“Οι πεποιθήσεις είναι ένα φθηνό υποκατάστατο των εμπειριών”.
Όταν άκουσα πρώτη φορά αυτή την άποψη σε ένα video του Τονυ Ρομπινς ενθουσιάστηκα με την ιδέα.
‘Ναι ρε φίλε’ σκέφτηκα… λογικό ακούγεται.
Με τον καιρό όμως συνειδητοποίησα ότι δε συμφωνώ απόλυτα με αυτή τη διατύπωση.
Έτσι προσπάθησα να τη βελτιώσω σύμφωνα με τη δική μου οπτική.
Να’ σαι καλά για την έμπνευση Τονυ, συμφωνώ μεν αλλά το προσαρμόζω στα δικά μου.
Πολλές από τις πεποιθήσεις μας, μπορεί να αποτελούν υποκατάστατα εμπειριών.
Αν σου φαίνεται ίδιο, δεν είναι.
Δεν υπάρχει το απόλυτο της άποψης σε αυτό που έγραψα.
Μπορεί και να μην είναι και έτσι 🙂
Μπορεί και να είναι…
Βλέπεις, η δυνατότητα να ξεχωρίζεις την άποψη από το γεγονός, είναι ένα από τα μαθήματα που μου κόστισαν πολλές χιλιάδες ευρώ…
Κι όμως, όλοι μας καθημερινά πέφτουμε στην παγίδα να υιοθετούμε απόψεις και να ‘τσιμπάμε’ πεποιθήσεις άλλων.
Και μετά ως “φορείς αυτού του ιου”, του “ιου της παραπληροφόρησης”, τον διαδίδουμε με ρυθμούς που κάνουν μια πανδημία να φαίνεται αστεία.
Αν το καλοσκεφτείς, σχεδόν όλα αυτά που μαθαίνουμε για τον κόσμο μας, όλες αυτές οι πληροφορίες που λαμβάνουμε και αφορούν κάθε τομέα της ζωής μας, είναι πληροφορία από ‘δεύτερο χέρι’.
Είναι ‘μεταχειρισμένο’ αυτοκίνητο.
Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ουσιαστικά, είναι να εμπιστευτούμε ή όχι την πηγή της ενημέρωσης.
Αυτή η εμπιστοσύνη είναι το κλειδί.
Σε αυτήν βασίζεται κάθε σύγχρονη εξαπάτηση αν το μελετήσεις.
Αν δεν έχουμε θέσει συνειδητά κάποια κριτήρια, αν δεν έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα αναγνώρισης ψευδών πληροφοριών ή ανυπόστατων φημών, είμαστε στο έλεος των άλλων.
Προσωπικά το βλέπω πλέον ως τη μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία μου.
Το πώς, πόσο και από που θα ενημερωθώ είναι τόσο σημαντικό, όσο τα χρήματα που χρειάζομαι για να συντηρήσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου κάθε μήνα.
Δουλεύουμε τη μισή σχεδόν μέρα για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε όλα όσα πιστεύουμε ότι έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, όμως χρόνο για να σκεφτούμε αν αυτά που ακούμε είναι απόψεις ή γεγονότα δεν ξοδεύουμε καθόλου…
Παρατηρώντας προσεκτικά τον εαυτό μου (και τους άλλους) για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα, είδα ότι αυτά που λέω στους άλλους, είναι κατά 95% αυτά που ακούω από τις πηγές πληροφόρησης που επιλέγω συνειδητά ή ασυνείδητα σε καθημερινή βάση.
Ότι μας ‘αρέσει’, ότι μας φαίνεται ‘σωστό’, ότι μας κάνει να φαινόμαστε έξυπνοι στους άλλους, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η ‘προσωπική μας προπαγάνδα’.
Είναι η ευθύνη που έχουμε όλοι για τα σκουπίδια που κουβαλάμε…
Και επειδή όπως είπαμε η εμπιστοσύνη είναι το κλειδί, η μεγαλύτερη ‘ζημιά’ συνήθως γίνεται από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι, οι οποίοι όμως δεν έχουν καμία εξειδικευμένη γνώση ή/και κριτική ικανότητα.
Και εκτός από αυτό, σε ένα δεύτερο επίπεδο, τα μέσα που χρησιμοποιούμε για την πληροφόρησή μας, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας ως αληθή, με τρόπο που θα εξασφαλίσει το κέρδος τους.
Δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, είναι το επιχειρηματικό μοντέλο των ειδησεογραφικών καναλιών.
Αγοράζουν προσοχή, πουλώντας φόβο και μεταπωλούν αυτήν την προσοχή στους πελάτες τους, τις διαφημιζόμενες εταιρείες.
Και εμείς που δεν έχουμε ιδέα γι’ αυτό, παίρνουμε αυτές τις μεταχειρισμένες πληροφορίες και της διασπείρουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης νομίζοντας ότι κάνουμε κάτι καλό…
Το βρίσκω τραγικό και θα συνεχίσω να μιλάω γι΄αυτό γιατί το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα που μας αφορά όλους…
Μήπως διαφωνείς;
Να το συζητήσουμε… άφησε ένα σχόλιο παρακάτω 🙂
