Αυτό που μερικές φορές απλά δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν…
Που ψάχνεις λίγο χώρο και χρόνο θέλοντας απλά να χαθείς από τον υπόλοιπο κόσμο…
Σου λέει κάτι;
Κάπως έτσι ήταν λίγο-πολύ η (προ)περασμένη εβδομάδα για μένα.
(Ναι, αυτή που δεν εμφανίστηκα στα μηνύματά σου…)
Για την ακρίβεια, όχι όλες οι μέρες, αλλά ένα 4/7 θα ήταν πολύ κοντά στην αλήθεια.
Από τη μια σκεφτόμουν να γράψω ένα email και να μοιραστώ αυτά που απασχολούσαν το μυαλό μου και αυτά που ένιωθα.
Από την άλλη, μια αντίθετη δύναμη με απέτρεπε από το να το κάνω.
Σα να ήμουν στη μέση και δύο δυνάμεις με τραβούσαν η καθεμία προς τη δική της -αντίθετη- κατεύθυνση.
Στη μια πλευρά είχαν μαζευτεί οι ‘λευκές’ σκέψεις και στην άλλη ‘μαύρες’.
Στην μπροστινή πλευρά το ‘να το κάνω’, στην… όπισθεν ‘να μην το κάνω’.
Μπροστά το ‘θάρρος’, πίσω ο ‘φόβος‘.
Και οι δύο πλευρές με τα επιχειρήματά τους, προσπαθούσαν να καταλάβουν όσο το δυνατό περισσότερο χώρο στο μυαλό μου.
Όσο τους επέτρεπα εγώ φυσικά…
Απλά καμιά φορά το ‘αφεντικό’ (το κομμάτι του εγκεφάλου που ελέγχει τη λογική) κλατάρει από την κούραση και γίνεται ευάλωτο στις επιθέσεις.
Και ποιος επιτίθεται; πιθανόν να ρωτήσεις…
Χμ…
Μπορεί να είναι το ρομποτάκι μας (το άλλο κομμάτι του εγκεφάλου, το αντανακλαστικό, αυτό που σκανάρει συνεχώς αναζητώντας ‘κινδύνους για την επιβίωσή μας’).
Μπορεί να είναι και άλλοι άνθρωποι.
Μπορεί να είναι και μια ενέργεια που έχει συσσωρεύσει αυτές τις κακές σκέψεις (και πράξεις) και έχει πάρει ζωή από μόνη της.
(μπρρρ)
Είτε ξεκινάει από μέσα αυτη η επίθεση είτε έρχεται απ’ έξω, το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο.
Αναποφασιστικότητα, άγχος, ανησυχία, ιστορίες στο μυαλό…
Συστολή δηλαδή.
Κλείνεσαι, μικραίνεις, προφυλάσσεσαι, αμύνεσαι και ότι άλλο χρειαστεί, έως ότου ‘λήξει ο συναγερμός’.
Το πρόβλημα όμως είναι πως όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση, ακόμα και να το βλέπεις με μια μετα-επίγνωση, μερικές φορές απλά δε μπορείς να το αλλάξεις.
Και αυτό με δυσκολεύει πολύ…
Να το βλέπεις, να το αναγνωρίζεις, αλλά να μη μπορείς να το αλλάξεις…
Σου έχει τύχει ποτέ; 🙂
Νιώθω πως έχω την επίγνωση, έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να περάσω τη δυσκολία…
κι όμως δεν έχω τη δύναμη να ‘νικήσω’.
Και τι κάνω λοιπόν όταν βρίσκομαι σε ένα τέτοιο αδιέξοδο;
Η αλήθεια είναι πως όσο πιο πολύ ζορίζεσαι, τόσο πιο πολύ κρατιέσαι για να μη ‘σε πάρει το ρέμα‘.
Όμως εδώ βρίσκεται το παράδοξο και ακατανόητο μυστικό της ‘νίκης’:
Όσο πιο γρήγορα αποφασίσεις να αφεθείς -ναι, να σε πάρει το ρέμα- τόσο πιο γρήγορα θα βρεθείς εκεί που θέλεις.
Όσο πιο σύντομα αφεθείς στη ροή, τόσο πιο σύντομα θα φτάσεις στην επόμενη όχθη.
Για μένα αυτή η φορά ήταν πολύ πιο δύσκολη από πολλές άλλες αντίστοιχες στο παρελθόν.
Όταν βρήκα μια χαραμάδα θάρρους…
Αφέθηκα στη ροή…
Ας είναι… ότι είναι να γίνει ας γίνει…
Τα ‘κύματα’ ήταν πολλά και άγρια αυτή τη φορά.
