Αν είναι κάτι που μπορώ να κάνω κάθε μέρα, όλη μέρα, για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα και να μη βαρεθώ καθόλου, είναι να παρατηρώ τη συμπεριφορά μου και να αναγνωρίζω μοτίβα.
Μοτίβα σκέψεων, πράξεων, συμπεριφορών, αντιδράσεων., συναισθημάτων, εκφράσεων, κινήσεων και ότι άλλο μπορεί να φτάσει στην αντίληψή μου.
Και είναι εκείνες οι στιγμές που φτάνεις στο ‘αχα!’, που ανακαλύπτεις κάτι νέο, κάτι που δε μπορούσες να δεις έως τώρα, που κάνουν αυτό το ‘παιχνίδι’ ιδιαίτερα απολαυστικό.
Τουλάχιστον για μένα, γιατί για κάποιους άλλους (τους περισσότερους δηλαδή), αυτό όχι μόνο απολαυστικό δεν είναι, αλλά κάτι που δε θέλουν καν να σκέφτονται.
Τι να κάνω, έχω κι εγώ τις ‘ιδιοτροπίες’ μου βλέπεις 🙂
Αν διαβάζεις ακόμα, υποθέτω πως έχεις κι εσύ μια περιέργεια σχετικά με τα θέματα συζητάω εδώ…
Θέματα που αναλύω στο μυαλό μου και που σκέφτομαι δυνατά. Αυτό κάνω σε αυτή τη σειρά επεισοδίων του #100daychallenge, με σκοπό να κάνω συνήθεια την παραγωγή περιεχομένου και τη συγγραφή άρθρων.
Μια τέτοια στιγμή ‘αναλαμπής’, ένα τέτοιο ‘αχα!’ ήρθε σήμερα στην αντίληψή μου σήμερα το πρωί και σκέφτηκα να το μοιραστώ.
Καθώς λοιπόν έτρεχαν οι τελευταίες σταγόνες από το πρωινό ντουζάκι, ντόινγκ!
Μια σκέψη με επισκέφτηκε και… κάτι με διαπέρασε.
Αν και δεν έχω ψαρέψει ποτέ (ακόμα), νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να είναι η αίσθηση του ψαρά όταν αισθάνεται ότι κάτι έχει ‘τσιμπήσει’…
Ο τρόπος που οδηγούμε, αναδεικνύει τον εσωτερικό μας ψυχισμό, την εκάστοτε ψυχολογική μας κατάσταση…
Αυτή ήταν η σκέψη που πέρασε και την… σταμάτησα για περαιτέρω ανάλυση 🙂
Και ενώ μπορεί να ακούγεται απλό και όχι κάτι καινούργιο, έχει περισσότερο βάθος αν μείνεις μαζί του.
Τις τελευταίες μέρες, παρατηρούσα τον τρόπο που οδηγούσα και έχω αντιληφθεί ότι δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που οδηγούσα στο παρελθόν.
Και δεν εννοώ το πως οδηγούσα στα 20 και στα 25 που όπως και να το κάνεις η ενέργεια που έχεις είναι εντελώς διαφορετική. Οι ταχύτητες μας είναι ασυγκρίτως πιο γρήγορες σε αυτή την ηλικία.
Συγκρίνω τον τρόπο που οδηγώ με 5-6 χρόνια πριν, δεν είναι μεγάλη η διαφορά.
Σήμερα, στην κυριολεξία οδηγώ εντελώς διαφορετικά απ’ ότι 5-6 χρόνια πριν. Και αυτό είναι αποτέλεσμα του πως νιώθω στην καθημερινότητά μου.
Το πόσο πιο ήρεμος είμαι σήμερα σε σχέση με το παρελθόν, έχει επίδραση σε όλους τους τομείς της ζωής μου.
Είναι οριζόντια αυτή η θετική επίδραση. Τα καλύπτει όλα δηλαδή.
Ομοίως, όταν έχεις άγχος, στρες, νεύρα και σε διακρίνει μια αρνητικότητα, τότε αυτό πάλι υπερκαλύπτει τα πάντα.
