στην πρώτη διαθέσιμη θέση.
“Εγώ είμαι, ήρθα να παραλάβω” λέω στον 50άρη οδηγό.
Με κοιτάει, δεν απαντάει και ανοίγει την πόρτα από το van.
“Δεν είμαι κάφρος” του λέω, “απλά αυτό που μου είπες για το παρκάρισμα με τσίγκλησε… καλύτερα να μου έλεγες ρε φίλε είναι 18:15 και είμαι όλη μέρα στο δρόμο…”
“Κάθε μέρα έρχομαι και ποτέ δε βρίσκω να παρκάρω” ανταποκρίνεται…
Ουπς… είδες;
Αυτό δεν το είχα καν σκεφτεί…
Ούτε μου πέρασε από το μυαλό. Αυτός είχε άλλη εμπειρία και βασιζόταν σε αυτήν.
Ανέμενε δηλαδή, με βάση το τι έγινε στο παρελθόν, ότι δε θα έβρισκε παρκάρισμα για να παραδώσει.
Αφού μου ζήτησε να υπογράψω και δεν έβλεπα τίποτα στο σκοτάδι, έκανα λίγο χιούμορ να σπάσω τον πάγο.
“Μετά τα 45 δε βλέπεις τίποτα” του λέω.
Συνεχίζει να είναι απρόσιτος.
Λογικό… έχει ακόμα αρκετά κομμάτια να παραδώσει όπως είδα όταν άνοιξε την πόρτα από το van.
Υπογράφω και παίρνει τον αφυγραντήρα στο χέρι για να τον ανεβάσει.
“Άστο σε μένα” του λέω και το παίρνω από τα χέρια του.
(Ήταν και πιο βαρύ απ’ ότι περίμενα!)
“Σίγουρα;” μου απαντά…
“Ναι, σίγουρα. Καλή συνέχεια να έχεις φίλε και σε ευχαριστώ πολύ” του απαντώ.
Βλέπω στο πρόσωπό του ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.
Κατάλαβε ότι το έλεγα με την καρδιά μου.
Ότι είχα μετανιώσει για τον τρόπο που του μίλησα, έστω και αν δεν του ζήτησα ξεκάθαρα συγνώμη.
Ανεβαίνω πάνω, αφήνω τον αφυγραντήρα στην άκρη και κάθομαι στην καρέκλα μου.
Ένιωθα περίεργα.
Πάλι μίλησα με τρόπο που δεν ήθελα.
Δε μπόρεσα να συγκρατηθώ.
Μίλησα απότομα σε αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να φταίει.
Έκανε απλά τη δουλειά του και δεν την έκανε και καθόλου άσχημα.
Το πρόβλημα δεν ήταν αυτός.
Το πρόβλημα ήταν ότι εγώ του μίλησα, έχοντας προηγουμένως δημιουργήσει μια ιστορία μέσα στο μυαλό μου, την οποία και εμπλούτιζα κάθε ώρα που περνούσε.
Στο τέλος, απλά ‘έσκασε η βόμβα’ που έφτιαχνε το ρομποτάκι μου (το μυαλό μου).
Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι…
Κάπως έτσι δεν κινούμαστε όλη μέρα;
Φτιάχνουμε (‘αυτό’ δηλαδή φτιάχνει, το ρομποτάκι) ιστορίες μέσα στο μυαλό μας και όταν μιλήσουμε με κάποιον άλλον, απλά συνεχίζουμε αυτή τη συζήτηση μαζί του/της.
Βγάζουμε αυτά που έχουμε μέσα, προς τα έξω.
Αν το καλοσκεφτείς, τα περισσότερα λόγια που λέμε είτε στον εαυτό μας, είτε στους άλλους, προέρχονται από αυτές ακριβώς τις σκέψεις και τα συναισθήματα που αυτές μας δημιουργούν.
Και έρχεται η ώρα των ερωτήσεων…
Τι μπορώ να κάνω για να βελτιώσω την επικοινωνία με τους άλλους;
Πώς μπορώ να έχω καλύτερη εικόνα για τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου;
Πώς μπορώ να επηρεάσω τον τρόπο που σκέφτομαι, που θα αλλάξει με τη σειρά του αυτά που αισθάνομαι;
Γιατί αυτά που αισθάνομαι, θα καθορίσουν αυτά που θα εκστομίζω σε κάθε συνομιλία μου.
Είτε εσωτερική (εγώ με το ρομποτάκι), είτε εξωτερική (εγώ με άλλους ανθρώπους).
Σειρά σου να αναρωτηθείς τώρα, αν φυσικά το επιθυμείς 😉
Καλημέρα μας! 🙏
Υ.Γ. Ξέφυγα λίγο και βγήκε πάλι μεγαλύτερο το μήνυμα.
(Ήταν όμως ευκολοδιάβαστο πιστεύω…)
Να ξέρεις πάντως το ‘παρακολουθώ’ και το ‘παλεύω’ αυτό με το μέγεθος 😊
