Μόλις έχω πάρει την πρώτη στροφή και αρχίζω σιγά σιγά να διακρίνω τη μορφή του μπροστινού jogger.
Κλασική μορφή, τον συναντώ καθημερινά καθώς τρέχω.
Η σκέψη μου σιγά σιγά φεύγει από εκεί και κατευθύνεται στον σχεδιασμό της ημέρας.
Καθώς τρέχω ελαφρά, κάνω εικόνα στην οθόνη το μυαλού μου το πώς θέλω να είναι μέρα μου.
Πηγαίνω νοερά μια βόλτα στο μέλλον, σχεδιάζω αυτά που θέλω να κάνω, νιώθω την αίσθηση που θέλω να έχω όταν δουλεύω με τα project μου και… απολαμβάνω την ταινία που έχω σκηνοθετήσει.
Καθώς όμως καμία ταινία δεν είναι τόσο βαρετή και απλή στο σενάριό της, βάζω και ένα εμπόδιο το οποίο θα πρέπει να επιλύσω. Έτσι θα πάρω και την ‘αίσθηση της επίτευξης’ ενός στόχου, ξεπερνώντας ένα σημαντικό εμπόδιο.
“Βάλε ένα εμπόδιο και φαντάσου ότι το ξεπερνάς, είναι πολύ σημαντικό, επαναπρογραμματίζεται ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα…” έλεγε ο διακεκριμένος Αμερικανός επιστήμονας και μέντοράς μου στα πρώτα χρόνια που τον ακολουθούσα και ρουφούσα πληροφορίες.
Ξαφνικά, το ταξίδι μου στο χρόνο και τη σκηνοθετική μου έκσταση, έρχεται να ταράξει η ενέργεια του τύπου που με προσπερνάει, καθώς οι τρίχες των χεριών του σχεδόν αγγίζουν τις δικές μου…
Μα τι μ@λ…!
Η πρώτη αντίδραση είναι από την αμυγδαλή και το μπινελίκι είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο.
Μη σου πω αναπόφευκτο…
Το δουλεύω όμως…
Έστω και μια ελάχιστη βελτίωση μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά.
Είναι λοιπόν μερικοί άνθρωποι που υπολείπονται τόσο σε σωματική όσο και σε ‘χωρική’ νοημοσύνη.
Είναι αυτοί που στο δρόμο κινούνται περίεργα, είτε οδηγούν είτε περπατούν.
Βάλε έναν τέτοιο σε ποδήλατο και οι πιθανότητες για ατύχημα αυξάνονται κατακόρυφα 🙂
Καθώς ξεπερνάω την ενόχληση από την απόσταση που δεν κράτησε ποτέ ο τύπος εκείνος, αρχίζω τώρα να νιώθω αυτή την αίσθηση ότι μένω πίσω του.
Και αν η “σχεδόν επαφή” με το δέρμα του ήταν δική του υπαιτιότητα, αυτή η αίσθηση ότι μένω πίσω, είναι καθαρά κάτι δικό μου.
Πω πω ρε φίλε… δεν γίνεται να μη συγκριθώ με κάποιον που θα με περάσει όταν τρέχω…
Όσο και να προσπαθήσω, κάποια εγκεφαλική λειτουργία με κατευθύνει στη σύγκριση, στο κοντραστ.
Το μυαλό μου σε κλάσματα δευτερολέπτου δημιουργεί μια ιστορία με πρωταγωνιστή εμένα και αυτόν που με προσπέρασε.
Όσο και να το παρατηρώ κάθε μέρα, όσο και να προσπαθώ να μην το κάνω όταν κάποιος με προσπερνάει, δε γίνεται τίποτα!
Η αίσθηση μονίμως η ίδια.
Αισθάνομαι ότι μένω πίσω, τα πόδια μου αρχίζουν να βαραίνουν και χάνω σε δευτερόλεπτα το ρυθμό που είχα.
Χάνω τη συγκέντρωσή μου, η προσοχή μου και η σκέψη μου κατευθύνονται μόνο στη σύγκριση και πουθενά αλλού.
