Όταν ήμασταν μικροί με τον αδερφό μου, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, περιμέναμε πως και πως να δούμε την αθλητική ανασκόπηση της χρονιάς.
Ήταν κάτι μαγικό! Καρφωμένοι στην οθόνη για 3-4 ώρες θυμόμασταν τα αθλητικά γεγονότα που είχαν σημαδέψει τη χρονιά που έφευγε.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν τόσο ωραίο το συναίσθημα, που ακόμα και τώρα που το περιγράφω το αισθάνομαι.. το ξαναζώ!
Αυτή τη συνήθεια μπορεί να την έχω αφήσει πίσω αρκετά χρόνια τώρα, όμως την έχω αντικαταστήσει με μια ακόμα καλύτερη.
Από το 2015 και μετά, όταν φτάνει η εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, συνηθίζω να κάνω μια ανάλυση της χρονιάς που πέρασε.
Μια “ανασκόπηση” όπως τη λέω, για να μου δίνει τη γλυκιά εκείνη παιδική αίσθηση που έδινε η αθλητική ανασκόπηση της χρονιάς.
Το 2020 ήταν μια χρονιά… απερίγραπτη. Γύρισε ο κόσμος μας ανάποδα.
Σε λίγους μόνο μήνες, είδαμε ότι είχαμε χτίσει τα προηγούμενα χρόνια να γκρεμίζεται.
Για άλλους κυριολεκτικά, για άλλους μεταφορικά…
Αν το καλοσκεφτείς, έχουμε χάσει κάθε αίσθηση ελευθερίας.
Ακόμα και για όσους κέρδισαν σε κάποιο επίπεδο κάτι (π.χ. επαγγελματίες και επιχειρήσεις που ανέβασαν τις πωλήσεις τους), είναι δεδομένο ότι έχασαν σε κάποιο άλλο.
Ήταν κάτι που συνέβη σε όλους μας. Ανεξαρτήτως ηπείρου, κράτους, βιοτικού επιπέδου, μορφωτικού επιπέδου, εξυπνάδας ή όποιου άλλου χαρακτηριστικού που μας ‘διακρίνει’.
Αυτό είναι ένα μάθημα για μένα. Μεγάλο. Είμαστε όλοι ίσοι αν το φιλοσοφήσεις.
Το μόνο που μετράει σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ο τρόπος που ανταποκρίνεσαι στην πρόκληση.
Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Δε μπορείς να ελέγξεις τα γεγονότα, μπορείς όμως να ελέγχεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την πρόκληση.
Σκέφτηκα σήμερα να μοιραστώ τι έμαθα. Τι έχασα και τι κέρδισα.
Κοστίζει και πονάει λιγότερο κάποιες φορές, αν μαθαίνεις από τα λάθη και τα μαθήματα των άλλων 🙂
Τι έχασα:
Αυτό που είχα. Τη βόλεψή μου.
Την ‘ασφαλή ζώνη’ που είχα δημιουργήσει για τον εαυτό μου και τη ζωή μου (και την οικογένειά μου).
Αυτό το ‘πεδίο’, μέσα στο οποίο ένιωθα ασφάλεια και άνεση. Είχα κάνει τη ζωή μου λίγο πολύ όπως ήθελα.
Δεν ήταν τέλειο, ήταν όμως αρκετά κοντά σε αυτό που ήθελα. Για μένα, όχι για κάποιον άλλον.
Για σένα η ζωή μου μπορεί να φαινόταν βαρετή, ανούσια ή οτιδήποτε άλλο. Απόλυτα λογικό. Δεν είσαι εγώ κι εγώ δεν είμαι εσύ.
Τον προσανατολισμό μου.
Σε κάποιο βαθμό τον έχασα και αυτόν. Άλλαξε αυτό που σκεφτόμουν ότι ήθελα να γίνω.
Αυτή ήταν αλλαγή ζωής. Πολύ μεγάλη. Πολύ όμως…
Ποιός θέλω να είμαι, πως θέλω να είμαι και πως θα φτάσω εκεί.
Και γιατί θέλω αυτό που θέλω να είμαι;
Ναί, έχω ένα σκοπό, όπως είχα γράψει στο πρώτο email που είχα στείλει, όμως μπερδεύτηκα.
Μια αίσθηση σύγχυσης και αταξίας κυριαρχούσε στο μυαλό μου. Υψηλή εντροπία ρε παιδί μου σε… απλά ελληνικά ????
Τη σταθερότητά μου.
Την καθημερινότητά μου. Τις συνήθειές μου. Τι κάνω, πως το κάνω, που το κάνω, πότε το κάνω. Την ελευθερία μου δηλαδή.
Την επαφή με άλλους ανθρώπους.
Άρχισα να αισθάνομαι περισσότερο την ανάγκη να βρεθώ με άλλους. Από κοντά κατα προτίμηση, ή τουλάχιστον με βιντεοκλήση.
Αυτό ήταν τελείως αντίθετο με αυτό που ήμουν τα προηγούμενα χρόνια. Απέφευγα τις πολλές επαφές.
