Η ώρα είναι 5:22 πμ πρωί Σαββάτου. Πρέπει να έχει πανσέληνο σήμερα, γιατί το φεγγάρι είναι τόσο φωτεινό που δε χρειάζεσαι καν φως στο σπίτι…
Σηκώθηκα κατά τις 4:45 γιατί… ξύπνησα. Κοιμάμαι νωρίς ούτως ή άλλως.
Είχα και την έννοια να γράψω το email και ένα εσωτερικό άγχος για το τι τελικά θα βγεί.
(Χμ.. εσωτερικό άγχος… για δες!)
Περίεργη η εβδομάδα που πέρασε.
Είμαι γενικά (εδώ και αρκετές εβδομάδες) σε μια φάση ‘εσωτερικής αναδιοργάνωσης’.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά μερικές φορές αυτό γίνεται πιο ήρεμα και άλλες πιο έντονα.
Αυτή την εβδομάδα ήταν ένας συνδυασμός.
Αφενός μεν “φτάνει στην επιφάνεια” αυτή η ανασύσταση, αφετέρου δε, είναι γλυκιά η αίσθηση.
Τι προσπαθείς να μας πεις;
Για να δω πως μπορώ να το εκφράσω καλύτερα…
Είναι σα να βιώνω το τέλος της προσπάθειας.
Σταματάω δηλαδή να προσπαθώ συνέχεια να είμαι σε μια συνεχή δράση & εγρήγορση.
Να είμαι συνέχεια ‘απασχολημένος’.
Να κάνω αυτά που ‘πρέπει’ για να πετύχω αυτά που ‘θέλω’.
Και για όλα αυτά που δεν ξέρω ότι υπάρχουν εκεί μέσα, αλλά νιώθω ότι κάτι μέσα μου συνέχεια βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση.
Ένα διαρκές εσωτερικό άγχος για να κρατηθεί κάποιος από κάτι.
Κάθομαι ήρεμος εξωτερικά, αλλά στο βάθος κάτι χτυπιέται εκεί μέσα στο σώμα μου.
Αυτό το κάτι ίσως και να είναι το “εσωτερικό παιδί” που λέμε, ο 5χρονος ευατός μου σε συναισθηματικό επίπεδο.
Και αυτό που επιδιώκει απεγνωσμένα είναι να ‘σωθεί’. Να πιαστεί από κάπου γνώριμα, να έχει ένα στήριγμα.
Να παρεμείνει ασφαλής και να γαντζωθεί από κάτι…
Κάτι που το ίδιο έχει δημιουργήσει (ή κληρονομήσει), ως μηχανισμό επιβίωσης.
Να μην ‘πεθάνει’. Γιατί αυτό νομίζει ότι θα γίνει όταν δημιουργούνται συγκεκριμένες συνθήκες.
Και εγώ βλέπεις, φροντίζω να δημιουργώ -συνειδητά- τέτοιες συνθήκες, ιδιαίτερα συχνά…
Και το κάνω για να το ‘απελευθερώσω’.
Δεν έχω μόνο εγώ ‘τέτοιο παιδί’ μέσα μου, έχεις κι εσύ.
Όλοι έχουμε. Και ο 30άρης και η 45άρα και η 60άρα και ο 8οάρης.
Στην ουσία, κάθε φορά που συνομιλούμε, μιλάει σε ένα μεγάλο βαθμό (πολλές φορές και 100%) το δικό μου 5χρονο με το δικό σου 5χρονο.
Στο μυαλό μας βέβαια νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο εμείς οι ενήλικες.
Ότι ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε και γιατί λέμε και κάνουμε αυτά που λέμε και κάνουμε.
Αυτό μπορεί να (για μένα σίγουρα) είναι μια ψευδαίσθηση.
Από τις πολλές που έχουμε ως… γήινοι ????
Μπορείς να πείς με ασφάλεια θα έλεγα, ότι η ζωή ολόκληρη είναι μια ψευδαίσθηση.
Η πλάνη των αισθήσων δημιουργεί αυτή την ψευδαίσθηση.
Όταν λεπτύνουν οι αισθήσεις, μπορείς να δεις λίγο παραέξω από αυτή την ψευδαίσθηση.
