Τα λόγια είναι περιττά…

Πώς περπατάς;

Αν είναι κάτι που με δυσκολεύει όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε κάτι, είναι η κίνηση στο οπτικό μου πεδίο.

Όσο και να έχω βελτιώσει λίγο τον τρόπο που το αντιμετωπίζω, το βρίσκω ιδιαίτερα δύσκολο να μην το κάνω.

Να μην κοιτάξω δηλαδή εκεί που υπάρχει κίνηση, σε κάτι που θα πιάσει το μάτι μου.

Νομίζω πως στον πυρήνα της, η κίνηση αυτή είναι αποτέλεσμα φόβου αλλά και περιέργειας.

Φόβος γιατί ο εγκέφαλός μου θέλει να επιβεβαιώσει μέσω την οπτικής επαφής, ότι είναι ασφαλής και ότι δεν κινδυνεύει από την κίνηση που έχει πιάσει…

και περιέργεια γιατί θέλω να δω τι είναι αυτό που κινείται ή αν είναι κάτι γνωστό ας πούμε σε περίπτωση που πρόκειται για άνθρωπο.

Είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα πριν από αρκετά χρόνια, να γυρίσω το γραφείο μου προς τον τοίχο.

Για να αποφύγω τις αποσπάσεις προσοχής από κάθε είδους κίνηση.

Από τον αέρα και τα φύλλα τον δέντρων, μέχρι το γείτονα σε κάποιο μπαλκόνι απέναντι.

Μένω στον πρώτο όροφο, είναι όμως λιγάκι υπερυψωμένος γιατί ο δρόμος έχει (αρκετά μεγάλη) κλίση, είναι βλέπεις κατηφόρα.

Το χειμώνα διαβάζω στην πολυθρόνα μου με ανοιχτή την κουρτίνα για να έχει φως.

Το καλοκαίρι διαβάζω και γράφω στο μπαλκόνι. Ιδίως τα πρωινά, που έχει δροσιά και σκιά.

Είναι πραγματικά κάτι που απολαμβάνω.

Έτσι λοιπόν όπως διαβάζω το βιβλιαράκι μου ή γράφω το αρθράκι μου, το πρωί οι άνθρωποι κατεβαίνουν το δρόμο που οδηγεί στην κεντρική οδό, για να πάρουν το λεωφορείο ή να περπατήσουν προς το κέντρο της πόλης.

Και όσο περνάει η ώρα, τόσο περισσότερο αυξάνει η κίνηση.

Καθώς λοιπόν διαβάζω, κάθε φορά που περπατάει ένας άνθρωπος και τον βλέπω, παρατηρώ πως ασυναίσθητα αποσπάται η προσοχή μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ, κοιτάω να δω ποιος είναι!

Σιγά σιγά, ανάλογα με την ώρα, ξέρω πάνω κάτω τη μορφή του ανθρώπου που θα έρθει στο οπτικό μου πεδίο.

Προσπαθώ να μην κρίνω την εμφάνισή τους και παρατηρώ τον τρόπο που περπατάει κάθε άνθρωπος.

Είναι βλέπεις πολύ εύκολο να αρχίσεις να κρίνεις την εμφάνισή τους, τα ρούχα τους, το στυλ τους και όλο το εξωτερικό ‘περιτύλιγμα’.

Όμως δε θέλω να μείνω εκεί.

Δε θέλω να ξεκινήσω να βλέπω τι με παραξενεύει και να ακούω το ρομποτάκι μου (το μυαλό μου) να δημιουργεί ιστορίες γι’ αγρίους.

Προσπαθώ να δω τον κάθε άνθρωπο σαν… άνθρωπο.

Σαν κάποιον που πηγαίνει στη δουλειά του κάθε πρωί και έχει στο δικό του μυαλό τα δικά του θέματα, τα δικά του προβλήματα, τα δικά του συναισθήματα.

Και όσο εύκολο είναι να πέσεις στην παγίδα να κρίνεις την εξωτερική εμφάνισή τους, άλλο τόσο εύκολο είναι να πέσεις στην παγίδα του να δημιουργείς ιστορίες για τον κάθε άνθρωπο που παρατηρείς.

Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσιάζει, είναι το πως μπορείς να καταλάβεις τη συναισθηματική κατάσταση ενός ατόμου, από τον τρόπο που περπατάει και από τον τρόπο που κινείται.

