Μέσα στην εβδομάδα αποφάσισα να διαβάσω τα προηγούμενα μηνύματά μου.
Να δω τι έχω γράψει, πώς το έχω γράψει και πώς θα το έβλεπα από τη σκοπιά του αναγνώστη.
Ενός ‘τύπου’ αναγνώστη δηλαδή, γιατί ο καθένας έχει τον τρόπο του, τις πεποιθήσεις του και τα πιστεύω του.
Δεν είναι εύκολο (για μένα τουλάχιστον) να διαβάζεις αυτά που έχεις γράψει.
Γιατί είναι δεδομένο, πως αυτό που έχεις γράψει, θα μπορούσες να το είχες γράψει καλύτερα.
Αν όμως πέσεις στην παγίδα της τελειομανίας, τότε δε θα το κάνεις ποτέ.
Αυτό το έκανα πολύ καλά, εξαιρετικά καλά θα έλεγα, για 40+ χρόνια.
Και ακόμα το κάνω. Λιγότερο όμως και αρκετά πιο συνειδητά.
Βελτιώνομαι.
Πάω πρός το καλύτερο και αυτή η βελτίωση μου δίνει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να συνεχίσω.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την τελειομανία από την ποιοτική δουλειά σε ότι κάνεις.
Μπορείς λοιπόν να είσαι πολύ καλός/ή σε αυτό που κάνεις, αλλά μπορεί να είσαι και τελειομανής.
Η τελειομανία όμως, είναι αυτή που μπορεί να μη σε αφήνει να προχωράς.
Ή καλύτερα, αυτό που προκαλεί την τελειομανία.
Η αιτία δηλαδή. Κάπου οφείλεται αυτή η συμπεριφορά βλέπεις, δεν είναι θέμα ‘τύχης΄.
Η τελειομανία επίσης, είναι πολλές φορές το αποτέλεσμα του φόβου μας για να μην (επι)κριθούμε.
(Βλέπεις την αλυσίδα; ένα αίτιο φέρνει ένα αποτέλεσμα και αυτό με τη σειρά του φέρνει ένα άλλο αίτιο, που παράγει ένα αποτέλεσμα και πάει λέγοντας…)
Ο φόβος του να μην (επι)κριθούμε, προέρχεται από τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει και έχουμε εκπαιδευτεί.
(Όταν τελειώσεις το μήνυμα, πάρε λίγα λεπτά να σκεφτείς την κριτική στην οποία υπόκειται ένα παιδί σήμερα και φυσικά τη δική σου εμπειρία στην παιδική σου ηλικία).
Αυτό είναι το κλασικό μοντέλο εκπαίδευσης, απλά δεν συνδέουμε το αποτέλεσμα με το αίτιο.
Κριτική λοιπόν για τον εγκέφαλό μας, πολλές φορές σημαίνει πόνο και έλλειψη αγάπης.
Έλλειψη αγάπης για ένα μικρό παιδί, ενστικτωδώς ισοδυναμεί με θάνατο.
Γιατί;
Γιατί απλά ένα μικρό παιδί, δε μπορεί να επιβιώσει χωρίς αγάπη και φροντίδα. Χρειάζεται τροφή, στέγη, στοργή, αγάπη…
το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;
Το μικρό παιδί όμως δεν το σκέφτεται αυτό, είναι ενστικτώδης η αντίδραση.
Όταν λοιπόν δε μπορώ να προχωρήσω σε κάτι που θέλω πολλές φορές, μπορεί να είμαι στην παγίδα των υποσυνείδητων πεποιθήσεών μου.
Αν δε μπορώ να ξεκινήσω για παράδειγμα ένα newsletter, το οποίο θέλω πολύ, είναι πολύ πιθανό να προέρχεται από το φόβο της κριτικής που υποσυνείδητα μπορεί να σημαίνει “θάνατο”.
Κυριολεκτικά, για τον εγκέφαλό μου, newsletter=θάνατος.
Όσο λοιπόν και να χτυπιέμαι, όσο και να θέλω, όσο και να προσπαθώ… θα αποτυγχάνω μέχρι να επιλύσω το εσωτερικό ‘μπλέξιμο’ στις… συνάψεις του εγκεφάλου μου.
Καταλαβαίνεις τώρα πώς δουλεύει το μυαλό μας;
Και πόσο παγιδευμένοι είμαστε από τα δικά μας εσωτερικά κολλήματα;
Βλέπεις ότι, αν επιλύσεις πολλά από αυτά, το ‘παιχνίδι’ αλλάζει άρδην;
Μπορείς να διακρίνεις εκεί στο βάθος, ότι μπορεί και να είμαστε χωρίς να το ξέρουμε εμείς υπεύθυνοι για ότι μας συμβαίνει;
Και όχι κάτι άλλο “εξωτερικό”; Έστω και σε ένα μικρό βαθμό;
Η τελειομανία είναι ένα απλό παράδειγμα βγαλμένο από τη δική μου ζωή.
Στη δική σου εμπειρία, μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Εσύ το ξέρεις. Αν δεν το ξέρεις, ίσως είναι η κατάλληλη ευκαιρία να το/τα βρείς!
Πίστεψέ με αγαπημένε/η, όταν εντοπίσεις κάτι τέτοιο και μείνεις λίγο μαζί του και το επιλύσεις, θα ελευθερωθείς.
Αν δε μπορείς να το κάνεις μόνος σου, ζήτα βοήθεια. Υπάρχουν ειδικοί.
Εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς, απλά είχα την ‘τύχη’ να βρεθώ μπροστά σε αυτές τις πληροφορίες και να ξεκινήσω ένα σκάψιμο… δίχως τέλος!
Διέκρινα την πιθανότητα να ελευθερωθώ από τα “κολλήματά” μου.
Η ελευθερία από τέτοιου είδους εμπόδια και πεποιθήσεις, είναι μια πολύ λεπτή γραμμή.
Και η λεπτή αυτή γραμμή, είναι πολλές φορές αυτή που χωρίζει, τους ευτυχισμένους από τους μίζερους.
Αυτούς που παράγουν με αυτούς που καταναλώνουν.
Αυτούς που δημιουργούν, με αυτούς που γκρεμίζουν.
Αυτούς που δουλεύουν, με αυτούς που διαμαρτύρονται για τις ‘συγκυρίες’.
Αυτούς που βουτάνε με αυτούς που κοιτάνε.
Αυτούς που ηγούνται με αυτούς που οδηγούνται.
Είναι λεπτό, πρέπει να το δεις με ‘χειρουργική’ οπτική για να μπορέσεις να το εντοπίσεις.
Όταν όμως καταφέρεις να το εντοπίσεις, έχεις τη δυνατότητα να το αλλάξεις.
Αξίζει τον κόπο, πίστεψέ με 😊
Διαβάζοντας τα πρώτα 9 email που έγραψα, εντόπισα αρκετά πράγματα που θέλω να βελτιώσω.
Κράτησα σημειώσεις με κάποιες αναφορές που έχω κάνει και δεν έχω επανέλθει.
Θα επανέλθω σε όλα αυτά που έχω αναφέρει, στα ερχόμενα μηνύματα.
Να ξέρεις ότι δεν τα ξέχασα!
Αντιλήφθηκα επίσης, ότι υπάρχει ένα μικρό ‘lag’, μια απόκλιση δηλαδή, μια υστέρηση σε αυτά που μοιράζομαι με το που είμαι σήμερα.
Όμως το που είμαι σήμερα, οφείλεται στις εμπειρίες των προγούμενων μηνών/ετών και σε αυτά που έκανα.
Γι’ αυτό μοιράζομαι αυτές τις ιδέες πρώτα.
Στόχος είναι σιγά σιγά να το μηδενίσω αυτό το lag.
Επίσης θα ήθελα να σου πω, ότι το κάθε μήνυμα που στέλνω, βγαίνει όταν αρχίζω να γράφω. Δεν ετοιμάζω κάτι.
Έχω βροχή από ιδέες μέσα στην εβδομάδα, αλλά προτιμώ να γράφω ‘ελεύθερα‘.
Δεν ξέρω αν θα ήταν πιο εύκολο να κάνω ένα κορμό και μετά να ξεκινάω να γράφω.
Μπορεί να είχε περισσότερη συνοχή το κείμενο, αλλά τότε θα ήταν ολόκληρο από τη λογική μου και καθόλου από την καρδιά μου.
Δεν το θέλω αυτό.
Καλύτερα να μην είναι ‘τέλειο’ αλλά να είναι αληθινό 😊
Είδες; κάτι μαθαίνω κι’ εγώ..
Τελειομανής σε ανάρρωση θα έλεγα!
Καλό σαββατοκύριακο, σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη 🙏🏻
Υ.Γ. Εγώ ιδέες και εμπειρίες μοιράζομαι. Ούτε ψυχολόγος είμαι, ούτε νευροεπιστήμονας.
Ένας απλός ερευνητής είμαι. Ε(ξε)ρευνώ την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά.
Αναζητώ, βρίσκω, δοκιμάζω, αναλύω και αναφέρω τα αποτελέσματα.
Τροφή για σκέψη σε νόες που την αναζητούν προσφέρω.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω 😊
