Χρειάζομαι τη βοήθειά σου…
Πόσο εύκολο ή δύσκολο σου είναι να το πεις;
Η αλήθεια είναι ότι για πολλούς από εμάς, το να ζητήσεις βοήθεια, είναι κάτι που αυτόματα σε κάνει να νιώθεις αδύναμος.
Γιατί όμως;
Έχω την αίσθηση ότι είναι αποτέλεσμα του προγραμματισμού μας από την παιδική ηλικία και είναι και κάτι που συνεχίζεται και σήμερα.
Ο ‘τρόμος’ του λάθους, που σήμαινε από μια απλή επίπληξη έως και κάτι παραπάνω.
Το παιδικό μυαλό δημιουργεί διαφορετικό νόημα απ’ ότι το μυαλό ενός ενήλικα.
Ένα σύνηθες νόημα είναι ‘δεν θα το ξανακάνω γιατί δε θα μ’ αγαπάει η μαμά μου/ο μπαμπάς μου’.
Και αν δε μ’ αγαπούν αυτόματα κινδυνεύω να πεθάνω. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης που έχουμε όλοι στο ‘σύστημά μας’.
Όχι, δεν τα σκέφτεται συνειδητά το παιδί, τα σκέφτεται ασυνείδητα.
Μη μένεις στη λεπτoμέρεια, προσπάθησε να δεις τη ‘μεγάλη’ εικόνα.
Αν μείνεις λίγο εκεί και το επεξεργαστείς, το σκεφτείς από περισσότερες πλευρές και το δεις από περισσότερες οπτικές, ίσως διαπιστώσεις κι εσύ όπως κι εγώ, ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς τη βοήθεια των άλλων.
Όσο και ‘αυτόνομοι’ να προσπαθούμε να είμαστε, εξαρτόμαστε από άλλους, είτε μας αρέσει είτε όχι…
(Το λέω για να τ’ ακούω κι εγώ!)
Ίσως λοιπόν, το να ζητήσεις βοήθεια είναι ένα προσόν που θα θέλαμε να καλλιεργήσουμε για να προχωρήσουμε στο μέλλον.
Βοήθεια από την οικογένειά σου, από τους φίλους σου, τους συνεργάτες σου, τους συναδέλφους σου, την ομάδα σου, τους πελάτες σου, τον εργοδότη σου, από κάθε άνθρωπο που μπορεί να έχει απάντηση σε αυτό που δεν έχεις εσύ.
Εκτός… εκτός αν τα ξέρεις όλα.
Σε αυτή την περίπτωση μάλλον κάνω λάθος 🙂
Μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ ότι το να διστάζω να ζητήσω βοήθεια (ακόμα και να αποφεύγω να χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις, “χρειάζομαι τη βοήθειά σου“), ήταν απλά το “εγώ” μου σε πλήρη δράση.
Αν διστάζεις να ζητήσεις βοήθεια είναι πολύ πιθανό να είναι ο εγωισμός σου αγαπημένε/η που είναι στη μέση.
“Αν ζητήσω βοήθεια μπορεί να φανώ αδύναμος. Μπορεί να χρωστάω αργότερα. Μπορεί να πάρω λάθος βοήθεια”
Κάτι τέτοια παίζουν εκεί κάτω από την επιφάνεια, τα οποία δε μας αφήνουν να προχωρήσουμε πολλές φορές.
Για μένα δεν ήταν ποτέ εύκολο να ζητάω βοήθεια.
Έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου, για να βεβαιωθώ ότι θα τα έκανα με το ‘σωστό τρόπο’.
Ένιωθα ‘κουτός’ αν έδειχνα ότι δεν ξέρω κάτι.
Δεν υπήρχε αυτό ως επιλογή, σε πολλούς τομείς της ζωής μου.
Όταν όμως άρχισα να μελετώ τη συμπεριφορά μου και την έβαλα στο μικροσκόπιο, αντιλήφθηκα πόσο πίσω με κρατούσε αυτό.
Όχι, δεν το έχω λύσει ακόμα 🙂
Δυσκολεύομαι ακόμα να ζητήσω βοήθεια πολλές φορές και εκεί που χρειάζομαι ακόμα αρκετή δουλίτσα είναι στο να αναθέτω δουλειά σε συνεργάτες.
Το δουλεύω όμως… τώρα που ‘ξεμπροστιάστηκα’ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να του βάλω την ταμπέλα του ‘επείγοντος’.
Αγαπημένε/η, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην έχεις απάντηση για όλα και να μην μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου.
Έχεις μήπως αντίθετη άποψη;
Να το συζητήσουμε 🙂
Άφησε ένα σχόλιο παρακάτω…
Και αν θέλεις να… βοηθήσεις, μοιράσου το με κάποιον ή κάποια που πιστεύεις ότι μπορεί να το βρει χρήσιμο.
(είδες τι έκανα εκεί; ζήτησα έμμεσα τη βοήθειά σου! ε κάτι μαθαίνω κι’ εγώ από… μένα)