Έχουν περάσει λίγες μέρες από τότε που άρθηκαν τα μέτρα εδώ στην Ελλάδα για τον περίφημο ιο, covid-19.
Φαντάζομαι ακόμα και αν βρίσκεσαι σε άλλη χώρα, πάνω κάτω θα βιώνεις την ίδια κατάσταση.
Σιγά σιγά οι περιορισμοί χαλαρώνουν και η πολυπόθητη ελευθερία μας είναι πάλι προ των πυλών.
Παρατηρώ τα συναισθήματα που μου δημιουργεί αυτή η φάση…
Νιώθω σχετικά άβολα ακόμα, όταν είναι να πάω κάπου. Σαν κάτι να με κρατάει, να μη με αφήνει να κάνω την αυτονόητη κίνηση να βγω από το σπίτι και να πάω όπου θέλω.
Χμ… για δες…
Έπειτα από τόσους μήνες περιορισμών, απειλών και παράνοιας, αυτό που ζούσα ‘ρίζωσε’ για τα καλά στη συμπεριφορά μου.
Μπορεί να νιώθεις κάτι παρόμοιο, μπορεί και όχι…
Για σένα μπορεί να μην είναι τόσο έντονο το συναίσθημα.
Μπορεί όμως και να είναι και απλά να το καλύπτεις τόσο καλά, που δε μπορείς να το νιώσεις.
Μμ;
Γιατί το λέω αυτό;
Επειδή υπήρξα αυτός ο τύπος για 40 χρόνια 😊
Έθαβα τα συναισθήματά μου χωρίς καν να καταλαβαίνω ότι το κάνω.
Βασικά δεν ήξερα τι αισθανόμουν γιατί το είχα αποκλείσει από αυτό που ήμουν.
Αν με ρωτούσες ‘τι αισθάνεσαι;’ θα έκανα μια μεγάλη παύση και θα απαντούσα (αν τελικά απαντούσα) ‘δεν ξέρω’.
Μετά από ένα και πλέον χρόνο εγκλεισμού με μια μικρή ανάσα το περασμένο καλοκαίρι του 2020, δυσκολεύομαι πολύ να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα.
Και ξέρεις γιατί;
Με φοβίζει το μετά.
Έχει δημιουργηθεί ένας νευροσυσχετισμός στον εγκέφαλό μου, σύμφωνα με τον οποίο, αν ‘αφεθώ’, τότε θα πονέσω όπως πόνεσα το περασμένο φθινόπωρο που είχαμε το δεύτερο lockdown.
Αυτός ο νευροσυσχετισμός, περιλαμβάνει τις συνάψεις που έχουν αυτόματα γίνει στον εγκέφαλό μου, έτσι ώστε αυτός να με προστατέψει.
Πώς και από τι;
Από ένα νέο lockdown, από νέα μέτρα και περιορισμούς.
Σύμφωνα λοιπόν με τον εγκέφαλό μου και τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν, η ελευθερία μου σε αυτή τη φάση, μπορεί να σημαίνει πόνο, γιατί είναι συνδεδεμένη με μια παρόμοια κατάσταση που δημιουργήθηκε στο παρελθόν.
Το φθινόπωρο του 2020 δηλαδή, κατά τη δεύτερη περίοδο εγκλεισμού.
Αυτό το δεύτερο lockdown, ήταν μια εξέλιξη την οποία δεν περίμενα.
Ήθελα να πιστεύω ότι είχαμε ‘ξεμπερδέψει’ με τους εγκλεισμούς και τα απαγορευτικά.
Και με πόνεσε. Με τραυμάτισε.
Ένα αποτέλεσμα βέβαια αυτής της κατάστασης, ήταν και η απαρχή αυτού του newsletter.
Δεν είναι απαραίτητα όλα αρνητικά σε μια τέτοια φάση και μια τέτοια εμπειρία.
Μέσα από τον πόνο και τη δυσκολία γεννιέται κάτι νέο.
Επιστρέφω στην παραπάνω παράγραφο και την ξαναγράφω γιατί είναι σημαντική.
Σύμφωνα λοιπόν με τον εγκέφαλό μου και τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν, η ελευθερία μου σε αυτή τη φάση, μπορεί να σημαίνει πόνο, γιατί είναι συνδεδεμένη με μια παρόμοια κατάσταση που δημιουργήθηκε στο παρελθόν.
Ας κάνουμε μια στάση εδώ και ένα ζουμ.
Η ελευθερία μου, έχει σε ένα βαθμό συσχετιστεί με πόνο.
Ουαου!
Δεν ξέρω αν εσένα σου φαίνεται κάτι απλό, αλλά εμένα με τρομοκρατεί αυτή η σκέψη.
Και ξέρεις γιατί;
άντε εγώ λίγο ασχολήθηκα παραπάνω και μπορώ να το καταλάβω ότι συμβαίνει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δεν το γνωρίζουν και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτή την περίοδο, αυτή την κατάσταση και τα συναισθήματα που τα συνοδεύουν…
Και αυτό με λυπεί αφάνταστα, γιατί όσο αισιόδοξος και αν θέλω να είμαι, βλέπω πολύ πόνο να έρχεται τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια, ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης.
Πολλοί άνθρωποι θα υποφέρουν δυστυχώς…
Ναι, θα αλλάξουν και πολλά πρός το καλύτερο, αυτό είναι επίσης σίγουρο…
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη – επιτακτική μάλιστα- να γίνουμε περισσότερο ‘άνθρωποι’.
Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι το αποτέλεσμα κάποιων αιτίων, τα οποία είναι πολύ πιθανό να οφείλονται σε αυτούς τους εγκλεισμούς.
Ας γίνουμε όλοι λίγο πιο υπομονετικοί με τους άλλους ανθρώπους.
Ας τους δίνουμε πάντα μια δικαιολογία.
Κάθε μυαλό έχει τη δυνατότητα και τη δύναμη, να κάνει τον άλλον να υποφέρει, όπως και το δικό σου και το δικό μου.
Κάποιοι υποφέρουν λιγότερο και κάποιοι περισσότερο. Κάποιοι υποφέρουν όλη μέρα και όλη νύχτα…
Ας έχουμε λίγο παραπάνω ενσυναίσθηση. Να προσπαθήσουμε να μπούμε ‘στα παπούτσια του άλλου’.
Πώς μπορεί να αισθάνεται αυτό το άτομο που συμπεριφέρεται έτσι; είναι μια καλή ερώτηση.
Τί προβλήματα μπορεί να κουβαλάει και αυτή η ψυχή;
Πολλές φορές, όταν μάθουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άλλοι άνθρωποι, τότε μόνο αντιλαμβανόμαστε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι πολύ μικρά και ασήμαντα μπροστά στα δικά τους…
Αυτό ήθελα να μοιραστώ σήμερα…
Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο πιο ανεκτικοί όλοι μας, όσο δύσκολο και να είναι αυτό.
Αν έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι αυτός ο άνθρωπος με τη συμπεριφορά που δε μας αρέσει,
είναι απλά ‘αντικείμενο’ των νευροσυσχετισμών του, των τραυματικών εμπειριών του και των συνηθειών του που έχουν αυτοματοποιηθεί και δεν μπορούν να αλλάξουν παρά μόνο με βοήθεια ή/και μεγάλη προσπάθεια,
τότε ίσως μπορέσουμε να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί και υπομονετικοί απέναντι στους άλλους.
Και να σου πω και κάτι τελευταίο;
Το πρόβλημα δεν είναι ο απέναντι, το πρόβλημα είναι ότι εμείς αντιδρούμε σε αυτό που οι άλλοι πολλές φορές πράττουν.
Όχι πάντα. Αλλά πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες, η ενόχλησή μας από τους άλλους, είναι απλά τα δικά μας συναισθηματικά μοτίβα. τραύματα και κολλήματα που δεν έχουμε αντιμετωπίσει ακόμα.
Καλό σαββατοκύριακο 😊
Υ.Γ. Θα μιλήσω ελεύθερα.
Κλάταρα… Δυσκολεύομαι να συνεχίσω αυτό το newsletter σε εβδομαδιαία βάση.
Απαιτεί πολύ χρόνο και ενέργεια, τα οποία χρειάζομαι για να πορευτώ αυτό το διάστημα.
Να αναπροσαρμώσω το πλάνο μου και τη στρατηγική μου, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ως εκ τούτου, για ένα χρονικό διάστημα (άγνωστο πόσο), θα στέλνω μηνύματα μόνο σε χρονικά διαστήματα που θα έχω κάτι αξιόλογο να μοιραστώ και θα έχω το χρόνο να το κάνω.
Μπορεί και να συνεχίσω να στέλνω κάθε εβδομάδα, δεν ξέρω!
Μπορεί κάθε δύο εβδομάδες ή κάθε μήνα. Ότι βγει!
Εντάξει καταλαβαίνω ότι τώρα μπορεί να σκεφτείς ‘κάνε ότι θέλεις κι’ εσύ, who cares…) και είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό.
Και μόνο που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είναι για μένα μεγάλη τιμή και σε υπερ ευχαριστώ.
Αυτό που κρατάω από αυτά τα πρώτα 25 μηνύματα, είναι το ‘κλικ’ που είχαν πολλοί σε διαφορετικά μηνύματα και μου απάντησαν.
Ξέρω ότι εσύ μπορεί να μην έχεις απαντήσει σε κανένα μήνυμα ή να βαριέσαι να τα διαβάζεις.
Όλα είναι σεβαστά και καλοδεχούμενα 😊
Το βασικό μου μέλημα, είναι να σου δώσω απλά την οπτική μου και να σου δείξω ότι δεν είσαι ο/η μόνος/η που πολλές φορές βασανίζεσαι, όλοι στο ίδιο ‘καζάνι βράζουμε’ και όλοι τις ίδιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε.
Και επειδή κυριαρχεί η τάση να δημιουργούνται λάθος πρότυπα, εντυπώσεις και ερμηνείες, γι’ αυτό μιλάω και σου ανοίγω την καρδιά μου…
Για να δεις ότι δεν είναι κάτι που λείπει από τη ζωή σου, είναι αυτά που ηθελημένα και με αδίστακτο τρόπο μπαίνουν στη ζωή μας και στο μυαλό μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε συνέχεια ότι κάτι μας λείπει για να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
Ε δεν είναι έτσι! Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου άποψη…
Ας πούμε λοιπόν ότι μπορεί αυτό το μήνυμα να ήταν το τέλος του Α’ κύκλου ή μπορεί και όχι.
Μπορεί απλά να είναι το εικοστό πέμπτο και το επόμενο το εικοστό έκτο!
Take care 😊
