Κάθομαι σε ένα ήσυχο δωμάτιο σε μια ένα ειρηνική τοποθεσία, στην καρδιά ενός δάσους.
Είναι περασμένο μεσημέρι, τέλη Ιουλίου και ακούω τους απελπισμένους ήχους, ενός αγώνα ζωής ή θανάτου, λίγα μέτρα μακριά μου.
Υπάρχει μια μικρή μύγα που εξαντλεί την τελευταία ικμάδα της σύντομης ζωής της, σε μια μάταιη προσπάθεια να περάσει μέσα από το τζάμι.
Το βουητό των φτερών της, αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ιστορία για τη στρατηγικής της μύγας: “Προσπάθησε περισσότερο”.
Όμως δεν λειτουργεί…
Η μανιώδης αυτή προσπάθεια, δεν προσφέρει ελπίδα για επιβίωση.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η πάλη είναι μέρος της παγίδας…
Είναι αδύνατο για τη μύγα να ‘προσπαθήσει όσο χρειάζεται’ για να πετύχει να σπάσει το γυαλί.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό το μικρό έντομο έχει στοιχηματίσει τη ζωή του σε αυτή την προσπάθεια, με αποφασιστικότητα και επιμονή.
Η μύγα αυτή είναι καταδικασμένη.
Θα πεθάνει εκεί στο περβάζι του παραθύρου.
Απέναντι ακριβώς, δέκα βήματα μακριά, η πόρτα είναι ανοιχτή.
Δέκα δευτερόλεπτα χρόνου πτήσης και αυτό το μικρό πλάσμα θα μπορούσε να φτάσει στον έξω κόσμο που τόσο θέλει.
Με ένα μόνο κλάσμα της προσπάθειας που έχει ήδη κάνει, θα μπορούσε να απελευθερωθεί από αυτήν την παγίδα που έβαλε στον εαυτό του.
Υπάρχει δυνατότητα απεγκλωβισμού. Υπάρχει διέξοδος.
Θα ήταν τόσο εύκολο…
Γιατί όμως η μύγα δεν δοκιμάζει μια άλλη προσέγγιση, κάτι τελείως διαφορετικό;
Πώς καθηλώθηκε τόσο πολύ στην ιδέα ότι αυτή η συγκεκριμένη διαδρομή, αυτή η αποφασιστική προσπάθεια, προσφέρουν τις περισσότερες υποσχέσεις για επιτυχία;
Ποια λογική υπάρχει στο να συνεχίσουμε, μέχρι θανάτου, να επιδιώκουμε μια ριζική αλλαγή με «περισσότερα από τα ίδια»;
Χωρίς αμφιβολία αυτή η προσέγγιση της μύγας έχει νόημα για την ίδια.
Δυστυχώς όμως, είναι μια ιδέα που θα κοστίσει την ίδια της τη ζωή..
Το «προσπαθώντας σκληρότερα» δεν είναι απαραίτητα η λύση για να πετύχουμε περισσότερα ή κάτι το καλύτερο.
Ίσως να μην προσφέρει καμία πραγματική υπόσχεση για να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.
Αυτά που θέλουμε στη ζωή μας.
Στην πραγματικότητα πολλές φορές, είναι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Όσο σκληρά και να δουλεύουμε, όσο και να προσπαθούμε, αν έχουμε τη λάθος στρατηγική, ότι και να κάνουμε μπορεί να είναι μάταιο.
Γι’ αυτό και κάθε νέα οπτική, μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα στρατηγική.
Ανοιχτό μυαλό και διάθεση για εξερεύνηση είναι -για μένα- απαραίτητα εργαλεία.
Είναι σαν τα κλειδιά που φροντίζεις να παίρνεις όταν βγαίνεις από το σπίτι…
Μαζί με τα κλειδιά, από σήμερα μπορείς να σκέφτεσαι “να έχω ανοιχτά τα μάτια μου για νέες ιδέες, νέες οπτικές”.
Σε προ(σ)καλώ να το κάνεις. Ας είναι το νέο σου παιχνίδι γι’ αυτό το μήνα 😉
Η ιστορία είναι απόσπασμα από το ‘λαχταριστό’ μικρό βιβλιαράκι “You²” του Price Pritchett.
Κυριολεκτικά 35 σελίδες που μπορούν να σου ανοίξουν ένα νέο παράθυρο για να πετάξεις σε νέα μέρη 🙂