Με τις εξετάσεις έχω ένα θέμα.
Τις απεχθάνομαι. Εντελώς όμως.
Σε ποιον αρέσουν θα μου πεις…
Σε ‘κάποιους’ θα σου απαντήσω ????
Σε αυτούς που ίσως δεν έχουν άγχος, που δεν σκέφτονται την αποτυχία και το τί αυτή θα σημαίνει για αυτούς.
Σε αυτούς που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία αν κριθούν από τους άλλους και ιδιαίτερα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Ή από πρόσωπα που έχουν μιας μορφής ‘εξουσία’ επάνω τους.
Εγώ -δυστυχώς- δεν υπήρξα σαν αυτούς.
Οι εξετάσεις πάντα με έκαναν να αισθάνομαι άβολα, να αγχώνομαι, να υποφέρω και τελικά πολλές φορές να μην αποδίδω.
Μέχρι να μάθω και να καταλάβω το γιατί, η ζωή μου ήταν μια διαρκής προσπάθεια να αποφύγω οποιοδήποτε είδος εξετάσεων.
Και γενικά, οποιαδήποτε κατάσταση θα με έφερνε κοντά στην κριτική, την απόρριψη, τη ντροπή για κάτι που ‘δεν είχα κάνει καλά’, σύμφωνα με τις προσδοκίες μου, ή/και τις προσδοκίες των άλλων.
Κι ενώ πλέον έχω επιμορφωθεί και έχω δουλέψει πάνω σ’ αυτό και το έχω βελτιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα ήταν ψέμα να πω ότι το έχω ξεπεράσει.
Ότι το έχω ‘σβήσει’.
Απλά το έχω φέρει σε ένα βαθμό 2-3 στην κλίμακα του 10.
Ξεκίνησα από το 8-9 και σιγά σιγά το κατέβαζα βαθμό με το βαθμό….
Και ξέρεις κάτι;
Για μένα η διαφορά είναι εμφανής.
Άλλη ζωή!
Όμως κανείς δε μπορεί να καταλάβει ή να γνωρίζει τι γινόταν στο μυαλό μου όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Σ’ αυτό το μικρό βαθμό λοιπόν που παραμένει αυτό το ‘κόλλημα’ παρατηρώ σε διάφορες καταστάσεις το πώς αποκρίνομαι ή αντιδρώ.
Και κάθε φορά που το βλέπω, συνεχίζω να το ‘σβήνω’.
Φέρνω στο φως δηλαδή κάτι σκοτεινό (ας πούμε κάτι που βρίσκεται στο υποσυνείδητο, κάτω από τα όρια της συνειδητής επίγνωσης) και σβήνω το σκοτάδι ????
Ωραίο ακούστηκε αυτό το τελευταίο, σαν στίχος από τραγούδι που θα γράψει κάποιος στο μέλλον ????
Καθώς πορεύομαι λοιπόν στην καθημερινότητά μου, η δουλειά μου είναι να είμαι σε εγρήγορση για να αναγνωρίζω τέτοιες ευκαιρίες.
Ευκαιρίες για ‘αναλαμπές’, να ανάβω τα φώτα και να σβήνω τα σκοτάδια.
Είναι ένα παιχνίδι που σε καλώ να παίξεις κι εσύ μαζί μου.
Πάρε τα κουβαδάκια σου κι έλα στην παραλία μου να παίξουμε μαζί!
(Στριφογυρίζω λίγο στην καρέκλα μέχρι να βολευτώ για να συνεχίσω… σαν να κάνω χώρο για τα κουβαδάκια σου…)
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από εκείνη τη μέρα που περνούσα από άλλη μια ‘εξέταση’.
Θα σου φανεί αστείο ίσως, μα ο φόβος της επίκρισης και της απόρριψης δεν κάνει διακρίσεις.
Σε μια τέτοια λοιπόν ημέρα, είχα ραντεβού να περάσω το αυτοκίνητο από τον καθιερωμένο διετή τεχνικό έλεγχο (ΚΤΕΟ).