Καθώς η μορφή του μπροστινού αρχίζει να σβήνει, η δυνατότητα να κατευθύνω την προσοχή μου επανέρχεται και ξεκινώ την προβολή μιας νέας, δικής μου ταινίας.
Και αυτή όμως θα είναι (πολύ) μικρού μήκους, καθώς ο/η επόμενος/η jogger που θα τρέχει λίγο πιο γρήγορα από μένα, είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει εκ νέου παρεμβολές στη δική μου μέρα.
Πόσες φορές τη μέρα κάποιος άσχετος κλέβει την προσοχή μας με το να απειλεί την αμυγδαλή μας;
Αυτή δηλαδή που είναι υπεύθυνη για την αίσθηση της επιβίωσης και την ασφάλειάς μας;
Και πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δίνουμε τα κλειδιά της αμυγδαλής μας σε άλλους;
Μμμμ;
Ο έλεγχος της αμυγδαλής είναι και ο έλεγχος της προσοχής.
Σκέψου απλά ότι όλα και όλοι γύρω μας φωνάζουν διαρκώς και απαιτούν την προσοχή μας.
Και πολλά από αυτά, στοχεύουν ακριβώς στην αμυγδαλή μας γιατί είναι το σημείο που μας αφοπλίζει.
Όλο το κλασικό marketing εκεί βασίζεται.
Όπως και οι στρατηγικές του Ναρκισιστή.
Δεν το κρίνω, απλά στο περνάω σαν πληροφορία.
Το ερώτημα είναι αν εμείς ανοίγουμε τις πόρτες του μυαλού μας διάπλατα και αφήνουμε να εισέρχονται χιλιάδες πληροφορίες καθημερινά, οι οποίες κυριολεκτικά λεηλατούν την προσοχή μας…
Το κόστος αγαπημένη/ε είναι πολύ μεγάλο και σε χρήμα και σε χρόνο και σε ενέργεια.
Και η ενέργειά μας είναι και χρόνος και χρήμα.
Σκέψου το… άστο λίγο να μαριναριστεί στο μυαλό σου…
Αυτό είναι το μοντέλο και δεν έχει να κάνει με το ‘οικονομικό σύστημα’, έχει να κάνει αποκλειστικά με την έλλειψη επιμόρφωσης.
Γιατί αν γνωρίζεις κάτι και δεν κάνεις τα στραβά μάτια, τότε είσαι περισσότερο συνειδητός και βρίσκεσαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση.
Και όταν είσαι σε εγρήγορση, μπορείς να αλλάζεις πιο συχνά και πιο εύκολα από την αυτόματη ρύθμιση στη χειροκίνητη.
Όταν το κάνεις αυτό, αναλαμβάνεις πλήρως τον έλεγχο του οχήματος, του σώματος δηλαδή.
Στην ουσία αυτό που κάνεις είναι να εκπαιδεύεις τον εγκέφαλό σου να κλείνει πόρτες και να εξοικονομεί ενέργεια.
Και η εξοικονόμηση ενέργειας στο σύστημά μας, είναι η δεύτερη πιο σημαντική λειτουργία έπειτα από την επιβίωση.
Στην εποχή που όλη η πληροφορία είναι προσβάσιμη από το κινητό μας, η αδιαφορία γι’ αυτά τα κρίσιμα λίγα που κρίνουν την ποιότητα της ζωής μας, είναι σα να κάνεις συμφωνία με το διάβολο…
Συμφωνείς;
Μήπως θέλεις να προσπαθήσεις να κλείσεις καμια πόρτα παραπάνω σήμερα; 😉
Αλήθεια, από που θα ξεκινούσες;
Υ.Γ. Hint: Ξεκίνα από τα social media. Πώς αισθάνεσαι κάθε φορά που βλέπεις τη ζωή κάποιου άλλου;
Τί; τίποτα; Για μείνε λίγο εκεί…
Δεν έχεις λογαριασμό στα social media; Χρησιμοποίησε εμένα και τα λόγια μου σε αυτό ή και σε προηγούμενα μηνύματα για να κάνεις μια αρχή…