Πολύ περισσότερα απ΄ότι είχα συνηθίσει.
Εκεί που έλεγα ‘τελείωσε’, εκεί ξανάρχιζε.
Σαν κολικός…
Ερχόταν ο πόνος, έκανε τον κύκλο του… έφευγε πάλι…
Ακόμα κι έτσι όμως… κάθε φορά ο πόνος ήταν ελαφρώς ηπιότερος.
Λες και όσο αφενόμουν τόσο τον αποδυνάμωνα…
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε αυτή η συναισθηματική μπόρα.
Μπόρα, καταιγίδα, έντονο συναισθηματικό φαινόμενο… όπως θέλεις πες το.
Από τότε που έμαθα αυτό το ‘μυστικό’ δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ότι κι αν είναι θα περάσει.
Και θα περάσει τόσο γρήγορα, όσο θα το αφήσω εγώ.
Όσο πιο γρήγορα ‘αφεθώ στη μανία του’, τόσο πιο γρήγορα θα φύγει.
Όσο αντιστέκομαι, τόσο επιμένει…
Αντί να κρυφτώ, θα μείνω εκεί.
Αντί να σκύψω, θα σηκώσω κεφάλι.
Αντί να αντιδράσω, θα παραμείνω ήρεμος, ψύχραιμος.
Αν ‘χτυπήσει’ με μένος ας κλάψω.
Αν κλάψω λιώνει, εξατμίζεται, εξανεμίζεται.
Δεν είμαστε ‘αντίπαλοι’.
‘Γεννήθηκε’ για να με προστατέψει άλλωστε, πριν από πολλά χρόνια.
Τότε που δεν είχα άλλη άμυνα.
Τί άμυνες άλλωστε μπορεί να έχεις στα πρώτα χρόνια της ζωής σου;
Όταν εσύ δε μπορούσες να ανταπεξέλθεις, αυτό ήταν εκεί για να σε ‘βοηθήσει’.
Αυτό που νιώθεις ότι σε πολεμάει με μανία σήμερα, είναι αυτό το ίδιο δημιούργημα που τότε σε προστάτευε.
Αυτή η ‘ασπίδα προστασίας’ έγινε σιγά σιγά το ‘εγώ’, η ‘ταυτότητα’, αυτό που νομίζεις ότι είναι κομμάτι σου αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Ακόμα και να ήταν πάντως, μπορείς να ξεκινήσεις να το ξεφλουδίζεις μόλις το αντιληφθείς…
Και τότε σιγά σιγά αυτό το κομμάτι, αυτή η φλούδα, η πέτσα, θα αρχίζει να φεύγει όλο και πιο γρήγορα, όλο και περισσότερο…
Και ξέρεις κάτι;
Έχει και βάρος το ρημάδι!
Πολύ βάρος.
Τόσο, που όταν αρχίζουν και πέφτουν τα κομμάτια, όταν αρχίσει να ξετυλίγεται…
η αίσθηση της ανακούφισης, της αγαλλίασης, δεν περιγράφεται με λόγια…
Η αίσθηση της ελευθερίας δε συγκρίνεται με καμία παρόμοια.
Τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ…
Έχω αντιληφθεί τα όριά του, έχω αντιληφθεί και τα δικά μου.
Είναι τόσο αληθινό, τόσο επίπονο…
Μα ταυτόχρονα τόσο ψεύτικο και τόσο εφήμερο…
Δεν είναι ότι θέλω να γίνουμε και φίλοι, να το αφήσω να φύγει θέλω…
Απλά έχω αντιληφθεί τους λόγους της ύπαρξής του, τη σύνδεση που είχαμε τόσα χρόνια και τους λόγους για τους οποίους κάνει ότι κάνει.
Βλέπεις… έχει τη δική του λογική.
Τη δική του νοημοσύνη.
Τα δικά του ‘πρέπει’.
Τα δικά του ‘κολλήματα’.
Το δικό του τρόπο σκέψης.
Και το άτιμο κάνει τόσο καλά τη δουλειά του, που μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι όπως αυτό.
Σαν να έχεις έναν Κούγια συνέχεια στο κεφάλι σου να προσπαθεί να επιχειρηματολογεί εις βάρος σου.
Να έχει τη γνώση των νομικών, τις διασυνδέσεις, τους πόρους και την εμπειρία για να κερδίσει κάθε αντικρουόμενη άποψη.
Δεν είναι εύκολη αυτή η μάχη.
Ξέρεις κάτι όμως;
Εσύ κι εγώ είμαστε οι δικαστές.
Και μάλιστα Αρεοπαγίτες 😉
Ας αφήσουμε τον Κούγια να κάνει τη δουλειά του και ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας.
