Ώρες ώρες κάτι γίνεται και με προσγειώνει, με ταπεινώνει κατά μια έννοια.
Μου δείχνει πόσο μικροί είμαστε μπροστά στα ‘προβλήματά μας’.
Ένας πόνος στη μέση, ένα πιάσιμο για λίγες μέρες και όλα έγιναν πολύ πιο ‘δύσκολα’.
Περισσότερα νεύρα, λιγότερη υπομονή, χειρότερη επικοινωνία με τους άλλους… έτσι απλά γιατί δεν ένιωθα απόλυτα υγιής.
Δεν ένιωθα καλά στο σώμα μου.
Και αυτό με τη σειρά του με κάνει να σκέφτομαι, πόσο μα πόσο σημαντικό είναι να έχω υγεία, να νιώθω καλά, για να μπορώ να είμαι παραγωγικός και αποτελεσματικός.
Και φυσικά ευχάριστος στους γύρω 😊
(Ποιος θέλει να έχει μίζερους γύρω του αλήθεια;)
Και έχεις όλα τα άλλα, έχεις και να γράφεις και ένα άρθρο τη μέρα από μια…“απερισκεψία”!
Όταν ξεκίνησα αυτό το #100daychallenge που έβαλα στον εαυτό μου, το οποίο γεννήθηκε μέσα από τα email που έγραφα (μινι σειρά επαναπρογραμματισμός νευροσυσχετισμών), δεν είχα πραγματικά ιδέα σε τι περιπέτεια έβαζα τον εαυτό μου!
Η άγνοια του ‘πρωτάρη’ σε όλο της το μεγαλείο.
Δεν είχα δημοσιεύσει ποτέ τίποτα εκτός από αυτά τα email που στέλνω εδώ.
Ούτε είχα γράψει κάτι άλλο, πέρα από τα ‘δικά μου’, τα προσωπικά.
(Γράφω δηλαδή κάθε μέρα, αλλά όχι για να τα δει κάποιος άλλος, τα γράφω για μένα, για να βελτιώνομαι.
Είναι μια μορφή θεραπείας αν επιλέξεις να το δεις έτσι.
Είτε είναι οι πρωινές μου σελίδες (morning pages), είτε είναι στόχοι, είτε είναι χαρακτηριστικά που θέλω να καλλιεργήσω ή να αποκτήσω, είτε είναι οι αξίες μου, οι προτεραιότητές μου, το όραμά μου, η αποστολή μου, πως θέλω να είναι η ζωή μου τα επόμενα χρόνια).
Από τη στιγμή που διαπίστωσα ότι για να αλλάξω κάποιες βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις που είναι κάτω από την επιφάνεια – είναι υποσυνείδητες δηλαδή – θα πρέπει να ‘ξαναγράψω τον κώδικα’, να επαναπρογραμματίσω δηλαδή τον εγκέφαλό μου, την ‘έμφυτη τεχνητή μου νοημοσύνη’,
το να γράφω δεν ήταν πλέον κάτι που ήθελα να κάνω, ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω για να δημιουργήσω το αποτέλεσμα που προσδοκώ να έχω.
Η καλύτερα, να αυξήσω τις πιθανότητες να έρθει το αποτέλεσμα που επιθυμώ.
Και πολλές φορές – βασικά τις περισσότερες – αυτό που “πρέπει” να κάνουμε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εμείς νομίζουμε εξ’ αρχής.
Για παράδειγμα, αυτό που είχα γράψει σε ένα από τα πρώτα μου μηνύματα, που έλεγα ότι θα κάνω διαλογισμό για να αυξήσω τα έσοδά μου.
Επιφανειακά δε φαίνεται να έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο.
Ίσα ίσα που θα με πεις και.. βλαμμένο αν το διαβάσεις.
Και με το δίκιο σου…
Και αν εκείνο το παράδειγμα ήταν ας πούμε λίγο ‘τραβηγμένο’ για να επικοινωνήσω τη σκέψη μου, υπάρχουν κυριολεκτικά δεκάδες παραδείγματα που μπορείς να βρεις στην καθημερινότητα, αρκεί να μπορείς να τα διακρίνεις.
Τι εννοείς;
Όταν είπα ‘θα βάλω αυτό το challenge στον εαυτό μου, να γράφω και να δημοσιεύω ένα άρθρο τη μέρα για 100 μέρες και θα το κάνω και αυτό ένα από τα πειράματά μου, των οποίων τα αποτελέσματα μοιράζομαι εδώ στα μηνύματα που στέλνω’,
δε μπορούσα να φανταστώ σε τι δοκιμασία έβαζα τον εαυτό μου…
Αλλά αυτό ήταν και ο τρόπος που χρειαζόταν αν το καλοσκεφτείς, για να γίνει πραγματικότητα.
Αν έμενα λίγο παραπάνω στη σκέψη και άφηνα τη λογική μου να πάρει τα ηνία, είναι δεδομένο ότι θα το είχα απορρίψει σαν σκέψη χωρίς.. δεύτερη κουβέντα.
Θα έκανα εικόνες και σενάρια στο μυαλό μου, για το τι μπορεί να πάει στραβά, πόσο θα με πίεζε όλο αυτό, πόσο χρόνο θα έπρεπε να διαθέτω καθημερινά, που να βρίσκω θέματα να γράφω και χίλιες δυο αιτίες για να μην το ξεκινήσω.
Αυτό που κάνω τις περισσότερες φορές δηλαδή, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα.
Γιατί ας μην ξεχνάμε, ότι οι αποφάσεις που παίρνουμε είναι καταρχήν με βάση το συναίσθημα και μετά επιβεβαιώνονται με τη λογική.
