Καθώς ξεκινάω να γράφω αυτές τις γραμμές, η ώρα είναι 5:07 μμ, 31 Δεκεμβρίου 2020.
Κυριολεκτικά στη δύση του 2020. Προηγήθηκε ένας περίπατος για να ‘αδειάσει’ το μυαλό μου.
Από τί;
Ούτε ξέρω.
Κάτι υπάρχει όμως που φράζει τη ροή.
Τη ροή της καθαρής σκέψης. Της αρμονίας. Της αίσθησης της “ανακούφισης’.
Τί έγινε ρε παιδιά;
Το 2020 φεύγει… εγώ γιατί δε χαίρομαι όπως οι περισσότεροι;
Προς τί αυτό το ‘μπούκωμα’ στο μυαλό;
Και στο στήθος;
Και στη μύτη… και στα μάτια…
Τι γίνεται;
Γιατί δυσκολεύομαι να αποχωριστώ αυτό το χρόνο;
Τί δε θέλω να αφήσω;
ή μήπως… τί φοβάμαι ότι θα συναντήσω τον επόμενο;
(Βαθιά αναπνοή)
Τί ήταν αυτό που πήρα από το 2020 και δε θέλω να αφήσω πίσω λοιπόν;
…
Η αλλαγή. Το ‘μπουρδούκλωμα’.
Το ‘σπάσιμο’ από το υφιστάμενο μοτίβο.
Η νέα αρχή.
Η νέα ευκαιρία.
Το βήμα μπροστά.
Η νέα ‘αναβαθμισμένη’ έκδοση του εαυτού μου. Και του εαυτού σου.
Τα τραύματα που βρήκα, δούλεψα, θεράπευσα.
Οι φόβοι που ξεπέρασα.
Η ‘νέα ζωή’ που ξεκίνησε αυτό το έτος (το 2020).
Ναι, ήταν άθλια χρονιά.
Επίπονη. Ανυπόφορη.
Ναι, δε θα μου λείψει ιδιαίτερα.
Ναι, δε μου αρέσουν οι συνέπειες στην καθημερινή μας ζωή.
Ναι, δε μου αρέσει η αποξένωση, η έλλειψη ζωής έξω…
Δε μου αρέσει καθόλου ο τρόμος που βλέπω στα μάτια πολλών…
Δε θα μου λείψει η μάσκα, τα sms, η φρίκη των μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Τα ανέχτηκα αναγκαστικά όλα αυτά, όπως κι εσύ και όλοι.
Όμως ρε φίλε είχε κάτι αυτή η χρονιά που θα μου λείψει…
Ξέρεις τί;
Το ζόρι. Τον αγώνα. Τον ‘πόνο‘ που περιείχε.
Ναι, είμαι περίεργος. Έχεις δίκιο.
Και παράξενος και παράλογος.
Και ότι άλλο θέλεις να προσθέσεις.
(Μαζοχιστής; εντάξει…)
Να σου πω όμως κάτι;
Το βλέπω μόνο από μια άλλη οπτική.
Απλά έχω ένα αναπτύξει (δεν τον είχα) έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης.
Δεν λέω ότι είναι ‘σωστός’, απλά είναι διαφορετικός. Ασυνήθιστος.
Ίσως και ‘υπερβολικός’ ή αδιανόητος.
Αυτό που βλέπω όμως, μπορεί να το δεις κι εσύ.
Δηλαδή;
Μου αρέσει το ζόρι; όχι βέβαια.
Ο ‘πόνος’; φυσικά και όχι.
Ε τότε τι σου αρέσει ρε περίεργε;
Το αποτέλεσμα.
Αυτό που τώρα δε βλέπω, αλλά που ξέρω ότι θα εμφανιστεί τους επόμενους μήνες. Και τα επόμενα χρόνια.
Το μωρό που κυοφορεί μια μάνα το βλέπεις τους πρώτους μήνες;
Το σποράκι που θα φυτέψεις σήμερα, θα το δεις αύριο δεντράκι;
Χμ;
Η σπορά θα μου λείψει φίλε/η μου…
Η σπορά. Αυτά που φύτεψα, είτε συνειδητά είτε όχι, θα φυτρώσουν οσονούπω.
Και για μένα και για σένα και για όλους.
Είναι ο τρόπος της φύσης. Όπως ακριβώς λειτουργεί για όλα, έτσι λειτουργεί και για όλα αυτά που φυτέψαμε στο μυαλουδάκι μας όλη αυτή τη χρονιά.
Και να σου πω και κάτι άλλο;
Το ζόρι, παρόλο που δεν είναι ευχάριστο, είναι αυτό που ‘χτίζει χαρακτήρα’.
Είμαστε, θεωρώ, πολύ επιφανειακοί. Ρηχοί.
Αποφεύγουμε από συνήθεια, ότι χρειάζεται χρόνο και κόπο.
(Ξέρω ότι δουλεύεις σκληρά, δεν εννοώ αυτό! Εννοώ τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας και της νύχτας. Ναι, ξέρω επίσης ότι έχεις υποχρεώσεις, πολλές και απαιτητικές… Δε μιλάω για σένα, μιλάω σε σένα αυτή τη στιγμή…)
Ότι απαιτεί συγκέντρωση, προσοχή και την ενέργειά μας.
Όμως την ίδια ώρα, ξοδεύουμε αλόγιστα την ενέργειά μας σε πράγματα ανούσια.
Και πολλές φορές επικίνδυνα για την υγεία μας. Την ψυχική κατά βάση.
Θέλουμε πολλές φορές το αποτέλεσμα, χωρίς να κάνουμε τη δουλειά.
Και τις περισσότερες φορές η δουλειά απαιτεί χρόνο. Και κόπο. Και συγκέντρωση προσοχής. Και ενέργεια. Και μεράκι. Και υπομονή.
Δε φταίμε όμως. Έτσι έχουμε προγραμματιστεί. Έτσι έχουμε πιστέψει ότι ‘γίνεται’.
‘Πως να χάσεις 15 κιλά σε 10 μέρες, χωρίς να κόψεις τίποτα’
‘Πως να βγάλεις €10.000 σε μια μέρα μόνο με €50 ευρώ!’
‘Πως να μάθεις μια ξένη γλώσσα σε μια εβδομάδα’
Νομίζουμε μετά ότι είναι αλήθεια αυτά.
Δεν είναι. Είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούν αυτοί που ξέρουν τις ανθρώπινες ανάγκες και τις εκμεταλλεύονται.
Ξέρουν βλέπεις τι κάνει κλικ και σε ποιό σημείο του εγκεφάλου.
Και πατάνε το κουμπάκι που κάνει κλικ και ως συνέπεια ακολουθεί η καρτούλα για μια αγορά που δε χρειάζεσαι…
Δεν τα μεγαλοποιώ. Αυτό ερευνώ 5 χρόνια τώρα.
Είμαστε πολύ ευάλωτοι σε τέτοιου είδους ‘εξαπάτηση’. Όλοι μας.
(Αναστεναγμός)
Αποχαιρετώ λοιπόν το 2020 με θλίψη.
Γι’ αυτά που έγιναν, γι’ αυτούς που έφυγαν, γι’ αυτούς που ζουν με τον τρόμο της αρρώστιας ή και του θανάτου.
Θλίψη για την αγωνία όλων αυτών που είχαν στην εντατική μέλη της οικογένειάς τους.
Θλίψη για αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους, την επιχείρησή τους, ή ακόμα και την περιουσία τους.
Θλίψη για τον δικό μου ‘παλιό εαυτό’ που αφήνω πίσω.
Θλίψη για τον κόσμο που ζούμε…
Θέλω ένα καλύτερο κόσμο για μένα και για σένα.
Για τους δικούς μας ανθρώπους. Για όλους τους ανθρώπους…
Γι’ αυτό σου λέω πάμε, πάμε να δημιουργήσουμε ένα 2021 με στόχο να είναι η καλύτερη χρονιά της ζωής μας.
Να θέσουμε τις προθέσεις μας, να μείνουμε συγκεντρωμένοι, να πετύχουμε.
Κι αν δεν πετύχουμε, να δούμε που φτάσαμε. Και να μάθουμε από τα λάθη μας.
Να αναπροσαρμόσουμε το πλάνο μας όσες φορές χρειαστεί.
Να ξαναπροσπαθήσουμε μέχρι να το πετύχουμε…
Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας:
Πρόθεση->Πράξη->Αξιολόγηση->Διορθωτικές κινήσεις->Πράξη-> Αξιολόγηση…
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έστω και λίγο.
Πρόοδος. Εξέλιξη. Ανάπτυξη.
Σε όλα τα επίπεδα.
Στα προσωπικά μας, στα επαγγελματικά μας, στα πνευματικά μας…
Στις σχέσεις μας με την οικογένειά μας, με τους πελάτες μας, τα αφεντικά μας, τους συνεργάτες μας, τους φίλους μας.
Στα οικονομικά μας, στην υγεία μας, την ευεξία μας, τις αξίες μας.
Στη ζωή μας και το νόημα που της έχουμε δώσει.
Στην αγάπη πρός τον άλλον. Τον γνωστό ή τον άγνωστο.
Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία. Κάτι που τυραννάει το μυαλό του.
Όπως κι εσύ, όπως κι εγώ.
Έχουμε θαρρείς περισσότερους φιλόζωους παρά φιλάνθρωπους…Γιατί ρε φίλε;
(λατρεύω τα ζώα για να μην παρεξηγηθώ. Έχουμε μια γατούλα, που δεν την λες και γατούλα, είναι λίγο… καλοζωισμένο το πουλάκι μ’ 😂 )
Δεν φταίμε για την οργή και το μίσος που όλοι έχουμε μέσα μας.
Είναι όμως δική μας ευθύνη να το γιατρέψουμε.
Ας κάνουμε μια αρχή το 2021.
Εγώ θα το κάνω. Και πολύ θα ήθελα την παρέα σου 🙂
Απλά συνέχισε να διαβάζεις τα μηνύματά μου αν και θα δεις το πως…
Καλή χρονιά σου εύχομαι. Σε σένα και την οικογένειά σου.
Με υγεία, ευλογία, ελευθερία αγάπη και φως ❤️
Υ.Γ. Ολοκλήρωσα το πείραμα των 6 εβδομάδων με το διαλογισμό. Είχα βάλει στόχο να κάθομαι 2 ώρες τη μέρα ακίνητος και να ακούω τη σιωπή.
Τις 5 πρώτες εβδομάδες δεν έχασα ούτε λεπτό. Την έκτη εβδομάδα, που ήταν αυτή των Χριστουγέννων μέχρι την Πρωτοχρονιά, δε μπόρεσα να πειθαρχήσω.
Υπό αυτή την έννοια, το πείραμα πέτυχε για 5 εβδομάδες και απέτυχε για την έκτη.
Η όλη εμπειρία ήταν συναρπαστική.
Πήρα τόσα πολλά από αυτή την εμπειρία, που τώρα που το σκέφτομαι, ο ‘λόγος’ που είχα πει ότι θα το έκανα, μου φαίνεται αστείος.
‘Για να αυξήσω τις πωλήσεις μου x10’, είχα γράψει.
Γελάω… Πλέον δε με συγκινούν καν τα νούμερα 🙂
Φυσικά και με ενδιαφέρει η ανάπτυξη.
Φυσικά και θέλω περισσότερα έσοδα και μεγαλύτερο αντίκτυπο σε ότι κάνω.
Όμως έμαθα τόσα πολλά από αυτή την εμπειρία, που κάνουν τα χρήματα να φαίνονται τόσο ‘λίγα’ μπροστά στα υπόλοιπα..
Και… δεν το περίμενα να πω την αλήθεια. Προσγειώθηκα απότομα.
Θα κάνω εν καιρώ ένα εκτενές άρθρο γι’ αυτό. Δεν χωράει σε ένα υστερόγραφο, ούτε και σε ένα email αυτή η εμπειρία και το τι αποκόμισα.
Ίσως όμως να είναι μια καλή ιδέα για μια μίνι σειρά αυτοτελών επεισοδίων με email! 💡
Είχα γράψει ένα σύντομο email για να το στείλω την Κυριακή 26/12/2020. Δεν το έστειλα. Δεν ξέρω γιατί. Με έπιασαν οι ανασφάλειες…
Επειδή όμως θέλω να ‘κοιτάω τον εχθρό στα μάτια’ (αυτό που προκαλεί την ανασφάλεια δηλαδή), το δημοσιεύω και μπορείς αν θέλεις να το διαβάσεις εδώ*. Είναι 2 λεπτά διάβασμα.
Σ’ ευχαριστώ που διαβάζεις τα μηνύματά μου. Το εκτιμώ και ελπίζω να έχουν αξία για σένα. 🙏
Το μήνυμα αυτό είναι μόνο για τους συνδρομητές του newsletter 🙂