Αυτός/ή που περπατάει γρήγορα, αγχωμένα, φαίνεται πως έχει αργήσει ή φοβάται να μην αργήσει…

Αυτός/ή που καπνίζει αγχωτικά και πέρνει μια γρηγορα τζούρα πριν ακόμα… ξεμπουκώσει από την προηγούμενη…

Αυτός/ή που περπατάει και σκέφτεται πως φαίνεται στους άλλους…

Αυτός/ή που κοιτάει σε κάθε παράθυρο αυτοκινήτου που καθρεφτίζει, να δει τα μαλλιά του/της…

Αυτός/ή που περπατάει αργά και με στυλ έχοντας… υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του…

Αυτός/ή που δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη στον εαυτό του…

Αυτός/ή που μιλάει σε όλους, ή που δε μιλάει σε κανέναν…

…καταλαβαίνεις τι εννοώ φαντάζομαι…

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους προβλήματα αλλά και τις δικές τους όμορφες στιγμές στη ζωή τους.

Ο τρόπος όμως που περπατάμε και κινούμαστε στο χώρο, είναι πολλές φορές αποκαλυπτικός για τη συναισθηματική μας κατάσταση.

Με λίγη εμπειρία και παρατήρηση, μπορείς να διαπιστώσεις τι ακριβώς ενέργεια υπάρχει στο μυαλό του κάθε ανθρώπου.

Θετική ή αρνητική;

Τι είδους σκέψεις κυριαρχούν στο μυαλό του;

Τι είδους φόβοι;

Πως ξεκινάει τη μέρα του;

Είναι λιγάκι δύσκολο να διατηρήσεις μια αντικειμενική οπτική.

Αν όμως το καταφέρεις, τότε μπορείς να ‘διαβάσεις’ κάποιον άνθρωπο και να αντιληφθείς σε κάποιο βαθμό την ψυχολογική και συναισθηματική του κατάσταση, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να μιλήσεις μαζί του.

Μπορείς να το κατατάξεις αν θέλεις στη ‘γλώσσα του σώματος’.

Το σώμα μας μιλάει, αυτό είναι σίγουρο.

Το πόσο εμείς έχουμε τη δυνατότητα να αποκωδικοποιούμε αυτές τις πληροφορίες του σώματος, είναι κάτι που το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον και το μελετώ.

Δείξε μου πως περπατάς, να καταλάβω πως σκέφτεσαι και πως μιλάς…

Κάτι παρόμοιο με το ‘όπως κάνεις ένα πράγμα, έτσι κάνεις τα πάντα’.

(Αναστεναγμός)

Στο δικό μου το μυαλό, το εντάσσω στην ευρύτερη κατηγορία της φυσιολογίας.

Και έχω ανακαλύψει, πως η φυσιολογία μας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ως κλάδος μελέτης, γιατί μπορούμε να αλλάξουμε όχι μόνο από μέσα προς τα έξω, αλλά και από έξω προς τα μέσα.

Πως;

Μείνε εδώ κοντά και θα το αναλύσουμε σε μελλοντικό άρθρο.

Έως τότε όμως, σε προ(σ)καλώ να ξεκινήσεις να παρατηρείς πως περπατάς και.. τι τριγυρίζει στο μυαλό σου 😉

Μοιράσου το

Έχω και newsletter πάμε μια βόλτα;

Εκεί τα λέμε πιο 'προσωπικά' και ανοίγουμε και διάλογο αν θέλουμε :)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορείς να ειδοποιηθείς για απαντήσεις στο δικό σου σχόλιο, μέσω e-mail (απλά επίλεξέ το από το παραπάνω κουτάκι).

Μπορείς επίσης να εγγραφείς εδώ στις ειδοποιήσεις χωρίς να σχολιάσεις.

Κι' άλλη τροφή για σκέψη...

Από το 100 Day Challenge:

Ο τρόπος
#100daychallenge

Ο τρόπος…

Η μια απάντηση για όλα τα ερωτήματά μου. Ο δρόμος για την ελευθερία…

Το καλούπι
#100daychallenge

Το καλούπι…

Όσο νερό και να βάζουμε στο τετράγωνο καλούπι, σχήμα καρδούλας δε θα βγει…

Το ένα τρίτο της ζωής μας, είναι ο ύπνος
#100daychallenge

Το 1/3 της ζωής μας…

Αυτό που καθορίζει σε τόσο μεγάλο βαθμό την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής…

#100daychallenge

Οι εποχές

Όλα μα όλα έχουν εποχικότητα αν επιλέξεις να το δεις με αυτή την οπτική. Τι θα κερδίσεις;

Τι να κάνω για να ζήσω;
#100daychallenge

Τι να κάνω για να ζήσω;

Στην προσπάθειά μου να κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπώ, κατέληξα να αγαπήσω αυτό που έφτασα να κάνω.