Έτσι ένιωθα, έτσι έκανα. Ήταν μια φάση που έπρεπε να περάσω. Δεν το πίεσα. Και δε με ‘χαλούσε’ ιδιαίτερα.
Βλέπεις, είμαι ολίγον τι εσωστρεφής ????
Τι κέρδισα:
Ανέπτυξα περισσότερο την ενσυναίσθησή μου
Νιώθω περισσότερο τι νιώθουν οι άλλοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τους καταλαβαίνω καλύτερα. Δεν τους κατακρίνω.
Ή για να ακριβολογώ, τους κρίνω λιγότερο. Πολύ λιγότερο. Καταλαβαίνω καλύτερα τον άλλον, όποιος κι αν είναι, ότι και να λέει, ότι και αν κάνει…
Δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, όμως όλο αυτό που έγινε με τον ιο, τις καραντίνες και τα συναφή, το έβγαλε στην επιφάνεια.
Βγήκε η ‘εσωτερική’ δουλειά που είχα κάνει όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Δύσκολο να το περιγράψω με λόγια. Αλλά νιώθω ρε φίλε.
Νιώθω αυτό που δεν ένιωθα πριν και νιώθω αυτό που οι περισσότεροι δε νιώθουν. Νιώθω τον πόνο του άλλου, περισσότερο από ποτέ…
Χαίρομαι με τη χαρά του και κλαίω με τη λύπη του…
Είδα κάποιους φόβους πρόσωπο με πρόσωπο. Τους ξεπέρασα.
Ο φόβος του να χάσω ένα αγαπημένο πρόσωπο. Και να φταίω εγώ γι’ αυτό.
Ουαου! Τι ανακούφιση…
Τους γονείς μου κατά βάση, γιατί κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, είχα… αγοράσει την ιδέα ότι “θα χαθούν δεκάδες χιλιάδες ηλικιωμένοι, από τον ιό που θα κολλήσουν από τα παιδιά τους”.
Το χιλιοειπωμένο “να μην γίνουμε Ιταλία”.
Ο φόβος του να μην έχω έσοδα τους επόμενους μήνες.
Αυτό το δούλεψα με την πίστη, συνέχισε να διαβάζεις και θα βρεθείς σύντομα σε αυτό το σημείο…
Ο φόβος του να ‘εκτεθώ’ δημόσια.
Αυτές οι γραμμές που διαβάζεις είναι η απόδειξη ότι σε ένα βαθμό το ξεπέρασα… 🙂
Ο φόβος του εμβολίου.
Αυτό τον φόβο τον πέρασα πολύ πρίν αρχίσει να γίνεται… viral. Στην πρώτη καραντίνα.
Ενίσχυσα την πίστη μου.
Να βαδίζω στο άγνωστο με “βάρκα” την πίστη (όχι την ελπίδα!)
Ανεξαρτήτως καταστάσεων και γεγονότων δηλαδή, να περιμένω και να αναμένω το καλύτερο.
Έστω και αν δεν έχω ιδέα πως, να ξέρω, να πιστεύω σε βαθύτερο επίπεδο, ότι όλο αυτό θα οδηγήσει σε κάτι πολύ καλύτερο, το οποίο απλά δεν μπορώ να δω ή να φανταστώ αυτή τη στιγμή.
Αυτό εννοώ πίστη. Να έχω ως ‘προκαθορισμένη ρύθμιση’ στο σώμα μου και στο μυαλό μου, τη θετική προσμονή.
Και όταν πάει να χαθεί αυτό, με μια συνειδητή σκέψη, να μπορώ να γυρίσω στις ‘εργοστασιακές ρυθμίσεις’ τις οποίες έχω προσαρμόσει όπως ακριβώς θέλω.
Και πως αλλάζεις τις ‘εργοστασιακές ρυθμίσεις’ ρε φίλε; πολύ εύκολα τα λες..
Εύκολο τίποτα δεν είναι. Όσο εύκολο είναι κάτι, τόσο δύσκολο είναι επίσης, ανάλογα με την οπτική που θα το δείς.
Μπορείς κι εσύ να αλλάξεις τις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Στο εγγυώμαι.
Επειδή δεν το γνώριζες μέχρι τώρα, ή επειδή δεν το πίστευες δε σημαίνει ότι δε γίνεται.
Κάποτε πιστεύαμε ότι είμαστε στο.. έλεος του DNA μας. “Έτσι γεννήθηκα ο άμοιρος…”
Ώσπου ήρθε η επιστήμη της επιγενετικής και το διέψευσε.
Ήρθε και η Carol Dweck (Αμερικανίδα ψυχολόγος) με το καταπληκτικό βιβλίο της ‘Mindset’ να μιλήσει για τη νοοτροπία και πως να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Το βιβλίο αυτό είναι συνήθως το πρώτο βιβλίο που προτείνω σε κάποιον να διαβάσει. Εφόσον φυσικά ενδιαφέρεται να μάθει καλύτερα τον εαυτό του.
