Ψυχαναγκαστική αποδοχή; 😧

Με τις εξετάσεις έχω ένα θέμα.

Τις απεχθάνομαι. Εντελώς όμως.

Σε ποιον αρέσουν θα μου πεις…

Σε ‘κάποιους’ θα σου απαντήσω ????

Σε αυτούς που ίσως δεν έχουν άγχος, που δεν σκέφτονται την αποτυχία και το τί αυτή θα σημαίνει για αυτούς.

Σε αυτούς που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία αν κριθούν από τους άλλους και ιδιαίτερα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Ή από πρόσωπα που έχουν μιας μορφής ‘εξουσία’ επάνω τους.

Εγώ -δυστυχώς- δεν υπήρξα σαν αυτούς.

Οι εξετάσεις πάντα με έκαναν να αισθάνομαι άβολα, να αγχώνομαι, να υποφέρω και τελικά πολλές φορές να μην αποδίδω.

Μέχρι να μάθω και να καταλάβω το γιατί, η ζωή μου ήταν μια διαρκής προσπάθεια να αποφύγω οποιοδήποτε είδος εξετάσεων.

Και γενικά, οποιαδήποτε κατάσταση θα με έφερνε κοντά στην κριτική, την απόρριψη, τη ντροπή για κάτι που ‘δεν είχα κάνει καλά’, σύμφωνα με τις προσδοκίες μου, ή/και τις προσδοκίες των άλλων.

Κι ενώ πλέον έχω επιμορφωθεί και έχω δουλέψει πάνω σ’ αυτό και το έχω βελτιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα ήταν ψέμα να πω ότι το έχω ξεπεράσει.

Ότι το έχω ‘σβήσει’.

Απλά το έχω φέρει σε ένα βαθμό 2-3 στην κλίμακα του 10.

Ξεκίνησα από το 8-9 και σιγά σιγά το κατέβαζα βαθμό με το βαθμό….

Και ξέρεις κάτι;

Για μένα η διαφορά είναι εμφανής.

Άλλη ζωή!

Όμως κανείς δε μπορεί να καταλάβει ή να γνωρίζει τι γινόταν στο μυαλό μου όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σ’ αυτό το μικρό βαθμό λοιπόν που παραμένει αυτό το ‘κόλλημα’ παρατηρώ σε διάφορες καταστάσεις το πώς αποκρίνομαι ή αντιδρώ.

Και κάθε φορά που το βλέπω, συνεχίζω να το ‘σβήνω’.

Φέρνω στο φως δηλαδή κάτι σκοτεινό (ας πούμε κάτι που βρίσκεται στο υποσυνείδητο, κάτω από τα όρια της συνειδητής επίγνωσης) και σβήνω το σκοτάδι ????

Ωραίο ακούστηκε αυτό το τελευταίο, σαν στίχος από τραγούδι που θα γράψει κάποιος στο μέλλον ????

Καθώς πορεύομαι λοιπόν στην καθημερινότητά μου, η δουλειά μου είναι να είμαι σε εγρήγορση για να αναγνωρίζω τέτοιες ευκαιρίες.

Ευκαιρίες για ‘αναλαμπές’, να ανάβω τα φώτα και να σβήνω τα σκοτάδια.

Είναι ένα παιχνίδι που σε καλώ να παίξεις κι εσύ μαζί μου.

Πάρε τα κουβαδάκια σου κι έλα στην παραλία μου να παίξουμε μαζί!

(Στριφογυρίζω λίγο στην καρέκλα μέχρι να βολευτώ για να συνεχίσω… σαν να κάνω χώρο για τα κουβαδάκια σου…)

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από εκείνη τη μέρα που περνούσα από άλλη μια ‘εξέταση’.

Θα σου φανεί αστείο ίσως, μα ο φόβος της επίκρισης και της απόρριψης δεν κάνει διακρίσεις.

Σε μια τέτοια λοιπόν ημέρα, είχα ραντεβού να περάσω το αυτοκίνητο από τον καθιερωμένο διετή τεχνικό έλεγχο (ΚΤΕΟ).

Κι ενώ πρόκειται για μια τυπική διαδικασία, κάθε φορά που πηγαίνω, παρατηρώ τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις μου και πάντα έχουν κάτι να μου αποκαλύψουν…

Ακόμα και εκεί, στα 20-25 λεπτά που διαρκεί ο έλεγχος, το μυαλό μου δημιουργεί ιστορίες για το τί μπορεί να πάει στραβά, τί πρόβλημα μπορεί να ανακαλύψουν και τελικά να με ‘κόψουν’ και να χρειαστεί ‘επανέλεγχος’ αφού το ‘φτιάξω’.

