Κάπου εκεί στα μέσα του 2015, προσπαθούσα θυμάμαι εναγωνίως, να βρω μια διέξοδο από την ‘τραγωδία’ που ζούσα.
Ήταν τότε που είχαν κλείσει οι τράπεζες, ξεκινούσαν τα capital controls και η ζωή στη χώρα ήταν λίγο πολύ ανυπόφορη.
Έψαχνα να βρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου και τρόπους να βγώ από εκείνο το συναίσθημα του εγκλωβισμού.
Και παρ’ όλη τη δυσκολία της εποχής, αυτό το ζόρι, αυτή η αγανάκτηση, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν για να αλλάξω κάτι στη ζωή μου.
Ήταν αυτή η συγκυρία που με έκανε να πω ‘δεν πάει άλλο‘, πρέπει ‘να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου‘.
Να σταματήσω δηλαδή να περιμένω από άλλους να λύσουν τα προβλήματά μου.
Ή να εξαρτάται η ποιότητα της ζωής μου, από την εκάστοτε κυβέρνηση, τους εκάστοτε συνεργάτες και άλλους ανθρώπους γύρω μου.
Αυτή την κρυφή, υποσυνείδητη πεποίθηση του ‘ανήμπορου’ και του ‘καημένου’ που είχε ‘κολλήσει’ πάνω μου.
Ήξερα ότι μπορούσα ήξερα ότι το ήθελα, απλά δεν είχα ακόμα τον τρόπο…
Πήρα όμως μια απόφαση. Απόφαση δέσμευση…
Να βρω τον τρόπο. Με όποιο τίμημα…
Να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να εξαρτάται από τις εξωτερικές καταστάσεις.
Να δυναμώσω και να αποτινάξω αυτά τα χαρακτηριστικά που με κρατούσαν ‘δέσμιο’.
Να μην αφήνω ανθρώπους και καταστάσεις να έχουν τον έλεγχο της ζωής μου.
Να πάρω πίσω τη δύναμη που ήξερα ότι έχω, αλλά δεν ήξερα που είναι και γιατί την είχα ‘χάσει’.
Η αλήθεια είναι ότι σε εκείνη την περίοδο, δεν γνώριζα ποιό ακριβώς είναι το ‘πρόβλημά μου’.
Είχα όμως όλη τη διάθεση να το ανακαλύψω και να το ‘γιατρέψω’…
Ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό λοιπόν του 2015, διάβασα λίγες γραμμές που άλλαξαν τα πάντα.
Θαρρείς και ήταν μια απάντηση για όλα τα ερωτήματά μου.
‘Κάθε πετυχημένος στον τομέα του άνθρωπος, δεν κάνει κάτι σημαντικό λίγες φορές. Κάνει τα λιγότερο σημαντικά, τα βασικά δηλαδή, πολλές φορές…’
Και συνέχιζε…
‘Απλά έχει αυτοματοποιήσει τις ενέργειες εκείνες που πρέπει να κάνει για να παράξει το αποτέλεσμα που επιθυμεί, είτε του αρέσουν είτε όχι. Κάθε μέρα. Έχει κάνει συνήθεια, αυτά που δεν θέλει να κάνει και απλά τα κάνει αυτόματα’
Ουαου… σκέφτηκα…
Αν καταφέρω και το πετύχω αυτό, τότε θα ‘έρθει η πολυπόθητη ελευθερια μου’.
Αυτό ήταν το σκεπτικό μου…
Αυτή υπήρξε από τότε στόχος και σημείο εστίασης.
Ξεκίνησα να πειραματίζομαι για να δω αν όντως ‘δουλεύει’ αυτό το σύστημα.
Και μετά από 6 περίπου χρόνια, μπορώ να πω χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, πως η δυνατότητα να αυτοματοποιήσουμε τις συνήθειές μας, είναι το (ένα) κλειδί για την ελευθερία μας.
Τουλάχιστον με τη δική μου έννοια και οπτική της ελευθερίας…
Γύρω από αυτό λοιπόν κινείται το μυαλό μου καθημερινά.
Εστίαση προσοχής και αυτοματοποίηση συνηθειών είναι τα δύο βασικά κλειδιά για την ελευθερία μου.
Αν πιστεύεις ότι μπορεί να είναι και για τη δική σου… ας κρατήσουμε επαφή
Έχω πολλά ‘μυστικά’ να μοιραστώ 🙂