Η μέρα ξεκινάει με ένα υπέροχο δροσερό αεράκι στο μπαλκόνι.
Η ησυχία της στιγμής μοιάζει βγαλμένη από το παρελθόν.
Το αεράκι χαϊδεύει το χέρι μου ενώ αγγίζω απαλά την κούπα του καφέ.
Αυτή η γουλιά του espresso ήταν πραγματική απόλαυση.
Καθώς αφήνω την κούπα στο τραπεζάκι παίρνω μια βαθιά ανάσα και όπως κάθε πρωί αφήνομαι λίγο στη στιγμή και προσπαθώ να ‘νιώσω αυτό που αισθάνομαι’.
Δεν ακούστηκε και πολύ ‘λογικό’ αυτό ε;
Ας το πω λίγο διαφορετικά για να γίνει πιο… χωνευτικό και για μένα και για σένα.
Προσπαθώ να αναγνωρίσω τα συναισθήματά μου.
Να καταλάβω πώς νιώθω στη στιγμή.
Αυτή είναι η καθημερινή μου αποστολή για την ανάπτυξη της αυτεπίγνωσης αλλά και της συναισθηματικής νοημοσύνης.
(ναι, είμαι λίγο ‘πειραγμένος’ αλλά το βρίσκεις ενδιαφέρον κατά βάθος)
Πίσω στη βαθιά αναπνοή, την αποστολή και την απόλαυση της στιγμής…
Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα αρχίζω να αισθάνομαι κάτι περίεργο, ένα συνονθύλευμα αισθήσεων που κάπως με ανακατεύει.
Όχι όμως στο στομάχι.
Στο μυαλό!
Ωχ….
Όχι πάλι αυτό…
Είναι αυτό που εμφανίζεται ανά διαστήματα, που αφήνει μια αίσθηση μπερδεμένων σκέψεων και αισθήσεων και που δυσκολεύομαι να το ‘βάλω σε τάξη’.
Αλλά για στάσου…
Και γιατί να το βάλω σε τάξη;
Γιατί να μην το αφήσω να πει την ιστορία του, να κάνει τη δουλειά του και σιγά σιγά να αποχωρήσει;
Αφού ξέρω ότι απλά θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία του, γιατί δεν το αφήνω;
Χμ…
Μήπως γιατί δεν το αντέχω για πολύ ώρα;
Με δυσκολεύει πολύ αυτή η ανακατωσούρα.
Θέλω να επανέλθω στα ‘φυσιολογικά’ μου.
Προσπαθώ μέσα σε αυτή τη δυσφορία να μείνω εκεί και να παρατηρώ το πώς νιώθω.
Δε βάζω ταμπέλες, αν δηλαδή είναι καλό ή κακό, θετικό ή αρνητικό αυτό που νιώθω, γιατί αυτό που βαζει τις ταμπέλες είναι και αυτό που φωνάζει ‘εκεί μέσα’.
Ώς συνήθως όμως, μετά από λίγο χάνω τη μάχη και ‘πέφτω’.
Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνω εκεί και να το αφήσω να τα πει όλα.
Με ενοχλεί, με πονάει, κάτι κλωτσάει…
Θέλω να ξεφύγω.
Θέλω να το σβήσω, να το παρακάμψω, να το θάψω.
Ξάφνου έρχεται μια σκέψη τον αριστερό προμετωπιαίο λοβό (το κέντρο ελέγχου της εκτελεστικής λειτουργίας) και δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί της.
(Μα τι διάνοια ρε φίλε; με ξελάσπωσε για άλλη μια φορά η λογική μου!).
Θα πάω για τρέξιμο για να μου φύγει. Φτάνει τόσο.
Μη έχοντας κάποια καλύτερη επιλογή, τα επόμενα 12 λεπτά με βρίσκουν στην είσοδο του σταδίου.
Ξεκινάω το jog μου και προσπαθω να αφεθώ στην μοναδική αίσθηση που μου προσφέρει η όλη εμπειρία.
Κάπου εκεί στον πρώτο κύκλο, να ‘σου και η ερώτηση που έμελλε να καθορίσει την εβδομάδα μου…
‘Τί φοβαμαι;’
‘Τί πραγματικά φοβάμαι;’
Αυτή την ερώτηση προσπαθώ να την κάνω συχνά και να αφήνω το σύστημα (το νευρικό, μέσω του εγκεφάλου) να μου φέρει μια απάντηση.
