Διαβάζοντας το βιβλίο του Can Newport “Be So Good They Can’t Ignore You – Why skills trump passion in the quest for work you love“, μου δημιουργούνται ανάμεικτα συναισθήματα.
Το ζήτημα ‘καριέρα’ είναι κάτι που με απασχολεί και με προβληματίζει από τα 18 μου.
Και ίσως η λέξη ‘καριέρα’ να μην είναι τελείως αντιπροσωπευτική γι’ αυτό που έχoυμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας.
Ας πούμε λοιπόν, ότι εδώ μιλάμε για το τι αποφασίζει ο καθένας από εμάς να κάνει για να βγάλει ‘τα προς το ζην’.
Και το αντικείμενο της δραστηριότητας αυτής, μπορεί να είναι αυτό που εγώ για λόγους ευκολίας ονομάζω καριέρα.
Δεν είναι δηλαδή (μόνο) η καριέρα με την έννοια της εξέλιξης/ανέλιξης.
Το αντικείμενο της δουλειάς μας, το τι κάνουμε για να ζήσουμε, μπορεί να προέρχεται από την παροχή υπηρεσίας/εργασίας σε άλλους με τη μορφή υπαλληλικής σχέσης, μπορεί να είναι αυτή του freelancer/ελεύθερου επαγγελματία, μπορεί αυτή του επιχειρηματία ή αυτή του (μεγαλο)επενδυτή.
Καλώς ή κακώς, δεν είμαι από αυτούς που έχουν επιλέξει μια καριέρα και μια δουλειά που θα κάνω εφ’ όρου ζωής.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου…
Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο αυτό, βρίσκω τον συγγραφέα να αντιπαραθέτει δυο ‘σχολές σκέψης’. Αυτήν του ‘κάνε αυτό που αγαπάς’ και αυτήν του ‘αγάπησε αυτό που κάνεις’.
Προβληματίστηκα αρκετά γιατί δε βλέπω το λόγο να βάλεις απέναντι αυτά τα δυο.
Κατανοώ το συλλογισμό του, όμως η προσωπική μου εμπειρία έχει να μου διδάξει κάτι άλλο.
Στην προσπάθειά μου να κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπώ, κατέληξα να αγαπήσω αυτό που έφτασα να κάνω.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρχαν ξεκάθαρα όρια σε αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Υπήρχε ένα ιδανικό σενάριο και μια εικόνα του εαυτού μου να δουλεύει με τους δικούς του ρυθμούς, με πλήρη ελευθερία κινήσεων, απ’ όπου βρίσκεται, για όσο θέλει και όποτε θέλει.
Αυτό το σενάριο στην ουσία ήταν η ψευδαίσθηση ότι θα τα φέρω έτσι ώστε να είναι ‘εύκολα’ όλα.
Η δική μου εμπειρία μου έχει διδάξει ότι όλο αυτό είναι κάτι δυναμικό, τουλάχιστον για ανθρώπους σαν εμένα.
Αλλάζει στην πορεία όσο αποκομίζω εμπειρίες και το έχω αποδεχτεί αν και στην αρχή δυσκολεύτηκα ομολογώ.
Στην πορεία λοιπόν, δοκιμάζοντας αρκετά πράγματα στον ευρύτερο ας πούμε χώρο του digital marketing, κατέληξα να αγαπώ αυτό που κάνω τόσο πολύ, που δεν θα είχα πρόβλημα να το κάνω δωρεάν.
Έκανα δηλαδή αυτό που αγαπούσα, να δουλεύω μόνος μου, από το σπίτι, σε κάτι σχετικό με το internet.
Έτσι επικεντρώθηκα στην κατασκευή ιστοσελίδων, το digital marketing, την όλη εμπειρία για το χρήστη (user experience, customer experience UX/CX), το customer journey online και αρκετά ακόμα επιμέρους πεδία εξειδίκευσης.
Όμως όλα αυτά, όσο υπέροχα και να ήταν, δε μπορούσαν να ξεπεράσουν την αγάπη μου για το διάβασμα και το γράψιμο.
Αυτή αποκαλύφθηκε στην πορεία, δεν υπήρχε όταν ξεκίνησα.
Το marketing και η ‘καυτή επιθυμία’ για επιχειρηματικότητα με οδήγησε σε.. άλλους κόσμους.
Αντιλήφθηκα σιγά σιγά πως λειτουργεί το ‘σύστημα’.
Άρχισα να μαθαίνω περισσότερο για την ανθρώπινη φύση, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, την ανθρώπινη συμπεριφορά, τα συναισθήματα, την ψυχολογία μας, τη φυσιολογία μας και άλλες αμέτρητες, συναρπαστικές για μένα πληροφορίες, που άλλαζαν τη ζωή μου μέρα με τη μέρα.
Από ένα σημείο και μετά άρχισα να σκέφτομαι αν αυτό που κάνω (το marketing δηλαδή) είναι σε αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες μου.
Είχε έρθει σε σύγκρουση η καριέρα του digital marketer με αυτές και υπήρχε πρόβλημα…
Να επιλέξω το εύκολο χρήμα ή να παραμείνω σταθερός στις αξίες μου;
ήταν ένα ερώτημα που με τυραννούσε…
Να γίνω αδίστακτος για μερικές χιλιάδες ευρώ (ή και εκατοντάδες χιλιάδες), ή να μείνω πιστός στις αρχές μου;
Να κάνω τα στραβά μάτια μέχρι να βγάλω αρκετά και μετά να το αφήσω μήπως;
Όχι… αυτό δεν είναι επιλογή κατέληξα. Δεν με αντιπροσωπεύει. Απορρίπτεται…
Έτσι άρχισα με νέες ερωτήσεις:
Πως μπορώ να προσαρμόσω τα προσόντα που έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια με ένα ‘ηθικό επιχειρηματικό μοντέλο’;
Τι θα ήταν πραγματικά χρήσιμο για τους άλλους και ιδιαίτερα απολαυστικό για μένα να κάνω, έτσι ώστε να δημιουργήσω το ιδανικό επιχειρηματικό μοντέλο που θα είναι ‘κομμένο και ραμμένο’ στα μέτρα μου;
Πώς μπορώ να βοηθήσω μια κατηγορία ανθρώπων που σκέφτονται σαν εμένα, πορεύονται ή θέλουν να πορευτούν όπως εγώ και που έχουν παρόμοιες αξίες και πεποιθήσεις;
Τι χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχω και τι προσόντα να καλλιεργήσω για να πετύχω όλα αυτά;
Ποιο θα είναι το τίμημα για όλο αυτό;
Τι θα πρέπει να θυσιάσω;
Τι αξία θα προσφέρω σε όποιον με εμπιστευτεί και τι θα κερδίσω ως αποτέλεσμα αυτής της προσφοράς;
Πώς θα ξέρω αν έχει πετύχει αυτή η προσπάθεια;
Τι χαρακτηριστικά έχει ο άνθρωπος που θέλω να βοηθήσω με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μου;
Πώς και που μπορώ να τον βρω;
Τι θα πρέπει να του πω για να κινήσω την περιέργειά του και να πάρω λίγο την προσοχή του έτσι ώστε να με ακούσει;
Τί ακριβώς έχω να του προσφέρω;
Τι έχει περισσότερο ανάγκη αυτός ο άνθρωπος;
Πόσο χρόνο είμαι διατεθειμένος να δώσω στον εαυτό μου για την επίτευξη αυτού του στόχου;
Τι θα έκανε αυτό το project να θεωρηθεί αποτυχημένο;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα, είναι λίγο-πολύ αυτά που με οδήγησαν να αλλάξω πορεία και προσανατολισμό, σύμφωνα με τις προσωπικές εμπειρίες και τις προτιμήσεις μου.
Αυτές οι γραμμές, είναι το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης.
Δεν τα γράφω για να φανώ ‘έξυπνος’, ούτε για να περάσει η ώρα.
Τα παραθέτω εδώ γιατί μπορεί να βρεις κάτι χρήσιμο σε αυτά.
Κάτι που θα σε εμπνεύσει. Κάτι που ίσως να σου δώσει την ‘άδεια’, τη συναίνεση, να τολμήσεις κι εσύ να αναζητήσεις το δικό σου αντίστοιχο δρόμο.
Αν συντάσσεσαι με αυτή την οπτική, άφησε ένα σχόλιο παρακάτω να το συζητήσουμε.
Ή αν πιστεύεις ότι μπορεί να βοηθήσει κάποιον που γνωρίζεις αυτή η πληροφορία, προώθησέ το.
Μπορεί και να του/της ανοίξει την όρεξη και ίσως τη διάθεση για κάτι νέο και δημιουργικό…
Βλέπεις.. τροφή για σκέψη έχει αυτή η γωνιά στο διαδίκτυο 😉
Υ.Γ. Το βιβλίο πάντως είναι εξαιρετικό και αξίζει να το διαβάσεις.
Είναι -όπως κι εγώ- της σχολής της ‘απόκτησης και καλλιέργειας προσόντων’ και της επένδυσης στις δεξιότητες και τα προσόντα μας.
Και με τον μακροπρόθεσμο στόχο να γίνουμε τόσο καλοί που να είναι αδύνατο να μας αγνοήσουν (ανεξαρτήτως τομέα ενασχόλησης).
