Αν είναι κάτι που με δυσκολεύει όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε κάτι, είναι η κίνηση στο οπτικό μου πεδίο.
Όσο και να έχω βελτιώσει λίγο τον τρόπο που το αντιμετωπίζω, το βρίσκω ιδιαίτερα δύσκολο να μην το κάνω.
Να μην κοιτάξω δηλαδή εκεί που υπάρχει κίνηση, σε κάτι που θα πιάσει το μάτι μου.
Νομίζω πως στον πυρήνα της, η κίνηση αυτή είναι αποτέλεσμα φόβου αλλά και περιέργειας.
Φόβος γιατί ο εγκέφαλός μου θέλει να επιβεβαιώσει μέσω την οπτικής επαφής, ότι είναι ασφαλής και ότι δεν κινδυνεύει από την κίνηση που έχει πιάσει…
και περιέργεια γιατί θέλω να δω τι είναι αυτό που κινείται ή αν είναι κάτι γνωστό ας πούμε σε περίπτωση που πρόκειται για άνθρωπο.
Είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα πριν από αρκετά χρόνια, να γυρίσω το γραφείο μου προς τον τοίχο.
Για να αποφύγω τις αποσπάσεις προσοχής από κάθε είδους κίνηση.
Από τον αέρα και τα φύλλα τον δέντρων, μέχρι το γείτονα σε κάποιο μπαλκόνι απέναντι.
Μένω στον πρώτο όροφο, είναι όμως λιγάκι υπερυψωμένος γιατί ο δρόμος έχει (αρκετά μεγάλη) κλίση, είναι βλέπεις κατηφόρα.
Το χειμώνα διαβάζω στην πολυθρόνα μου με ανοιχτή την κουρτίνα για να έχει φως.
Το καλοκαίρι διαβάζω και γράφω στο μπαλκόνι. Ιδίως τα πρωινά, που έχει δροσιά και σκιά.
Είναι πραγματικά κάτι που απολαμβάνω.
Έτσι λοιπόν όπως διαβάζω το βιβλιαράκι μου ή γράφω το αρθράκι μου, το πρωί οι άνθρωποι κατεβαίνουν το δρόμο που οδηγεί στην κεντρική οδό, για να πάρουν το λεωφορείο ή να περπατήσουν προς το κέντρο της πόλης.
Και όσο περνάει η ώρα, τόσο περισσότερο αυξάνει η κίνηση.
Καθώς λοιπόν διαβάζω, κάθε φορά που περπατάει ένας άνθρωπος και τον βλέπω, παρατηρώ πως ασυναίσθητα αποσπάται η προσοχή μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ, κοιτάω να δω ποιος είναι!
Σιγά σιγά, ανάλογα με την ώρα, ξέρω πάνω κάτω τη μορφή του ανθρώπου που θα έρθει στο οπτικό μου πεδίο.
Προσπαθώ να μην κρίνω την εμφάνισή τους και παρατηρώ τον τρόπο που περπατάει κάθε άνθρωπος.
Είναι βλέπεις πολύ εύκολο να αρχίσεις να κρίνεις την εμφάνισή τους, τα ρούχα τους, το στυλ τους και όλο το εξωτερικό ‘περιτύλιγμα’.
Όμως δε θέλω να μείνω εκεί.
Δε θέλω να ξεκινήσω να βλέπω τι με παραξενεύει και να ακούω το ρομποτάκι μου (το μυαλό μου) να δημιουργεί ιστορίες γι’ αγρίους.
Προσπαθώ να δω τον κάθε άνθρωπο σαν… άνθρωπο.
Σαν κάποιον που πηγαίνει στη δουλειά του κάθε πρωί και έχει στο δικό του μυαλό τα δικά του θέματα, τα δικά του προβλήματα, τα δικά του συναισθήματα.
Και όσο εύκολο είναι να πέσεις στην παγίδα να κρίνεις την εξωτερική εμφάνισή τους, άλλο τόσο εύκολο είναι να πέσεις στην παγίδα του να δημιουργείς ιστορίες για τον κάθε άνθρωπο που παρατηρείς.
Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσιάζει, είναι το πως μπορείς να καταλάβεις τη συναισθηματική κατάσταση ενός ατόμου, από τον τρόπο που περπατάει και από τον τρόπο που κινείται.
Αυτός/ή που περπατάει γρήγορα, αγχωμένα, φαίνεται πως έχει αργήσει ή φοβάται να μην αργήσει…
Αυτός/ή που καπνίζει αγχωτικά και πέρνει μια γρηγορα τζούρα πριν ακόμα… ξεμπουκώσει από την προηγούμενη…
Αυτός/ή που περπατάει και σκέφτεται πως φαίνεται στους άλλους…
Αυτός/ή που κοιτάει σε κάθε παράθυρο αυτοκινήτου που καθρεφτίζει, να δει τα μαλλιά του/της…
Αυτός/ή που περπατάει αργά και με στυλ έχοντας… υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του…
Αυτός/ή που δεν έχει καθόλου εμπιστοσύνη στον εαυτό του…
Αυτός/ή που μιλάει σε όλους, ή που δε μιλάει σε κανέναν…
…καταλαβαίνεις τι εννοώ φαντάζομαι…
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους προβλήματα αλλά και τις δικές τους όμορφες στιγμές στη ζωή τους.
Ο τρόπος όμως που περπατάμε και κινούμαστε στο χώρο, είναι πολλές φορές αποκαλυπτικός για τη συναισθηματική μας κατάσταση.
Με λίγη εμπειρία και παρατήρηση, μπορείς να διαπιστώσεις τι ακριβώς ενέργεια υπάρχει στο μυαλό του κάθε ανθρώπου.
Θετική ή αρνητική;
Τι είδους σκέψεις κυριαρχούν στο μυαλό του;
Τι είδους φόβοι;
Πως ξεκινάει τη μέρα του;
Είναι λιγάκι δύσκολο να διατηρήσεις μια αντικειμενική οπτική.
Αν όμως το καταφέρεις, τότε μπορείς να ‘διαβάσεις’ κάποιον άνθρωπο και να αντιληφθείς σε κάποιο βαθμό την ψυχολογική και συναισθηματική του κατάσταση, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να μιλήσεις μαζί του.
Μπορείς να το κατατάξεις αν θέλεις στη ‘γλώσσα του σώματος’.
Το σώμα μας μιλάει, αυτό είναι σίγουρο.
Το πόσο εμείς έχουμε τη δυνατότητα να αποκωδικοποιούμε αυτές τις πληροφορίες του σώματος, είναι κάτι που το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον και το μελετώ.
Δείξε μου πως περπατάς, να καταλάβω πως σκέφτεσαι και πως μιλάς…
Κάτι παρόμοιο με το ‘όπως κάνεις ένα πράγμα, έτσι κάνεις τα πάντα’.
(Αναστεναγμός)
Στο δικό μου το μυαλό, το εντάσσω στην ευρύτερη κατηγορία της φυσιολογίας.
Και έχω ανακαλύψει, πως η φυσιολογία μας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ως κλάδος μελέτης, γιατί μπορούμε να αλλάξουμε όχι μόνο από μέσα προς τα έξω, αλλά και από έξω προς τα μέσα.
Πως;
Μείνε εδώ κοντά και θα το αναλύσουμε σε μελλοντικό άρθρο.
Έως τότε όμως, σε προ(σ)καλώ να ξεκινήσεις να παρατηρείς πως περπατάς και.. τι τριγυρίζει στο μυαλό σου 😉
