Κάπου στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήταν ένας απλός άνθρωπος, πατέρας δυο παιδιών, ιδιοκτήτης μιας πολύ μικρής επιχείρησης.
Θύμιζε τον ‘άνθρωπο της διπλανής πόρτας’, ήταν πρόσχαρος, ευγενικός και πάντα χαμογελαστός.
Κάθε μεσημέρι συνήθιζε να τρώει με την οικογένειά του.
Φρόντιζε ευλαβικά να είναι πάντα στο σπίτι την ώρα του φαγητού.
Τα παιδιά είχαν επιστρέψει από το σχολείο και η σύζυγος είχε ετοιμάσει το φρεσκομαγειρεμένο και μυρωδάτο φαγητό της ημέρας.
΄Ήταν ιδιαίτερα καλή μαγείρισσα γιατί το έκανε με μεράκι και αγάπη.
Πριν λοιπόν από το φαγητό, ο πατέρας έκανε πάντα μια ερώτηση στα δυο του παιδιά.
Τους καλούσε να απαντήσουν στο ερώτημα, πόσα λάθη έκαναν από το προηγούμενο μεσημέρι και για το τελευταίο 24ωρο.
Τα παιδιά απαντούσαν με καμάρι, απαριθμούσαν τα λάθη τους καθώς και τι έμαθαν από αυτά.
Ο πατέρας τους είχε την πεποίθηση, ότι όσο περισσότερα λάθη κάνουν καθημερινά, τόσο εξελίσσονται, προοδεύουν και δυναμώνουν
Δείχνει ότι προσπαθούν, και ότι αποκτούν επίγνωση του λάθους.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν συναίσθηση και των μαθημάτων που τα ίδια έπαιρναν από την κάθε εμπειρία.
Και επιπλέον, τις διορθωτικές κινήσεις που είχαν σκεφτεί ότι έπρεπε να κάνουν για να προσπαθήσουν ξανά.
Αν ήταν κάτι που αφορούσε τη σχέση τους με κάποιο άλλο πρόσωπο, τους καλούσε να ζητήσουν συγνώμη το αργότερο μέσα σε ένα 24ωρο, ανεξάρτητα από το αν πίστευαν ότι είχαν δίκιο ή όχι.
Ο πατέρας αυτός έκανε το ίδιο και με τους λιγοστούς υπαλλήλους της επιχείρησής του.
Πίστευε ότι με την προσπάθεια, την επίγνωση και τη συνεχή διόρθωση των λαθών, τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο.
Είχε και ο ίδιος αποδεχτεί το λάθος ως αναπόφευκτο κομμάτι της εξέλιξης.
Και όχι μόνο το είχε αποδεχτεί, αλλά το είχε αγαπήσει κιόλας.
Σε τέτοιο βαθμό, που χαιρόταν όταν έκανε λάθος γιατί ήξερε ότι ήταν στο σωστό δρόμο για να πετύχει αυτό που είχε στο μυαλό του.
Δεν υπήρχε χώρος για δράματα και κλάματα.
Έκανες λάθος; Όλα καλά! Διόρθωσέ το, σκέψου τι πρέπει να κάνεις για να μην ξανασυμβεί και προχώρα…
Όταν διάβασα αυτή την ιστορία έμεινα αρκετή ώρα να κοιτάω το άπειρο. Με ξύπνησε θα έλεγες…
Πόσο ωραία οπτική για το λάθος και τι ωραίος τρόπος να εμπνεύσεις τους άλλους να υιοθετήσουν αυτή την πεποίθηση…
Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ μεγάλωσα σε μια κοινωνία όπου το λάθος τιμωρούνταν.
Και πολλές φορές ιδιαίτερα σκληρά.
Καταράκωνε την ψυχολογία μου και την αυτοπεποίθησή μου.
Ατροφούσε ο μυς της θέλησης.
Έφτασα να τα παρατάω εύκολα.
Αδυνατούσα να προχωρήσω γιατί φοβόμουν τις συνέπειες του λάθους.
Είχε εκπαιδευτεί το υποσυνείδητό μου και το νευρικό μου σύστημα, να αποφεύγει το λάθος όπως ο διάολος το λιβάνι.
Αναβλητικότητα και έλλειψη θάρρους ήταν τα αποτελέσματα.
Ήθελα, αλλά δε μπορούσα.
Κανείς δεν το έβλεπε, ούτε καν εγώ. Απλά ‘έτσι ήμουν’ και για μένα και για όλους τους υπόλοιπους.
Αν δεν αντιληφθείς ότι υπάρχει πάντα και μια άλλη διάσταση που δε βλέπεις ακόμα, τότε πιθανον να έχεις κλειδώσει μια πόρτα που ίσως να θέλεις να έχεις ανοιχτή…
Η σχέση μας με το λάθος…
Κι αν έχει… βάθος!
Από εκείνη τη μέρα που διάβασα αυτή την ιστορία, άρχισα να βλέπω το λάθος από μια τελείως διαφορετική οπτική.
Το εκτίμησα. Το καλοσώρισα. Το αγάπησα.
Χαίρομαι όταν το κάνω και δε με ενοχλεί πλέον καθόλου να παραδέχομαι τα λάθη που κάνω καθημερινά.
Βλέπεις… λάθη κάνουμε όλη μέρα, κάθε μέρα.
Απλά το πως αντιδρούμε σε αυτά πολλές φορές είναι κάτω από τα όρια της συνειδητής επίγνωσης, είναι μια αυτοματοποιημένη αντίδραση που δεν γνωρίζουμε καν ότι υπάρχει.
Η σχέση μας με το λάθος, είναι… σποράκι ελευθερίας (Seed of Freedom δηλαδή).
Αν την καλλιεργήσεις θα καρποφορήσει ελευθερία. Αν την αγνοήσεις, θα μείνει στην αφάνεια.
Αν θέλεις να μοιραστείς τη δική σου σχέση με το λάθος, μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο παρακάτω 🙂