Απλά τώρα ήρθε από… πιο μέσα, δεν ήταν μια συνειδητή, επιφανειακή σκέψη του βουλητικού.
Αυτές οι πιο βαθιές σκέψεις λοιπόν είναι πολλές φορές αποκαλυπτικές αν προλάβεις να τις ‘πιάσεις’.
Είναι κάτι ανάμεσα στις αυτόματες και τις μη αυτόματες.
Ας την πούμε ημιαυτόματη ????
Σαν ένα ημιαυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Αυτό να θυμάσαι.
Αυτές λοιπόν οι σκέψεις είναι σα να έρχονται από το φύλακα άγγελό σου για να σε βοηθήσουν.
Αν ο φύλακας άγγελος δεν είναι μέσα στο δικό σου αφήγημα, ονόμασέ το βοήθεια του κοινού, ή κάποιος φίλος που σου σφυρίζει κάτι για να σε βοηθήσει.
Το πιάνεις το νόημα, έ;????
Τί φοβάμαι;
Συνέχισα λοιπόν το ελαφρύ τρέξιμο, προσπαθώντας να κατευνάσω το ρομποτάκι μου (την έμφυτη τεχνητή νοημοσύνη μας) που πάλευε να βρει την κατάλληλη απάντηση.
Ήθελα την απάντηση από το φύλακα άγγελο βλέπεις ????
Δεν ηθελα να εκλογικεύσω. (βούληση, προσοχή, διάνοια, επιλογή)
Ούτε να πιστέψω το ρομποτάκι μου. (αυτοματισμός, μοτίβο)
Ήθελα εκείνο το ανάμεσα που κρύβει την αλήθεια μου.
Οι κύκλοι τελείωσαν, η υγρασία ανέβαινε, ο ιδρώτας έτρεχε και το ντουζάκι που ακολούθησε ήταν λυτρωτικό.
“Και τώρα οι δυο μας” σκέφτομαι νοερά καθώς πιάνω το μαύρο τετράδιο και το μαύρο στυλό.
Σε αυτό γράφω ελεύθερα και στα ελληνικά.
Στο μπλε με τον μπλε στυλό, γράφω τις πρωινές σελίδες στα αγγλικά.
(Δεν ξέρω πόσο σημαντική ήταν αυτή η πληροφορία αλλά κάτι μου είπε να την αφήσω εδώ).
Πιάνω λοιπόν το στυλό και αρχίζω να γράφω…
Τί φοβάμαι;
Τί πραγματικά φοβάμαι;
Τα επόμενα 15 λεπτά ένιωθα σαν τρελός καλλιτέχνης και επιστήμονας μαζί.
Σαν να χόρευε ταγκό ο Αϊνστάιν με τον Βαν Γκογκ μέσα στο μυαλό μου.
Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να τα μοιραστώ όλα αυτά που έγραψα αλλά θα το κάνω με τον καιρό.
Την απάντηση όμως την έλαβα, μέσα από αυτές τις 2-3 σελίδες που έγραφα και κατέγραφα ακατάπαυστα ότι έβγαινε από μέσα.
Δεν σκεφτόμουν, απλά άφηνα αυτό που ήταν μέσα μου να ‘μιλήσει’ κι εγώ έγραφα…
Τί φοβάμαι λοιπόν;
Τί φοβάμαι και δεν μπορώ να προχωρήσω στο επόμενο βήμα;
Στο επόμενο επίπεδο;
Τί είναι αυτό που με κρατάει εδώ που είμαι με νύχια και με δόντια;
Τί θέλει από μένα και τί “πρέπει” να κάνω;
Πώς μπορώ να το κάνω να νιώσει ασφάλεια και κατανόηση;
Να νιώσει ότι το βλέπω, ότι το ακούω, ότι το καταλαβαίνω, ότι μετράει η γνώμη του;
Ότι έχει δικαίωμα να εκφραστεί και να νιώσει σημαντικό;
…
“Φοβάμαι να εκτεθώ και φοβάμαι να δεσμευτώ”
…
Ουαου! Βγήκε το άτιμο, βγήκε!
Περίπου 3 ώρες από την ώρα που ξύπνησα με αυτό το περίεργο κοκτέιλ συναισθημάτων, είχα βρει… φλέβα χρυσού.
‘Ευχαριστώ’ ψιθυρίζω καθώς κοιτάζω ψηλά.
Αυτό έγινε την Τρίτη.
Την Πέμπτη, μετά από αυτή την αποκάλυψη, έκανα ένα άλμα προς το επόμενο επίπεδο.
