Είναι Τρίτη μεσημέρι και το ρολόι του κινητού δείχνει 4:12 μ.μ.
Είναι η ώρα που η θερμοκρασία στο σπίτι είναι στο κόκκινο.
Πολλή ζέστη…
Ακόμα και σε μια κανονική καλοκαιρινή μέρα, ο ήλιος χτυπάει άμεσα εκείνη την ώρα.
Το σπίτι βράζει.
Ευτυχώς που έχουμε την πολυτέλεια του κλιματισμού…
Ώρες ώρες σκέφτομαι πώς ήταν οι ζωές των ανθρώπων στο παρελθόν, πριν τα κλιματιστικά γίνουν… viral.
Πολλές κακουχίες περνούσαν οι άνθρωποι που έζησαν πριν από εμάς, συμφωνείς;
Από την άλλη εμείς ζούμε σε μια εποχή που έχουμε να αντιμετωπίσουμε περισσότερο τις ψυχολογικές κακουχίες.
Γιατί από τα άλλα, τα υλικά, όλα τα έχουμε.
Και με το παραπάνω οι περισσότεροι από εμάς.
Έστω κι αν συνέχεια νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει.
Το επόμενο κάτι που έχουμε βάλει στόχο να αποκτήσουμε…
Αυτή η αίσθηση της έλλειψης είναι στο κάτω κάτω η ψυχολογική πίεση καθεαυτή.
Δεν είναι δα ότι δεν έχουμε κάτι απαραίτητο για να ζήσουμε.
Ίσα ίσα, έχουμε περισσότερα απ’ ό,τι χρειαζόμαστε και αυτό είναι πρόβλημα.
Η αίσθηση της έλλειψης μπορείς να πεις ότι προέρχεται από την εσωτερική μας ανάγκη για εξέλιξη, για ανάπτυξη, για έκφραση, για δημιουργία.
Σε γενικές γραμμές, ότι και να έχουμε, νιώθουμε την ανάγκη να πάμε για κάτι περισσότερο, για κάτι καλύτερο.
Συμφωνείς;
Αυτή την ανάγκη όμως τη γνωρίζουν αυτοί που ασχολούνται με το marketing και την προώθηση των προϊόντων.
Και πολλές φορές (πάντα δηλαδή, ας μην κρυβόμαστε), πέφτουμε στην παγίδα τους χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε.
Βλέπεις, το καλό marketing δεν είναι αυτό που θα σε πείσει να αγοράσεις κάτι που δεν θέλεις.
Είναι αυτό που θα σε κάνει να θέλεις κάτι για το οποίο είσαι αδιάφορος και να το θέλεις μάλιστα τόσο πολύ, ώστε να κάνεις πολλές φορές πράγματα χωρίς λογική, για να το αποκτήσεις.
Όπα ξέφυγα όμως και με ανακαλώ στην τάξη 🙂
Καθώς λοιπόν ανοίγω το κλιματιστικό για να μπορέσω να δουλέψω την Τρίτη το μεσημέρι, νιώθω ξαφνικά μια έντονη επιθυμία για παγωτό.
(σιγά το πράγμα, θα σκεφτείς τώρα)
Ναι, μέχρι εδώ δεν υπάρχει κάτι το περίεργο.
Όμως… εγώ δεν τρώω παγωτά.
Και ο λόγος που δεν τρώω παγωτά είναι γιατί δεν τρώω γαλακτοκομικά.
Και ο λόγος που δεν τρώω απ’ αυτά, είναι ένα θέμα από μόνο του, που αφήνω για κάποιο επόμενο μήνυμα.
Όμως τις προηγούμενες ημέρες, έπεσα.
Έχασα.
Ενέδωσα…
Τις τρεις προηγούμενες ημέρες ‘έσπασα’ τη διατροφή μου, έκανα μια (τρεις δηλαδη) εξαίρεση και έφαγα παγωτό.
Στα πέντε περίπου χρόνια που δεν τρώω κρέας και γαλακτοκομικά, είναι μετρημένες οι φορές που έχω κάνει τέτοιες εξαιρέσεις.
(για το κρέας ποτέ αν είσαι περίεργος/η, μόνο για τα γαλακτοκομικά)
Είναι λίγες αυτές οι φορές και είναι συνειδητές.
Καθώς λοιπόν ανάβω το κλιματιστικό, αρχίζω να νιώθω μια δυσφορία, μια εσωτερική ένταση και επιθυμία.
Μια παρόρμηση στην οποία δε μπορώ να αντισταθώ.
‘Δεν επιτρέπεται’ να φάω παγωτό, αλλά κάτι με τραβάει προς τα εκεί.
