Καθώς τρέχω σε χαλαρούς ρυθμούς τον τελευταίο μου γύρο, ξαφνικά νιώθω δύο μάτια να με κοιτάζουν έντονα.
Ένα παλικάρι σε μικρή απόσταση… νιώθω ότι μου μιλάει με τα μάτια καθώς πλησιάζουμε πρόσωπο με πρόσωπο.
Έτρεχε βλέπεις με αντίθετη φορά από εμένα και οι ματιές μας μοιραία συναντήθηκαν μετά από το έντονο βλέμμα του.
Όταν γίνεται κάτι τέτοιο δεν είναι το καλύτερό μου…
Κολλάω…
Εμένα κοιτάει τώρα αυτός; γιατί με κοιτάει έτσι;
Τον ξέρω από κάπου;
Να χαμογελάσω, να πω γεια;, να χαιρετίσω;
Μήπως φανώ βλαμμένος;
Όοολα αυτά σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Ανοίγω παρένθεση.
Είδες τώρα τι έκανε ο εγκέφαλος;
Αισθάνθηκε το βλέμμα και δε μπόρεσε να αναγνωρίσει άμεσα αν είναι απειλή ή αν πρέπει να νιώσω ασφαλής.
Σκάναρε το παρελθόν για αναφορές, σκάναρε το περιβάλλον και τελικά έδωσε την εντολή στο νευρικό σύστημα.
Τι εντολή;
Για να χαμογελάσει ή όχι, να χαιρετίσει ή όχι, να κοιτάξει στα μάτια ή αλλού…
Ναι όλα αυτά έγιναν και γίνονται κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο βασικά 🙂
Κλείνω παρένθεση.
Αφού λοιπόν ο εγκέφαλος έκρινε τελικά ότι ‘δε χρειάζεται να χαιρετίσω’, συνεχίζω για λίγα ακόμα μέτρα το jogging μέχρι το σημείο που ολοκληρώνεται ο κύκλος του γηπέδου.
Φεύγω από το γήπεδο και στο μυαλό μου τριγυρίζει η εικόνα με εκείνον τον τύπο που και κοιτούσε στα μάτια.
Ααααα ναι ρε φίλε!
Τώρα κατάλαβα ποιος είναι!
Τώρα που θυμήθηκα χαμογελάω 🙂
Τον ξέρω φατσικά, αλλά δεν έχουμε μιλήσει ποτέ.
Ίσως καμιά καλημέρα να έχουμε ανταλλάξει αν και δε μπορώ να θυμηθώ κάτι τέτοιο.
Ήταν το παλικαράκι που έμενε στη διπλανή πολυκατοικία.
Η πόρτα της οποίας είναι ακριβώς απέναντι από τη δική μας.
Φαντάσου μια μικρή πρασιά, όπου βρίσκονται οι δύο είσοδοι των πολυκατοικιών, η μια απέναντι από την άλλη.
Θες δε θες… θα μάθεις ποιος μένει δίπλα 🙂
Ακόμα και για τύπους σαν εμένα που δε φημίζονται για τις κοινωνικές τους επιδεξιότητες, είναι σχεδόν αδύνατο να μην παρατηρήσεις ποιος μένει απέναντι.
Και όταν γίνει αυτό, ε μια καλημέρα τη λέμε, έστω και… χωρίς χαμόγελο (μισή καλημέρα, τσιγκούνικη…)
Έτσι λοιπόν, αυτό το παλικάρι με κοιτούσε επίμονα γιατί μάλλον κάτι του θύμιζα.
Για ένα ολόκληρο καλοκαίρι βλέπεις, τα βλέμματά μας συναντιόταν πολλές φορές, καθώς έβγαινα από την πόρτα και σε λίγα μόλις μέτρα στο πεζοδρόμιο, τον έβλεπα να κάνει το μηχανάκι του κυριολεκτικά φύλλο και φτερό.
Σε βαθμό που σκεφτόμουν ότι αν ποτέ πάρω μηχανάκι, θέλω έναν τέτοιο τύπο να μου το συντηρεί.
Να το ξέρει σπιθαμή προς σπιθαμή. Βίδα προς βίδα!
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και η δίψα του να μάθει την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά και η επιμονή του να το κάνει συνέχεια.
Φαντάσου πόσες φορές το έλυνε και το έδενε όταν δεν τύχαινε να τον δω.
Ήταν ιδιαίτερα συμπαθητική φυσιογνωμία στα μάτια μου.
Εκτιμούσα την προσπάθειά του, την επιμονή του και την αγάπη του γι’ αυτό που έκανε.
Γιατί φαινόταν, φώναζε η συμπεριφορά του, έλαμπε το πρόσωπό του κάθε φορά που τον έβλεπα να μαθαίνει το μηχανάκι του.
Να το λύνει και να το δένει, βίδα προς βίδα…
Στο πεζοδρόμιο. Ούτε σε κάποιο συνεργείο, ούτε σε κάποιον άλλο χώρο.
Εκεί μπροστά στο σπίτι του…
Ταυτόχρονα, κάθε φορά που τον έβλεπα, σκεφτόμουν από μέσα μου όλα αυτά που τώρα σκέφτομαι και γράφω.
Το θαυμασμό μου δηλαδή για την προσπάθειά του.
Νομίζω πως αυτό φαινόταν στο πρόσωπό μου είτε χαμογελούσα είτε όχι.
Την έπιαναν τη θετική σκέψη ‘οι αισθητήρες του’.
Αυτό όμως που με έκανε να τον παρατηρώ με θαυμασμό, ήταν γιατί ασυναίσθητα σύγκρινα αυτό που έκανε ο ίδιος, με κάτι που έκανα εγώ.
Αυτός ‘έλυνε’ το μηχανάκι του, εγώ ‘έλυνα’ στο μυαλό μου την συμπεριφορά μου, τον τρόπο που σκέφτομαι, το γιατί κάνω ότι κάνω.
Όχι μόνο στο μυαλό μου, τα έβαζα σιγά σιγά και στο χαρτί.
Όχι για να γράψω κάτι που είχα σκοπό να δημοσιεύσω.
Για να καταλάβω καλύτερα τι κάνω.
Για να έχω μεγαλύτερη επίγνωση.
Διαύγεια.
Αυτογνωσία.
Καθαρή σκέψη.
Ένιωθα κυριολεκτικά παρόμοια συναισθήματα με το παλικάρι που έλυνε και έδενε το μηχανάκι.
Η με κάποια που ίσως κάνει πειράματα σε ένα εργαστήριο.
Ή με κάποιον αστυνομικό της μυστικής υπηρεσίας.
Ή με ένα παιδί που προσπαθεί να λύσει ένα παζλ.
Το ίδιο concept, σε διαφορετική μορφή.
Κάνεις φύλλο και φτερό κάθε κομμάτι του εκάστοτε συστήματος και όταν τα έχεις όλα μπροστά σου, αρχίζεις να συναρμολογείς.
Είναι όπως ακριβώς ένα παζλ.
Το ερώτημά μου είναι το εξής:
Εσύ που συγκεντρώνεις την προσοχή και την ενέργειά σου;
Τι υπεραναλύεις; (όχι όμως με τρόπο που κολλάς σε κάτι μη παραγωγικό… το μυαλό μας βλάπεις παίζει πολλά παιχνίδια και μας παγιδεύει, είναι σημαντική αυτή η διάκριση)
Τι σου αρέσει τόσο πολύ που μπορεί να το κάνεις φύλλο και φτερό και να το απολαμβάνεις;
Αυτή η επίγνωση, αυτό που θα βρεις, αυτό είναι κάτι σημαντικό, κάτι πολύτιμο.
Κράτησέ το και ‘παίξε’ λίγο μαζί του.
Γιατί σου αρέσει σε αυτό;
Τι σου προσφέρει;
Πώς θα μπορούσες να το κάνεις περισσότερο, καλύτερα, πιο αποδοτικά;
Μήπως θα μπορούσες να το ‘ρευστοποιήσεις’ ως προσόν;
Τροφή για σκέψη 😉
Αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ.
Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για την ύπαρξη αυτού του ιστότοπου άλλωστε 🙂
