Αρεοπαγίτης; ????‍⚖️

Αυτό που μερικές φορές απλά δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν…

Που ψάχνεις λίγο χώρο και χρόνο θέλοντας απλά να χαθείς από τον υπόλοιπο κόσμο…

Σου λέει κάτι;

Κάπως έτσι ήταν λίγο-πολύ η (προ)περασμένη εβδομάδα για μένα.

(Ναι, αυτή που δεν εμφανίστηκα στα μηνύματά σου…)

Για την ακρίβεια, όχι όλες οι μέρες, αλλά ένα 4/7 θα ήταν πολύ κοντά στην αλήθεια.

Από τη μια σκεφτόμουν να γράψω ένα email και να μοιραστώ αυτά που απασχολούσαν το μυαλό μου και αυτά που ένιωθα.

Από την άλλη, μια αντίθετη δύναμη με απέτρεπε από το να το κάνω.

Σα να ήμουν στη μέση και δύο δυνάμεις με τραβούσαν η καθεμία προς τη δική της -αντίθετη- κατεύθυνση.

Εικόνα από τη σελ. 145 από το βιβλίο The Fifth Discipline του Peter Senge

Στη μια πλευρά είχαν μαζευτεί οι ‘λευκές’ σκέψεις και στην άλλη ‘μαύρες’.

Στην μπροστινή πλευρά το ‘να το κάνω’, στην… όπισθεν ‘να μην το κάνω’.

Μπροστά το ‘θάρρος’, πίσω ο ‘φόβος‘.

Και οι δύο πλευρές με τα επιχειρήματά τους, προσπαθούσαν να καταλάβουν όσο το δυνατό περισσότερο χώρο στο μυαλό μου.

Όσο τους επέτρεπα εγώ φυσικά…

Απλά καμιά φορά το ‘αφεντικό’ (το κομμάτι του εγκεφάλου που ελέγχει τη λογική) κλατάρει από την κούραση και γίνεται ευάλωτο στις επιθέσεις.

Και ποιος επιτίθεται; πιθανόν να ρωτήσεις…

Χμ…

Μπορεί να είναι το ρομποτάκι μας (το άλλο κομμάτι του εγκεφάλου, το αντανακλαστικό, αυτό που σκανάρει συνεχώς αναζητώντας ‘κινδύνους για την επιβίωσή μας’).

Μπορεί να είναι και άλλοι άνθρωποι.

Μπορεί να είναι και μια ενέργεια που έχει συσσωρεύσει αυτές τις κακές σκέψεις (και πράξεις) και έχει πάρει ζωή από μόνη της.

(μπρρρ)

Είτε ξεκινάει από μέσα αυτη η επίθεση είτε έρχεται απ’ έξω, το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο.

Αναποφασιστικότητα, άγχος, ανησυχία, ιστορίες στο μυαλό…

Συστολή δηλαδή.

Κλείνεσαι, μικραίνεις, προφυλάσσεσαι, αμύνεσαι και ότι άλλο χρειαστεί, έως ότου ‘λήξει ο συναγερμός’.

Το πρόβλημα όμως είναι πως όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση, ακόμα και να το βλέπεις με μια μετα-επίγνωση, μερικές φορές απλά δε μπορείς να το αλλάξεις.

Και αυτό με δυσκολεύει πολύ…

Να το βλέπεις, να το αναγνωρίζεις, αλλά να μη μπορείς να το αλλάξεις…

Σου έχει τύχει ποτέ; 🙂

Νιώθω πως έχω την επίγνωση, έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να περάσω τη δυσκολία…

κι όμως δεν έχω τη δύναμη να ‘νικήσω’.

Και τι κάνω λοιπόν όταν βρίσκομαι σε ένα τέτοιο αδιέξοδο;

Η αλήθεια είναι πως όσο πιο πολύ ζορίζεσαι, τόσο πιο πολύ κρατιέσαι για να μη ‘σε πάρει το ρέμα‘.

Όμως εδώ βρίσκεται το παράδοξο και ακατανόητο μυστικό της ‘νίκης’:

Όσο πιο γρήγορα αποφασίσεις να αφεθείς -ναι, να σε πάρει το ρέμα- τόσο πιο γρήγορα θα βρεθείς εκεί που θέλεις.