Το διαμάντι
#100daychallenge

Το διαμάντι…

Λες τελικά να στέκεσαι στη μέση των δικών σου στρεμμάτων διαμαντιών;

Από το Newsletter: Seeds of Freedom

Θλίψη… 😔

Κάτι υπάρχει όμως που φράζει τη ροή. Τη ροή της καθαρής σκέψης. Της αρμονίας. Της αίσθησης της “ανακούφισης’. Τί έγινε ρε παιδιά;

Έχει το χαρτί συναίσθημα; 😮

Όταν κάνεις αυτό που δεν θέλεις να κάνεις και που ξέρεις ότι θα ήταν καλό να το κάνεις, τότε κερδίζεις σε πολλά επίπεδα.

Το Seeds of Freedom είναι ένα εβδομαδιαίο newsletter. 

Όμως

Μην αφήσεις τη λέξη newsletter να σε παρασύρει..

Μη φανταστείς κάτι παρόμοιο, ίσως κάτι που έχεις συναντήσει στο παρελθόν.

Δεν υπάρχει :)

Είναι ένα γράμμα που γράφω κάθε εβδομάδα και απευθύνεται σε σένα που βρίσκεις ενδιαφέρον να μπαίνεις για λίγο στο μυαλό μου.

Να κρυφοκοιτάς λίγο, να βλέπεις τον τρόπο που σκέφτομαι, τι αισθάνομαι, τι μαθαίνω, τι παθαίνω, να ανακαλύπτεις νέες ιδέες και οπτικές.

Γιατί το κάνω αυτό;

Χμ, πριν πάω εκεί θέλω να σε πάω κάπου αλλού. 

Στην πρώτη μέρα που ξεκίνησε όλο αυτό…

Ήταν στα μέσα του Νοέμβρη του 2020 και είχε ξεκινήσει το δεύτερο lockdown λόγω covid.

Είχα φρικάρει

Δεν το περίμενα.

Πίστευα πως το είχαμε αφήσει πίσω όλο αυτό με τα lockdown και τα συναφή.

Η πίεση που ένιωθα ήταν ασφυκτική…

Κάτι μέσα μου έψαχνε τρόπο να βγει, κάτι να ξεθυμάνει…

Χωρίς να καταλάβω πώς, ένα πρωινό εκεί στο πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη (2020), 

έγραψα ένα μακροσκελές κείμενο στο facebook και το μοιράστηκα με 300 περίπου φίλους και γνωστούς.

Ήταν μια εξήγηση γιατί είχα περίπου 2 χρόνια να… πατήσω το πόδι μου εκεί (στο facebook ντε) και ήταν επίσης το τι είχα στο μυαλό μου για το μέλλον.

Στο τέλος είχε και ένα κάλεσμα για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει τις ιδέες μου μέσω email.

Έτσι ξεκίνησα να γράφω και να στέλνω ένα email κάθε εβδομάδα σε αυτούς που με εμπιστεύτηκαν και που ήταν αρκετά περίεργοι να με ακούσουν.

Με την επίγνωση που έχω σήμερα, νιώθω πως αυτό που είχα τότε την ανάγκη να κάνω, ήταν στην ουσία να επικοινωνήσω.

Να μοιραστώ κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, να επικοινωνήσω κάποιες ιδέες και ξεκινήσω μια προσπάθεια που δεν ήξερα ακριβώς που θα καταλήξει. 

Με κύριο σκοπό όπως είχα στο μυαλό μου, να βοηθήσω με τον τρόπο μου όποιον είχε ανάγκη για βοήθεια εκείνο το δύσκολο διάστημα, δίνοντας ελπίδα…

…να εμπνεύσω όποιον ήταν ανοιχτός να λάβει από αυτά που μοιραζόμουν…

και να ξεκινήσω να γράφω για να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος στο γράψιμο.