Σε τούτη τη διαδικασία, είναι σα να… μπερδεύονται τα σύμπαντα, να παίζει ο χρόνος στο μυαλό μου μπρος-πίσω και να εναλλάσσομαι μεταξυ της θέσης του θύματος, του παρατηρητή και του στοχαστή.

Νιώθω την πίεση που προκαλούν οι ιστορίες που δημιουργεί το μυαλό μου καθώς ξεδιπλώνονται τα συναισθήματα, παρατηρώ αυτή την πίεση με μια άλλη πλευρά του εαυτού μου και στη συνέχεια με μια μετα-επίγνωση παρατηρώ τον παρατηρητή μου…

Φράκταλ και αυτό…

Την υπνωτική αυτή κατάσταση έρχεται να διακόψει ξαφνικά η φωνή του νεαρού που θα μου μιλήσει για τον έλεγχο.

Ο κος Φαρμάκης…

ακούγεται μια φωνή και μια φυσιογνωμία να με αναζητά ανάμεσα στον κόσμο.

Σηκώνομαι από τη θέση μου και με 2-3 βήματα είμαι πλέον μπροστά στον συμπαθητικό νεαρό.

‘Ωραίο ρολόι!’

Τον ακούω να μου λέει μόλις πλησίασα.

(Μα… που το είδε; Πότε άναψε και πότε πρόλαβε και το κοίταξε και του άρεσε;)

Αυτές οι σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, όμως η προσοχή μου ήταν στραμμένη στα αποτελέσματα του ελέγχου.

Που να ‘ξερε τι είχα περάσει εγώ τα τελευταία 20 λεπτά μέσα στο μυαλό μου…

‘Είμαι ο Σταύρος’ μου λέει και για να ανταποδώσω το φιλοφρόνημα με το ρολόι, του απαντώ ‘ωραίο όνομα’.

Χαμογελάει και συνεχίζει αλλά μάλλον του φάνηκε όσο παράξενο φάνηκε και σε μένα το φιλοφρόνημα για το ρολόι.

(μπορώ πλέον να αποκωδικοποιήσω τη μη λεκτική επικοινωνία με σχετική ευκολία)

Αφού του ζητώ να μου μιλάει στον ενικό, συζητάμε πλέον σαν φιλαράκια και αυτό μας κάνει και τους δύο να νιώθουμε πιο άνετα.

‘Κοίτα Αλέξανδρε, το αμάξι μια χαρά είναι’ τον ακούω να λέει, περιμένοντας όμως να ακούσω το ‘αλλά’ που ένιωθα πως θα ακολουθούσε.

Αλλά… συνεχίζει…

– Σα φίλος θα σου μιλήσω, ‘θέλω να σου πω για τα φώτα τα μπροστινά’.

– Εντάξει Σταύρο μου, πες μου…

– Να… είναι θολά και για να μην σε πιάσουν κορόιδο, να ξέρεις ότι αν πας κάπου για να τα καθαρίσεις, είναι τζάμπα κόπος γιατί σε 1-2 μήνες θα ξαναθολώσουν.

– Μάλιστα… σε ευχαριστώ πολύ για το tip του λέω και χαμογελώ…

– ‘Κοίτα να δεις τι θα κάνεις’, συνεχίζει…

– ‘Έχεις θραύση κρυστάλλων στην ασφάλεια, έτσι δεν είναι;’

– Έχω, ναι…

– ‘Ωραία… τότε θα πάρεις ένα σφυρί και θα τα σπάσεις! Και θα πάρεις την ασφαλιστική να τα αλλάξει δωρεάν!’

– Ααα μάλιστα σε ευχαριστώ φίλε για την ιδέα, αποκρίνομαι χαμογελαστός αν και μέσα μου ξέρω ότι δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο…

– ‘Αλέξανδρε και τα λάστιχά σου ρε συ αν θέλεις άλλαξέ τα γιατί τα βλέπω φθαρμένα… για την ασφάλειά σου στο δρόμο!’

– Ναι, το έχω στο πρόγραμμα, σε ευχαριστώ και πάλι!

