Η δεύτερη εβδομάδα του Σεπτέμβρη εδώ και πολλά χρόνια, είναι μια από αυτές που με κάνουν να ‘υποφέρω’.
Στη Θεσσαλονίκη, πέρα από το άνοιγμα των σχολείων που είναι το γεγονός της εβδομάδας, έχουμε και τη διεθνή έκθεση.
Και μαζί με αυτό, έρχεται όλο το υπόλοιπο πακέτο με το θόρυβο, τη φασαρία, την κίνηση και γενικά τα vibes που κυριαρχούν στην πόλη.
Εγώ με αυτά τα vibes δεν τα πάω πολύ καλά.
Δεν τα χαρακτηρίζω, δικό μου είναι το ‘πρόβλημα’.
Το 2020 που δεν έγινε η έκθεση λόγω covid, να πω την αμαρτία μου, ήταν το καλύτερό μου.
Ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χάρηκαν, είναι πολλοί που περιμένουν αυτό το γεγονός για να τονωθεί λίγο η ζωή τους, για να τρέξει η επιχείρησή τους, για να κάνουν τη βόλτα τους.
Αυτοί που απολαμβάνουν τη βαβούρα, την πολυκοσμία, τη φασαρία, είμαι σίγουρος ότι υπέφεραν εκείνη τη χρονιά.
Όμως εγώ εκείνη τη μοναδική χρονιά απολάμβανα την ηρεμία του Σεπτέμβρη στο κέντρο της πόλης.
Όλο αυτό το πανηγύρι, οι πορείες του κάθε πικραμένου, το ψέμα των πολιτικών που πάει σύννεφο με τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια, οι συναυλίες με τα σκυλάδικα, η υπερβολική αστυνόμευση, οι ζημιές, τα ελικόπτερα να πετούν όλη μέρα πάνω από το κέντρο…
Αυτά μου θυμίζουν το βούρκο της κοινωνίας που ζω.
Μου βρωμάει ρε φίλε τι να κάνω…
Μια ‘μπόχα’ αναβλύζει από την καρδιά της πόλης εκείνο το πρώτο Σαββατοκύριακο.
Δεν ξέρω… μπορεί να έχω ευαίσθητη όσφρηση ????
Η δική μου η μπόχα, είναι ευωδία για κάποιων άλλων άλλωστε.
Όπως και η δική τους η μπόχα είναι η ευωδία κάποιον άλλων.
Έτσι είναι…
Για κάθε τι που δεν αρέσει σε σένα, υπάρχει σωρεία ανθρώπων που αρέσει σε αυτούς, γιατί απλά έχουν διαφορετική οπτική, άλλες πεποιθήσεις, άλλες εμπειρίες, άλλους στόχους, άλλη ‘ατζέντα’ τελοσπάντων.
Καθώς λοιπόν παρατηρώ πως αισθάνομαι αυτή την εβδομάδα, προσπαθώ να ανατρέξω στο παρελθόν μήπως και καταλάβω από που ξεκίνησε όλο αυτό.
Που ξέρεις; ίσως και να μπορέσω να το επιλύσω σιγά σιγά και του χρόνου να μην ενοχλούμαι καθόλου ????
Η αλήθεια πάντως είναι πως χρόνο με το δουλεύω λίγο λίγο και έχω κάνει βηματάκια βελτίωσης.
Τελοσπάντων, ξεκίνησα να διαβάζω ένα νέο βιβλίο:
Η Μεγάλη Ανατροπή του Michael Lewis.
Έχει γράψει ωραία βιβλία, ίσως να έχεις δει την ταινία Moneyball με τον Brad Pitt.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Michael Lewis.
Αν αυτά που συζητάμε εδώ σου κάνουν κλικ, τότε τα συμπεριφορικά οικονομικά ίσως είναι ένας τομέας που μπορεί να σου αρέσει να εξερευνήσεις μαζί μου.
Το βιβλίο λοιπόν ‘Η Μεγάλη Ανατροπή’, ήταν μια πρόταση από τον δάσκαλο (μέντορα) που έχω για το marketing.
Και επειδή στη μια δεκαετία που ασχολούμαι με το αντικείμενο έχω δει και έχω ακούσει όλους τους ‘γκουρου’ και τους ‘καλυτερότερους’, είναι ο μόνος που έχω δει να εξελίσσεται όπως θα ήθελα να εξελιχθώ κι εγώ.
Γι’ αυτό τον εμπιστεύομαι, γιατί έχω δει την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια, την ποιότητα που έχει στη δουλειά του και στη σκέψη του.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχω πάρει αυτή την κατεύθυνση (behavioural economics) και αυτός είναι και ο λόγος που διαβάζω πολλά από τα βιβλία που διαβάζω.
