Το δροσερό πρωινό με βρίσκει στο μπαλκόνι και το μυαλό μου ταξιδεύει σε διάφορα μονοπάτια του νου.
Σε ένα από αυτά, έχω μπροστά μου ένα σταυροδρόμι.
Από τη μια μπορώ να πάω για το πρωινό μου jog.
Από την άλλη μπορώ να καθίσω να γράψω το email μου ευθύς αμέσως.
Το γαύγισμα του σκύλου από απέναντι δημιουργεί παρεμβολές στη σκέψη μου και ξαφνικά βρίσκομαι σε άλλο μονοπάτι…
Η σκέψη μου πηγαίνει στα ‘οργανωτικά’ της ημέρας.
Ταξιδεύω νοερά και ζωγραφίζω τη μέρα μου στο μυαλό μου.
Σε κάποιο σημείο σκοντάφτω σε ένα πιθανό πρόβλημα και αυτό με τη σειρά του με οδηγεί κάπου αλλού…
Λες να συναντήσω κίνηση στο δρόμο;
αναρωτιέμαι σιωπηλά καθώς οι σκέψεις τρέχουν στο πίσω μέρος του μυαλού.
Με μια αστραπιαία κίνηση, η σκέψη μου βρίσκεται πάλι σε άλλο μονοπάτι…
Βρίσκομαι τώρα στην παραλία, όπου δύο μικρά παιδιά δίπλα μου χτίζουν ένα κάστρο στην άμμο.
Μάταιος κόπος λέει μια φωνή στο μυαλό μου, σε λίγο δεν θα υπάρχει όλο αυτό…
Όμως… τί ωραία που συνεργάζονται και δημιουργούν τα παιδιά… τί αλληλεγγύη έχουν και πόσο ευχάριστα παίζουν…
Η σκέψη μου στέκεται λίγο στη ματαίωση και αυτό είναι αρκετό για ένα δεύτερο νοερό ταξιδάκι καθώς πίνω μια γουλιά εσπρέσσο.
Το κάστρο στην άμμο με πηγαίνει στη ματαίωση της πυρκαγιάς.
Πρόσφατες και νωπές οι μνήμες από την πυρκαγιά στον Έβρο.
Πόσο εύκολα μπορεί να ισοπεδωθεί η κτίση μέσα στο τόσο λίγο χρόνο…
Χωρίς να προλάβω να μείνω και πολύ εκεί, το μυαλό μου τώρα βρίσκεται στις πλημμύρες στη Θεσσαλία.
Πόσο εύκολα και εδώ μπορεί να έρθει η καταστροφή…
Πόσο γρήγορα μπορεί να χάσεις τα πάντα… τη γη κάτω από τα πόδια σου, την περιουσία σου, το σπίτι σου, ακόμα και τον άνθρωπό σου…
Η ανάσα μου έχει σχεδόν κοπεί από τις συνεχόμενες στάσεις σε τούτες τις ‘δύσβατες’ περιοχές του νου.
Νιώθω ένα βάρος στο στήθος να με πλακώνει αλλά προτού προλάβω να ξεφύγω, η λέξη ματαίωση εμφανίζεται πάλι μπροστά μου σαν κάτι να προσπαθεί να μου πει.
Ξαφνικά ένας ακόμα νοερός άνεμος παίρνει τη σκέψη μου και την οδηγεί στην αρχή, από εκεί που ξεκίνησα αυτό το σύντομο ταξίδι.
Λες να συναντήσω κίνηση στο δρόμο;
Είμαι τώρα μπερδεμένος…
Προσπαθώ να βγάλω νόημα, να κάνω μια σύνδεση των σκέψεων…
Οι συνδέσεις με οδηγούν και πάλι αστραπιαία στην ίδια λέξη…
Ματαίωση.
(Κατάλαβα… σιγοψιθυρίζω… μάλλον είναι το θέμα για σήμερα)
Δεν είναι λίγες οι φορές που φτάνω σε σημεία που φαντάζουν αδιέξοδα.
Κάπως έτσι… ματαιώνομαι εγώ.
