Έχω ήδη ετοιμάσει τον παγωμένο μου freddo espresso, πήρα θέση στο μπαλκονάκι μου και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω να γράφω.
Έχω κάποιες ιδέες που τριγυρνούν στο μυαλό μου αλλά νιώθω και λίγο μπερδεμένος.
Πως να τα βάλω κάτω αυτά που θέλω να εκφράσω;
(Αναστεναγμός)
Καθώς έβαζα τα παγάκια για να ετοιμάσω τον freddo, παρατηρώ την πλαστική παγοθήκη που χρησιμοποιώ καθημερινά.
Με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε αυτή η παγοθήκη; σκέφτεται το μυαλό μου…
Χμ, δημιουργήθηκαν τα καλούπια και στη συνέχεια δημιουργήθηκε το προϊόν από τα καλούπια.
Δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς δημιουργείται μια πλαστική παγοθήκη, μοιράζομαι όμως τη σκέψη μου…
Έτσι λοιπόν με τον όποιο τρόπο, η παγοθήκη παράγεται, συσκευάζεται, προωθείται στα καταστήματα από τα οποία και την αγοράζουμε.
Στη συνέχεια, χρησιμοποιούμε εσύ κι εγώ αυτή την παγοθήκη, βάζουμε μέσα νεράκι και έχουμε σε λίγη ώρα έτοιμα πρός χρήση τα παγάκια.
Αν το καλούπι είναι τετράγωνο, τότε τα παγάκια θα πάρουν τετράγωνο σχήμα. Αν έχουν τρίγωνο θα πάρουν τρίγωνο σχήμα.
Αν έχουν καρδούλα, θα κάνεις παγάκια καρδούλες.
Τίποτα το καινούργιο έτσι δεν είναι;
Το νερό που θα βάλουμε στα καλούπια μας, δεν παίζει ρόλο στο σχήμα που θα πάρει το παγάκι, το καλούπι είναι αυτό που θα αλλάξει το τελικό σχήμα που θα πάρει το παγάκι…
Σωστά;
Έτσι λοιπόν, θα ήταν λίγο… κουτό να χρησιμοποιούμε τετράγωνο καλούπι και να περιμένουμε να βγουν παγάκια με καρδούλες 🙂
Δεν δουλεύει έτσι, το ξέρουμε και οι δύο…
Αν όμως τα καλούπια είναι οι συνήθειές μας και το νεράκι που βάζουμε είναι η ενέργειά μας, τότε δε θα ήταν το ίδιο παράλογο να περιμένουμε να αλλάξει η ζωή μας, όταν χρησιμοποιούμε παλιά και ξεπερασμένα καλούπια;
Τι εννοείς όμως λέγοντας ενέργεια;
…μπορεί πολύ σοφά να αναρωτηθείς τώρα…
Εννοώ αυτή τη δύναμη, που το πρωί συνήθως μετά τον ύπνο είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και σιγά σιγά (πιο γρήγορα μερικές φορές) αρχίζει και μειώνεται ώρα με την ώρα… για να φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα έπειτα από μερικές ώρες.
Τις βραδινές ώρες δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι είσαι ο τύπος του ανθρώπου που κοιμάται το βράδυ και ξυπνάει το πρωί.
Βλέπεις, δεν είναι όλοι το ίδιο, κάποιοι εργάζονται νύχτα, κάποιοι νεότεροι διασκεδάζουν, κάποιοι ξενυχτούν από συνήθεια και πάει λέγοντας.
Αν λοιπόν το νερό είναι η καθημερινή μας ενέργεια και τα καλούπια είναι οι συνήθείες μας, τότε για να αλλάξει το παραγόμενο προϊόν, το παγάκι, δηλαδή κάποιος τομέας της ζωής μας, αυτό που είναι ‘λογικό’ να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε το καλούπι, σωστά;
Όσο νερό και να βάζουμε στο τετράγωνο καλούπι, όσο προσεκτικά και να το βάζουμε, όσο καλή και να είναι η κατάψυξη, όσο και να το αφήσουμε να παγώσει…. καρδούλα δε θα βγει.
Αυτό είναι δεδομένο.
Το ερώτημα λοιπόν που θα έκανα εγώ σε αυτή τη φάση, θα ήταν:
Πώς μπορώ να αλλάξω τα καλούπια μου;
Το καλούπι της υγείας μου, το καλούπι της καριέρας μου, το καλούπι των σχέσεών μου, το καλούπι των οικονομικών μου, το καλούπι της επιμόρφωσης, της διασκέδασης, της πνευματικότητας και όλα τα υπόλοιπα…
Γιατί δεν είναι ένα το καλούπι αγαπημένε/η. Είναι πολλά…
Το πώς αλλαζουμε αυτά τα καλούπια, είναι κάτι που μελετώ και πειραματίζομαι με αυτό τα τελευταία 5 χρόνια.
Και έχω αποφασίσει να περάσω τα υπόλοιπα 5 ή 10, ή όσο χρειαστεί, για να το (εξ)ερευνήσω περισσότερο.
Αυτό το blog και αυτό το άρθρο που διαβάζεις, είναι και αυτό ένα πείραμα μέσα στην όλη έρευνα.
“Αλλάζω το καλούπι” αυτή τη στιγμή που γράφω.
Παράγω ένα νέο καλούπι. Το καλούπι της συγγραφής, της παραγωγής περιεχομένου.
Έχω ανακαλύψει πως οι συνήθειές μας, η δυνατότητα, να εστιάζουμε την προσοχή μας και η επίγνωση του πότε λειτουργούμε συνειδητά και πότε αναλαμβάνει ο αυτόματος πιλότος (οι συνήθειες και οι αυτοματισμοί μας), είναι ο δρόμος πρός την ελευθερία.
Την ελευθερία από τα πάθη μας, από τη μιζέρια μας, την ‘κακοτυχία’ μας και την ‘θυματοποίησή’ μας.
Την ελευθερία που ο καθένας ορίζει με το δικό του τρόπο.
Εγώ σποράκια ελευθερίας φυτεύω, αν θέλεις, μπορείς να ακολουθήσεις κι εσύ…
Και πίστεψέ με, δεν θα χάσεις 😉