Έχω παρατηρήσει πως ένας λόγος που δεν είμαι στα επίπεδα της παραγωγικότητας που θα ήθελα να είμαι, είναι ότι χάνω αρκετό χρόνο στην εναλλαγή μεταξύ διαφόρων εργασιών.
Ιδίως όταν αυτές είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους.
Για παράδειγμα μετά το γράψιμο του άρθρου, όταν και θα ασχοληθώ με τα email μου.
Ή όταν κάνω κάτι για κάποιον πελάτη, είτε σε web design, είτε σε επίπεδο customer experience.
Δεν έχει και πολύ σημασία το κάθε task, σημασία έχει ότι χάνω χρόνο στην εναλλαγή γιατί αργώ να συγκεντρωθώ σε ένα τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο task.
Για να το βελτιώσω λοιπόν αυτό, δοκιμάζω διάφορα.
Ένα από αυτά, είναι να βλέπω ένα σύντομο (πεντάλεπτο ας πούμε) video στο YouTube, που θα μου κάνει τη μετάβαση από το ένα στο άλλο, πιο εύκολη.
Καθώς έκανα ακριβώς αυτό χθες το απόγευμα και παρακολουθούσα μια συνέντευξη του Greg Mckeown, συγγραφέα των βιβλίων:
Essentialism: The Disciplined Pursuit of Less και Effortless: Make It Easier to Do What Matters Most,
μια του κουβέντα ήταν αρκετή για να μου δώσει την ιδέα για το σημερινό άρθρο 🙂
Αναφέρθηκε σε μια αληθινή ιστορία που την είχα ακούσει πριν αρκετό καιρό και ήταν από αυτές που είχαν… χτυπήσει φλέβα.
Και κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό μου, προσπαθώ να την κρατήσω να.. μη μου φύγει πάλι!
Και ξέρω πως αν το γράψω, θα αποτυπωθεί ακόμα καλύτερα στο μυαλό και στη μνήμη μου 🙂
Μια συνηθισμένη μέρα σε μια πανεπιστημιακή αίθουσα, ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη κρατώντας στο χέρι του ένα λευκό χάρτινο κουτί.
Χωρίς να πει κάτι, έβγαλε από το κουτί ένα γυάλινο βάζο μεσαίου μεγέθους και ξεκίνησε να το γεμίζει με μικρές πέτρες, περίπου τριών-τεσσάρων εκατοστών.
Καθώς γέμιζε το βάζο σιωπηλός, οι φοιτητές του κοιτούσαν απορημένοι.
Όταν το βάζο γέμισε με τις πέτρες σήκωσε το κεφάλι και ρώτησε:
Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι φοιτητές χαμογέλασαν και απάντησαν καταφατικά.
Ο καθηγητής συνέχισε, παίρνοντας μια χαρτοσακούλα με μικρά βότσαλα, ενός περίπου εκατοστού και άρχισε να γεμίζει το βάζο με τις πέτρες, με τα βότσαλα αυτή τη φορά.
Όταν δεν υπήρχε χώρος, κούνησε λίγο το βάζο και το γέμισε με όσα βότσαλα χώρεσαν.
Είναι γεμάτο το βάζο; ξαναρώτησε ο καθηγητής.
Οι μαθητές χαμογελόντας και πάλι, απάντησαν καταφατικά.
Συνεχίζοντας απτόητος, αυτή τη φορά πήρε μια χαρτοσακούλα με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο με τις πέτρες και τα βότσαλα.
Η άμμος κάλυψε τα κενά και το βάζο γέμισε μέχρι πάνω.
Είναι γεμάτο το βάζο; ρώτησε για τρίτη φορά και οι φοιτητές.
Ναι, είναι γεμάτο… απάντησαν αυτοί.
Το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει την ζωή μας είπε ο καθηγητής.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή μας, όπως η οικογένεια, η υγεία και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους…
Αυτά είναι τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή μας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα (δευτερεύοντα) πράγματα που έχουμε στην ζωή μας, όπως οι σπουδές μας και η εργασία μας.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα μικρά πράγματα της ζωής και όλα τα υλικά αγαθά.
Αν βάλουμε πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε και για τις πέτρες αλλά ούτε και για τα βότσαλα..
Ομοίως, αν βάλουμε πρώτα τα βότσαλα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Το βάζο λοιπόν είναι όπως και η ζωή μας…
Αν ξοδεύουμε το χρόνο μας και την ενέργειά μας στα μικρά και ασήμαντα πράγματα πράγματα, δεν θα υπάρξει ποτέ χρόνος και χώρος για τα πιο σημαντικά.
Ας προσέξουμε ποια είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία/συστατικά για την ευτυχία μας και την για ποιότητα της ζωής μας εν γένει και ας τα συγκρίνουμε με το που ξοδεύουμε το χρόνο και την ενέργειά μας.
Ας πάρουμε το χρόνο να σκεφτούμε και να προσέξουμε την υγεία μας, ας ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μας και όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ας διακρίνουμε λοιπόν και ας ορίσουμε τις προτεραιότητες μας.
Ας βάλουμε “τις πέτρες” στη ζωή μας σε πρώτο πλάνο, αυτά που πραγματικά μετράνε.
Τα υπόλοιπα είναι απλά βότσαλα και άμμος…
Άουτς! 😉