Πάλι τα ίδια βλέπεις δηλαδή, απλά με άλλη οπτική.
Με τα μάτια της ψυχής. Όχι τα άλλα.
Εγώ το αισθάνομαι σαν να είμαι ένα μάτι ολόκληρος πάντως.
Η καλύτερα σαν μια καρδιά ολόκληρος.
Με παλμό.. σαν να ακούς τον ήχο μιας καρδιάς…
Βουπ… βουπ…ντουκ ντουκ.. ντουκ ντουκ…
Δονείσαι. Συντονίζεσαι με ανθρώπους και ‘καταστάσεις’.
Έτσι είμαστε όλοι μας, απλά ο τρόπος ζωής δε μας αφήνει να το νιώσουμε.
Υπάρχει όμως μια στιγμή, που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τη βασική μας υπόσταση.
Κι αυτή δεν είναι τίποτα παραπάνω, από αγνή, ανιδιοτελής αγάπη.
Τί μας λες πάλι μωρέ κι εσύ πρωί πρωί…
Ξέρω ξέρω, δεν ακούγεται και πολύ ‘λογικό’ ε;
Τί θα πεί η υπόστασή μας είναι αγάπη; Άσε μας καημένε…
Δεν θα έχεις άδικο αν σκέφτεσαι κάπως έτσι…
Η νόηση είναι πολλές φορές η μεγαλύτερη εξαπάτηση.
Ο νους είναι ‘εργαλείο’.
Μπορεί να τον ελέγχουμε αλλά μπορεί και να μας ελέγχει.
Εμένα αυτή την εβδομάδα μάλλον με έλεγχε ομολογώ…
Όμως είχα και μια μεγάλη ‘νίκη’.
Το ‘τέλος της προσπάθειας’ που ανέφερα παραπάνω;
Διαπίστωσα ότι όλη η προσπάθεια που κάνω ή τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος της, δεν είναι τίποτα άλλο από μοτίβα συμπεριφοράς του 5χρονου συναισθηματικά εαυτού μου.
Και αποφάσισα να κάνω μια παύση εδώ…
Δηλαδή;
Δηλαδή αποφάσισα για ένα διάστημα (όσο χρειαστεί ίσως;) να σταματήσω να προσπαθώ και να αφήσω αυτό το 5χρονο να μάθει ότι δε θα πεθάνει αν δε γίνει αυτό που φοβάται.
Αυτή την ιστορία που έχει δημιουργήσει και είναι γαντζωμένο και κρατάει κι εμένα μαζί και δε μ’ αφήνει να προχωρήσω.
Γιατί κάτι δε μ’ αφήνει να προχωρήσω.
Μπορεί να είναι αυτό, μπορεί να είναι και κάτι άλλο.. δεν ξέρω!
Δεν έχω οδηγίες χρήσης.
Πειράματα κάνω και βλέπω το αποτέλεσμα.
Χαμένος πάντως δεν πρόκειται να βγω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Ή θα ‘καθαρίσω’ με ένα σμπάρο δυο τριγώνια, ή μόνο ένα.
Αλλά ακόμα και κανένα να μην ‘καθαρίσω’ η προσπάθεια από μόνη της είναι κέρδος.
Δουλεύω τον μυ της ‘θέλησης’.
Πίστεψέ με, όσο τον δουλεύεις, τόσο δυναμώνει.
Και ξέρεις και το καλύτερο;
Δυναμώνει για όλα!
Και όταν δυναμώνει ο μυς της θέλησης, έχεις τη δυνατότητα σιγά σιγά να πάρεις τα ηνία του νου.
Να τον κατευθύνεις σε εκείνες τις περιοχές που θέλεις, όχι όπου πάει αυτός.
Γιατί αν τον αφήσεις ελεύθερο… πολλές φορές σε οδηγεί σε αδιέξοδο.
Όταν λοιπόν μπορείς να κατευθύνεις το νου σου στις περιοχές που εσύ θέλεις συνειδητά,
τότε είναι σαν να έχεις το κλειδί για την ελευθερία σου.
Ευχές για μια όμορφη Κυριακή και μια καλή εβδομάδα ????
