Η νέα χιλιετία με έβρισκε στα καλύτερά μου.
Ζούσα την καλύτερη χρονιά της ζωής μου μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ήταν η χρονιά που ήμουν στο Νorwich της Αγγλίας και έκανα το μεταπτυχιακό.
Και κάπου εκεί γύρω το Δεκέμβριο του 1999, λίγο πριν το πολυαναμενόμενο Millenium, είχαμε μία εργασία να παραδώσουμε.
Ήταν στα οικονομικά και η αλήθεια ήταν ότι είχα κάνει προσπάθεια αλλά… θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερη.
Παρέδωσα λοιπόν την εργασία και περίμενα με αγωνία το βαθμό μου. Την ημέρα που έλαβα το βαθμό έπεσα από τα σύννεφα…
Ήταν βλέπεις ο χειρότερος βαθμός που είχα πάρει ποτέ.
Ήταν και ένα προμήνυμα ότι η χρονιά θα ήταν ιδιαίτερα επίπονη και δύσκολη όσον αφορά το πτυχίο.
Ο καθηγητής λοιπόν μου είχε βάλει 27%. Με σακάτεψε…
Θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να μου την είχε επιστρέψει πίσω και να μου είχε ζητήσει να την ξαναγράψω από την αρχή.
Από εκείνη την μέρα έπρεπε να προσπαθώ πάρα πολύ στο συγκεκριμένο μάθημα το οποίο με δυσκόλευε ιδιαίτερα.
Ο καθηγητής ήταν απρόσιτος και το ίδιο απρόσιτος ήμουν κι εγώ σαν φοιτητής.
Έτσι λοιπόν τα σχόλια του καθηγητή στην εργασία ήταν ότι “αυτή είναι μία εργασία που είναι πολύ κοντά στο plagiarism” δηλαδή στην αντιγραφή σε κάτι που απαγορεύεται ρητά και είναι ενάντια στην ακαδημαϊκή φιλοσοφία και γενικότερα στη συγγραφή.
Είναι όταν αντιγράφεις κάτι και το παρουσιάζεις σαν δικό σου.
Δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο και για αυτό δεν με κατηγόρησε για plagiarism.
Απλά μου είπε ότι είναι ‘πολύ κοντά’ γιατί αυτό που είχα ήταν ότι είχα πολύ μεγάλα κομμάτια από άλλες πηγές και απλά σχολίαζα αυτά τα κομμάτια.
Δεν ήταν καλή η εργασία μου.
Όμως ήμουνα ένας απλός Έλληνας φοιτητής, που δεν είχε και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του…
Από εκείνη τη μέρα πρόσεχα περισσότερο και έκανα μεγαλύτερη προσπάθεια στις εργασίες μου.
Μετά από λίγους μήνες είχα μία άλλη εργασία σε ένα άλλο μάθημα Οικονομικών.
Είχα έναν ακόμα πιο αυστηρό καθηγητή, ήταν ένας Professor σε πολύ νεαρή ηλικία.
Σου έδινε την εικόνα ότι είναι πραγματική διάνοια… σε αντίθεση με τον άλλον καθηγητή ο οποίος σου έδινε την εικόνα ότι έπινε μπύρες τα βράδια.
Σε εκείνη λοιπόν την εργασία -τη δεύτερη του Professor- πήρα 56%.
Ένας καλούτσικος βαθμός για εκείνο το επίπεδο.
Η διαφορά όμως με την πρώτη εργασία ήταν τα σχόλια του καθηγητή.
Στη δεύτερη εργασία ο καθηγητής μου έγραψε:
“φιλότιμη προσπάθεια θα ήθελα να δω από σένα…. και στη συνέχεια μου έγραψε μία ολόκληρη σελίδα Α4 με σχόλια για το τι θα ήθελε να πάρει από την εργασία μου, τι θα έπρεπε να γράψω, πώς θα έπρεπε να σκεφτώ και πώς θα έπρεπε να δομήσω μία καλή εργασία.
Ο άνθρωπος αυτός στην κυριολεξία με έσωσε.
Μου έδωσε να καταλάβω αυτό που δεν είχα καταλάβει, αυτό που έχανα.
Μου έδειξε το δρόμο, μου έδωσε αυτό που δεν μου έδωσε ο προηγούμενος και δεν μου είχε δώσει κανένας άλλος.
Μου έδειξε τον τρόπο, μου είπε ‘αυτό το πράγμα πρέπει να βελτιώσεις’ και ‘αυτό πρέπει να κάνεις για να πάρεις ένα καλύτερο βαθμό στην εργασία σου’ και να παραδώσεις μία πολύ καλή εργασία.
Στην επόμενη εργασία που έκανα στα χρηματοοικονομικά αξιοποίησα τα σχόλια του και πήρα 75%!
Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους βαθμούς σε έναν από τους πιο παράξενους καθηγητές (και από έναν ‘μέτριο’ φοιτητή).
Το σχόλιο ενός καθηγητή όχι απλά άλλαξε την πορεία των σπουδών μου, άλλαξε και ολόκληρη τη ζωή μου.
Μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω τι έχανα και τι μπορούσα να βελτιώσω για να πάρω έναν καλύτερο βαθμό.
Αυτό ακούγεται απλό, για μένα όμως ήταν… κοσμογονικό!
Το ίδιο πανεπιστήμιο, ο ίδιος φοιτητής, δύο διαφορετικοί καθηγητές, ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα!
Ο ένας με χτύπησε εκεί που πονούσα και ο άλλος μου έδωσε το χέρι να σηκωθώ.
Αυτό ακριβώς ένιωσα.
Από εκείνη τη στιγμή κάθε φορά που βρίσκομαι σε μία “παρόμοια θέση” και νιώθω ότι μπορώ να βοηθήσω κάποιον άλλον με όποιο τρόπο…
έχω αυτόν τον καθηγητή στο μυαλό μου, προσπαθώ να κάνω πράξη το μάθημα που έμαθα και να το περάσω σε άλλους.
Το μάθημα που πήρα από αυτή την εμπειρία, ήταν πολλαπλό:
Πρώτον, πως με τις κατάλληλες πληροφορίες και την κατάλληλη βοήθεια, μπορώ να γίνω καλύτερος. (Νοοτροπία της εξέλιξης)
Δεύτερον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ποιος θα σε κρίνει/αξιολογήσει.
Τρίτον ο πιο ικανός με έκρινε με περισσότερη επιείκεια και ο πιο ‘ρέμπελος’ με υπερβολική αυστηρότητα.
Τέταρτον ποτέ μη λες ποτέ… όλα αλλάζουν σε μια στιγμή…
Κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου παρόλη την πολύ μεγάλη δυσκολία που προέκυψε μέσα από αυτή τη δοκιμασία από αυτή την εργασία.
Σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη και για εκείνη την αυστηρή βαθμολογία γιατί μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να προσέχεις τι γράφεις, πώς το γράφεις και πώς να αναφέρεις τις πηγές σου σωστά.
Μπορούμε λοιπόν πάντα και να ελπίζουμε στο καλύτερο και να περιμένουμε το καλύτερο και να προσπαθούμε για το καλύτερο ανεξάρτητα με το τι βλέπουμε σήμερα μπροστά μας.
Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Ανέμενε θαύματα.