Όσο πιο σύντομα αφεθείς στη ροή, τόσο πιο σύντομα θα φτάσεις στην επόμενη όχθη.

Για μένα αυτή η φορά ήταν πολύ πιο δύσκολη από πολλές άλλες αντίστοιχες στο παρελθόν.

Όταν βρήκα μια χαραμάδα θάρρους…

Αφέθηκα στη ροή…

Ας είναι… ότι είναι να γίνει ας γίνει…

Τα ‘κύματα’ ήταν πολλά και άγρια αυτή τη φορά.

Πολύ περισσότερα απ΄ότι είχα συνηθίσει.

Εκεί που έλεγα ‘τελείωσε’, εκεί ξανάρχιζε.

Σαν κολικός…

Ερχόταν ο πόνος, έκανε τον κύκλο του… έφευγε πάλι…

Ακόμα κι έτσι όμως… κάθε φορά ο πόνος ήταν ελαφρώς ηπιότερος.

Λες και όσο αφενόμουν τόσο τον αποδυνάμωνα

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε αυτή η συναισθηματική μπόρα.

Μπόρα, καταιγίδα, έντονο συναισθηματικό φαινόμενο… όπως θέλεις πες το.

Από τότε που έμαθα αυτό το ‘μυστικό’ δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ότι κι αν είναι θα περάσει.

Και θα περάσει τόσο γρήγορα, όσο θα το αφήσω εγώ.

Όσο πιο γρήγορα ‘αφεθώ στη μανία του’, τόσο πιο γρήγορα θα φύγει.

Όσο αντιστέκομαι, τόσο επιμένει…

Αντί να κρυφτώ, θα μείνω εκεί.

Αντί να σκύψω, θα σηκώσω κεφάλι.

Αντί να αντιδράσω, θα παραμείνω ήρεμος, ψύχραιμος.

Αν ‘χτυπήσει’ με μένος ας κλάψω.

Αν κλάψω λιώνει, εξατμίζεται, εξανεμίζεται.

Δεν είμαστε ‘αντίπαλοι’.

‘Γεννήθηκε’ για να με προστατέψει άλλωστε, πριν από πολλά χρόνια.

Τότε που δεν είχα άλλη άμυνα.

Τί άμυνες άλλωστε μπορεί να έχεις στα πρώτα χρόνια της ζωής σου;

Όταν εσύ δε μπορούσες να ανταπεξέλθεις, αυτό ήταν εκεί για να σε ‘βοηθήσει’.

Αυτό που νιώθεις ότι σε πολεμάει με μανία σήμερα, είναι αυτό το ίδιο δημιούργημα που τότε σε προστάτευε.

Αυτή η ‘ασπίδα προστασίας’ έγινε σιγά σιγά το ‘εγώ’, η ‘ταυτότητα’, αυτό που νομίζεις ότι είναι κομμάτι σου αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.

Ακόμα και να ήταν πάντως, μπορείς να ξεκινήσεις να το ξεφλουδίζεις μόλις το αντιληφθείς…

Και τότε σιγά σιγά αυτό το κομμάτι, αυτή η φλούδα, η πέτσα, θα αρχίζει να φεύγει όλο και πιο γρήγορα, όλο και περισσότερο…

Και ξέρεις κάτι;

Έχει και βάρος το ρημάδι!

Πολύ βάρος.

Τόσο, που όταν αρχίζουν και πέφτουν τα κομμάτια, όταν αρχίσει να ξετυλίγεται…

η αίσθηση της ανακούφισης, της αγαλλίασης, δεν περιγράφεται με λόγια…

Πηγή Φωτογραφίας

Η αίσθηση της ελευθερίας δε συγκρίνεται με καμία παρόμοια.

Τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ…

Έχω αντιληφθεί τα όριά του, έχω αντιληφθεί και τα δικά μου.

