Ο εγκέφαλός μας λαμβάνει έντεκα εκατομμύρια bits πληροφοριών κάθε δευτερόλεπτο.
Αυτό γίνεται μέσω των πέντε μας αισθήσεων (όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση).
Ότι ακούμε, ότι βλέπουμε, ότι μυρίζουμε κλπ, καταγράφεται. Όλα!
Σαν να έχουμε μια ενσωματωμένη κάμερα με απίστευτες δυνατότητες.
Το τι θα τραβήξει την προσοχή μας κάθε στιγμή, θα καθορίσει τελικά πόσους πόρους θα διαθέσουμε στο συγκεκριμένο ερέθισμα.
Και αυτό θα δημιουργήσει μια νέα εμπειρία.
Από αυτά τα 11 εκατομμύρια bits πληροφοριών, το μυαλό μας μπορεί συνειδητά να επεξεργαστεί και να επικεντρωθεί αμέσως, σε μόλις σαράντα από αυτά.
Τα υπόλοιπα δηλαδή, δεν περνούν στην αντίληψή μας, απλά καταγράφονται.
Σαράντα στα έντεκα εκατομμύρια!
Δε μπορώ καν να το κάνω πράξη στο μυαλό μου.
Είμαι όμως περίεργος και έχω και μια μανία με τα νούμερα, οπότε ανακαλύπτω ότι…
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι το 0.00000363636% από τις πληροφορίες που λαμβάνει το νευρικό μας σύστημα – μέσω του εγκεφάλου- κάθε δευτερόλεπτο.
Νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό καθώς το γράφω και προσπαθώ να το κατανοήσω, να το αποδεχτώ.
Δεν είναι και εύκολο.
Πρέπει βλέπεις να αποδεχτώ ότι… αυτά που αντιλαμβάνομαι, είναι τόσο μηδαμινά, τόσο ελάχιστα και αυτό με κάνει να νιώθω τόσο μικρός και τόσο αδύναμος μπροστά σε αυτά τα μεγέθη.
Το ‘εγώ’ μου κλωτσάει, το μυαλό μου μπερδεύεται, το σώμα μου όμως περιέργως χαλαρώνει.
Προσπαθώ να το κατανοήσω περισσότερο, δε μπορώ να το αφήσω έτσι.
Αν μπορούμε να επεξεργαστούμε 40 bits πληροφοριών το δευτερόλεπτο, τότε πώς γίνεται να αισθάνομαι τόσο ικανός στη διαχείριση των πληροφοριών μέσα στο μυαλό μου;
Πώς μπορώ να κάνω τόσους υπολογισμούς; τόσες σκέψεις; πώς κάνω πράγματα ταυτόχρονα;
Χμ…
Μήπως τελικά τα 40 bits το δευτερόλεπτο δεν είναι και τόσο λίγα;
Αλλά… αν τα 40 bits/sec μου δίνουν αυτή τη δυνατότητα, τότε… πόσες είναι οι πληροφορίες που καταγράφονται με τα 11 εκατομμύρια bits/sec;
(Γούρλωσαν τα μάτια μου)
Δέος!
Σκέφτομαι τι σκανάρω κάθε δευτερόλεπτο στο περιβάλλον που βρίσκομαι.
Ουπς.
Πόσο σημαντικό αλήθεια φαίνεται τώρα να είναι το περιβάλλον στο οποίο περνάω τη μέρα μου;
Τι ερεθίσματα δίνω στο νευρικό μου σύστημα να επεξεργαστεί κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας;
(Πάλι ξεροκατάπια…)
Συνεχίζω να ψάχνω…
Για να αποκωδικοποιήσουμε μια συνομιλία με σκοπό να την κατανοήσουμε, καταναλώνουμε περισσότερη από τη μισή προσοχή μας.
Εκτός από την ερμηνεία των λέξεων που ακούμε, πρέπει να αναλύσουμε και το νόημα. Το τι πιστεύουμε ότι εννοεί ο εκάστοτε συνομιλητής.
Αχα!
Έτσι εξηγείται όταν μιλάς σε κάποιον και καταλαβαίνεις ότι δε σε προσέχει, απλά ακούει.
