Τους τελευταίους 18 μήνες, την εποχή του covid δηλαδή, παρατηρώ ότι κάτι έχει αλλάξει ριζικά στη ζωή μου.
(και στη δική σου, το ξέρω!)
Κάτι που έχει αλλάξει -ξανά- τις ισορροπίες…
Τι είναι αυτό;
Η σχέση μου με τους άλλους.
Ή καλύτερα, η δική μου οπτική για τη σχέση μου με τους άλλους.
Γιατί το τι βλέπει και πως αισθάνεται ο καθένας από εμάς, δεν έχει καμία σχέση με το τι βλέπει και το πως αισθάνεται ο άλλος.
Όταν το 2015 με τα capital controls έλεγα ‘δε θα αφήσω να γίνει κάτι τέτοιο ποτέ ξανά στη ζωή μου’, αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να μη νιώσω ποτέ ξανά αυτά τα συναισθήματα.
Ότι δηλαδή “δεν είμαι ελεύθερος, ότι εξαρτώμαι από την εκάστοτε κυβέρνηση, ότι είμαι θύμα των καταστάσεων, ότι κάποιος χειρότερος από μένα έχει την εξουσία στα χέρια του”.
Αυτά ένιωθα και αυτά έγιναν το τραύμα που με οδήγησε να αλλάξω τον τρόπο που ζω 100%.
Και σιγά σιγά, να βλέπω βελτίωση σε όλους τους τομείς της ζωής μου.
Έχω την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν αντίστοιχα συναισθήματα και τραυματικές εμπειρίες κατά την εποχή του covid.
Αυτό που βλέπω σήμερα, ότι έκανα από το 2015 που είπα ‘ποτέ ξανά’, μέχρι την άνοιξη του 2020, σχεδόν πέντε χρόνια δηλαδή, ήταν ότι ‘σήκωσα λαμαρίνες’ και ξεκίνησα να δουλεύω από μέσα, χωρίς οι άλλοι να βλέπουν τι κάνω.
Που και που έβγαινα έλεγα καμιά ‘εξυπνάδα’ στο Facebook και οι περισσότεροι με έβλεπαν πλέον σαν ‘περίεργο’.
Τι έπαθε αυτός; τι πίνεις ρε φίλε; τι είναι αυτά που λες;
και ακόμα… που ζεις; ποιος νομίζεις πως είσαι; πάει ξέφυγε αυτός…
Αυτό που έκανα όμως, όπως μπορώ να το δω σήμερα, ήταν να διαλύσω όλο το οικοδόμημα, όλο αυτό που έχτιζα 40 χρόνια, για να το χτίσω από την αρχή.
Και πίστεψέ με αγαπημένε/η, δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε και ευχάριστο.
Είναι κάτι που άξιζε;
Ναι… 100%.
Η μηχανική λοιπόν της δικής μου προσωπικής εξέλιξης, είχε (έως τώρα) πέντε στάδια.
Αποφάσισα να τα μοιραστώ για όποιον ή όποια βρει κάτι χρήσιμο.
Στο πρώτο στάδιο, ήμουν ‘σκληρός’ από μέσα, ‘σκληρός’ απ’ έξω.
Τι εννοώ ‘σκληρός’;
Σκληρός από μέσα, εννοώ ότι κάλυπτα όλα τα συναισθήματα, τα έθαβα, δεν ήξερα και τι συναισθήματα νιώθω.
Δεν ένιωθα κοινώς, απλά ζούσα όπως όλοι μας στους ρυθμούς της καθημερινότητας…
Όταν λέω δεν ένιωθα, εννοώ πως δεν ένιωθα ότι δεν ένιωθα.
Με… νιώθεις; 🙂
Ήμουν δηλαδή ασυνείδητα αδαής.
Είχα ασυνείδητη άγνοια, ασυνείδητη ανικανότητα.
Δεν γνώριζα ότι δεν γνώριζα.
Συναισθηματική νοημοσύνη μηδέν με άλλα λόγια.
Σκληρός από έξω εννοώ ότι δεν είχα ενσυναίσθηση.
Νόμιζα ότι ήμουν ‘εντάξει’ απέναντι στους άλλους.
Ότι ‘ενδιαφέρομαι’ και ότι τους ‘καταλαβαίνω’.
Οι άλλοι έφταιγαν κάθε φορά που πατιόταν ένα κουμπί μου κι’ εγώ βέβαια… έτοιμος για μάχη.
Να ‘πείσω για το δίκιο μου’!
Στο δεύτερο στάδιο, όταν σήκωσα τις λαμαρίνες για να ξεκινήσω το γκρέμισμα, άρχισα τη διαδικασία για να γίνω πιο μαλακός από μέσα αλλά από έξω εξακολουθούσα να ήμουν σκληρός.
Στο τρίτο στάδιο άρχισα να γίνομαι περισσότερο μαλακός από έξω, όμως άρχισα να σκληραίνω ξανά από μέσα, γιατί πλέον κινδύνευα περισσότερο όντας πιο μαλακός από μέσα.
Αυτό δεν κράτησε πολύ όμως, γιατί πέρασα στο τέταρτο στάδιο, όπου έγινα σιγά σιγά μαλακός και από μέσα, ενώ ήμουν μαλακός και από έξω.
Πλέον, θα έλεγα ότι τώρα είμαι σε ένα πέμπτο στάδιο.
Σε αυτό, είμαι περισσότερο σκληρός από έξω, όχι όμως με την ίδια έννοια της εξωτερικής ‘φλούδας’.
Είμαι πιο σκληρός όχι γιατί ‘προστατεύω’ τον εαυτό μου από τους άλλους, αλλά γιατί είμαι λιγότερο ευάλωτος στη σκληρότητα των άλλων.
Είναι πολύ λεπτή η γραμμή…
Δύσκολο να περιγραφεί σε ένα σύντομο άρθρο.
Γι’ αυτό υπάρχει και το newsletter που πάμε πιο βαθιά 🙂
Αν δε φοβάσαι το βάθος και δεν έχεις εγγραφεί ήδη, σε προ(σ)καλώ να το κάνεις τώρα, εδώ παρακάτω.
Με ένα κλικ εγγράφεσαι, με ένα κλικ “ξεγράφεσαι”.
Η εμπιστοσύνη άλλωστε είναι κάτι που κερδίζεις (ή χάνεις) κάθε φορά που εμφανίζεσαι.
Και που τηρείς ή όχι το λόγο σου…
Αλλά και με την αίσθηση της αλήθειας που βγάζουν τα λόγια που λες και τα κείμενα που γράφεις 😉
Υ.Γ. Θα επανέλθω με νέο επεισόδιο για τη μηχανική της (δικής μου) εξέλιξης όταν υπάρξει το επόμενο στάδιο…