Κι ενώ πρόκειται για μια τυπική διαδικασία, κάθε φορά που πηγαίνω, παρατηρώ τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις μου και πάντα έχουν κάτι να μου αποκαλύψουν…
Ακόμα και εκεί, στα 20-25 λεπτά που διαρκεί ο έλεγχος, το μυαλό μου δημιουργεί ιστορίες για το τί μπορεί να πάει στραβά, τί πρόβλημα μπορεί να ανακαλύψουν και τελικά να με ‘κόψουν’ και να χρειαστεί ‘επανέλεγχος’ αφού το ‘φτιάξω’.
Σε τούτη τη διαδικασία, είναι σα να… μπερδεύονται τα σύμπαντα, να παίζει ο χρόνος στο μυαλό μου μπρος-πίσω και να εναλλάσσομαι μεταξυ της θέσης του θύματος, του παρατηρητή και του στοχαστή.
Νιώθω την πίεση που προκαλούν οι ιστορίες που δημιουργεί το μυαλό μου καθώς ξεδιπλώνονται τα συναισθήματα, παρατηρώ αυτή την πίεση με μια άλλη πλευρά του εαυτού μου και στη συνέχεια με μια μετα-επίγνωση παρατηρώ τον παρατηρητή μου…
Φράκταλ και αυτό…
Την υπνωτική αυτή κατάσταση έρχεται να διακόψει ξαφνικά η φωνή του νεαρού που θα μου μιλήσει για τον έλεγχο.
Ο κος Φαρμάκης…
ακούγεται μια φωνή και μια φυσιογνωμία να με αναζητά ανάμεσα στον κόσμο.
Σηκώνομαι από τη θέση μου και με 2-3 βήματα είμαι πλέον μπροστά στον συμπαθητικό νεαρό.
‘Ωραίο ρολόι!’
Τον ακούω να μου λέει μόλις πλησίασα.
(Μα… που το είδε; Πότε άναψε και πότε πρόλαβε και το κοίταξε και του άρεσε;)
Αυτές οι σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, όμως η προσοχή μου ήταν στραμμένη στα αποτελέσματα του ελέγχου.
Που να ‘ξερε τι είχα περάσει εγώ τα τελευταία 20 λεπτά μέσα στο μυαλό μου…
‘Είμαι ο Σταύρος’ μου λέει και για να ανταποδώσω το φιλοφρόνημα με το ρολόι, του απαντώ ‘ωραίο όνομα’.
Χαμογελάει και συνεχίζει αλλά μάλλον του φάνηκε όσο παράξενο φάνηκε και σε μένα το φιλοφρόνημα για το ρολόι.
(μπορώ πλέον να αποκωδικοποιήσω τη μη λεκτική επικοινωνία με σχετική ευκολία)
Αφού του ζητώ να μου μιλάει στον ενικό, συζητάμε πλέον σαν φιλαράκια και αυτό μας κάνει και τους δύο να νιώθουμε πιο άνετα.
‘Κοίτα Αλέξανδρε, το αμάξι μια χαρά είναι’ τον ακούω να λέει, περιμένοντας όμως να ακούσω το ‘αλλά’ που ένιωθα πως θα ακολουθούσε.
Αλλά… συνεχίζει…
– Σα φίλος θα σου μιλήσω, ‘θέλω να σου πω για τα φώτα τα μπροστινά’.
– Εντάξει Σταύρο μου, πες μου…
– Να… είναι θολά και για να μην σε πιάσουν κορόιδο, να ξέρεις ότι αν πας κάπου για να τα καθαρίσεις, είναι τζάμπα κόπος γιατί σε 1-2 μήνες θα ξαναθολώσουν.
– Μάλιστα… σε ευχαριστώ πολύ για το tip του λέω και χαμογελώ…
– ‘Κοίτα να δεις τι θα κάνεις’, συνεχίζει…
– ‘Έχεις θραύση κρυστάλλων στην ασφάλεια, έτσι δεν είναι;’
– Έχω, ναι…
– ‘Ωραία… τότε θα πάρεις ένα σφυρί και θα τα σπάσεις! Και θα πάρεις την ασφαλιστική να τα αλλάξει δωρεάν!’