Η ώρα έχει αρχίσει να περνάει και ρίχνω μια ματιά στο (ομολογουμένως ωραίο) ρολόι μου…

– ‘Αλέξανδρε και το τζάμι σου το φιμε, κάτσε να σου πω πώς θα το κάνεις νόμιμο…’ συνεχίζει ο Σταύρος.

– Μα δεν είναι φιμε!

– Ααα συγνώμη!

– ‘Αλέξανδρε, το…’

– Σταύρο μου σε υπερ-ευχαριστώ για όλα, είσαι υπέροχος μα πρέπει να φύγω γιατί πέρασε η ώρα….

– Ναι, φυσικά! Γεια χαρά, να πας στο καλό!

– Γειά σου Σταύρο μου, χάρηκα που σε γνώρισα, είσαι ωραίος!

Καθώς ξεκινώ να πάρω το δρόμο μου, η μορφή του Σταύρου με έχει ‘κυριέψει’.

Πω πω… αυτό το παιδί υποφέρει…

Κλασικό το μοτίβο, το αναγνωρίζω πλέον γρήγορα…

Ο Σταύρος προσπαθεί υπερβολικά για την αποδοχή των άλλων.

Είναι διατεθειμένος να κάνει ότι χρειαστεί για να σε ικανοποιήσει.

Χαλί θα γίνει να τον πατήσεις.

Ο Σταύρος δυσκολεύεται ιδιαίτερα να πει ‘όχι’.

Είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν μπορεί να μην προσπαθεί να κάνει τους άλλους χαρούμενους.

Είναι αυτό που λέμε people pleaser.

Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό.

Όταν όμως είναι ψυχαναγκαστικό, τότε ο άνθρωπος υποφέρει.

Δεν το κάνει γιατί το θέλει, το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά…

Και αυτό είναι πολλές φορές η φυλακή του.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που για τους δικούς τους λόγους, ίσως και για τα δικά τους ‘ψυχαναγκαστικά’, να εκμεταλλεύονται τον Σταύρο σε καθημερινή βάση.

Να τον ξεζουμίζουν…

(Αναστεναγμός)

Κάπως έτσι λειτουργούμε όλοι, κάτω από τα όρια της επίγνωσής μας.

Πίσω από την κουρτίνα, στη βάση του παγόβουνου, κάτω από το τραπέζι… όπως θέλεις πες το.

Θέατρο σκιών η ζωή μας αγαπημένε/η.

Όσο περισσότερο φως ρίχνεις στις σκιές σου, τόσο περισσότερο βλέπεις…

Εσύ σαν παρατηρητής, μπορείς να δεις ένα μοτίβο/πρόγραμμα του Αλέξανδρου (φοβάμαι την απόρριψη, την επίκριση), να ‘τρέχει’ παράλληλα με ένα πρόγραμμα του Σταύρου (φοβάμαι την απόρριψη, την επίκριση, έχω ανάγκη την αποδοχή) διαβάζοντας αυτό το κείμενο.

Αλήθεια…

Μπορείς να δεις κάποιο δικό σου πρόγραμμα;

Κάποιο μοτίβο;

Κάτι ψυχαναγκαστικό που κάνεις και θα ήθελες να το σβήσεις σιγά σιγά;

Τί ερώτηση πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου για να πάρεις την κατάλληλη απάντηση αν θέλεις να φωτίσεις ένα σκοτεινό σου σημείο;

Εις το επανιδείν!

Μοιράσου το

Έχω και newsletter πάμε μια βόλτα;

Εβδομαδιαία τροφή για σκέψη μέσα από το μυστήριο μυαλό ενός οικονομολόγου συμπεριφοράς...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορείς να ειδοποιηθείς για απαντήσεις στο δικό σου σχόλιο, μέσω e-mail (απλά επίλεξέ το από το παραπάνω κουτάκι).

Μπορείς επίσης να εγγραφείς εδώ στις ειδοποιήσεις χωρίς να σχολιάσεις.

Κι' άλλη τροφή για σκέψη...

Από το Newsletter: Seeds of Freedom

Θλίψη… 😔

Κάτι υπάρχει όμως που φράζει τη ροή. Τη ροή της καθαρής σκέψης. Της αρμονίας. Της αίσθησης της “ανακούφισης’. Τί έγινε ρε παιδιά;

Έχει το χαρτί συναίσθημα; 😮

Όταν κάνεις αυτό που δεν θέλεις να κάνεις και που ξέρεις ότι θα ήταν καλό να το κάνεις, τότε κερδίζεις σε πολλά επίπεδα.

