(5 λεπτά εύκολο διάβασμα)
Έχω την αίσθηση πως το προηγούμενο μήνυμά μου ήταν αρκετά μεγάλο. Ισχύει αυτό;
(αν θέλεις απάντησε σε αυτό το μήνυμα, θα εκτιμήσω ιδιαίτερα τη γνώμη σου και το χρόνο σου).
Να σου πω και κάτι άλλο;
Σκέψου ότι για τα 11 λεπτά που πιθανόν να χρειάστηκε να επενδύσεις για να το διαβάσεις, (εδώ το υπολογίζω) μου πήρε περίπου 3 ώρες για να το ολοκληρώσω από την πρώτη λέξη, μέχρι τη δημοσίευσή του.
Το κάνω όμως με πολύ ευχαρίστηση και το απολαμβάνω, ελπίζω να περνάει αυτή η θετική ενέργεια μέσα από τα λόγια μου και να το απολαμβάνεις κι εσύ όταν το διαβάζεις, όσο εγώ όταν το γράφω.
Σήμερα έκλεισα δυο εβδομάδες με τη δοκιμασία του διαλογισμού. Είμαι στο 1/3, στις 2 από τις 6 εβδομάδες.
Δεν είναι κάθε φορά το ίδιο “ποιοτικό”, αλλά σήμερα ήταν η καλύτερη μέρα.
Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή είχε περισσότερη ησυχία. Ίσως κάτι άλλο. Αλλά παραδόξως, δεν ήθελα να τελειώσει!
Ακούστηκε η ειδοποίηση μετά το δίωρο και ήθελα να μείνω κι άλλο εκεί στην ηρεμία. Ήταν πολύ γλυκιά για να την αφήσω.
Η αλήθεια όμως είναι, πως δεν είναι έτσι συνήθως.
Βασανίζομαι…
Παλεύω να μείνω εκεί, να μη σηκωθώ, να περιμένω μερικές φορές να τελειώσει, να ακούω τις σκέψεις μου να κρίνουν αυτό που κάνω.
Με το που τελειώνει το πρωινό γράψιμο και έρχεται αυτή η δίωρη δοκιμασία, αρχίζω να σκέφτομαι πως να το αποφύγω.
Μήπως δε χρειάζεται σήμερα; Έλα μωρέ άστο για το απόγευμα…
Γιατί τώρα το κάνω όλο αυτό;
Μήπως να πάω να τρέξω/περπατήσω/βόλτα στο βουνό;
Είναι από αυτά που δε θέλεις να κάνεις, αλλά όταν τελικά το κάνεις, πάντα νιώθεις ωραία όταν τελειώσει.
Το ίδιο θυμάμαι γινόταν και με το τρέξιμο στην αρχή, μέχρι να γίνει συνήθειο, το ίδιο και με το πρωινό γράψιμο.
Το ίδιο με όλα αυτά που θέλω να δοκιμάσω ή να υιοθετήσω σαν συμπεριφορές.
Ξέρω τον τρόπο, ξέρω τη διαδικασία, αλλά εύκολο δεν είναι ποτέ. Ποτέ όμως.
Αν δε βασανιστώ σε ένα βαθμό, δε θα το καταφέρω. Δε μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω, όμως το γιατί είναι αυτό που μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι για να μείνω εκεί.
Γιατί κάνω ότι κάνω; Γιατί αποφάσισα να θέσω μόνος μου αυτή τη δοκιμασία στον εαυτό μου; Μήπως είμαι μαζοχιστής; πολύ πιθανό να λες ‘σίγουρα είσαι’ και δε θα έχεις και άδικο.
Και ξέρεις γιατί δε θα έχεις άδικο να το πεις;
Δεν έχεις το δικό μου γιατί. Έχεις το δικό σου γιατί και σύμφωνα με αυτό, κάνεις ότι κάνεις ή δεν κάνεις ότι δεν κάνεις.
Και να σου πω και ένα μυστικό;
Αν δε μπορείς να κάνεις κάτι που έχεις στο μυαλό και θέλεις ‘πολύ’, ο μόνος λόγος είναι το γιατί σου.
Δεν είναι αρκετά βαρύ για να σε τραβήξει εμπρός.
Κάθε φορά που μιλάμε για το ‘γιατί’, φέρνω στη σκέψη μου διάφορους ανθρώπους που με έχουν εμπνεύσει με τις ιστορίες τους.
Τώρα η σκέψη μου πήγε στην Cynthia Kersey, μια Αμερικανίδα που γύρω στα 50 της βίωσε ένα άσχημο διαζύγιο που την έκανε να χάσει τα πάντα.
Ακόμα και τη θέληση για ζωή…
Βρέθηκε ένας άνθρωπος να της πει μια κουβέντα που ήταν αρκετή για να αλλάξει τα πάντα: Cynthia, της είπε ο φίλος και μέντοράς της, Robert, πρέπει να βρεις ένα σκοπό που να είναι πολύ μεγαλύτερος από το πρόβλημά σου…
Και το άκουσε και το έκανε. Και δημιούργησε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που κάνει καταπληκτικά πράγματα στην Αφρική.
Όταν άκουσα πρώτη φορά αυτή την ιστορία μου έκανε κλικ.
Μια απλή ιστορία, μια απλή γυναίκα, άλλο ένα διαζύγιο. Τίποτα καινούργιο ε;
Θα μπορούσε να πνίξει τον καημό της στο ποτό, στα ναρκωτικά, σε άλλους άντρες και πάει λέγοντας.
Όμως μια φωνή και μια αίσθηση μέσα της που ήθελε κάτι άλλο.
Κάτι που θα έκανε τη ζωή της να αξίζει από τα 50 και μετά…
Και βρέθηκε ένας άνθρωπος να την εμπνεύσει. Μια κουβέντα ήταν αρκετή.
Μια σπίθα και η εσωτερική φλόγα που έκαιγε ήδη… πήρε φωτιά.
Το αποτέλεσμα; Μια ζωή γεμάτη νόημα και χιλιάδες παιδιά να έχουν τροφή, νερό και εκπαίδευση εξαιτίας της.
Αλλά και μια υγιής σχέση με τον πρώην σύζυγό της. “Ευτυχώς που ήρθαν έτσι τα πράγματα αλλιώς πολύ πιθανό να μην έβρισκα νόημα ποτέ στη ζωή μου” λέει σήμερα με το ωραίο της χαμόγελο.
Ένα μεγάλο γιατί λοιπόν είναι αρκετό. Συμφωνείς;
Θα σε αφήσω εδώ σήμερα.
Όχι γιατί δεν έχω άλλα να πω, απλά κρατιέμαι για να μην “ξεφύγω”. Η μια σκέψη φέρνει την επόμενη και ο χρόνος διαβάσματος αυξάνει εκθετικά βλέπεις.
Και η προσοχή μας δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη στην εποχή που ζούμε. Αλλά αυτό σε επόμενο email.
Καλημέρα μας 🙂
