Αν κοιτάξεις οτιδήποτε έχει να κάνει με μόδα, τότε σίγουρα δε θα βρεις τη φωτογραφία μου εκεί!
Δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, ούτε με αφορά ιδιαίτερα.
Μερικές φορές, απορώ με τους ανθρώπους που ακολουθούν τη μόδα με ‘πάθος’.
Χμ, απορώ ίσως να μην είναι η κατάλληλη λέξη… καταλαβαίνω τις ανάγκες που καλύπτει στην κοινωνία που ζούμε.
Σε καμία περίπτωση δεν το κατακρίνω, όμως είναι λίγο εκτός της δικής μου πραγματικότητας.
Κατανοώ επίσης και ολόκληρο το οικοσύστημα που βασίζεται στη μόδα και σε ένα μεγάλο βαθμό κινεί την οικονομία, δημιουργεί θέσεις εργασίας κλπ.
Σέβομαι λοιπόν το όλο concept αλλά είναι κάτι που με αφήνει σχετικά αδιάφορο για να το ακολουθήσω.
Προσωπικά το βλέπω ως κάτι τελείως μα τελείως τεχνητό και… λίγο ανούσιο.
Μπορώ όμως να δω τις ανάγκες που καλύπτει η μόδα, κάτω από την ‘επιφάνεια’.
Την ανάγκη δηλαδή για αποδοχή, για διαφοροποίηση, για ταυτοποίηση, την ανάγκη να ανήκουμε κάπου, να αισθανόμαστε ξεχωριστοί, να τραβάμε την προσοχή, να λαμβάνουμε επαίνους, κολακείες, θαυμασμό…
Αυτές οι ανθρώπινες ανάγκες που όλοι έχουμε, έστω και αν δεν το γνωρίζουμε ή δεν το αντιλαμβανόμαστε, είναι αυτές στις οποίες βασίζεται και όλο το δημιούργημα της μόδας.
Αν το καλοσκεφτείς, ούτε τόσα ρούχα χρειάζεσαι για να ζήσεις, ούτε πράσινα μαλλιά, ούτε συγκεκριμένα μέρη να συχνάζεις, ούτε iphone, ούτε το τελευταίο μοντέλο από το κάθε τεχνολογικό επίτευγμα.
Απλά ακολουθούμε την τάση. Τη μάζα. Τη μόδα.
Φέτος θα φορέσεις αυτό. Αύριο θα πας εκεί. Το Σάββατο θα κάνεις εκείνο.
Προσωπικά κάτι τέτοιο με κάνει να αισθάνομαι πιόνι. ‘Άβουλο ον’. Ότι είμαι στο κυνήγι της αποδοχής.
Είναι κάτι που αισθάνομαι ότι περιορίζει την ελευθερία μου. Με βάζει σε καλούπια άλλων. Με χειραγωγεί…
(όλα αυτά, είναι δικά μου συναισθήματα, που λίγο πολύ βασίζονται στα δικά μου προσωπικά τραύματα!)
Ναι, ξέρω ότι θα πεις πως χρειάζεσαι ρούχα για τη δουλειά σου, σου αρέσει εκείνο το μαγαζι ή αυτή η μάρκα κλπ.
Ξέρω επίσης, ότι ολόκληρη η ταυτότητα της γυναίκας περιστρέφεται γύρω από τη μόδα.
Δεκτά και κατανοητά όλα αυτά. Δε διαφωνώ, ούτε ισοπεδώνω τα πάντα.
Φυσικά και είναι ωραίο να αισθάνεσαι όμορφα στα ρούχα σου.
Αρκεί να μην εθιστείς σε αυτό.
Στο να χρησιμοποιείς δηλαδή τα ρούχα σου για να αισθάνεσαι ωραία.
Γιατί τότε ίσως, ίσως λέω, χρησιμοποιείς τα ρούχα ή τα παπούτσια ή τη μοδα, για να καλύψεις τα συναισθηματικά σου κενά.
Και τότε… δεν χρησιμοποιείς τη μόδα, σε χρησιμοποιεί.
Τότε δεν αγοράζεις ένα προϊόν… τότε είσαι το προϊόν…
Δεν ακούγεται ωραίο ε;
Απλά μια άλλη οπτική προσφέρω, δεν είναι ανάγκη να την υιοθετήσεις.
Αν όμως η οπτική αυτή σε εξοργίζει, τότε… κάτι βρήκαμε 🙂
Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι υπάρχει κάτι ‘κακό’ στη μόδα.
θα ήμουν αφελής ακόμα και γραφικός αν έλεγα κάτι τέτοιο…
Απλά την επόμενη φορά που θα πας κάπου, θα επιλέξεις μια μάρκα, θα πας στο κομμωτήριο, θα ανοίξεις τη ντουλάπα σου, θα σκεφτείς τι θα αγοράσεις… κάνε μια παύση και σκέψου:
Είναι κάτι που το θέλω πραγματικά, ή είναι κάτι που κάνω επειδή είναι στη μόδα;
Δε χρειάζεται να αλλάξεις κάτι αν δεν θέλεις.
Η επίγνωση είναι που μετράει.
Η συνειδητή επιλογή.
Η παύση…
Η επεξεργασία της πληροφορίας, η ανάλυση της συμπεριφοράς μου.
Και η μόδα, μπορεί να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνεις πιο συνειδητός/ή.
Αυτό είναι το ‘ζουμί‘.
Η μόδα ήταν απλά… η πόρτα για να μπούμε εκεί 😉
Το νου σου!