Είναι τόσο αληθινό, τόσο επίπονο…

Μα ταυτόχρονα τόσο ψεύτικο και τόσο εφήμερο…

Δεν είναι ότι θέλω να γίνουμε και φίλοι, να το αφήσω να φύγει θέλω…

Απλά έχω αντιληφθεί τους λόγους της ύπαρξής του, τη σύνδεση που είχαμε τόσα χρόνια και τους λόγους για τους οποίους κάνει ότι κάνει.

Βλέπεις… έχει τη δική του λογική.

Τη δική του νοημοσύνη.

Τα δικά του ‘πρέπει’.

Τα δικά του ‘κολλήματα’.

Το δικό του τρόπο σκέψης.

Και το άτιμο κάνει τόσο καλά τη δουλειά του, που μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι όπως αυτό.

Σαν να έχεις έναν Κούγια συνέχεια στο κεφάλι σου να προσπαθεί να επιχειρηματολογεί εις βάρος σου.

Να έχει τη γνώση των νομικών, τις διασυνδέσεις, τους πόρους και την εμπειρία για να κερδίσει κάθε αντικρουόμενη άποψη.

Δεν είναι εύκολη αυτή η μάχη.

Ξέρεις κάτι όμως;

Εσύ κι εγώ είμαστε οι δικαστές.

Και μάλιστα Αρεοπαγίτες 😉

Ας αφήσουμε τον Κούγια να κάνει τη δουλειά του και ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας.

Ότι και να λέει, ότι και να κάνει, όσο και να προσπαθεί, ότι εργαλεία και να χρησιμοποιήσει…

Εμείς αποφασίζουμε.

Τέλος.

Υ.Γ. Ένας από τους στόχους αυτού του newsletter, είναι να μοιραστώ το δικό μου ταξίδι, αυτά που σκέφτομαι και αυτά που νιώθω.

Αυτά που μαθαίνω, αυτά που δεν μαθαίνω, τις προκλήσεις, τις αντιξοότητες, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις καλές και τις κακές στιγμές.

Τη δική μου Οδύσσεια…

Και αυτό γιατί πιστεύω πως έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε πώς σκέφτεται κάποιος άλλος, τις δικές του οπτικές, τις δικές του πεποιθήσεις, αντιλήψεις, υποθέσεις, δυσκολίες, τρόπους αντιμετώπισης κλπ.

Είμαι διατεθειμένος να μοιραστώ ότι περνάω, ανεξάρτητα από το πόσο ‘ευάλωτος’ μπορεί να φανώ στα μάτια πολλών.

Αυτό πιστεύω πως έχει αξία να δει ο άλλος, όχι μια ψεύτικη εικόνα του εύκολου, του δήθεν επιτυχημένου, του έξυπνου, του τέλειου, του γκουρου, του αψεγάδιαστου.

Και αυτό γιατί η εμπειρία με έχει διδάξει ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα.

Κανείς δεν είναι όσο “τέλειος”, “ευτυχισμένος”, “πετυχημένος” όσο θέλει να παρουσιάζεται στα social media αλλά και σε κάθε διαπροσωπική σχέση.

Απλά το χρησιμοποιεί ως διέξοδο, ώς τρόπο και εργαλείο για να καλύψει τις ανάγκες του, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να το γνωρίζει.

Γιατί όταν οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται συνειδητά, τότε καλύπτονται ασυνείδητα.

Κράτα το αυτό 😉

Δεν το κατακρίνω, απλά το θεωρώ και αυτό μέρος του προβλήματος.

Και μάλιστα μεγάλο και πολλές φορές ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Βλέπεις, έχουμε γεμίσει gurus, coaches, healers, influencers, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα της ζωής τους στα μάτια των άλλων, προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους.

Καθόλα σεβαστό, όλοι μας (οι σχεδόν όλοι) κάνουμε μια δουλειά για να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας.