Προσωπικά αντιλήφθηκα πολύ καλύτερα το λόγο για τον οποίο ήμουν όπως ήμουν, από τη στιγμή που διάβασα (άκουσα σε audiobook για την ακρίβεια) αυτό το βιβλίο.
Όλα γίνονται. Αρκεί να το πιστέψεις 🙂
Σε αυτή την έννοια της πίστης λοιπόν αναφέρομαι σε αυτό το μήνυμα.
Μεταμορφώθηκα σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Έγινα… από κάμπια-πεταλούδα και η διαδικασία να για βγώ από το κουκούλι ήταν επίπονη.
Πήρε μήνες. Όπως κάθε φορά. Σε κάθε ‘μετάλλαξη’.
Ποτέ δεν είναι ευχάριστη αυτή η διαδικασία, είναι σαν να αλλάζεις δέρμα.
Όμως το αποτέλεσμα σε ανταμείβει.
Απλά χρειάζεται θάρρος και επιμονή. Και πίστη 😉
Περισσότερο θάρρος (μια που το έφερε η συζήτηση)
Δε μου άρεζε η ιδέα της “έκθεσης” του εαυτού μου.
Γι’ αυτό έκανα 1-2 βιντεο στο Facebook, για να κάνω αυτό που δεν θέλω να κάνω.
Αυτό που με τρομάζει, αυτό που αποφεύγω να κάνω.
Να μην κριθώ, να μη γελοιοποιηθώ, να μην παρεξηγηθώ, να μην στεναχωρήσω κάποιον, να μην εκτεθώ με ότι άλλο αυτό συνεπάγεται…
Λίγο-πολύ, αυτός είναι και ο λόγος που ξεκίνησα αυτό το ‘newsletter’.
Να κάνω αυτό που ήθελα αλλά.. και που δε μου ήταν καθόλου εύκολο. Να γράψω αυτά που αισθάνομαι…
Μπρρρ κρύος ιδρώτας!
Αν ήξερες πόσο καιρό το σκέφτομαι, πόσα χρόνια μελετάω την ιδέα στο μυαλό μου..
Έχω ανακαλύψει, ότι όταν κάνω αυτό που δεν θέλω να κάνω, τότε κάτι καινούργιο γεννιέται.
Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα.
Καταλαβαίνεις τελικά ότι το μόνο που μας χωρίζει από αυτό που θέλουμε, είναι ο φόβος.
Όταν κάνεις αυτό που φοβάσαι, ο φόβος φεύγει.
Και έρχεται ο επόμενος. Το επόμενο ‘ επίπεδο’ που έχεις μπροστά σου.
Όσο πιο γρήγορα πάρεις απόφαση να το αντιμετωπίσεις, τόσο πιο γρήγορα προχωράς.
Και τα επίπεδα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Όμως δεν είναι πάντα εμφανή.
Μπορείς να ‘δεις’ το πνεύμα;
Όχι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Σωστά;
Το παιχνίδι λοιπόν μπορείς να πείς ότι είναι πνευματικό ????
Η ζωή είναι ένα πνευματικό παιχνίδι, δεν είναι ‘υλικό’, ούτε ‘σωματικό’.
Αν το δείς με αυτή την οπτική, ότι κι αν κάνεις μετράει.
Έστω κι αν δε φαίνεται. Προχωράς προς τα πάνω, έστω και αν αισθάνεσαι ότι πας πρός τα πίσω.
Σκέψου το σαν σπιραλ. Σκέψου το σαν κύμα με αυτή την έννοια.
Στριφογυρνάς αλλά προχωράς!
Μείνε σε αυτή τη σκέψη λιγάκι…
Όσο εσύ θα σκέφτεσαι, εγώ θα σε αφήσω με τις ευχές μου για χαρούμενα Χριστούγεννα, με αγάπη και υγεία, σε σένα και την οικογένειά σου. Όπως και αν τα περάσεις, με όποιον και να τα περάσεις.
Σε ευχαριστώ. Που το άνοιξες, που το διάβασες, που πήρες αυτό που ήταν να πάρεις…
Αν θέλεις να μοιραστείς τα δικά σου μαθήματα και τις δικές σου αλλαγές αυτή τη χρονιά, μπορείς απλά να μου απαντήσεις.
Πολύ χαίρομαι να μαθαίνω κι εγώ από τις εμπειρίες των άλλων, ιδίως αυτών που εκτιμώ και αγαπώ.
Καλημέρα και καλές γιορτές 🙂
Υ.Γ. Στο τελευταίο μου μήνυμα, είχα αναφέρει στο υστερόγραφο, ότι θα στείλω κάποιο email με 2-3 ερωτήσεις.
Δεν το έκανα.
Αφενός μεν γιατί χρειάζεται περισσότερο χρόνο απ’ ότι είχα αρχικά υπολογίσει, αφετέρου δε, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να το κάνω λίγο αργότερα.
Έως τότε όμως… Merry Christmas! ????????????
