Αν έπρεπε να επιλέξω ένα χαρακτηριστικό που θα ήθελα να έχουν οι άνθρωποι γύρω μου, όπως φυσικά και για τον εαυτό μου, θα ήταν να έχουν ‘ανοιχτό μυαλό’.
Να είναι δηλαδή διατεθειμένοι να ακούσουν και να προβληματιστούν για κάτι που μπορεί να είναι τελείως εκτός της δικής τους φιλοσοφίας.
Της δικής τους καθημερινής ζωής, της δικής τους πραγματικότητας…
Βλέπεις, όλοι μας έχουμε ένα πολύ ισχυρό ‘εγώ’. Τόσο ισχυρό που ταυτιζόμαστε μαζί του και νομίζουμε ότι είμαστε ‘αυτό’.
Και κρύβεται τόσο καλά ‘αυτό’, που θα έλεγες ότι είναι σαν ένα αόρατο ομοίωμα του εαυτού μας, το οποίο κουβαλάμε πάνω μας συνεχώς.
Μερικοί άνθρωποι είναι περισσότερο ανοιχτοί σε νέες ιδέες και διαφορετικές οπτικές, μερικοί λιγότερο, μερικοί καθόλου.
Δεν είναι θέμα ‘εξυπνάδας’. Είναι θέμα πεποιθήσεων.
Μπορεί να είσαι ‘διάνοια’ που λέμε αλλά να είσαι κολλημένος με τις απόψεις σου.
Ότι δεν πιστεύεις εσύ, είναι απλά λάθος. Εσύ ξέρεις καλύτερα, γιατί είσαι… εσύ!
Και ότι πιστεύεις, είναι απλά σωστό, γιατί εσύ… ξέρεις!
Μερικοί από εμάς έχουμε ένα σύστημα πεποιθήσεων που είναι ‘τσιμέντο’ όπως μου αρέσει να το παρομοιάζω.
Για να διαπεράσει κάτι ένα τέτοιο σύστημα πεποιθήσεων, θα χρειαστούν τρυπάνια και βαριοπούλες.
Όσο και να βρέχει άλλες οπτικές, ένα τέτοιο σύστημα πεποιθήσεων δε θα διαβρωθεί από το νερό που πέφτει.
Ούτε σε 50 χρόνια αν εξακολουθούμε και ενισχύουμε τα θεμέλιά του καθημερινά.
Πως τα ενισχύουμε;
Με το να απορρίπτουμε κάτι χωρίς να το εξετάζουμε ή ακόμα χειρότερα, να αποδεχόμαστε κάτι επειδή ‘έτσι είναι’, ‘έτσι ήταν πάντα…’)
Αν έπρεπε να δώσω ένα δικό μου ‘ορισμό’, για το τι εννοώ εγώ όταν λέω ‘ανοιχτό μυαλό’, θα ήταν κάτι σαν:
“αυτός που έχει τη δυνατότητα να ζει πέρα από τις αισθήσεις του και την ταπεινότητα να παραδεχτεί το λάθος του”
Και τι θα πει να ‘ζει πέρα από τις αισθήσεις του’ δηλαδή;
Να αποδεχτεί με απλά λόγια, ότι ο κόσμος που ζούμε είναι πολυδιάστατος, εμείς έχουμε περιορισμένη αντίληψη γιατί ζούμε σε τρεις διαστάσεις.
Η σχέση μας δηλαδή με τον κόσμο πέρα από τις αισθήσεις μας. Η σχέση μας με τον αόρατο κόσμο.
Με αυτό που υπάρχει αλλά δε φαίνεται, που δε μπορούμε να δούμε, γιατί έτσι είμαστε ‘φτιαγμένοι’.
Μπορείς να δεις ότι ο άλλος άνθρωπος ας πούμε είναι κατά 70% νερό;
Όχι…
Μπορείς να δεις την ενέργεια που παράγουν τα λόγια σου;
Όχι…
Μπορούμε να δούμε πολλά, αλλά δε μπορούμε να δούμε τα περισσότερα 🙂
Έχουμε μια περιορισμένη αντίληψη της ‘πραγματικότητας’ και πολλοί από εμάς την κάνουμε ακόμα πιο περιορισμένη όταν είμαστε…τσιμέντο στις πεποιθήσεις μας.
Επειδή όμως ο Πλάτωνας έχει περιγράψει με μοναδικό τρόπο αυτό που εγώ προσπαθώ να περάσω μέσα από τα λόγια μου, μπορείς να δεις στο ακόλουθο video την Αλληγορία του Σπηλαίου, ή αλλιώς τη “Σπηλιά του Πλάτωνα¨ αν την έχεις ακούσει έτσι.
Η αλληγορία βρίσκεται στην αρχή του έβδομου βιβλίου της Πολιτείας του Πλάτωνα.
Όπως πάντα, εγώ τροφή για σκέψη προσφέρω με αυτό εδώ το αρθράκι, με την ελπίδα ότι θα κινήσω την περιέργειά σου και θα σου δώσω μια διαφορετική οπτική 🙂
Αυτό που βρίσκω επίσης συναρπαστικό, είναι το πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς τη συγκεκριμένη αλληγορία και πως την ‘κουμπώνουμε’ στο υφιστάμενο σύστημα των πεποιθήσεών μας…
Αν βέβαια φτάσει ποτέ εκεί, γιατί είναι πολύ πιθανό να μη γίνει και ποτέ αυτό 😉
Θέλεις μήπως να το συζητήσουμε; άφησε ένα σχόλιο παρακάτω…