Όταν φτάνω σε σημείο που αδυνατώ να βρω λύση, ή που δεν μπορώ να κάνω μια σύνδεση για να δημιουργήσω νόημα, δύο πράγματα προβάλλονται ξεκάθαρα στην οθόνη του μυαλού μου:
Η ταμπέλα με τη λέξη ματαίωση και το σήμα με το αδιέξοδο.
Υπάρχουν στιγμές που ό,τι και αν κάνω, ό,τι και αν ονειρευτώ, κάτι έρχεται και το σβήνει…
Σε σένα συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο;
Από τη μία η όρεξη για δημιουργία, για εξέλιξη, να ξεκινήσεις κάτι, να μαστορέψεις, να βελτιώσεις, ακόμα και να συντηρήσεις κάτι που ήδη υπάρχει και χρήζει φροντίδας…
Και από την άλλη μια σκέψη πως… όλο αυτό γιατί;
Πού θα καταλήξει; ποιος θα το χαρεί; για πόσο;
Όταν έφτανα παλιότερα σε τέτοιο σημείο, το αίμα μου πάγωνε.
Κρύος ιδρώτας, δυσφορία… νομίζω πως κοκκίνιζα ολόκληρος.
Σιγά σιγά άρχισα να σκέφτομαι ότι αν μπορώ να μείνω λίγο παραπάνω εκεί κάθε φορά που βρίσκομαι σε αυτό το νοερό αδιέξοδο, κάπως θα το ξεπεράσω, κάτι καλό θα προκύψει τελικά.
Τί καλό μπορεί να προκύψει μέσα από αυτό; αναρωτιόμουν.
Πώς μπορώ να πάρω αυτή την αρνητική συσχέτιση και να την κάνω κάτι ενδυναμωτικό για τις δύσκολες στιγμές;
Όταν κάνεις καλύτερες ερωτήσεις θα λάβεις καλύτερες απαντήσεις.
Αυτό είναι ένα από τα μυστικά της ζωής 😉
Σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται καλύτερες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά…
Ίσως η ματαίωση τελικά να μην είναι εμπόδιο, ούτε και αδιέξοδο.
Απλά πρέπει να πας μέχρι το τέλος του δρόμου για να δεις το πέρασμα.
Είναι στενό αλλά περνάς…
Ίσως είναι μια ευκαιρία να μάθεις, να ανακαλύψεις, να αναθεωρήσεις, να εξοπλιστείς με νέα εργαλεία για τη συνέχεια.
Έχεις δει ποτέ τη ματαίωση ως ευκαιρία και όχι ως εμπόδιο;
Τί θα γινόταν εάν ήταν ένας τρόπος να σου δείξει ότι υπάρχει κάτι πέρα από τα σχέδια, τις προσδοκίες και τις επιθυμίες σου;
Ένας τρόπος να σε ξυπνήσει, να σε κάνει να σταματήσεις και να σκεφτείς, να σε αναγκάσει να αναθεωρήσεις τις αξίες σου, τις προτεραιότητές σου, τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο.
Ίσως η ματαίωση είναι ένας τρόπος να σκεφτείς ότι η ζωή δεν είναι για να την ελέγχεις, αλλά για να την ζεις.
Ότι δεν είναι για να την προγραμματίζεις, αλλά για να την ανακαλύπτεις.
Ότι δεν χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις, απλά να είσαι έτοιμος/η για νέες προκλήσεις.
Ίσως όχι πάντα.
Αλλά μερικές φορές σίγουρα 🙂
Μήπως είναι μια από αυτές τις φορές για σένα τούτο το διάστημα;
(Μπορείς και να το βάλεις σε ένα συρτάρι του μυαλού σε περίπτωση που χρειαστεί αργότερα!)
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ. Το καλύτερο γιατρικό για τη ματαίωση είναι η πίστη. Αλλά αυτό είναι από μόνο του ένα άλλο κεφάλαιο που θα ανοίξω σύντομα 🙂
Υ.Γ. 2 Η διέξοδος βρίσκεται στη δημιουργία, την πράξη καθεαυτή, όχι στο αποτέλεσμα, ούτε σε αυτό που θα σου προσφέρει. Ματαίωση ‘στην πράξη’ δεν υφίσταται, υπάρχει μόνο σαν νοητικό αδιέξοδο.
