Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Παρασκευής και μόλις είχα τελειώσει το μεσημεριανό μου φαγητό.
Έπλυνα τα πιάτα, έπλυνα τα δόντια και ξαφνικά νιώθω την ανάγκη να ξαπλώσω άμεσα.
Βλέπεις το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί και πολύ καλά.
Είχε φασαρία, ξύπνησα και μετά δε μπορούσα να ξανακοιμηθώ…
“Θα ρίξω έναν σύντομο μεσημεριανό υπνάκο, να καθαρίσω το μυαλό και να συνεχίσω τη δουλειά” σκέφτηκα.
Καθώς λοιπόν ξαπλώνω στον καναπέ, τη ματιά μου κλέβει μια μορφή στο ταβάνι.
Μια σκούρη άμορφη ‘γραμμή’ κατά μήκος του ταβανιού.
Τί είναι τώρα αυτό; αναρωτιέμαι…
Είναι μήπως ιστός αράχνης ή είναι ρωγμή;
Αχ ας είναι απλά μια αράχνη…
Αρχίζω να περιεργάζομαι αυτό που βλέπω με τα κουρασμένα μάτια μου.
Δεν είναι ξεκάθαρο όμως τι είναι…
Χμ… αν ήταν αράχνη θα κατέληγε κάπως διαφορετικά εκεί στην άκρη.
Σε μια στιγμή δημιουργικότητας αρχίζω να φυσάω για να δω αν θα κουνηθεί!
Αν κουνηθεί, είναι ιστός αράχνης σκέφτομαι.
Δε θέλω όμως να κάνω και υπερπροσπάθεια για να μη χάσω τον ύπνο μου.
Κουνάω λίγο και την κουβερτούλα με τα πόδια για να κάνει και αυτή λίγο αέρα…
Καμία κίνηση.
Ωχ… είναι ρωγμή!
Πω πω ζημιάαααα…
Είναι μάλλον από το πάνω διαμέρισμα!
Υπάρχει διαρροή!
Ωχ, η από πάνω λείπει εδώ και μήνες…
Το μυαλό μου πηγαίνει ξαφνικά 10 χρόνια πίσω.
Τότε που είχε δημιουργηθεί μια ρωγμή στην κρεβατοκάμαρα και άρχισε μια μέρα να… βρέχει από το ταβάνι!
Φρίκη!
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο υπνάκος έχει κάνει φτερά, το ίδιο και η κούραση.
Νιώθω το σώμα μου τώρα σε εγρήγορση.
Οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, το αίμα κυκλοφορεί γρήγορα προς τα πόδια, ορμόνες εκκρίνονται για να θέσουν το σώμα σε γενική επιφυλακή.
Λες να πέσει καμιά ώρα το ταβάνι;
Κι αν πέσει όταν κοιμάμαι;
Πάει, πέθανα…
Πω πω, που να βρω τηλέφωνο τώρα να πάρω τον ιδιοκτήτη από το πάνω διαμέρισμα…
Κι αν δεν είναι από εκεί η διαρροή;
Λες να είναι σε μας το πρόβλημα και να έρχεται από το μπαλκόνι η διαρροή;
Ωχ, πόσο θα μας κοστίσει κάτι τέτοιο;
Η αρχική παγωμάρα στο αίμα αρχίζει να δίνει τη θέση της στην εφίδρωση…
Δεν έχω κουνηθεί όμως από τη θέση μου, είμαι ακίνητος και αποσβολωμένος στο ταβάνι.
Έχει καθηλώσει την προσοχή μου όλο αυτό το σκεπτικό.
Όλα τα υπόλοιπα έχουν τώρα σβήσει.
Υπάρχει κυριολεκτικά μόνο αυτό!
Τί να κάνω τώρα;
Δε θέλω να το αντιμετωπίσω.
Μήπως να το αγνοήσω; Να κάνω ότι δεν το είδα;
Και τι θα γίνει; Πάλι σε μένα θα γυρίσει…
Ποτέ δεν είναι λύση να αγνοείς ένα πρόβλημα που διαπίστωσες ότι υπάρχει.
Αν το ταβάνι έχει μάτια, τότε είμαι σίγουρος πως θα με κοιτούσε με χαμόγελο.
‘Καλά ρε φίλε, πώς κάνεις έτσι;’ πιθανώς να σκεφτόταν
Εσύ είσαι αυτός που μελετάς την ανθρώπινη συμπεριφορά τόσα χρόνια;
(Ερώτημα: έχει το ταβάνι νοημοσύνη;)
Μετά από ένα περίπου τέταρτο (που μοιάζει με δίωρο) ο ύπνος έχει χαθεί, όπως και η όποια ξεκούραση.
Είμαι τώρα σε υπερδιέγερση αλλά έχω ξεχάσει την κούραση.
Πρέπει να σκεφτώ πώς θα δράσω.
Να βρούμε το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη από πάνω να έρθει να το δει.
Να βρούμε και το τηλέφωνο των από δίπλα και πάνω, μήπως έχουν εκείνοι τη διαρροή.
Ναι! Πολύ πιθανό, αυτοί έκαναν ανακαίνιση πρόσφατα.
Μπορεί να μην έγινε καλή δουλειά και να οφείλεται εκεί η ρωγμή.
Ή μήπως…
Μήπως έγινε κανένας σεισμός και δεν το κατάλαβα;
Ωχ!
Μήπως γίνει κανένας σεισμός και πέσει το ταβάνι στα μούτρα μας καμια ώρα;
Ουφ… τι κακό μας βρήκε ρε φίλε από τη μια στιγμή στην άλλη…
Έναν 20λεπτο υπνάκο είπα να πάρω να ξεκουράσω το μυαλό μου και δες που κατέληξε όλο αυτό.
Σηκώνομαι και ανάβω την καφετιέρα.
Χρειάζομαι έναν εσπρέσσο επειγόντως!
Καθώς ετοιμάζω το καφεδάκι μου πηγαίνω πάλι στο σημείο της ρωγμής να το δω καλύτερα.
Χμ… από δίπλα φαίνεται να ξεκινάει το κακό.
Ίσως να επηρεάζει περισσότερα διαμερίσματα.
Ίσως και το διπλανό.
Πω πω ίσως να είναι τέσσερα τα διαμερίσματα που έχουν τώρα πρόβλημα!
Εκείνη τη στιγμή έχω την αίσθηση ότι βλέπω κάτι διαφορετικό στο ταβάνι.
Η ρωγμή κινείται!
Είναι εύκαμπτη και δείχνει καθαρά να κινείται…
Ωχ! Ρε συ…
Ρε μήπως είναι ιστός αράχνης τελικά;
Τρίβω τα μάτια μου για να δω καλύτερα.
Ναι!
Τώρα βλέπω κάτι άλλο! Κάτι πολύ καλύτερο ????
Είναι όντως ιστός αράχνης τελικά, δεν είναι ρωγμή!
Ξαφνικά το σώμα χαλαρώνει, το μυαλό επιστρέφει πίσω και το χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό μου ????
Πω πω…
Πώς την πάτησα έτσι!
Ουαου!
Τί λες τώρα!
Αρχίζω να κάνω σκέψεις με τον ‘άνω’ εγκέφαλο, τον ΄συνειδητό νου’, αυτόν της λογικής.
Κατανοώ ότι πιάστηκα κορόιδο.
Έπεσα στην παγίδα της πλάνης των αισθήσεων.
Μόλις είχε τελειώσει μια πειρατεία της αμυγδαλής!
Της δομής του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για το φόβο, το άγχος, την επιβίωση.
Μόλις είχε ολοκληρωθεί η πειρατεία της προσοχής μου.
Ουυυαααουυυυ!
Τι εμπειρία ήταν αυτή!
Αν τη βάλεις κάτω και την αναλύσεις βήμα προς βήμα, είναι πραγματικά συναρπαστική.
Τι ακριβώς είναι συναρπαστικό; ίσως σκεφτείς τώρα.
Άκου λοιπόν τι είδα και τι ένιωσα:
Είδα κάτι με μια από τις αισθήσεις μου, τα μάτια μου, δηλαδή.
Δεν ήμουν σίγουρος, αλλά το μυαλό μου και πιο συγκεκριμένα η αμυγδαλή, η περιοχή του εγκεφάλου που είναι αρμόδια για την επιβίωση, εξέλαβε αυτό το σήμα που πήρε από το μάτι μου ως απειλή.
Γιατί;
Γιατί υπήρχε μια αναφορά στο παρελθόν, όπου είχα μια επίπονη εμπειρία, καθώς μια ρωγμή στο ταβάνι είχε σαν αποτέλεσμα να τρέχει νερό μέσα στο σπίτι σε μια καταιγίδα!
Αυτή η αναφορά αποθηκεύτηκε σε εκείνο το κομμάτι που εγκεφάλου και σε κλάσματα του δευτερολέπτου ο εγκέφαλός μου το ανακάλεσε και έβαλε την ετικέτα ‘άμεσος κίνδυνος’ σε αυτό που είδα όταν ξάπλωσα.
Τον ιστό δηλαδή που λανθασμένα αποκωδικοποίησα ώς ρωγμή.
Όλες οι σκέψεις, οι ορμόνες, οι ταραχή, ο φόβος, το άγχος, όλα αυτά που προκλήθηκαν και να ένιωσα στο… πετσί μου, όλα ήταν αποτέλεσμα μιας (αυτ)απάτης!
Η ιστορίες που έκανα στο μυαλό μου, το χειρότερο σενάριο, το όλο αφήγημα και τα συναισθήματα που ένιωσα, ήταν απλά χωρίς λόγο.
Κυριολεκτικά για ένα δεκάλεπτο/τέταρτο της ώρας είχα σχεδόν αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο, πόσο μάλλον τους στόχους μου και τα σχέδια για το μέλλον!
Αγαπημένε/η
Αυτή η πειρατεία είναι μια κατάσταση που βιώνουμε όλοι καθημερινά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Είναι το αδύνατο σημείο μας.
Είναι αυτό που όποιος γνωρίζει πώς να το εκμεταλλευτεί, χρησιμοποιεί τρόπους για να μας κάνει να κάνουμε κάτι που θέλει (ή να μην κάνουμε αντίστοιχα κάτι που θέλουμε εμείς).
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας, γινόμαστε Mercedes με εγκέφαλο Fiat.
Αυτή η πειρατεία της προσοχής μας είναι κάτι που πιστεύω πως πρέπει να μάθουμε τι είναι, πώς και γιατί δημιουργείται και πώς να βρίσκουμε εργαλεία για να βγαίνουμε από αυτή την κατάσταση όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε, συμφωνείς;
Η επίγνωση είναι το σημείο εκκίνησης.
Για την ακρίβεια η μεταεπίγνωση.
Η επίγνωση ότι έχουμε ή δεν έχουμε επίγνωση δηλαδή.
Θυμάσαι τα τέσσερα στάδια της αυτεπίγνωσης που είχαμε συζητήσει σε εκείνο το email;
Αν θέλεις ξαναδιάβασέ το, μπορεί σήμερα να δεις κάτι που δεν είχες δει τότε…
Να σου δώσω και ένα tip;
Η ενσυνειδητότητα είναι το ‘κλειδί’.
Mindfulness στα αγγλικά.
Το πόσο θα το ερευνήσεις είναι στο δικό σου χέρι.
Εγώ την πάσα δίνω.
Το γκολ εσύ θα το βάλεις ????
Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να παραμείνεις μέσα στο παιχνίδι ????
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ. Εγώ στο παιχνίδι θα παραμείνω και τα μοιραστώ τα δικά μου παραδείγματα και πειράματα καθώς και το τί κάνω για να παραμένω συνειδητός, για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορώ.
Ένα παράδειγμα είχα αναφέρει σε αυτό το μήνυμα.
