Εκεί κάπου μετά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, πήγα να σπουδάσω στην Αγγλία.
Πήρα την.. πολυπήθητη αναβολή από το στρατό και ο Σεπτέμβριος του 1996 με βρήκε στη χώρα του Σέρλοκ Χoλμς και της Αγκάθα Κρίστι.
Έτσι λοιπόν, μετά από την πρώτη χρονιά που ήταν μπορείς να πεις μια χρονιά προσαρμογής, το 1997 ξεκίνησε η δεύτερη ακαδημαϊκή χρονιά.
Θυμάμαι μέναμε σε ένα δυάρι με το Φάνη το συγκάτοικό μου και ήμασταν αφοσιωμένοι στο διάβασμα.
Στο στόχο μας, να πάρουμε το πτυχίο μας δηλαδή.
Πηγαίναμε κάθε μέρα στο πανεπιστήμιο με ένα 15λεπτο περπάτημα και στη συνέχεια ξοδεύαμε το υπόλοιπο της ημέρας διαβάζοντας.
Εντάξει… δεν έγινε ποτέ αυτό 😂😂
Δε μπορώ να πω, τα καταφέραμε τελικά, πήραμε το πτυχίο μας, κάναμε και μεταπτυχιακό.
Πετύχαμε το στόχο δηλαδή, αν και δεν το βλέπαμε και πολύ σαν στόχο, ήταν απλά αυτό για το οποίο είχαμε ξενιτευτεί όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια.
Η καθημερινότητά μας όμως, δεν έχει καμία σχέση με την παραπάνω απεικόνιση.
Η αλήθεια ήταν λίγο διαφορετική.
Καθόλου διάβασμα κατά την τυπική μας μέρα, πολύ όμως όταν πλησίαζε η εξεταστική.
Παρόλα ταύτα, παρακολουθούσαμε συχνά τα μαθήματα, τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχω κρατήσει 🙂
Είχαμε τον τρόπο μας.
Είχαμε βρει τις ισορροπίες μας…
Η παρέα ήταν το καλύτερο κομμάτι της ζωής στην Αγγλία εκείνα τα χρόνια.
Ας μην γενικεύω όμως και ας επικεντρωθώ στη δική μου οπτική.
Μπορεί να μη διάβαζα πολύ, αλλά στην τηλεόραση, το ποδόσφαιρο και το playstation είχα γίνει καλός 🙂
Θυμάμαι λοιπόν, κάθε σαββατοκύριακο περίμενα εναγωνίως να δω την αγωνιστική της εβδομάδας.
Το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι συναρπαστικό από όλες τις απόψεις.
Από θέαμα, από οργάνωση, από διασκέδαση…
Αν είσαι γυναίκα και δεν έχεις ιδιαίτερη σχέση με το ποδόσφαιρο και αν υποθέσουμε ότι σου αρέσει η μόδα, ήταν σα να έχεις μια επίδειξη μόδας με φανταστικά ρούχα, κάθε Σαββατοκυριακο.
Νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουμε τι θέλω να πω 🙂
Έτσι λοιπόν, περίμενα με λαχτάρα να δω τους αγώνες τους της εβδομάδας, έβλεπα με δέος, με θαυμασμό και με μεγάλη ευχαρίστηση τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών.
Και ήταν πολλοί αυτοί που ξεχώριζαν.
Όμως ένας από αυτούς, με είχε πραγματικά εντυπωσιάσει.
Δεν ήταν ο καλύτερος, ήταν όμως από τους κορυφαίους.
Ήταν ο Gianluca Vialli.
Ήταν μήπως το φαλακρό του κεφάλι; ή μήπως η έφεσή του στο να σκοράρει;
Ή ότι ήταν Ιταλός, που τύχαινε να είναι η αγαπημένη μου εθνική ομάδα;
Όχι…
Ήταν κάτι άλλο.
Ο Gianluca Vialli που έπαιζε τότε στην Chelsea, το 1998 έγινε player-manager, ποδοσφαιριστής και προπονητής δηλαδή μαζί!
Ήταν ο πρώτος Ιταλός προπονητής στην Αγγλία σε ηλικία 33 ετών.
Και αν δεν ήταν ο πρώτος που το είχε κάνει αυτό, να γίνει δηλαδή player-manager, στα δικά μου τα μάτια, ήταν ένας θρύλος. Μύθος στην κυριολεξία…
Γιατί τόσο πολύ; θα αναρωτηθείς…
Έβρισκα… αδιανόητα αυτά που έκανε αυτός ο τύπος.
Ήταν στα μάτια μου εξαιρετικά, μοναδικά… εξωπραγματικά!
Τι έκανε δηλαδή;
Έστηνε την ομάδα του ως προπονητής, έδινε οδηγίες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και όποτε υπήρχε ανάγκη, έβαζε μέσα τον εαυτό του ως αλλαγή και άλλαζε τη ροή του παιχνιδιού!
Είτε σκόραρε ο ίδιος και κέρδιζε τον αγώνα η ομάδα του, είτε έδινε κάποια πάσα, έτοιμο γκολ σε κάποιον άλλον!
Ήταν μια τεράστια πηγή έμπνευσης ο Ιταλός…
Τόσο πολύ, που θυμάμαι σαν σήμερα εκείνες τις στιγμές, μετά από 23 χρόνια!
Φαντάσου πόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει αυτό που έκανε…
Αυτό ακριβώς που έκανε τότε ο Vialli, είναι μια οπτική, με παρομοίωση που μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ και να παίζω με αυτή στο μυαλό μου, για τη ζωή γενικότερα.
Δηλαδή;
Στην ουσία, μπορείς να πεις ότι είμαστε όλοι player-managers στη ζωή μας.
Είμαστε και προπονητές και παίκτες την ίδια στιγμή.
Έχουμε και νου και σώμα.
Ο νους σκέφτεται, το σώμα πράττει.
Ο νους είναι ο προπονητής, το σώμα είναι ο παίκτης.
Σχεδιάζεις το παιχνίδι σου, κάνεις το πλάνο σου, προετοιμάζεσαι, προπονείσαι, δίνεις οδηγίες στο σώμα και μετά το ρίχνεις στο παιχνίδι.
Και όταν βλέπεις ότι… δεν παίζει τόσο καλά, αλλάζεις το πλάνο, προσαρμόζεις τη στρατηγική σου και.. μπαίνεις μέσα στο παιχνίδι για να βοηθήσεις.
Χρησιμοποιείς το πνεύμα σου δηλαδή προτού χρησιμοποιήσεις το σώμα σου.
Οι αντίπαλοί σου είναι τα καθημερινά σου προβλήματα που καλείσαι βρεις λύση για να τα αντιμετωπίσεις.
Αν δεις τον εαυτό σου από την οπτική του αθλητή, ενός αθλητή που θέλει να κερδίζει γιατί γι’ αυτό παίζει, τότε μπορείς να αντιληφθείς πόσο σημαντικό είναι να είσαι σε καλή φυσική αλλά και νοητική κατάσταση.
Πόσο πολύ μετράει τι τρως, τι πίνεις, τι βλέπεις, τι ακούς, που δίνεις το χρόνο και την ενέργειά σου, με ποιους συναναστρέφεσαι, πως εργάζεσαι, γιατί κάνεις ότι κάνεις και τι στόχο έχεις.
Αν λοιπόν είμαι ένας αθλητής της ζωής και αν είμαι τόσο τυχερός να είμαι από τη φύση μου και προπονητής και παίκτης, τότε δεν είναι λογικό να υποθέσω ότι θέλω να κερδίσω το επόμενο παιχνίδι;
Και μετά το επόμενο; Και μετά το επόμενο;
Και στο τέλος της χρονιάς, να δω τι κατάφερα; πόσους βαθμούς μάζεψα φέτος;
Τι πήγε καλά; τι όχι; τι έμαθα; τι λάθη έκανα;
Η οπτική του αθλητή…
Και πάνω από αυτήν, η οπτική του… Vialli.
Του player-manager.
Του πνευματικού ανθρώπου.
Κάποιου που σχεδιάζει, προπονεί τον εαυτό του και την ομάδα του (οικογένεια/υπάλληλοι/συνεργάτες/συνάδελφοι/φίλοι) και στη συνέχεια εφαρμόζει το πλάνο του.
Και όταν αυτό δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, επεμβαίνει, κάνει διορθωτικές κινήσεις και… άλλοτε σκοράρει και κερδίζει, άλλοτε όχι.
Αν τα βάλεις κάτω, θα δεις ότι αυτή η οπτική και αυτή η στρατηγική, στο τέλος θα σε βγάλει νικητή στον πόλεμο, έστω και αν χάσεις κάποιες μάχες…
Θα σε κάνει πρωταθλητή στην κατηγορία που παίζεις, έστω και αν δεν είσαι αήττητος 😉
Υ.Γ. Αν θέλεις να διαβάσεις για τον Vialli μπορείς να βρεις κάποιες πληροφορίες στη Wikipedia σε αυτό το άρθρο.
Στη σύντομη έρευνά μου για να βρω μια πηγή για την καριέρα του, έμαθα ότι το 2018 διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας, υποβλήθηκε σε χημιοθεραπείες και μετά από 18 μήνες, δήλωσε ότι.. κέρδισε και αυτή τη μάχη με τον καρκίνο.
Ουαου!
Η εκτίμησή μου στο προσωπό του ούτως ή άλλως ήταν και θα είναι πάντα πολύ μεγάλη. Αγαπημένος!
Υ.Γ. 2 Τροφή για σκέψη: Πολλές φορές, όταν δεν είμαστε συνειδητοί, όταν δεν παρατηρούμε τον εαυτό μας, τότε το σώμα μέσα από τις συνήθειες και τους αυτοματισμούς, παίρνει… πρωτοβουλία και κινείται πριν σχεδιάσει ο νους.
Εκεί βρίσκεται το ‘μυστικό’. Αφενός μεν να παρακολουθείς, αφετέρου δε να αλλάξεις τους αυτοματισμούς 😉