Μια δύναμη θαρρείς και έρχεται, αναλαμβάνει τον έλεγχο του μυαλού μου και κουνάει τα χέρια μου και τα πόδια μου προς την πόρτα.
Παίρνω το κινητό, παίρνω τα κλειδιά και κατεβαίνω στη γωνία στο μαγαζί που πουλάει παγωτά.
Δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω, έχω όμως χάσει το πάνω χέρι.
Τον έλεγχο του νευρικού συστήματος.
Έχει μπει τώρα ο αυτόματος πιλότος και έχει αναλάβει να οδηγήσει αυτός το ‘όχημα’.
Χωρίς να καταλάβω και πολλά, βρίσκομαι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στο ψυγείο με τα παγωτά.
‘Πάρε δύο να έχεις και για αύριο’ μου ψιθυρίζει ένας δαίμονας που συμμετέχει στη διαδικασία.
Έχοντας χάσει πια τον έλεγχο, υποκύπτω και σε αυτή την παρότρυνση.
Παίρνω δύο πυραύλους (τo μεγάλο μέγεθος) με γεύση cookies και πηγαίνω στο ταμείο με μια αίσθηση ενοχής κάτω από το χαμόγελό μου.
Γειά σας!
λέει ο τριανταπεντάρης χαμογελαστός τύπος στο ταμείο.
Βλέπω ότι πήρατε δύο παγωτά.
Ναι… απαντώ και τον κοιτάω με ένα βλέμμα σαν κουτάβι γαλλικού μπουλντογκ…
Να σας πω ότι υπάρχει μια προσφορά, καθώς αφού πήρατε δύο, αν πάρετε ακόμα ένα, τότε παίρνετε και ένα τέταρτο δώρο!
Χαρακίρι…
Στα επόμενα δύο δευτερόλεπτα ο εγκέφαλός μου προσπαθεί να δημιουργήσει νόημα και να πάρει μια απόφαση.
Είναι τώρα μπερδεμένος…
Μα εγώ δεν τρώω παγωτά, αλλά τώρα ξεκίνησα να τρώω, άρα μάλλον πρόκειται για κάτι καινούργιο, οπότε ας κρίνω από τις τελευταίες τρεις φορές που έφαγα, οπότε θα πω ‘ναι’.
Μπορείτε να πάρετε και οικογενειακά και το ένα θα είναι δώρο συνεχίζει ο νεαρός στο ταμείο, βλέποντας ότι είμαι κοντά στο να πω το ναι αλλά δυσκολεύομαι.
Η απόφαση κλείδωσε.
Γυρίζω την πλάτη, ανοίγω το ψυγείο και παίρνω άλλα δύο παγωτά, έναν άλλο πύραυλο αυτή τη φορά, με αμυγδαλωτή επικάλυψη σοκολάτας και ένα ημι-οικογενειακό κυπελλάκι πάλι με σοκολάτα, ακολουθώντας την παρότρυνση του νεαρού.
Ωραία, για να δούμε τώρα ποιο θα μας κάνει δώρο το σύστημα λέει καθώς τα περνάει από το ταμείο.
Α πολύ ωραία τον πύραυλο με το αμύγδαλο μας έκανε.
Θέλετε σακούλα;
Εμ με τέσσερα παγωτά δε θα χρειαστώ τώρα φίλε μου;
Είστε έτοιμος, είναι €10,89.
Σκανάρω με το ψηφιακό πορτοφόλι του κινητού και ξαφνικά επιστρέφω στην πραγματικότητα.
Παίρνω πίσω τη λογική μου που είχε αφοπλιστεί για τα προηγούμενα 7-8 λεπτά.
Από τη στιγμή που πάτησα το κουμπί στο κλιματιστικό, μέχρι τη στιγμή που πλήρωσα με το κινητό.
Τι έγινε ρε παιδιά;
Πώς βρέθηκα με μια σακούλα και τέσσερα παγωτά;
Εγώ που δεν τρώω παγωτά αλλά έκανα μια εξαίρεση τις προηγούμενες τρεις μέρες;
Πώς έγινε αυτό; Πώς έπεσα τόσο εύκολα;
Ανεβαίνω πάνω, βάζω τα παγωτά στην κατάψυξη και αρχίζω να αποκωδικοποιώ το συμβάν.
Χρησιμοποιώ την αντίστροφη μηχανική (ή την ιχνηλασιμότητα αν προτιμάς) για να καταλάβω τι έγινε.
Πηγαίνω με το μυαλό μου λίγα λεπτά πριν και ψάχνω το ερέθισμα.
Ουπς! Το κουμπί για το κλιματιστικό ήταν το ερέθισμα.