Από το 100 Day Challenge:

Ο τρόπος
#100daychallenge

Ο τρόπος…

Η μια απάντηση για όλα τα ερωτήματά μου. Ο δρόμος για την ελευθερία…

Το καλούπι
#100daychallenge

Το καλούπι…

Όσο νερό και να βάζουμε στο τετράγωνο καλούπι, σχήμα καρδούλας δε θα βγει…

Το ένα τρίτο της ζωής μας, είναι ο ύπνος
#100daychallenge

Το 1/3 της ζωής μας…

Αυτό που καθορίζει σε τόσο μεγάλο βαθμό την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής…

#100daychallenge

Οι εποχές

Όλα μα όλα έχουν εποχικότητα αν επιλέξεις να το δεις με αυτή την οπτική. Τι θα κερδίσεις;

Τι να κάνω για να ζήσω;
#100daychallenge

Τι να κάνω για να ζήσω;

Στην προσπάθειά μου να κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπώ, κατέληξα να αγαπήσω αυτό που έφτασα να κάνω.

Το διαμάντι
#100daychallenge

Το διαμάντι…

Λες τελικά να στέκεσαι στη μέση των δικών σου στρεμμάτων διαμαντιών;

Το Seeds of Freedom είναι ένα εβδομαδιαίο newsletter. 

Όμως

Μην αφήσεις τη λέξη newsletter να σε παρασύρει..

Μη φανταστείς κάτι παρόμοιο, ίσως κάτι που έχεις συναντήσει στο παρελθόν.

Δεν υπάρχει :)

Είναι ένα γράμμα που γράφω κάθε εβδομάδα και απευθύνεται σε σένα που βρίσκεις ενδιαφέρον να μπαίνεις για λίγο στο μυαλό μου.

Να κρυφοκοιτάς λίγο, να βλέπεις τον τρόπο που σκέφτομαι, τι αισθάνομαι, τι μαθαίνω, τι παθαίνω, να ανακαλύπτεις νέες ιδέες και οπτικές.

Γιατί το κάνω αυτό;

Χμ, πριν πάω εκεί θέλω να σε πάω κάπου αλλού. 

Στην πρώτη μέρα που ξεκίνησε όλο αυτό…

Ήταν στα μέσα του Νοέμβρη του 2020 και είχε ξεκινήσει το δεύτερο lockdown λόγω covid.

Είχα φρικάρει

Δεν το περίμενα.

Πίστευα πως το είχαμε αφήσει πίσω όλο αυτό με τα lockdown και τα συναφή.

Η πίεση που ένιωθα ήταν ασφυκτική…

Κάτι μέσα μου έψαχνε τρόπο να βγει, κάτι να ξεθυμάνει…

Χωρίς να καταλάβω πώς, ένα πρωινό εκεί στο πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη (2020), 

έγραψα ένα μακροσκελές κείμενο στο facebook και το μοιράστηκα με 300 περίπου φίλους και γνωστούς.

Ήταν μια εξήγηση γιατί είχα περίπου 2 χρόνια να… πατήσω το πόδι μου εκεί (στο facebook ντε) και ήταν επίσης το τι είχα στο μυαλό μου για το μέλλον.

Στο τέλος είχε και ένα κάλεσμα για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει τις ιδέες μου μέσω email.

Έτσι ξεκίνησα να γράφω και να στέλνω ένα email κάθε εβδομάδα σε αυτούς που με εμπιστεύτηκαν και που ήταν αρκετά περίεργοι να με ακούσουν.

Με την επίγνωση που έχω σήμερα, νιώθω πως αυτό που είχα τότε την ανάγκη να κάνω, ήταν στην ουσία να επικοινωνήσω.

Να μοιραστώ κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, να επικοινωνήσω κάποιες ιδέες και ξεκινήσω μια προσπάθεια που δεν ήξερα ακριβώς που θα καταλήξει. 

Με κύριο σκοπό όπως είχα στο μυαλό μου, να βοηθήσω με τον τρόπο μου όποιον είχε ανάγκη για βοήθεια εκείνο το δύσκολο διάστημα, δίνοντας ελπίδα…

…να εμπνεύσω όποιον ήταν ανοιχτός να λάβει από αυτά που μοιραζόμουν…

και να ξεκινήσω να γράφω για να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος στο γράψιμο.