Σε έναν συγκεκριμένο τρόπο γραψίματος που είχα στο μυαλό μου και με ένα πλάνο που είχα σκοπό να μοιραστώ με όλους ανοιχτά.

Αυτή η εβδομαδιαία επαφή, αυτό το απλό γράμμα που έστελνα σε φίλους και γνωστούς, 

άλλοτε με ύφος περισσότερο ‘διδακτικό’ και άλλοτε ‘φιλικό’…

άρχισε να παίρνει μια ιδιαίτερη μορφή και να δημιουργείται κάτι που δε μπορούσα να φανταστώ όταν το ξεκίνησα.

Άρχισα να μοιράζομαι τα πάνω μου και τα κάτω μου, τους στόχους μου, τα όνειρά μου, τον τρόπο που είχα σκοπό να τα κάνω πράξη, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις αναποδιές, τα συναισθηματικά κύματα, τα εμπόδια, τις αποφάσεις, τις κρίσεις, τις λύσεις, …

Όλα αυτά που ένιωθα και αισθανόμουν ότι αυτό από μόνο του έχει κάτι να προσφέρει

Μια νέα οπτική, μια άλλη προσέγγιση, μια νέα πεποίθηση, μια διαφορετική άποψη…

Να δώσει σε σένα που διαβάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…

Μια γεύση γνωστή αλλά και άγνωστη την ίδια στιγμή…

Ξεκίνησα λοιπόν κάτι νέο, από την αρχή, από το μηδέν, με μια απλή ιδέα και μια παρόρμηση να με κατευθύνει στο πρώτο βήμα…

Αυτό λοιπόν το προσωπικό γράμμα που στέλνω κάθε εβδομάδα, έχει βασικό σκοπό να προσφέρει κάτι χρήσιμο και αξιόλογο σε αυτόν που θα με εμπιστευτεί με το χρόνο και την προσοχή του…

Γιατί αυτά τα δύο, ίσως να είναι και τα πιο πολύτιμα ‘νομίσματα’.

Ναι, ακόμα και από τα ‘ευρώ’ ;)

Και… γιατί όχι με τον τρόπο αυτό να γίνω το ζωντανό παράδειγμα για όποιον θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο.

Μήπως έχεις κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάτι σε κρατάει από το να το ξεκινήσεις; 

Ή μήπως να το συνεχίσεις;

 Ή να το παρατήσεις αν χρειάζεται;

Μήπως θέλεις να ξεφύγεις από μια ζωή που δε σε εκφράζει;

Μήπως θέλεις να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα που σε εκφράζει;

Αυτό είναι σήμερα το Seeds of Freedom. 

Μαθαίνω ανοιχτά, σκέφτομαι δυνατά, μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, με σκοπό να γίνω καλύτερος εγώ και να γίνεις καλύτερος/η κι εσύ.

Και έτσι να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο :)

Αυτοί είναι οι σπόροι για τη δική μου ελευθερία (seeds of freedom) και αν θελήσεις μπορούν να γίνουν οι σπόροι για τη δική σου ελευθερία.

Και γιατί ελευθερία; Γιατί σπόροι ελευθερίας;

Γιατί αυτό αγαπημένε/η είναι το δικό μου προσωπικό “θέμα” στο ταξίδι της ζωής μου.

Την ελευθερία μου επιζητώ ως κυρίαρχο συναίσθημα. 

Την ψυχική, νοητική, συναισθηματική, οικονομική… ελευθερία.

Όπως εγώ την έχω στο δικό μου μυαλό και όπως μπορείς να την πάρεις κι εσύ και να τη φτιάξεις όπως επιθυμείς στο δικό σου το μυαλό.

Πάρε την πρώτη ύλη που σου δίνω, πάρε τα υλικά και δημιούργησε τη δική σου συνταγή για την ελευθερία σου.

Και ξέρεις κάτι;

Αν μάθεις τον τρόπο -που αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός- τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον ίδιο τρόπο και για ότι άλλο θέλεις να αλλάξεις στη ζωή σου…

Είναι μια διαδικασία… 

Το μυστικό είναι να την αγαπήσεις. 

Αν το καταφέρεις, πίστεψέ με πως αυτό που θα νιώθεις κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που θα ξυπνάς, θα είναι ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς.

Και ίσως να μην μπορείς καν να το φανταστείς ;)

Λοιπόν; 

Θα μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι;