Αν παρατηρήσεις τους ανθρώπους γύρω σου με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μπορεί να ξεκλειδώσεις μια ‘άλλου τύπου’ εμπειρία.
Έχω μια εμμονή.
Να παρατηρώ τη συμπεριφορά των ανθρώπων και να βρίσκω πιθανές αιτίες για τις οποίες αυτή εκδηλώνεται.
Στο βυθό όμως, κάτω από την επιφάνεια ‘του νερού’.
Χμ…
Μεταφορικά το έθεσα αυτό με το νερό, αλλά τώρα που το σκέφτομαι μπορείς να το δείς και… κυριολεκτικά.
Βλέπεις… το νερό αντιπροσωπεύει το 60-66% του σωματικού βάρους ενός άνδρα και το 50-55% μιας γυναίκας.
Τελοσπάντων… με ανακαλώ στην τάξη για να μη βγω εκτός θέματος 🙂
Παρατηρώ άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο και βλέπω μια ιστορία πίσω από το κάθε πρόσωπο…
Βλέπω το σώμα και προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τη συμπεριφορά.
Το πως περπατάει κάποιος, ο τόνος της φωνής του, η εμφάνιση, είναι όλα σημάδια κατά κάποιο τρόπο.
Όλοι μας ‘μιλάμε’ με το σώμα μας, έστω κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Καθώς λοιπόν παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, η πρώτη μέριμνα είναι να μην κρίνω αυτό που βλέπω.
Να προσπαθώ να παρατηρώ με όσο το δυνατό περισσότερη αντικειμενικότητα και κατανόηση.
Όχι για να βρίσκω προβλήματα στους άλλους, ούτε για να συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί τους.
Αλλά για να τους ‘καταλάβω’ όσο μπορώ και να τους αποδεχτώ όπως είναι.
Όχι όπως θα ήθελα εγώ να είναι.
Όχι για να τους ‘φτιάξω’ όπως θα ήθελα εγώ.
Με νιώθεις; Δεν είναι καθόλου εύκολο…
Αυτή η στάση με βοηθάει να πορεύομαι με περισσότερη ενσυναίσθηση και συμπόνια πρός τον άλλον.
Δεν προσπαθώ να βρω τι πάει στραβά, απλά να τον δικαιολογήσω για κάθε συμπεριφορά, είτε φαίνεται στα δικά μου τα μάτια παράλογη ή παράξενη, είτε στο ‘κοινωνικά αποδεκτό’ αν μπορείς να το πεις έτσι…
Άλλο το ποιος είσαι, άλλο το τι συμπεριφορά έχεις…
Έτσι λοιπόν, παρατηρώ ότι το παλικάρι που κάνει φασαρία με τη μηχανή του, η κοπέλα με τα πράσινα μαλλιά, ο μεσήλικας που έχει τη μουσική στο τέρμα ότι ώρα του καπνίσει, ο νεαρός που έχει τα σουπερ ηχεία και περνάει αργά αργά με το αυτοκίνητό του..
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι ξεχωριστοί χαρακτήρες, διαφορετικής ηλικίας, κοινωνικής τάξης, εμφάνισης, που στην επιφάνεια δεν φαίνεται να έχουν κάτι κοινό…
Ίσως και να έχουν…
Ίσως και να είναι μια βασική ανάγκη που προσπαθούν ασυνείδητα να καλύψουν χωρίς καν να το γνωρίζουν…
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι η ανάγκη για ‘προσοχή’. Η ανάγκη να τους δει κάποιος, να νιώσουν ότι ‘με βλέπουν’.
Μια ανάγκη που για κάποιο λόγο, ανεξαρτήτως ‘οικογενειακής κατάστασης’, δημιουργήθηκε από ένα ή περισσότερα τραύματα στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.
Ώρες ώρες κάνω ένα flashback με το μυαλό μου και βλέπω αυτό το παλικάρι με τη μηχανή, να είναι παιδάκι 3 χρονών και να προσπαθεί μάταια για την προσοχή του μπαμπά του, που για κάποιο λόγο δεν την είχε.
“Μπαμπά.. μπαμπά.. κοίτα με, κοίτα με”
Φανταστικό το σενάριο φυσικά, αλλά και ενδεικτικό.
Είναι πραγματικά αδιανόητο να σκεφτείς πώς μερικές στιγμές της ζωής μας στην παιδική ηλικία έχουν σημαδέψει τη ζωή μας και τη συμπεριφορά μας.
Μερικές φορές νιώθω σα να είμαστε ‘ανθρώπινα ρομποτ’, προγραμματισμένα με διάφορους τρόπους από την οικογένεια και την κοινωνία, που μας οδηγούν σε άγχος, θυμό και σε έλλειψη ισορροπίας αλλά και αρμονίας.
Σίγουρα με ένα παράδειγμα δε μπορείς να αναλύσεις την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ούτε καν να την ‘αγγίξεις’.
Όμως ποτέ δε βλάπτει να τραβήξουμε λίγο την κουρτίνα να μπει λίγο φως στο δωμάτιο του μυαλού μας.
Υπάρχουν τομείς εξερεύνησης όπως η ψυχολογία της συμπεριφοράς, το marketing της συμπεριφοράς, τα οικονομικά της συμπεριφοράς…
και αν είσαι λίγο σαν εμένα, θα έχεις βρει ‘δουλειά’ για το υπόλοιπο της ζωής σου 😉