Είπαμε αυτό είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο και με αυτόν τον τομέα ασχολείται το neuromarketing.
Σήμερα έγραψα το πεντηκοστό πρώτο άρθρο (#51) και δεν το λέω για να εισπράξω θαυμασμό ή μπράβο ή να πω ότι έκανα κάτι σπουδαίο, το παρουσιάζω ως αποτέλεσμα.
Για να φτάσω στο #51, ήταν σαν να περνάω 50 μέρες από ένα… λασπωμένο ποτάμι, σχεδόν βάλτο δηλαδή, κάθε πρωί και να καταλήγω στην άλλη όχθη μετά από μια – μιάμιση ωρίτσα.
Αυτό που θέλω να περιγράψω, είναι ότι δεν είναι εύκολο. Δεν το απολαμβάνω ιδιαίτερα.
Δε μου είναι δυσάρεστο σε καμία περίπτωση, αλλά δεν είναι κάτι που ξυπνάω το πρωί και λέω ‘αχ τι ωραία, πρέπει να γράψω ένα άρθρο σήμερα!’.
Ίσα ίσα… ‘ουφ, άντε κουράγιο άλλο ένα σήμερα…’ είναι πιο κοντά στην αλήθεια.
Όμως, ξέρω ότι αν επιμείνω, θα πετύχω το σκοπό μου.
Και όταν γίνει αυτό, θα ανοίξει μια πόρτα -μια πύλη- πρός την επόμενη ‘πίστα’.
Αυτήν που δε μπορούσα να δω ότι υπάρχει πριν ξεκινήσω, αλλά βλέπω να αχνοφαίνεται εκεί στο βάθος μετά από 50 μέρες.
Πολύ θολά, πολύ ομίχλη, αλλά βλέπω φως, αυτό είναι δεδομένο.
Για να φτάσω όμως εκεί, δε μπορώ να σκέφτομαι τα υπόλοιπα 49 άρθρα που έχω να γράψω. Αν το κάνω, είναι σα να θέλω να σταματήσω να καπνίζω και να σκέφτομαι πως θα αντέξω.
Δεν είναι ο σωστός τρόπος. Ο τρόπος είναι μέρα με τη μέρα.
Σήμερα αυτό που έχω να κάνω είναι να γράψω απλά ένα άρθρο.
Πρέπει να βρω ένα θέμα. Ούτε δύο ούτε τρία, ούτε σαρανταεννιά…
Και όχι μόνο αυτό. Πρέπει να.. υποστώ το γεγονός ότι δεν θα είναι ‘τέλειο’, δε θα είναι ‘αψεγάδιαστο’, δε θα είναι χωρίς λάθη…
Να παω ενάντια στη ‘νοοτροπία’ μου δηλαδή, αυτή που θέλει να είναι άψογο, να είναι εξαιρετικό, κάτι σπουδαίο για όποιον το διαβάσει.
Ο στόχος όμως αυτού του challenge, δεν είναι αυτός. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος:
Να το κάνω κάθε μέρα για 100 μέρες, έτσι ώστε να γίνει συνήθεια, να γίνεται αυτόματα.
Να μην το σκέφτομαι, απλά να το κάνω στην καθημερινή μου ρουτίνα.
Έτσι, πρέπει να βρω μια ‘μέση λύση’ γιατί διαφορετικά θα ξεσπάσει “εσωτερική διαμάχη πεποιθήσεων” στο μυαλό μου!
Και τότε θα έχω αποτύχει…
Καταλήγω λοιπόν, ότι θα κάνω το καλύτερο που μπορώ, με βάση το στόχο που έχω και την ποιότητα που θέλω να προσφέρω.
Το αποτέλεσμα δηλαδή, να είναι κάτι που θα δώσει στον αναγνώστη κάτι αξιόλογο, δε θα του πάρει απλά χρόνο από τη ζωή του άσκοπα…
Δεν ξέρω αν το καταφέρνω. Δε θα το κρίνω εγώ.
Απλά σκέφτομαι δυνατά και το κάνω για να σου δώσω κι εσένα το ‘σπρώξιμο’ που ίσως να θέλεις ή να νιώθεις ότι χρειάζεσαι, για να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο.
Κάτι που έχεις καιρό στο μυαλό σου αλλά δεν έχεις πάρει ακόμα την απόφαση.
Ή ακόμα και κάτι που μπορεί να γεννήθηκε σήμερα ή κάτι που θα γεννηθεί αύριο.
Εγώ απλά μοιράζομαι αυτά που σκέφτομαι, αυτά που νιώθω και αυτά που κάνω.
Γιατί το κάνω;
Δεν ξέρω..
Περιμένω κι εγώ να το ανακαλύψω στην πορεία 😊
Υ.Γ. Η παράπλευρη ομορφιά σε αυτό το challenge, αρχίζει και αναδεικνύεται σιγά σιγά.
Βλέπεις.. ενός καλού μύρια έπονται 😊
Αντιλήφθηκα ότι μετά το πέρας των 100 ημερών και των 100 άρθρων, χωρίς να έχω προσπαθήσει περισσότερο, θα έχω δημιουργήσει ένα site 100 σελίδων, το οποίο από μόνο του είναι ‘ικανό’ να ανεβάσει το όνομά μου στην πρώτη σελίδα του google στην αναζήτηση του ονόματός μου (με ελληνικούς χαρακτήρες).
Και το αστείο είναι ότι αυτή τη θέση την είχα πριν από μια δεκαετία και απλά την είχα χάσει γιατί είχα αλλάξει ‘προσανατολισμό’.
Τα λάθη πληρώνονται, αλλά και επανορθώνονται 😉