Βλέποντας όμως πίσω από τις κάμερες…

Άφραγκοι θέλουν να σου μάθουν πώς να πλουτίσεις, αυτοαποκαλούμενοι ‘πετυχημένοι’ πώς να ‘πετύχεις’, ‘ευτυχισμένοι’ που όταν κλείνει η κάμερα, γυρίζουν στην κατάθλιψή τους…

Καταλαβαίνεις τι εννοώ…

Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο γιατί δημιουργεί μια εντελώς ψευδή εικόνα της πραγματικότητας και κάνει τον αναγνώστη/τηλεθεατή/ακροατή να συγκρίνει τον εαυτό του με αυτό το ψευδές πρότυπο και να νομίζει ότι κάτι δεν κάνει καλά ο ίδιος.

Και ξεκινάει μια ατέρμονη προσπάθεια να γίνει και αυτός όπως οι άλλοι.

Όπως δηλαδή η ψεύτικη εικόνα των άλλων, γιατί αυτό εκλαμβάνει ως πρότυπο, ώς το ‘φυσιολογικό’ και ώς αυτό που θα τον κάνει να γίνει αποδεκτός από το σύνολο.

Να αποκτήσει το ‘στάτους’ που είναι στη μόδα, να πάρει και αυτός λίγο από αυτή την ‘ηδονή’ που προσφέρει η ‘ζωή’.

Να νιώσει σημαντικός, πετυχημένος, ότι τα έχει καταφέρει. “Κοιτάξτε με, εγώ είμαι πιο καλός από εσάς…”

Είναι μεγάλο και είναι κρίσιμο το ζήτημα αυτό.

Και το ξέρω καλά γιατί κι εγώ στην ίδια παγίδα έπεσα (και συνεχίζω να πέφτω φυσικά)…

Μέχρι να το δω ένιωθα συνέχεια ότι κάτι μου λείπει.

Ότι κάτι δεν κάνω αρκετά καλά.

Ότι κάτι χάνω….

Πως όταν γίνει το Χ θα έχω το Ψ.

Και όταν έχω το Ψ θα νιώσω επιτέλους ‘Ω’.

Αμ δε 😉

Εσύ βλέπεις κάτι αντίστοιχο;

Έλα να το συζητήσουμε αν θέλεις…

Μοιράσου το

Έχω και newsletter πάμε μια βόλτα;

Εβδομαδιαία τροφή για σκέψη μέσα από το μυστήριο μυαλό ενός οικονομολόγου συμπεριφοράς...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορείς να ειδοποιηθείς για απαντήσεις στο δικό σου σχόλιο, μέσω e-mail (απλά επίλεξέ το από το παραπάνω κουτάκι).

Μπορείς επίσης να εγγραφείς εδώ στις ειδοποιήσεις χωρίς να σχολιάσεις.

Κι' άλλη τροφή για σκέψη...

Από το Newsletter: Seeds of Freedom

Γιατί;❓

Γιατί αποφάσισα να θέσω μόνος μου αυτή τη δοκιμασία στον εαυτό μου; Μήπως είμαι μαζοχιστής;

Καλά με δουλεύεις; ????

Χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο, αύξηση των παλμών της καρδιάς, το σώμα σε κατάσταση ‘πάλης’, ένταση…

Αυτό μου άλλαξε τη ζωή…

Κάποια στιγμή, ήρθε μπροστά μου ένα video που με συντάραξε.
Με άγγιξε ρε παιδί μου.
Με έβαλε σε σκέψεις.

Από το 100 Day Challenge:

Η σχέση μας με το λάθος...
#100daychallenge

Το λάθος

Η μέρα που άλλαξε τη σχέση μου με… το λάθος, μια για πάντα.

Ο συμπαθητικούλης
#100daychallenge

Ο συμπαθητικούλης…

Πόσο εύκολα σχηματίζουμε ‘άποψη’ και βάζουμε ταμπέλες σε άλλους, βασιζόμενοι μόνο σε ένα στιγμιότυπο;

Αντίδραση | Απόκριση
#100daychallenge

Αντίδραση | Απόκριση

Το μη ορατό κενό που κάνει εφικτή την απόκριση σε αντίθεση με την αντίδραση…

Ο Οξυδερκής..
#100daychallenge

Ο Οξυδερκής

Ο ερευνητής, ο παρατηρητής.. αυτός που έχει πολύ μεγάλη αντιληπτική ικανότητα…

Τα στανταρντς...
#100daychallenge

Τα στανταρντς

Το σύνολο αυτών των στανταρτς και αυτών των ορίων “ανεκτικότητας”…

Τι έμαθα σε 100 μέρες
#100daychallenge

Κάθε τέλος, μια αρχή…

Αν μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να κερδίσεις και εσύ όσο και εγώ.

