Όταν βιάζομαι και δεν έχω πολύ χρόνο, πηγαίνω να πλύνω το αυτοκίνητο σε ένα πλυντήριο που είναι φθηνό και γρήγορο.
Το φθηνό και γρήγορο μπορεί να μην είναι και το πιο ποιοτικό, είναι όμως μία λύση.
Έτσι λοιπόν ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, επέλεξα αυτό το πλυντήριο για να πλύνω το αυτοκίνητό μου.
Το πλύσιμο γίνεται στο χέρι τόσο από μέσα, όσο και από έξω.
Η καινοτομία στο συγκεκριμένο πλυντήριο, είναι ότι εργάζονται στο πλύσιμο τουλάχιστον 15 νεαροί αλλοδαποί και το πλύσιμο γίνεται κυριολεκτικά στο πεντάλεπτο.
Όχι ότι η καταγωγή των εργαζομένων παίζει κάποιο ρόλο, από το Πακιστάν είναι τα συμπαθέστατα νεαρά παιδιά και βγάζουν το μεροκάματο τους.
Μετά λοιπόν από το αστραπιαίο εξωτερικό πλύσιμο ήρθε ο συμπαθητικούλης προϊστάμενος να με ρωτήσει αν θέλω να πλύνω το αυτοκίνητο και από μέσα ή αν απλά θα πάμε για να να το στεγνώσουμε.
Του απάντησα ότι δεν θα το κάνουμε από μέσα και απλά θα το στεγνώσουμε και βγήκα από το αυτοκίνητο για να περιμένω έξω.
Καθώς τα παιδιά στέγνωναν το αυτοκίνητό μου, ‘σκάει μύτη’ μία εντυπωσιακή Mercedes (δεν γνωρίζω τα μοντέλα αλλά ήταν από τις πολύ εντυπωσιακές, αυτές των 100 χιλιάδων ευρώ και άνω).
Η πρώτη μου σκέψη είναι…
“καλά ρε φίλε έχεις ένα αυτοκίνητο 100.000 ευρώ και το πλένεις σε αυτό το πρατήριο;”
Παράξενο… δεν κολλάει.
Σε λίγα δευτερόλεπτα νασου ο οδηγός, ένας τριαντάρης.
Λίγο ‘άμπαλος’ που λέμε, σε μια… δυσαρμονία με το περιβάλλον αν με καταλαβαίνεις 🙂
Ναι και η κοπέλα συνοδηγός σεινάμενη κουνάμενη με το μικροσκοπικό σκυλάκι της…
Μου ήταν πολύ δύσκολο να χωνέψω αυτή την εικόνα.
Σουρεαλιστική πέρα για πέρα. Photoshop ρε φίλε!
Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η κοπέλα περπατούσε χαμογελαστή με το σκυλάκι και ο φίλος της έκανε παρατηρήσεις.. μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο, μην περπατάς έτσι…
Έβγαζε ανασφάλεια το παλικάρι…
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι δεν μου κολλούσε τελικά.
Η φυσιολογία που είχε το παλικάρι, η συμπεριφορά του και όλη η ενέργεια του (την οποία μπόρεσα εκείνη τη στιγμή να ‘τσιμπήσω’), δεν είχαν καμία σχέση με το αυτοκίνητο που οδηγούσε.
Στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον, ήταν προφανές και οφθαλμοφανές, ότι το παλικάρι μπορεί να οδηγούσε αυτή τη Mercedes αλλά σίγουρα δεν την είχε ‘βγάλει’ μόνος του.
Δεν την είχε δουλέψει.
Δεν ήταν το αποτέλεσμα των προσπαθειών του.
Ήταν απλά στην κατοχή του.
Φυσικά και δεν υπάρχει κάτι ‘κακό’ σε αυτό.
Δική μου παρατήρηση ήταν απλά, γιατί σε εκείνες τις γειτονιές τριγύριζε το μυαλό μου εκείνο το διάστημα.
Υπήρχε πάντως μία τρανταχτή και εκκωφαντική ανομοιογένεια.
Μία αντίθεση.
Το παλικάρι αυτό οδηγούσε μία Mercedes αλλά το μυαλό του και η νοοτροπία του ήταν σαν να οδηγάει Fiataκι!
Αυτή η εικόνα μου έμεινε για κάποιο λόγο, χαραγμένη στη μνήμη…
Εκείνη τη μέρα είπα στον εαυτό μου “μη γίνεις ποτέ ένας τέτοιος άνθρωπος… ποτέ μη γίνεις οδηγός Mercedes με εγκέφαλο από Fiat”
(Δεν έχω κάτι με τα Fiat, απλά δεν για σύγκριση τα χρησιμοποιώ)
Σημασία δεν έχει τι ‘δείχνεις’.
Σημασία έχει αυτό που νιώθεις, αυτό να βγάζεις, έστω και αν δεν είναι Mercedes…
Αυτό που είμαστε και το πως νιώθουμε με τον εαυτό μας, δεν αντικατοπτρίζονται με τον τρόπο που νομίζουμε.
Η φυσιολογία μας φωνάζει.
Το σώμα μας μιλάει και πολλές φορές… ωρύεται!
Αυτή η εικόνα με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι κάποιες φορές προσπάθησα κι εγώ να γίνω οδηγός Mercedes με εγκέφαλο Fiat….
Και.. ευτυχώς απέτυχα!
Δώσε βάση στο μέσα και το έξω θα ακολουθήσει 😉