Σε ένα 48ωρο, βρήκα μια πεποίθηση, την περιεργάστηκα, την άφησα να αποκαλυφθεί και να εκδηλωθεί, πήρα μια απόφαση και έκανα πράξη κάτι που δεν μπορούσα να κάνω για 6 μήνες.
Τόσο απλά.
Σε δύο μέρες έκανα όση πρόοδο δεν είχα κάνει σε έξι μήνες.
Αυτό είναι όμως και το ζητούμενο αγαπημένε/η.
Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό.
Δεν θα ερχόταν αυτή η στιγμή, αν δεν είχα κάνει την απαραίτητη δουλειά και την απαραίτητη υπομονή για τους προηγούμενους έξι μήνες.
Τί δουλειά;
Απλά να αφήνω να εκδηλώνονται αυτά που έχω μέσα μου.
Χωρίς να τα θάβω, χωρίς να τα καλύπτω, χωρίς να τα κρύβω.
(και πώς τα καλύτουμε συνήθως; με φαγητό, με ποτό, με τσιγάρο, με κινητό, με tv, με social media, με νέα, με αθλητικά, με τσάντες, με παπούτσια, με ψώνια, με αγορές, με σεξ, με χειραγώγηση, με οτιδήποτε εγώ επιλέγω και οτιδήποτε έχει γίνει μοτίβο συμπεριφοράς στη ζωή μου).
Κάνω λοιπόν τη δουλειά, όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορώ.
Με το δικό μου τρόπο, με τα εργαλεία που έχω αποκτήσει και με οδηγό τον σκοπό μου με τραβάει μπροστά.
Απλά πράγματα δηλαδή. Τίποτα που ‘δεν γίνεται’.
Γίνεται.
Δες το βίντεο παρακάτω έχει διάρκεια μόλις 1.29″
Κάτι που σήμερα κάνω πιο άνετα, πριν από 1-2 χρόνια δεν μπορούσα καν να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να το κάνω.
Απλά μετά από τόσες επαναλήψεις, έχω λίγο καταλάβει καλύτερα τι μετράει και τι όχι.
Πού να εστιάζω και για πόσο.
Τι να αγνοώ και τί να κρίνω σημαντικό.
Μα καλά, αξίζει τον κόπο; ίσως αναρωτιέσαι…
Δε φαντάζεσαι!
Όχι απλά αξίζει, αλλά είναι πέρα από κάθε λογική και κάθε φαντασία αυτό που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου αν απλά βρεις τα ‘κουμπιά σου’.
Και ξέρεις κάτι;
Αυτός είναι ο δικός μου ο σκοπός και ο δικός μου ο ρόλος.
Αυτό προσπαθώ με λίγα λόγια να κάνω…
Να σε βοηθήσω με τον τρόπο μου να βρεις τα κουμπιά σου.
Τα δικά σου τα κουμπιά είναι λίγο διαφορετικά από τα δικά μου.
Στη βάση τους όμως, όλα από το ίδιο υλικό είναι φτιαγμένα…
Το χρώμα αλλάζει.
Κατά τα άλλα…
Ίσως και να είμαστε περισσότερο ίδιοι απ’ ότι φαντάζεσαι ????
Υ.Γ. Πίστεψέ με είναι πολύ πιθανό να μπορείς να ξεχωρίζεις από που προέρχεται τί, καλύτερα από μένα.
Δεν είναι κάποια δική μου μοναδική ικανότητα αυτό που περιγράφω. Κάθε άλλο…
Απλά χρειάζεται εξάσκηση, χρόνο και προσοχή.
Είναι ένας μυς που θέλει λίγο εκγύμναση.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αυτή τη δυνατότητα.
Είναι το καλύτερο παιχνίδι που μπορείς να παίζεις.
Το πιο επιμορφωτικό και το πιο απελευθερωτικό.
Όπως και το παιχνίδι των ερωτήσεων:
Πώς με κάνει να αισθάνομαι αυτή η σκέψη;
Πώς με κάνει να αισθάνομαι αυτός ο άνθρωπος;
Πώς με κάνει να αισθάνομαι η δουλειά που κάνω;
Τί φοβάμαι;
Τί θα μπορούσα να κάνω λίγο καλύτερα για να γίνει η ζωή μου λίγο πιο ανάλαφρη αύριο;
Τί μπορώ να αφήσω πίσω που σήμερα με βαραίνει;
Τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω; (ναι, έχεις χρόνο!)
