Ένα παιχνίδι που παίζω καθημερινά, είναι να αναζητώ πολλές, διαφορετικές πηγές πληροφοριών, για ιδέες που με συναρπάζουν.
Κάθε λίγο και λιγάκι, έρχονται στιγμές που η σύνθεση των πληροφοριών ή απλά μια διαφορετική οπτική, μου ανοίγει ακόμα περισσότερο το μυαλό.
Διαστέλλεται η σκέψη, ανάβουν λαμπάκια… νευρώνες χορεύουν 🙂
Σε μια από αυτές τις στιγμές, ήρθε μια απλή αλλά ταυτόχρονα βαθιά κατανόηση που άλλαξε τα πάντα, για πάντα.
Να πώς μου παρουσιάστηκε:
Ο ανθρώπινος νους συμπεριφέρεται σαν να είναι χωρισμένος σε δύο μέρη:
Ο στοχαστής (ή σκεπτόμενος) και ο αποδεικνύων.
Ο στοχαστής μπορεί να σκεφτεί τα πάντα.
Στη συνέχεια, ο αποδεικνύων πρέπει, κατόπιν εντολής, να αποδείξει ότι αυτό που ο στοχαστής σκέφτηκε, είναι αληθινό.
Εάν ο στοχαστής μου πιστεύει ότι «δεν είμαι αρκετά καλός ή ικανός» σε κάτι, ο αποδεικνύων, θα σκανάρει τη μνήμη μου και θα ανατρέξει σε όλο το ιστορικό από τη δημιουργία της ύπαρξής μου (ακόμα και μέσα στην κοιλιά της μάνας).
Θα αντλήσει από αυτό όλες τις σημαντικές και σχετικές εμπειρίες που είχα και θα βρει εκείνες ακριβώς που επικυρώνουν και αποδεικνύουν τη σκέψη του στοχαστή.
Επιπλέον, ο αποδεικνύων θα αναζητήσει τα πάντα στο παρόν και στο περιβάλλον μου, για να ενισχύσει και να αποδείξει τη σκέψη αυτή.
Αυτό που θα βρει και θα μου παρουσιάσει, είναι αυτό που θα με κάνει να πω «βλέπεις; το ήξερα ότι δεν ήμουν καλός σε αυτό!», αποδεικνύοντας ότι ο στοχαστής έχει δίκιο.
Έτσι πλέον θα λειτουργώ και θα ενεργώ, βάσει αυτής της ενισχυμένης πεποίθησης ότι δεν είμαι αρκετά καλός ή ικανός σε αυτό που σκέφτηκε ο στοχαστής.
Και μάντεψε…
Γίνομαι όντως ανίκανος! (ώς αποτέλεσμα της δικής μου σκέψης όμως)
Ο αποδεικνύων λοιπόν έκανε τη δουλειά του και απέδειξε στον στοχαστή, ότι έχει δίκιο.
Ας το δούμε με ένα παράδειγμα.
Ας πούμε ότι ο Γιώργος πιστεύει ότι δεν είναι ικανός να βρει άλλη δουλειά.
Οι σκέψεις του τώρα αρχίζουν και ασκούν πίεση στον εγκέφαλο και στον αποδεικνύων νου, για να αναλάβει δράση σε αυτές τις σκέψεις.
Για να αποδείξει στον στοχαστή του (τον σκεπτόμενο) ότι έχει δίκιο.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που προσπαθεί να στείλει ένα βιογραφικό, ή να ψάξει για μια άλλη δουλειά, ή να βελτιώσει τα προσόντα του, να γίνει καλύτερος, το μέρος του εγκεφάλου που βρίσκεται και εργάζεται ο αποδεικνύων νους, θα τον εμποδίζει.
Θα σκαρφιστεί ότι χρειαστεί για να μην πραγματοποιηθεί αυτό που πρέπει να αποδείξει.
Είναι το self sabotage (αυτο-δολιοφθορά) αν το έχεις ακουστά, σε πλήρη λειτουργία.
Το μυαλό του έχει τόση δύναμη, που δε θα αφήσει το Γιώργο να κάνει τίποτα που θα είναι ενάντιο σε αυτό που πρέπει κατά κανόνα να αποδείξει ο αποδεικνύων νους του.
Ο αποδεικνύων νους μπορεί ακόμη και να φτάσει στο σημείο που μπορεί να προκαλέσει στον Γιώργο πονοκεφάλους, άγχος, να νιώθει ναυτία, να βρει δικαιολογίες, να βρει μια απόδραση μέσω της άσκοπης ψυχαγωγίας κ.λπ.
Ακόμα και ατύχημα μπορεί να προκαλέσει για να τον κρατήσει εκεί που σκέφτηκε ο στοχαστής.
Ο αποδεικνύων νους λοιπόν, θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να του αποδείξει ότι έχει δίκιο.
Και έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…
Ναι… το μυαλό μας είναι τόσο δυνατό.
Μπορούμε κυριολεκτικά να ‘πειράξουμε’ τη φυσική μας ύλη, το σώμα μας δηλαδή, με το μυαλό μας.
Τρομακτικό δεν είναι;
Ταυτόχρονα όμως δε σου δίνει και μια αίσθηση αισιοδοξίας;
Ελπίδας;
Ελευθερίας;
Ο στοχαστής σκέφτεται και ο αποδεικνύων αποδεικνύει.
Άλλη μια μεταφορά που άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πάντα.
Αν το σκεφτείς έτσι, θα αρχίσει να σου αποδεικνύεται 😉
Η σκέψη είναι η αρχή της δημιουργίας.
Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό…
Το ερώτημα λοιπόν τώρα είναι το εξής:
Εφόσον έχουμε τον στοχαστή που δίνει εντολές και έχουμε τον αποδεικνύων που βρίσκει αποδείξεις,
Πώς θα μπορέσουμε να σκεφτόμαστε ολοένα και περισσότερο αυτό που θέλουμε, παρά αυτό που δε θέλουμε;
Αν είσαι περίεργος/η έλα να κάνουμε παρέα, κι εγώ περίεργος είμαι 😉