Η Δευτέρα...
#100daychallenge

Δευτέρα…

Ίσως η πιο παρεξηγημένη μέρα της εβδομάδας. Αυτό αλλάζει όμως…

#100daychallenge

Τα τυφλά σημεία

Ένα τυφλό σημείο θα παραμείνει τυφλό, έως ότου πέσει φως επάνω του. Tο φως μπορείς να το προκαλέσεις…

Το Seeds of Freedom είναι ένα εβδομαδιαίο newsletter. 

Όμως

Μην αφήσεις τη λέξη newsletter να σε παρασύρει..

Μη φανταστείς κάτι παρόμοιο, ίσως κάτι που έχεις συναντήσει στο παρελθόν.

Δεν υπάρχει :)

Είναι ένα γράμμα που γράφω κάθε εβδομάδα και απευθύνεται σε σένα που βρίσκεις ενδιαφέρον να μπαίνεις για λίγο στο μυαλό μου.

Να κρυφοκοιτάς λίγο, να βλέπεις τον τρόπο που σκέφτομαι, τι αισθάνομαι, τι μαθαίνω, τι παθαίνω, να ανακαλύπτεις νέες ιδέες και οπτικές.

Γιατί το κάνω αυτό;

Χμ, πριν πάω εκεί θέλω να σε πάω κάπου αλλού. 

Στην πρώτη μέρα που ξεκίνησε όλο αυτό…

Ήταν στα μέσα του Νοέμβρη του 2020 και είχε ξεκινήσει το δεύτερο lockdown λόγω covid.

Είχα φρικάρει

Δεν το περίμενα.

Πίστευα πως το είχαμε αφήσει πίσω όλο αυτό με τα lockdown και τα συναφή.

Η πίεση που ένιωθα ήταν ασφυκτική…

Κάτι μέσα μου έψαχνε τρόπο να βγει, κάτι να ξεθυμάνει…

Χωρίς να καταλάβω πώς, ένα πρωινό εκεί στο πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη (2020), 

έγραψα ένα μακροσκελές κείμενο στο facebook και το μοιράστηκα με 300 περίπου φίλους και γνωστούς.

Ήταν μια εξήγηση γιατί είχα περίπου 2 χρόνια να… πατήσω το πόδι μου εκεί (στο facebook ντε) και ήταν επίσης το τι είχα στο μυαλό μου για το μέλλον.

Στο τέλος είχε και ένα κάλεσμα για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει τις ιδέες μου μέσω email.

Έτσι ξεκίνησα να γράφω και να στέλνω ένα email κάθε εβδομάδα σε αυτούς που με εμπιστεύτηκαν και που ήταν αρκετά περίεργοι να με ακούσουν.

Με την επίγνωση που έχω σήμερα, νιώθω πως αυτό που είχα τότε την ανάγκη να κάνω, ήταν στην ουσία να επικοινωνήσω.

Να μοιραστώ κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, να επικοινωνήσω κάποιες ιδέες και ξεκινήσω μια προσπάθεια που δεν ήξερα ακριβώς που θα καταλήξει. 

Με κύριο σκοπό όπως είχα στο μυαλό μου, να βοηθήσω με τον τρόπο μου όποιον είχε ανάγκη για βοήθεια εκείνο το δύσκολο διάστημα, δίνοντας ελπίδα…

…να εμπνεύσω όποιον ήταν ανοιχτός να λάβει από αυτά που μοιραζόμουν…

και να ξεκινήσω να γράφω για να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος στο γράψιμο.

Σε έναν συγκεκριμένο τρόπο γραψίματος που είχα στο μυαλό μου και με ένα πλάνο που είχα σκοπό να μοιραστώ με όλους ανοιχτά.