– Ααα μάλιστα σε ευχαριστώ φίλε για την ιδέα, αποκρίνομαι χαμογελαστός αν και μέσα μου ξέρω ότι δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο…
– ‘Αλέξανδρε και τα λάστιχά σου ρε συ αν θέλεις άλλαξέ τα γιατί τα βλέπω φθαρμένα… για την ασφάλειά σου στο δρόμο!’
– Ναι, το έχω στο πρόγραμμα, σε ευχαριστώ και πάλι!
Η ώρα έχει αρχίσει να περνάει και ρίχνω μια ματιά στο (ομολογουμένως ωραίο) ρολόι μου…
– ‘Αλέξανδρε και το τζάμι σου το φιμε, κάτσε να σου πω πώς θα το κάνεις νόμιμο…’ συνεχίζει ο Σταύρος.
– Μα δεν είναι φιμε!
– Ααα συγνώμη!
– ‘Αλέξανδρε, το…’
– Σταύρο μου σε υπερ-ευχαριστώ για όλα, είσαι υπέροχος μα πρέπει να φύγω γιατί πέρασε η ώρα….
– Ναι, φυσικά! Γεια χαρά, να πας στο καλό!
– Γειά σου Σταύρο μου, χάρηκα που σε γνώρισα, είσαι ωραίος!
Καθώς ξεκινώ να πάρω το δρόμο μου, η μορφή του Σταύρου με έχει ‘κυριέψει’.
Πω πω… αυτό το παιδί υποφέρει…
Κλασικό το μοτίβο, το αναγνωρίζω πλέον γρήγορα…
Ο Σταύρος προσπαθεί υπερβολικά για την αποδοχή των άλλων.
Είναι διατεθειμένος να κάνει ότι χρειαστεί για να σε ικανοποιήσει.
Χαλί θα γίνει να τον πατήσεις.
Ο Σταύρος δυσκολεύεται ιδιαίτερα να πει ‘όχι’.
Είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν μπορεί να μην προσπαθεί να κάνει τους άλλους χαρούμενους.
Είναι αυτό που λέμε people pleaser.
Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό.
Όταν όμως είναι ψυχαναγκαστικό, τότε ο άνθρωπος υποφέρει.
Δεν το κάνει γιατί το θέλει, το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά…
Και αυτό είναι πολλές φορές η φυλακή του.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που για τους δικούς τους λόγους, ίσως και για τα δικά τους ‘ψυχαναγκαστικά’, να εκμεταλλεύονται τον Σταύρο σε καθημερινή βάση.
Να τον ξεζουμίζουν…
(Αναστεναγμός)
Κάπως έτσι λειτουργούμε όλοι, κάτω από τα όρια της επίγνωσής μας.
Πίσω από την κουρτίνα, στη βάση του παγόβουνου, κάτω από το τραπέζι… όπως θέλεις πες το.
Θέατρο σκιών η ζωή μας αγαπημένε/η.
Όσο περισσότερο φως ρίχνεις στις σκιές σου, τόσο περισσότερο βλέπεις…
Εσύ σαν παρατηρητής, μπορείς να δεις ένα μοτίβο/πρόγραμμα του Αλέξανδρου (φοβάμαι την απόρριψη, την επίκριση), να ‘τρέχει’ παράλληλα με ένα πρόγραμμα του Σταύρου (φοβάμαι την απόρριψη, την επίκριση, έχω ανάγκη την αποδοχή) διαβάζοντας αυτό το κείμενο.
Αλήθεια…
Μπορείς να δεις κάποιο δικό σου πρόγραμμα;
Κάποιο μοτίβο;
Κάτι ψυχαναγκαστικό που κάνεις και θα ήθελες να το σβήσεις σιγά σιγά;
Τί ερώτηση πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου για να πάρεις την κατάλληλη απάντηση αν θέλεις να φωτίσεις ένα σκοτεινό σου σημείο;
Εις το επανιδείν!
