Μέσα στη δίνη του καύσωνα, ένιωθα χθες την ανάγκη να βγαίνω που και που στο μπαλκόνι, να παίρνω μια… τζούρα από την ‘ποιότητα’ του αέρα, για να νιώθω ευγνώμων για το κλιματιστικό που διαθέτω.
Είναι βλέπεις πολύ εύκολο να πνιγείς στις σκέψεις και στη γκρίνια, ιδίως όταν δε νιώθεις άνετα στο περιβάλλον σου.
Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με τις αλλεπάλληλες ‘καυτές’ μέρες του καύσωνα και η αλήθεια είναι ότι δε μου αρέσει ιδιαίτερα να είμαι σε χώρο με κλιματιστικό για πολλές ώρες.
Όμως αν σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι και μάλιστα πολλοί, οι οποίοι δεν έχουν την πολυτέλεια του κλιματιστικού, τότε πολύ γρήγορα μπορείς να επανέλθεις στην κατάσταση της ευγνωμοσύνης γι’ αυτά που έχεις, παρά της αγνωμοσύνης γι’ αυτά που νιώθεις ότι δεν έχεις.
Σε μια από αυτές τις ‘εξόδους’ του ενός λεπτού στο μπαλκόνι, είδα διπλοπαρκαρισμένο το αυτοκίνητο του νέου γείτονα που ετοιμάζεται να μείνει απέναντι.
Τον έχω δει αρκετές φορές να έρχεται και να ετοιμάζει το νέο του σπίτι, τις τελευταίες εβδομάδες.
Με έχει μάλιστα εντυπωσιάσει η ευγένειά του. Φαίνεται ότι είναι πάντοτε ήρεμος, χαρούμενος, χαμογελαστός και προπαντός ευγενικός.
Αν μάλιστα καμιά φορά βλέπει να προβληματίζει κάποιον ο τρόπος που έχει διπλοπαρκάρει, ρωτάει αν ενοχλεί και είναι έτοιμος να βοηθήσει.
Ο ‘συμπαθητικούλης’ αυτός τύπος όπως τον έχω… βαφτίσει στο μυαλό μου, θα είναι πάνω κάτω στην ηλικία μου. Σαρανταπεντάρης δηλαδή και απ’ όσο έχω δει έχει και ένα αγοράκι γύρω στα 5.
Βγαίνω λοιπόν για το ένα μου λεπτό στο μπαλκόνι και βλέπω το αυτοκίνητό του εκεί μπροστά.
Δε μου αρέσει αυτή του η κακή συνήθεια να διπλοπαρκάρει, όμως η ευγένειά του δε σε αφήνει να σκεφτείς αρνητικά και να τον κατηγορήσεις με τη σκέψη σου…
Ξαφνικά ακούω μια κόρνα και βλέπω ένα αυτοκίνητο να δυσκολεύεται να περάσει από το μικρό χώρο που είχε μείνει λόγω του διπλοπαρκαρίσματος.
Δε μπορεί να περάσει και κορνάρει…
Όχι πολύ έντονα, αλλά τόσο όσο για να δώσει το σήμα ότι δε μπορεί να περάσει, δεν έχει τον τρόπο ή την δυνατότητα αν προτιμάς.
Θα βγει τώρα ο συμπαθητικούλης και θα του πει με την ευγενική του φωνή ‘σας ενοχλώ μήπως;’ σκέφτομαι και χαμογελώ…
Τίποτα όμως…
Ο άλλος οδηγός αποφασίζει να… το τολμήσει.. Είναι προφανές ότι δυσκολεύεται και δεν έχει καλή αίσθηση του χώρου..
Ξαναπατάει μια κόρνα και αυτή τη φορά όμως σχετικά ‘απαλά’.
‘Όχι δηλαδή αυτό το παρατεταμένο νευρικό κορνάρισμα που σου αποκαλύπτει την ‘ψυχολογική κατάσταση του αγανακτισμενου’.
Το παλεύει και σιγά σιγά φαίνεται να τα καταφέρνει..
Καθώς λοιπόν βρίσκεται δίπλα δίπλα με το διπλοπαρκαρισμένο, βγαίνει ο συμπαθητικούλης έξω και φωνάζει:
‘αμα δε μπορείς να φωνάξεις γερανό’…
κανένας γνωστός του είναι, σκέφτομαι και του κάνει πλάκα 🙂
Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν κάνει πλάκα, έχει φουσκώσει τις πλάτες και αρχίζει να ‘στολίζει’ τον άλλο οδηγό, που μόλις έχει περάσει..