Αυτή η εβδομαδιαία επαφή, αυτό το απλό γράμμα που έστελνα σε φίλους και γνωστούς, 

άλλοτε με ύφος περισσότερο ‘διδακτικό’ και άλλοτε ‘φιλικό’…

άρχισε να παίρνει μια ιδιαίτερη μορφή και να δημιουργείται κάτι που δε μπορούσα να φανταστώ όταν το ξεκίνησα.

Άρχισα να μοιράζομαι τα πάνω μου και τα κάτω μου, τους στόχους μου, τα όνειρά μου, τον τρόπο που είχα σκοπό να τα κάνω πράξη, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις αναποδιές, τα συναισθηματικά κύματα, τα εμπόδια, τις αποφάσεις, τις κρίσεις, τις λύσεις, …

Όλα αυτά που ένιωθα και αισθανόμουν ότι αυτό από μόνο του έχει κάτι να προσφέρει

Μια νέα οπτική, μια άλλη προσέγγιση, μια νέα πεποίθηση, μια διαφορετική άποψη…

Να δώσει σε σένα που διαβάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…

Μια γεύση γνωστή αλλά και άγνωστη την ίδια στιγμή…

Ξεκίνησα λοιπόν κάτι νέο, από την αρχή, από το μηδέν, με μια απλή ιδέα και μια παρόρμηση να με κατευθύνει στο πρώτο βήμα…

Αυτό λοιπόν το προσωπικό γράμμα που στέλνω κάθε εβδομάδα, έχει βασικό σκοπό να προσφέρει κάτι χρήσιμο και αξιόλογο σε αυτόν που θα με εμπιστευτεί με το χρόνο και την προσοχή του…

Γιατί αυτά τα δύο, ίσως να είναι και τα πιο πολύτιμα ‘νομίσματα’.

Ναι, ακόμα και από τα ‘ευρώ’ ;)

Και… γιατί όχι με τον τρόπο αυτό να γίνω το ζωντανό παράδειγμα για όποιον θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο.

Μήπως έχεις κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάτι σε κρατάει από το να το ξεκινήσεις; 

Ή μήπως να το συνεχίσεις;

 Ή να το παρατήσεις αν χρειάζεται;

Μήπως θέλεις να ξεφύγεις από μια ζωή που δε σε εκφράζει;

Μήπως θέλεις να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα που σε εκφράζει;

Αυτό είναι σήμερα το Seeds of Freedom. 

Μαθαίνω ανοιχτά, σκέφτομαι δυνατά, μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, με σκοπό να γίνω καλύτερος εγώ και να γίνεις καλύτερος/η κι εσύ.

Και έτσι να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο :)

Αυτοί είναι οι σπόροι για τη δική μου ελευθερία (seeds of freedom) και αν θελήσεις μπορούν να γίνουν οι σπόροι για τη δική σου ελευθερία.

Και γιατί ελευθερία; Γιατί σπόροι ελευθερίας;

Γιατί αυτό αγαπημένε/η είναι το δικό μου προσωπικό “θέμα” στο ταξίδι της ζωής μου.

Την ελευθερία μου επιζητώ ως κυρίαρχο συναίσθημα. 

Την ψυχική, νοητική, συναισθηματική, οικονομική… ελευθερία.

Όπως εγώ την έχω στο δικό μου μυαλό και όπως μπορείς να την πάρεις κι εσύ και να τη φτιάξεις όπως επιθυμείς στο δικό σου το μυαλό.

Πάρε την πρώτη ύλη που σου δίνω, πάρε τα υλικά και δημιούργησε τη δική σου συνταγή για την ελευθερία σου.

Και ξέρεις κάτι;

Αν μάθεις τον τρόπο -που αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός- τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον ίδιο τρόπο και για ότι άλλο θέλεις να αλλάξεις στη ζωή σου…

Είναι μια διαδικασία… 

Το μυστικό είναι να την αγαπήσεις. 

Αν το καταφέρεις, πίστεψέ με πως αυτό που θα νιώθεις κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που θα ξυπνάς, θα είναι ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς.

Και ίσως να μην μπορείς καν να το φανταστείς ;)

Λοιπόν; 

Θα μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι;