Έχει τύχει ποτέ να συνομιλήσεις ή να συνεργαστείς ή να συμβιώσεις με κάποιον/α και μερικές (ή τις περισσότερες) φορές, άλλα να λέει και άλλα να κάνει;
Να σε καθησυχάζει για παράδειγμα και στη συνέχεια να μην κάνει αυτά που υποσχέθηκε;
Ή να σου λέει ότι θα κάνει κάτι και όλο κάτι να γίνεται και τελικά να μην είναι συνεπής;
Μήπως να σου τάζει “λαγούς με πετραχήλια” και τελικά να μην ανταποκρίνεται;
Και το πιο δύσκολο τώρα…
Μήπως το έχεις κάνει και εσύ;
Ή… να πάμε ακόμα πιο βαθιά…
Μήπως το κάνεις συχνά πυκνά στον εαυτό σου;
Μμ;
Δεν ξέρω για σένα, η αλήθεια είναι πως εγώ το κάνω συχνά πυκνά στον εαυτό μου αλλά και σε άλλους, έστω και αν δεν το καταλαβαίνω.
Και μπορεί να το έχω βελτιώσει σε ένα βαθμό, όμως είναι βέβαιο πως δεν κάνω όλα αυτά που δηλώνω και όλα αυτά που θέλω να κάνω…
Γιατί όμως;
Που οφείλεται άραγε αυτή η “ασυμφωνία χαρακτήρων”;
Γιατί πολλές φορές άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;
Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι… επαγγελματίες σε αυτό;
Μάστορες κυριολεκτικά!
Μελετώντας την ανθρώπινη συμπεριφορά τα τελευταία 6 χρόνια διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας.
Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε κάθε συνδυασμό, όσο όμως παρατηρούμε τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας, τα λόγια μας και τις πράξεις μας, μπορούμε να βρούμε πολλά ‘διαμαντάκια’.
Τα διαμαντάκια αυτά, μπορούμε να τα γυαλίσουμε και να δούμε την αξία που έχουν να μας προσφέρουν.
Ένα τέτοιο διαμαντάκι, είναι να παρατηρούμε τι λέμε, πότε το λέμε, τι αισθανόμαστε όταν το λέμε και τι μας οδήγησε στο να το πούμε.
Να παρατηρούμε δηλαδή τα λόγια που εκστομίζουμε, τόσο όταν συζητάμε με άλλους, όσο και όταν μονολογούμε.
Αλλά και αυτά που δεν εκστομίζουμε, αυτά που σκεφτόμαστε.
Να παρατηρούμε κάθε σκέψη που κάνουμε και να βλέπουμε πώς αυτή η σκέψη μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογική μας κατάσταση.
Παράδειγμα:
Οδηγείς στην εθνική οδό και ξαφνικά ο/η οδηγός του μπροστινού οχήματος, πατάει φρένο.
Ανεξήγητα… χωρίς κανένα λόγο ή κάποιο εμφανές εμπόδιο στο δρόμο.
Μια περίπτωση είναι, πως κάτι από το εξωτερικό περιβάλλον είχε ως αποτέλεσμα την απόσπαση της προσοχής του/της.
Ένα κινητό που πιθανώς να χτύπησε, ή ακόμα χειρότερα να συνομιλεί καθώς οδηγεί, ή μια συζήτηση με κάποιο άλλο άτομο στο αυτοκίνητο, ίσως ένα παιδί ή ένας ηλικιωμένος.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η σκέψη αυτή να προήλθε από το ‘εσωτερικό’ περιβάλλον, από το ίδιο του/της το μυαλό δηλαδή.
Μια απλή σκέψη να περάσει από το μυαλό μας, που να περιέχει φόβο, να γεννάει άγχος, να προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, είναι αρκετή για να προκαλέσει ένα πόδι να πατήσει το φρένο.
Είναι σα να θέλεις να σταματήσεις τη ροή της σκέψης, να τη διώξεις μακριά…
Τρομάζεις και αντιδράς. Αυτόματα. Ασυναίσθητα.
Είδες πόσο εύκολο είναι να ‘την πατήσεις΄ χωρίς καν να το καταλάβεις;
Είδες επίσης πώς μπορεί να εξηγηθεί και η πιο παράλογη φαινομενικά, η πιο παράξενη αντίδραση ενός ανθρώπου;
Ομοίως, το ίδιο ισχύει και για τις δικές μας σκέψεις και αντιδράσεις.
Για κάθε τι που συμβαίνει, υπάρχει κάποιος λόγος και κάποια αιτία από πίσω, άσχετα αν εμείς το αντιλαμβανόμαστε ή όχι…
Αυτό ισχύει για όλους. Και για τους άλλους αλλά και για εμάς τους ίδιους.
Η παρατήρηση λοιπόν είναι πολύ σημαντική γιατί θα βελτιώσει την επίγνωση όταν πρόκειται για συμπεριφορά άλλων και την αυτεπίγνωση όταν πρόκειται για τη δική μας.
Η ασυμφωνία λοιπόν των χαρακτήρων, το ότι δηλαδή άλλα λέμε και άλλα κάνουμε, οφείλεται σε μια αλυσίδα από λόγους και αιτίες, οι οποίες δημιουργούν εσωτερικές διαμάχες και συγκρούσεις.
Μεταξύ ποιών θα ρωτήσεις τώρα…
Μεταξύ των πεποιθήσεων, των συνηθειών, των παθών, των εθισμών, των μοτίβων συμπεριφοράς, των σκέψεων, των συναισθημάτων, των νοημάτων και πολλών ακόμα παραγόντων και χαρακτηριστικών, που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Όταν λοιπόν βλέπουμε ότι κάποιος άλλα λέει και άλλα κάνει, είναι ασφαλές να συμπεράνουμε ότι αντιμετωπίζει κάποιες εσωτερικές διαμάχες, που την/τον μπλοκάρουν και δεν του/της επιτρέπουν να προχωρήσει…
Είναι ένας κόμπος στην πλέξη…
Τόσο σφιχτός που θα χρειαστεί υπομονή, χρόνος και λεπτή δουλειά για να λυθεί το μπλέξιμο…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζει τον κόπο και το χρόνο 😉
Α και πριν φύγεις αγαπημένε/η…
Την επόμενη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να πει ‘δε μπορώ να καταλάβω γιατί…’ και αναφέρεσαι σε κάτι που κάποιος άλλος πράττει ή λέει…
Το νου σου… θυμήσου το ξαφνικό φρενάρισμα 😉
Έχεις κάτι να μοιραστείς;
Θα σε ακούσω με χαρά και προσοχή στα σχόλια παρακάτω!