Τις προηγούμενες τρεις ημέρες, ΄άνοιξα το κλιματιστικό και έφαγα το παγωτό’.
Αυτό λοιπόν ‘κλείδωσε’ με τις τρεις επαναλήψεις.
Συνεχίζω την αποκωδικοποίηση με σοκ και δέος ταυτόχρονα…
Η ‘έμφυτη τεχνητή μου νοημοσύνη’ το εξέλαβε σαν μια νέα επιθυμητή συμπεριφορά.
Ώς κάτι που θέλω να ξεκινήσω να κάνω από τώρα και στο εξής.
Λανθασμένα όμως!
Συμφωνα με τη βιβλιογραφία, μια συνήθεια, ένας αυτοματισμός έχει τρια βασικά στοιχεία:
Ερέθισμα -> συμπεριφορά -> επιβράβευση
Κλιματιστικό -> ανοίγω το ψυγείο -> τρώω παγωτό
Χωρίς να το καταλάβω, είχα κάνει το παγωτό μου επιβράβευση.
Με τρεις επαναλήψεις μόνο!
Είχα μείνει.. παγωτό με τη συνειδητοποίηση και την παρατήρηση όλης της διαδικασίας.
Πω πω…
Πόσο εύκολο είναι να χάσεις τον έλεγχο ρε φίλε…
Μια στιγμή αδυναμίας μπορεί να αλλάξει τόσα πολλά.
Κι αν το δικό μου παράδειγμα ήταν η δική μου μικρή αμαρτία, σκέψου πόσες τέτοιες στιγμές συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας.
Πώς η ελάχιστη έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, προσοχής και πειθαρχίας μπορεί να σε εκτροχιάσει σε λίγα μόλις λεπτά…
Για μια ακόμα φορά, ο κανόνας των τριών επαναλήψεων επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.
Έχω μια φιλοσοφία.
Προέρχεται από τη δική μου παρατήρηση στον εαυτό μου.
Όταν λοιπόν κάνω κάτι που θεωρώ ‘επικίνδυνο’:
- Η πρώτη φορά συγχωρείται.
- Η δεύτερη φορά αρχίζει και χτυπάει καμπανάκι.
- Η τρίτη φορά είναι συναγερμός, από την επόμενη μπορεί αυτοματοποιηθεί.
Δε σεβάστηκα τον κανόνα των 3 επαναλήψεων και το πλήρωσα.
Κι αν αυτό είναι μικρό και αθώο, έτσι ξεκινάνε όλα, από τα μικρά και αθώα πραγματάκια που σου ροκανίζουν σιγά σιγά την πειθαρχία.
Όλα μετράνε αγαπημένε/η.
Κάθε τί που κάνουμε είναι μια ψήφος, ένα ναι ή ένα όχι σε αυτό το χαρακτήρα που θέλουμε να δημιουργήσουμε.
Σε τι λες ναι και σε τι λες όχι στην καθημερινότητά σου;
Σε προ(σ)καλώ να γίνεις λίγο περισσότερο παρατηρητικός/ή αυτή την εβδομάδα.
Και αν ανακαλύψεις κάτι που μέχρι τώρα δεν έβλεπες, μοιράσου το μαζί μου αν θέλεις, θα μας βοηθήσει και τους δύο.
Μήπως ταυτίζεσαι με κάτι από αυτή την εμπειρία;
Εδώ είμαι αν θέλεις να το συζητήσουμε, just reply 🙂
Υ.Γ. Έχει και συνέχεια η ιστορία αλλά το μήνυμα ήδη βγήκε μεγαλύτερο από το συνηθισμένο.
Εκείνη τη μέρα, έφαγα τα 2 από τα 4 παγωτά (!) για να τελειώσουν πιο γρήγορα. (ναι, θα μπορούσα να τα πετάξω αλλά δε μπόρεσα να το κάνω)
Τις επόμενες δύο έφαγα τα υπόλοιπα.
Μετά από όλα αυτά, την επόμενη μέρα, στις 4 το μεσημέρι όταν άναψα το κλιματιστικό υπέφερα.
Πραγματικά όμως υπέφερα.
Έδωσα μάχη για μην αφήσω αυτή τη δύναμη να πάρει πάλι τον έλεγχο και να με πάει με το ζόρι να πάρω παγωτό.
Τα κατάφερα. Κράτησα.
Δεν τελείωσε όμως η κρίσιμη περίοδος.
Θέλω τουλάχιστον 3 επαναλήψεις χωρίς να υποκύψω.
Κάθε μέρα θα γίνεται και πιο εύκολο…
Με τον ίδιο τρόπο που πέφτεις, με τον ίδιο σηκώνεσαι.
Εις το επανιδείν!