Σε καλύπτει ένα μαύρο σύννεφο και έχει επίδραση σε ότι κι αν κάνεις.
Γιατί όπως κάνεις ένα πράγμα, έτσι τα κάνεις όλα.
Σήμερα επίσης, παρατηρώ ότι προσπαθώ να αποφεύγω την οδήγηση, γιατί με το που θα βγω στο δρόμο, μπαίνω αυτόματα σε κατάσταση κινδύνου, σε κατάσταση ‘συναγερμού’.
Alert. Κίνδυνος από τον τρόπο που οδηγούν οι υπόλοιποι.
Δε χρειάζεται να μπω νομίζω σε λεπτομέρειες για το πως οδηγεί ο μέσος Έλληνας..
Αυτό όμως αναδεικνύει και την ψυχολογική κατάσταση του εκάστοτε συμπολίτη και συμπατριώτη. Ο τρόπος που οδηγεί, είναι ο τρόπος που πορεύεται, ο τρόπος που αισθάνεται…
Ο τρόπος που σκέφτεται ή που δεν σκέφτεται πιο σωστά. Είναι στον αυτόματο πιλότο…
Και αυτό φυσικά ισχύει και για μένα. Το δουλεύω, το βελτιώνω, αλλά… αν το αφήσεις θα σε αφήσει 😉
Μένω λίγο σε αυτή τη σκέψη…
Πόσο φορτωμένος νιώθει ο άλλος οδηγός; Τι προβήματα κουβαλάει μέσα του; Ποιος ξέρει τι έχει συμβεί σήμερα στη δική του τη ζωή…
Αν δεν το δεις από αυτή την οπτική, τότε είναι δεδομένο ότι θα μαλώνεις με όλους στο δρόμο…
Κι’ όμως… μπορείς να ‘μπεις για λίγο στα παπούτσια του άλλου’;
Να σκεφτείς ότι μπορεί να βασανίζεται από ακόμα πιο σημαντικά προβλήματα στη ζωή του;
Μμμ;
Ενσυναίσθηση είναι λέξη. Να προσπαθήσουμε να δούμε και τη θέση του άλλου.
Να τον/την δικαιολογήσουμε ή και να τον/την συγχωρήσουμε αν έκανε κάποιο λάθος στο δρόμο.
Τελοσπάντων…
Αν θέλεις να καταλάβεις την ψυχική κατάσταση κάποιου, μπορείς απλά να μπεις στο αυτοκίνητό του.
Ο τρόπος που οδηγεί, θα σου δώσει μια πολύ καλή εικόνα για το πως πορεύεται σε όλα.
Πως αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις προκλήσεις, πως αναπνέει, πόσο άγχος έχει και σε τι βαθμό βρίσκεται σε κατάσταση κινδύνου, στο λεγόμενο fight or flight (or flee) δηλαδή.
Σε τι βαθμό ο εγκέφαλός του/της βλέπει κίνδυνο σε καταστάσεις που δεν είναι επικίνδυνες.
Που εστιάζει το Δικτυωτό Σύστημα Ενεργοποίησής του (RAS).
Μπορείς να ξεκινήσεις βέβαια από τον εαυτό σου 🙂
Παρατήρησε τον τρόπο που οδηγείς, πως κινείσαι, πόσο υπομονή έχεις, πόσο εκνευρίζεσαι, πόσα κουμπιά σου πατιούνται κατά την διάρκεια της οδήγησης.
Η παρατήρηση φέρνει επίγνωση. Και η επίγνωση φέρνει την αλλαγή, τη βελτίωση.
Αν λοιπόν θέλεις να αλλάξεις κάτι και να το βελιτώσεις, η παρατήρηση είναι η αρχή.
Και ένα πεδίο που μπορείς να εστιάσεις, είναι ο τρόπος που οδηγείς εσύ ή/και οι υπόλοιποι άνθρωποι που είναι στη ζωή σου.
Ειναι αποκαλυπτικό αν μείνεις όσο χρειαστεί για να το ‘δείς’ 😉