Αν έχει προτείνει 100 βιβλία και 200 άρθρα, τα έχω αγοράσει και τα έχω διαβάσει σχεδόν όλα.
Ότι μου δίνει το παίρνω, γιατί πολύ απλά τον εμπιστεύομαι.
Είναι εκεί που θέλω να πάω, και με βοηθάει με τον τρόπο του να τα καταφέρω.
Andre Chaperon λέγεται αν είσαι περίεργος και είναι πάνω κάτω στην ηλικία μου.
Καθώς λοιπόν διαβάζω το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, έρχεται μπροστά μου μια γνωστή σε μένα έννοια που όμως εκείνη τη στιγμή κάτι έκανε κλικ και βγήκε αυτό το ΟΥΑΟΥ της αναλαμπής ????
Αυτό που ξαφνικά γίνεται μια σύναψη στον εγκέφαλο και αισθάνεσαι σαν τον Αϊνστάιν!
Η έννοια ήταν η προκατάληψη της επιβεβαίωσης (confirmation bias).
Η τάση μας να ερμηνεύουμε πληροφορίες, γεγονότα και καταστάσεις με τρόπο που να επιβεβαιώνει τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις ή υποθέσεις μας.
Το φαινόμενο γίνεται ισχυρότερο για συναισθηματικά φορτισμένα θέματα και για βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις.
Με απλά λόγια, έχουμε μια συγκεκριμένη ερμηνεία και εικόνα στο μυαλό μας για το τι σημαίνει κάτι και αυτό μας κάνει μεροληπτικούς σε κάθε τι που ακολουθεί, γιατί νιώθουμε την ανάγκη να επιβεβαιώσουμε αυτό που ήδη πιστεύουμε.
Πρώτα δηλαδή αποφασίζουμε και μετά αναλύουμε τα δεδομένα για ‘τυπικούς’ λόγους.
Έτσι λοιπόν, καθώς διάβαζα στο βιβλίο για τη διαδικασία επιλογής των αθλητών στα draft του NBA, η ιστορία έφτασε στην προκατάληψη της επιβεβαίωσης.
Και ξαφνικά να ‘σου η σύναψη στον εγκέφαλο!
Η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή ήταν:
“Χμ τι μπορεί να πιστεύω που με κάνει να μην βλέπω κάτι που είναι μπροστά μου μόνο και μόνο γιατί λειτουργώ με την προκατάληψη της επιβεβαίωσης;”
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, σκάει μια ‘ιδέα’ για δεύτερη ερώτηση:
“Χμ… πώς θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτή την ιδέα της προκατάληψης της επιβεβαίωσης για να σταματήσω να ενοχλούμαι από την έκθεση και το θόρυβο και όλα αυτά που με ενοχλούν;”;
Κι αν απλά περιμένω κάθε χρόνο να έχω τα ίδια συναισθήματα σχετικά και το μυαλό μου απλά επιβεβαιώνει αυτό που ήδη έχω αποφασίσει ότι θα γίνει;
Ουπς!
Κι αν είμαι τόσο προκατειλημμένος που ακόμα και διαφορετικά να ήταν τα πράγματα, εγώ τα ίδια θα βίωνα γιατί πολύ απλά αυτά θα είχα προαποφασίσει ότι θα γίνουν;
Μόνο και μόνο επειδή έτσι ‘γίνεται κάθε χρόνο;’.
Μμμ…
Κάτι καλό γίνεται εδώ, γίνεται δουλίτσα σκέφτεται το αριστερό μέρος του εγκεφάλου.
Τίποτα δε γίνεται, να μην τα σκαλίζεις λέει το ρομποτάκι, για λογαριασμό του δεξιού μέρους του εγκεφάλου…
Χαμογελάω και κοιτάζω το βιβλίο.
“Αν ξεκινήσαμε έτσι στο πρώτο κεφάλαιο, ανυπομονώ να δω τι άλλες εκπλήξεις έχεις στα επόμενα” σκέφτομαι καθώς το κρατώ στα χέρια μου.
Ένα βιβλίο μπορεί να είναι η αιτία.
Μια αναλαμπή, μια σκέψη μπορεί να είναι η φλόγα.
Είσαι στην κυριολεξία μια σύναψη μακριά από ότι μπορείς να φανταστείς ????
Καλό δεν ακούγεται;
Αν σου αρέσει κράτα το ????
Υ.Γ. Αντί για υστερόγραφο πάρε μια εικόνα ????