Ακούει εσένα, ακούει την εσωτερική του φωνή, σκέφτεται, νιώθει… είναι βλέπεις πολλά τα bits 🙂
Πω πω, πολύ πληροφορία ρε φίλε!
Και όλα αυτά είναι μόνο για το το 0.00000363636% από αυτά που καταγράφει το σύστημα.
Ουαου και πάλι.
Και μετά τι γίνεται;
Η προσοχή μας περιορίζεται ακόμα περισσότερο, καθώς αφού εστιάσουμε σε κάτι, μπορούμε να κρατήσουμε μόνο μια μικρή ποσότητα πληροφοριών στη βραχυπρόθεσμη μνήμη μας.
Και αυτή η ικανότητα να αποθηκεύουμε προσωρινά πληροφορίες στο μυαλό μας είναι πρακτικά μια υπερδύναμη.
Είναι αυτό που μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε τι κάνουμε καθώς το κάνουμε.
Χωρίς αυτό το χώρο, αυτόν τον ‘προσωρινό διανοητικό καμβά’, θα αντιδρούσαμε ανόητα σε οτιδήποτε συνέβαινε στον κόσμο γύρω μας.
(όχι ότι δεν το κάνουμε ώρες ώρες όλοι μας, έ;)
Άκου τώρα και αυτό:
Πηγαίνουμε από τα σαράντα bits πληροφοριών στα τέσσερα, όταν πρόκειται να κρατήσουμε πληροφορίες στην προσωρινή μας μνήμη.
Που το κάνουμε λίγο πολύ κάθε φορά που κάτι αποσπά την προσοχή μας.
(που γίνεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα)
Δηλαδή από τα 11 εκατομμύρια bits πληροφοριών που καταγράφουμε κάθε δευτερόλεπτο, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε μόνο τα 40 από αυτά,
και από αυτά τα σαράντα μόνο το το ένα δέκατο, τα τέσσερα δηλαδή, μπορούμε να κρατήσουμε στην προσωρινή μας μνήμη για να τα επεξεργαστούμε.
Μάλιστα.
Και τι σημαίνει τώρα αυτό για μένα και για σένα;
Αφήνομαι σε ένα σύντομο brainstorming:
- Ότι η προσοχή μας είναι υπερ-πολύτιμη.
- Ότι καταγράφουμε πολύ περισσότερα απ’ ότι μπορούμε να αντιληφθούμε.
- Ότι έχουμε απίστευτες δυνατότητες και ικανότητες που μπορούμε να αναπτύξουμε.
- Ότι κάθε τι που κάνουμε, βλέπουμε, ακούμε, τρώμε, μυρίζουμε, καταγράφεται και μετράει.
- Ότι το που θα εστιάσω την προσοχή μου, θα καθορίσει τι θα περάσει στην αντίληψή μου.
- Ότι όλο αυτό που πολλές φορές λέμε διαίσθηση, ίσως τελικά προέρχεται από την καταγραφή όλων αυτών των πληροφοριών που δεν καταλαβαίνουμε ότι καταγράφουμε.
- Ότι αυτοί που ξέρουν πώς να τραβήξουν και να κρατήσουν την προσοχή μας, έχουν στη διάθεσή τους τα bits της προσοχής μας και αυτό έχει κόστος για εμάς και κέρδος για αυτούς.
Εσύ πώς το βλέπεις;
Τι άλλο θα πρόσθετες;
Έπεται συνέχεια. Δεν πιάσαμε καν τους αυτοματισμούς 🙂
Άκου και αυτό:
Το 47% της ημέρας, το μυαλό μας είναι αφηρημένο, περιπλανιέται.
Τη μισή μας ζωή, αλλού είναι το σώμα και αλλού το μυαλό!
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ. Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο Hyperfocus του Chris Bailey. Το λάτρεψα!
Είναι όλα τεκμηριωμένα επιστημονικά και συμφωνούν και με τη δική μου προσωπική έρευνα.
Για μια ακόμα φορά διαπιστώνω πως όσο και να μελετήσεις την ανθρώπινη φύση, είναι δύσκολο να φανταστείς την τεχνολογία με την οποία είναι φτιαγμένη.