Σε έναν συγκεκριμένο τρόπο γραψίματος που είχα στο μυαλό μου και με ένα πλάνο που είχα σκοπό να μοιραστώ με όλους ανοιχτά.

Αυτή η εβδομαδιαία επαφή, αυτό το απλό γράμμα που έστελνα σε φίλους και γνωστούς, 

άλλοτε με ύφος περισσότερο ‘διδακτικό’ και άλλοτε ‘φιλικό’…

άρχισε να παίρνει μια ιδιαίτερη μορφή και να δημιουργείται κάτι που δε μπορούσα να φανταστώ όταν το ξεκίνησα.

Άρχισα να μοιράζομαι τα πάνω μου και τα κάτω μου, τους στόχους μου, τα όνειρά μου, τον τρόπο που είχα σκοπό να τα κάνω πράξη, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις αναποδιές, τα συναισθηματικά κύματα, τα εμπόδια, τις αποφάσεις, τις κρίσεις, τις λύσεις, …

Όλα αυτά που ένιωθα και αισθανόμουν ότι αυτό από μόνο του έχει κάτι να προσφέρει

Μια νέα οπτική, μια άλλη προσέγγιση, μια νέα πεποίθηση, μια διαφορετική άποψη…

Να δώσει σε σένα που διαβάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…

Μια γεύση γνωστή αλλά και άγνωστη την ίδια στιγμή…

Ξεκίνησα λοιπόν κάτι νέο, από την αρχή, από το μηδέν, με μια απλή ιδέα και μια παρόρμηση να με κατευθύνει στο πρώτο βήμα…

Αυτό λοιπόν το προσωπικό γράμμα που στέλνω κάθε εβδομάδα, έχει βασικό σκοπό να προσφέρει κάτι χρήσιμο και αξιόλογο σε αυτόν που θα με εμπιστευτεί με το χρόνο και την προσοχή του…

Γιατί αυτά τα δύο, ίσως να είναι και τα πιο πολύτιμα ‘νομίσματα’.

Ναι, ακόμα και από τα ‘ευρώ’ ;)

Και… γιατί όχι με τον τρόπο αυτό να γίνω το ζωντανό παράδειγμα για όποιον θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο.

Μήπως έχεις κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάτι σε κρατάει από το να το ξεκινήσεις; 

Ή μήπως να το συνεχίσεις;

 Ή να το παρατήσεις αν χρειάζεται;

Μήπως θέλεις να ξεφύγεις από μια ζωή που δε σε εκφράζει;

Μήπως θέλεις να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα που σε εκφράζει;

Αυτό είναι σήμερα το Seeds of Freedom. 

Μαθαίνω ανοιχτά, σκέφτομαι δυνατά, μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, με σκοπό να γίνω καλύτερος εγώ και να γίνεις καλύτερος/η κι εσύ.

Και έτσι να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο :)

Αυτοί είναι οι σπόροι για τη δική μου ελευθερία (seeds of freedom) και αν θελήσεις μπορούν να γίνουν οι σπόροι για τη δική σου ελευθερία.

Και γιατί ελευθερία; Γιατί σπόροι ελευθερίας;

Γιατί αυτό αγαπημένε/η είναι το δικό μου προσωπικό “θέμα” στο ταξίδι της ζωής μου.

Την ελευθερία μου επιζητώ ως κυρίαρχο συναίσθημα. 

Την ψυχική, νοητική, συναισθηματική, οικονομική… ελευθερία.

Όπως εγώ την έχω στο δικό μου μυαλό και όπως μπορείς να την πάρεις κι εσύ και να τη φτιάξεις όπως επιθυμείς στο δικό σου το μυαλό.

Πάρε την πρώτη ύλη που σου δίνω, πάρε τα υλικά και δημιούργησε τη δική σου συνταγή για την ελευθερία σου.

Και ξέρεις κάτι;

Αν μάθεις τον τρόπο -που αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός- τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον ίδιο τρόπο και για ότι άλλο θέλεις να αλλάξεις στη ζωή σου…

Είναι μια διαδικασία… 

Το μυστικό είναι να την αγαπήσεις. 

Αν το καταφέρεις, πίστεψέ με πως αυτό που θα νιώθεις κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που θα ξυπνάς, θα είναι ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς.

Και ίσως να μην μπορείς καν να το φανταστείς ;)

Λοιπόν; 

Θα μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι;