Μια λέξη που πάντα μου φαινόταν αστεία, ήταν η λέξη ‘φασόν’.
Δεν ξέρω γιατί.
Και η αλήθεια είναι ότι άργησα πολύ να καταλάβω πραγματικά πως χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα.
Βρήκα λοιπόν αυτή την πολύ ωραία πηγή που μιλάει για τη λέξη και την αναλύει λίγο ο φίλος αυτός, με το δικό του σκεπτικό.
Επειδή ξέρω ότι δε θα το πολυψάξεις, κάνω μια μικρή περίληψη:
Είναι η δουλειά που γίνεται με τυποποιημένο τρόπο, βασισμένη σε υποδείγματα, χωρίς να χρειάζεται πρωτότυπη σκέψη για τον φασονατζή ή την φασονατζού.
Επίσης, η δουλειά που γίνεται από κάποιον για λογαριασμό τρίτου, σύμφωνα με τις προδιαγραφές αυτού. Δευτερευόντως, το αποτέλεσμα άκρατου μιμητισμού σε θεσμούς, δομές και νοοτροπίες.
Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις φασόν που, από γλωσσικής άποψης, έχουν τυποποιηθεί. Σε κάποιες η κυρίαρχη έννοια είναι η «χαζή» δουλειά, ενώ σε άλλες η χρησιμοποίηση πόρων τρίτου
Μάλιστα.
‘Τσιμπάω’ ένα μικρό σημείο, για να κάνω λίγο ‘ζουμ’ σε αυτό:
χωρίς να χρειάζεται πρωτότυπη σκέψη
Αυτό ακριβώς πιστεύω πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε στη ζωή μας, ο καθένας από εμάς.
Όλα τα ‘προβλήματα΄που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας, όλα όμως, θα λυθούν εφόσον λύσουμε αυτό το ένα πρόβλημα.
Θέλω λίγο την προσοχή σου εδώ. Για λίγα δευτερόλεπτα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε, είναι να κατανοήσουμε ότι δεν σκεφτόμαστε.
(Να πάμε δηλαδή ενάντια στο ‘εγώ’ μας και να αποδεχτούμε ότι δε γνωρίζουμε κάτι και ότι είναι εντάξει να μη γνωρίζουμε).
Η δραστηριότητα στον εγκέφαλο δεν αποτελεί σκέψη.
Αυτή είναι απλά το ‘ρομποτάκι’ που δουλεύει, που δημιουργεί και λύνει προβλήματα σύμφωνα με τις πληροφορίες που του έχουμε δώσει με τις πέντε μας αισθήσεις (το ‘εγώ, η τεχνητή νοημοσύνη’ μας).
Αυτό δεν αποτελεί σκέψη!
Η δημιουργική, πρωτότυπη σκέψη δεν έχει καμία σχέση με αυτή τη δραστηριότητα.
Και δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα για τη δημιουργική σκέψη.
Δεν μας έμαθε κανείς περι τίνος πρόκειται.
Απεναντίας, είναι σαν κάτι ‘κρυφό’, λες και είναι προνόμιο για λίγους.
Στην καλύτερη περίπτωση, κάτι έχουμε ακούσει αν έχουμε λίγο εξερευνήσει την κβαντική φυσική, πάλι όμως ξέρουμε ελάχιστα.
Η ιδέα λοιπόν ότι κάνουμε το δικό μας θέλημα και σκεφτόμαστε όπως θέλουμε…
Είναι απάτη, πως να το φωνάξω περισσότερο!
Στην ουσία του πράγματος, η απάτη έγκειται στο γεγονός ότι έχουμε δώσει τη σκέψη μας φασόν σε τρίτους, χωρίς να ξέρουμε τι αποτέλεσμα αυτό δημιουργεί.
Και έχουμε πιστεί ότι αυτό που πιστεύουμε και που ξέρουμε είναι το ‘αληθινό’, το ‘φυσιολογικό’.
Οτιδήποτε δεν είναι γύρω από αυτά που ‘ξέρουμε’ το απορρίπτουμε.
Αυτή όμως είναι και η παγίδα στην οποία έχουμε πέσει…
Στην ουσία αναθέτουμε τη σκέψη μας σε τρίτους, για να έχουμε το ‘χρόνο’ να αντιμετωπίσουμε τα ‘προβλήματα’.
Όμως αδυνατούμε να σκεφτούμε (γιατί έχουμε κάνει… διδακτορικό στην ανάθεση της σκέψης σε τρίτους), ότι αυτά τα προβλήματα που τρέχουμε να αντιμετωπίσουμε, έχουν εξ’ αρχής δημιουργηθεί,
επειδή έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε αυτά που θέλουμε εμείς οι ίδιοι και έχουμε σιγά σιγά οδηγηθεί, να σκεφτόμαστε αυτά που θέλουν κάποιοι άλλοι.
Μείνε μαζί μου ακόμα λίγο…
Δεν σκεφτόμαστε. Έχουμε αναθέσει αυτή τη διεργασία σε άλλους.
Σε ποιούς;
Στα μέσα μαζικής εξημέρωσης και σε άλλους ανθρώπους που σπέρνουν τον ‘ιο της εξημέρωσης‘.
Ο ένας ακούει τον άλλον και αν του αρέσει κάτι που ακούει, ή αν τον κάνει να φανεί έξυπνος σε κάποιον άλλον, μεταδίδει την πληροφορία χωρίς να χρησιμοποιήσει τη λογική του.
Και ξέρεις και τι άλλο;
Ακόμα και αν το ‘κατανοείς’, είναι πολύ δύσκολο να το ‘δεις’.
Βλέπεις, το σύστημα ξέρει πολύ καλά πως δουλεύει το ‘εγώ’ μας και το αξιοποιεί με πολύ πετυχημένο τρόπο.
Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, είναι θέμα αυτογνωσίας.
Για να μην ‘παρεξηγηθώ’, αυτά που λέω δεν έχουν καμία σχέση με τον covid-19.
Αυτός πιστεύω πως είναι το αποτέλεσμα της ναρκισσιστικής συμπεριφοράς των ανθρώπων, και αποτελεί φυσικό επακόλουθο των παραπάνω.
Αποτέλεσμα από τι δηλαδή;
Από τις σκέψεις, τις πράξεις και τα συναισθήματά που ‘παράγουμε’.
Αυτό όμως είναι συζήτηση για μελλοντικό μήνυμα.
Απλά θέλω να τονίσω ότι όλα αυτά που γράφω σε αυτό το μήνυμα, θα τα έγραφα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ακόμα και αν δεν υπήρχε ο κορονοϊός.
Προσωπικά, δεν ‘ανακάλυψα’ κάτι την εποχή του κορονοϊού, απλά αναγκάστηκα να πάω πιο σιγά, να κόψω λίγο ταχύτητα και αυτό με τη σειρά του με έκανε να δω κάποια πράγματα με περισσότερη διαύγεια (ως πρός το τι πραγματικά θέλω και τι αποτελεί προτεραιότητα στη ζωή μου).
Κλείνω με την ατάκα του Kevin Spacey στο τέλος της ταινίας “The Usual Suspects”
“The greatest trick the devil ever pulled was convincing the world he didn’t exist.”
“Το μεγαλύτερο τρικ του διαβόλου ήταν ότι έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει”.
Τροφή για σκέψη δίνω αγαπημένε/η.
Δημιουργική σκέψη. Δική σου σκέψη. Από μέσα σου, όχι από έξω.
Για να ακούσεις όμως το μέσα σου, θα πρέπει να μάθεις να ακούς τη σιωπή.
Και αυτό είναι πρόκληση.
Ιδίως την εποχή που ζούμε, όπου όλα και όλοι φωνάζουν για να πάρουν λίγο από την πολύτιμη προσοχή σου.
Γι’ αυτό είμαι εδώ, για να μοιραστώ πώς ‘την παλεύω’ εγώ και τί δουλεύει για μένα, που μπορεί να δουλέψει και για σένα.
Και προτιμώ να γίνω και λίγο ‘αχώνευτος’ ώρες ώρες με αυτά που μοιράζομαι, παρά να είμαι αρεστός και ένας απ’ όλους τους υπόλοιπους ‘μαϊντανούς’.
Υπήρξα τέτοιος για 40 χρόνια.
Για τα υπόλοιπα 40+ θα προσπαθήσω να είμαι κάτι καλύτερο.
Αν θέλεις να το συζητήσουμε, απάντησέ μου σε αυτό το μήνυμα, θα χαρώ να ακούσω την άποψή σου!
Αν πάλι όχι, σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι 🙂
Την αγάπη μου και καλό Σαββατοκύριακο!
Υ.Γ. Αν είχα μια μόνο ευκαιρία να σου προτείνω κάτι, αυτό θα ήταν να προσπαθήσεις να επενδύεις περισσότερο χρόνο εκτός οθόνης.
(Κινητό, υπολογιστή, tablet, τηλεόραση κλπ)
Να μην κάνεις τίποτα. Απλά να παρατηρείς τη ροή των σκέψεών σου, χωρίς να αφήνεις να σε (συμ)παρασύρει.
Είσαι στην άκρη του ποταμού και βλέπεις το νερό να ρέει, δεν είσαι μέσα σε αυτό…