Έχει το παράθυρο ανεβασμενο και δεν έχω ακούσει τη φωνή του.
Ποιόν είπες μ@λ@κ@ ρε; φωνάζει, γκαρίζει για την ακρίβεια ο… συμπαθητικούλης.
ΈΛΑ, ΈΛΑ, έλα να σου δείξω εγώ φωνάζει και τρέχει πρός το άλλο αυτοκίνητο, συνεχίζοντας το.. στόλισμα.
Η ψυχραιμία του άλλου οδηγού είναι εντυπωσιακή. Δεν έχει μιλήσει καθόλου…
Την ώρα που ο συμπαθητικούλης συνεχίζει το ‘κρεσέντο με τα μπινελίκια’, με την άκρη του αριστερού μου ματιού, βλέπω τον 5χρονο γιο του με τη γυναίκα του να περνούν το δρόμο για να μπουν στο (διπλοπαρκαρισμένο) αυτοκίνητο τους.
Παγώνω… μόλις έχω διαπιστώσει ότι όλο αυτό έγινε μπροστά στον μικρό..
Χωρίς να προλάβω καλά καλά να επεξεργαστώ αυτή την πληροφορία, ακούω τον μικρό να λέει στον μπαμπά του, με την αθώα και γλυκιά φωνούλα του:
‘καλά του έκανες’
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου κι ενώ ακόμα έχω την οικογένεια στο οπτικό μου πεδίο, πηγαίνω 20 χρόνια μπροστά με το μυαλό μου και βλέπω το πιτσιρίκι στα 25 του να πλακώνεται στο δρόμο με έναν άλλον οδηγό.
Επιστρέφω άμεσα στη στιγμή που μόλις έζησα και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς έχει συμβεί…
Αυτός ο ήρεμος, πάντοτε γαλήνιος, ευγενικός και χαμογελαστός τύπος, ο ‘συμπαθητικούλης’…
Αυτός ο ίδιος τύπος έγινε ξαφνικά ένα τέρας! ένα έκτρωμα… σα να έβγαινε φωτιά από το στόμα του ένα πράγμα..
Γιατί; γιατί να είμαστε τόσο ευάλωτοι ρε φίλε; γιατί ξεφεύγουμε έτσι;
Πως είναι δυνατόν αυτός ο ‘πάντοτε’ ευγενικός άνθρωπος να ξεφύγει έτσι;
Πως είναι δυνατόν χθες να ήταν ‘άγγελος’ και σημερα ‘δαίμονας’;
Είναι πολλές οι σκέψεις και πολλά αυτά που θα μπορούσα να μοιραστώ.
Ιδίως για το τι νόημα έχει δημιουργηθεί στο μυαλό του μικρού, που είδε τον πατέρα του να κάνει αυτό που έκανε…
Θα σταθώ όμως σε ένα-δυο.
Στον τρόπο που εμείς κρίνουμε τους άλλους.
Πόσο εύκολο θα ήταν αν δεν είχα ξαναδεί αυτόν τον τύπο, να του βάλω την ταμπέλα του ‘κάφρου’; του ‘τσαμπουκά’; του ‘νταή’;
Πόσο εύκολα σχηματίζουμε ‘άποψη’ και βάζουμε ταμπέλες σε άλλους, βασιζόμενοι μόνο σε ένα στιγμιότυπο;
Και πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις και να ξεσπάσεις σε άλλους ανθρώπους που δε σου φταίνε σε τίποτα;
Δεν ξέρω για σένα, αλλά έχει συμβεί και σε μένα. Πολλές φορές στο παρελθόν…
Εκρήξεις θυμού που θύμιζαν ωρολογιακή βόμβα…
Είναι πολλά αυτά που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος μέσα του..
Κι’ εσύ κι εγώ.
Ας μην κρίνουμε όμως κάποιον από ένα στιγμυότυπο γιατί ίσως, ίσως ξαναλέω δημιουργήσουμε λάθος εικόνα και λάθος εντύπωση..
Και αυτό είναι άδικο και για τον άλλον και για εμάς.
Γιατί κι εμείς δεν είμαστε Άγιοι…
Είμαστε;