Ότι και να λέει, ότι και να κάνει, όσο και να προσπαθεί, ότι εργαλεία και να χρησιμοποιήσει…
Εμείς αποφασίζουμε.
Τέλος.
Υ.Γ. Ένας από τους στόχους αυτού του newsletter, είναι να μοιραστώ το δικό μου ταξίδι, αυτά που σκέφτομαι και αυτά που νιώθω.
Αυτά που μαθαίνω, αυτά που δεν μαθαίνω, τις προκλήσεις, τις αντιξοότητες, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις καλές και τις κακές στιγμές.
Τη δική μου Οδύσσεια…
Και αυτό γιατί πιστεύω πως έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε πώς σκέφτεται κάποιος άλλος, τις δικές του οπτικές, τις δικές του πεποιθήσεις, αντιλήψεις, υποθέσεις, δυσκολίες, τρόπους αντιμετώπισης κλπ.
Είμαι διατεθειμένος να μοιραστώ ότι περνάω, ανεξάρτητα από το πόσο ‘ευάλωτος’ μπορεί να φανώ στα μάτια πολλών.
Αυτό πιστεύω πως έχει αξία να δει ο άλλος, όχι μια ψεύτικη εικόνα του εύκολου, του δήθεν επιτυχημένου, του έξυπνου, του τέλειου, του γκουρου, του αψεγάδιαστου.
Και αυτό γιατί η εμπειρία με έχει διδάξει ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα.
Κανείς δεν είναι όσο “τέλειος”, “ευτυχισμένος”, “πετυχημένος” όσο θέλει να παρουσιάζεται στα social media αλλά και σε κάθε διαπροσωπική σχέση.
Απλά το χρησιμοποιεί ως διέξοδο, ώς τρόπο και εργαλείο για να καλύψει τις ανάγκες του, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το γνωρίζει.
Γιατί όταν οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται συνειδητά, τότε καλύπτονται ασυνείδητα.
Κράτα το αυτό 😉
Δεν το κατακρίνω, απλά το θεωρώ και αυτό μέρος του προβλήματος.
Και μάλιστα μεγάλο και πολλές φορές ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Βλέπεις, έχουμε γεμίσει gurus, coaches, healers, influencers, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα της ζωής τους στα μάτια των άλλων, προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους.
Καθόλα σεβαστό, όλοι μας (οι σχεδόν όλοι) κάνουμε μια δουλειά για να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας.
Βλέποντας όμως πίσω από τις κάμερες…
Άφραγκοι θέλουν να σου μάθουν πώς να πλουτίσεις, αυτοαποκαλούμενοι ‘πετυχημένοι’ πώς να ‘πετύχεις’, ‘ευτυχισμένοι’ που όταν κλείνει η κάμερα, γυρίζουν στην κατάθλιψή τους…
Καταλαβαίνεις τι εννοώ…
Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο γιατί δημιουργεί μια εντελώς ψευδή εικόνα της πραγματικότητας και κάνει τον αναγνώστη/τηλεθεατή/ακροατή να συγκρίνει τον εαυτό του με αυτό το ψευδές πρότυπο και να νομίζει ότι κάτι δεν κάνει καλά ο ίδιος.
Και ξεκινάει μια ατέρμονη προσπάθεια να γίνει και αυτός όπως οι άλλοι.
Όπως δηλαδή η ψεύτικη εικόνα των άλλων, γιατί αυτό εκλαμβάνει ως πρότυπο, ώς το ‘φυσιολογικό’ και ώς αυτό που θα τον κάνει να γίνει αποδεκτός από το σύνολο.
Να αποκτήσει το ‘στάτους’ που είναι στη μόδα, να πάρει και αυτός λίγο από αυτή την ‘ηδονή’ που προσφέρει η ‘ζωή’.
Να νιώσει σημαντικός, πετυχημένος, ότι τα έχει καταφέρει. “Κοιτάξτε με, εγώ είμαι πιο καλός από εσάς…”
Είναι μεγάλο και είναι κρίσιμο το ζήτημα αυτό.
Και το ξέρω καλά γιατί κι εγώ στην ίδια παγίδα έπεσα (και συνεχίζω να πέφτω φυσικά)…
Μέχρι να το δω ένιωθα συνέχεια ότι κάτι μου λείπει.
Ότι κάτι δεν κάνω αρκετά καλά.
Ότι κάτι χάνω….
Πως όταν γίνει το Χ θα έχω το Ψ.
Και όταν έχω το Ψ θα νιώσω επιτέλους ‘Ω’.
Αμ δε 😉
Εσύ βλέπεις κάτι αντίστοιχο;
Έλα να το συζητήσουμε αν θέλεις…
