Καθώς η τακτική της προηγούμενης εβδομάδας μου άφησε μια καλύτερη αίσθηση, θα ακολουθήσω την ίδια γραμμή και σήμερα.
Θα αφήσω δηλαδή τη μίνι-σειρά με τις 12 αναλαμπές στο… ψυγείο για λίγες μέρες και θα φροντίσω να την ολοκληρώσω με έκτακτα επεισόδια.
Βλέπεις η ζωή τρέχει και κάποια πράγματα έχει περισσότερη αξία να τα μοιράζεσαι καθώς συμβαίνουν.
Όπως για παράδειγμα αυτή εδώ τη στιγμή που γράφω, ήρθε ένα περιστέρι να μου κάνει παρέα σε απόσταση αναπνοής!
Ας σε πάω όμως λίγες μέρες πίσω, στην αρχή της εβδομάδας οπότε και ξεκίνησαν αυτά που θα σου διηγηθώ παρακάτω…
Καθώς λοιπόν την Κυριακή το απόγευμα -όπως και κάθε Κυριακή- έγραφα τα 5 σημεία που θέλω να εστιάσω αυτή την εβδομάδα, θυμήθηκα ότι έχω και ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω άμεσα.
Για την ακρίβεια audiobook, οπότε πιο σωστά θα ήταν να πω ότι ήθελα να το ‘ακούσω’.
Έτσι λοιπόν, αφού τελείωσα τη δουλειά με τα σημεία εστίασης για την εβδομάδα, βολεύτηκα στην καρέκλα μου και ξεκίνησα να ακούω το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου.
Τον συγγραφέα/αφηγητή τον ακολουθώ εδώ και χρόνια, είναι ένας blogger που έχει παρόμοιο τρόπο σκέψης με μένα καθώς και παρόμοιες αξίες.
Ο Jim λοιπόν, είναι ένας τύπος που δεν έχει καμία σχέση με τους guru που κατακλύζουν το internet σε θέματα σχετικά με blogging ή με online επιχειρηματικά μοντέλα κλπ.
Η απλότητά του μαζί με την προσωπικότητα του ίδιου και του συνεργάτη του με έχουν κάνει έναν fan τους.
Καθώς λοιπόν ξεκίνησα να ακούω στο βιβλίο του, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδιαίτερες απαιτήσεις.
Οι προσδοκίες μου δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλές.
Γιατί;
Δεν ξέρω…
Ίσως γιατί περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό γιατί έτσι έχω συνηθίσει.
Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου έχω αρχίσει να ακούω με προσοχή και το περιεχόμενο του βιβλίου έχει αρχίσει κιόλας να με συνεπαίρνει!
Στο δεύτερο κεφάλαιο έχω υποστεί ένα μικρό αλλά ευχάριστο σοκ, με το πόσο πολύτιμο βρήκα το βιβλίο…
Επιτέλους! έλεγα μέσα μου… κάποιος γράφει γι’ αυτά που παρατηρώ κι εγώ.
Μαζί σου φίλε Jim! Ωραία τα λες…
Τα επόμενα κεφάλαια με έκαναν να σκεφτώ ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να το ακούσω αυτή την εβδομάδα ολόκληρο και να το ξανακούσω όσες φορές χρειαστεί μέχρι να μπω στο πνεύμα του συγγραφέα.
Ή στο μυαλό του αν προτιμάς.
Έχω μια έκφραση γι’ αυτό, που τη νιώθω καλύτερα στα αγγλικά:
I want to enter into the spirit of it.
Καθώς διαβάζω, δημιουργώ συνδέσεις και συνάψεις στον εγκέφαλό μου, γνωρίζοντας πως οι νευρώνες χορεύουν μεταξύ τους 🙂
Σε μια από αυτές τις συνάψεις, αρχίζω και σκέφτομαι πως αυτό που μοιράζεται ο Jim στο βιβλίο του, είναι η εξήγηση που δίνω και εγώ στο ερώτημα:
‘εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίες από τη μια πλευρά και ζήτηση για δουλειά από την άλλη, γιατί δεν υπάρχει ταίριασμα;’
Και επίσης…
‘γιατί να πρέπει να υποφέρουμε σε κάποιες δουλειές που κάνουμε;’
Η δική μου η εξήγηση συμπυκνωμένη σε μια πρόταση, έχει να κάνει με την αδυναμία των επιχειρήσεων να αξιολογήσουν τους ανθρώπους με βάση τις εμπειρίες τους και τα βιώματά τους και όχι με βάση τα προσόντα τους.
Ή πιο συγκεκριμένα, με βάση τα τραύματά τους και το πώς αυτά έχουν καθορίσει τη ζωή τους, παρά με τις γνώσεις, τα πτυχία και την εργασιακή εμπειρία τους.
Φυσικά και αυτά τα τελευταία θα αξιολογηθούν και θα εκτιμηθούν.
Όμως θα έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα απ’ ότι τα ψυχολογικά κριτήρια.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να αλλάξει τελείως η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης, γεγονός που είναι από τη φύση του χρονοβόρο και δύσκολο.
Το εύκολο είναι να πας με τη λογική του “business as usual.”
Στις μικρές επιχειρήσεις το ‘εγώ’ του επιχειρηματία είναι πολύ μεγάλο εμπόδιο για να ξεπεραστεί.
Στις μεγάλες πάλι, οι διαδικασίες, τα συστήματα, η γραφειοκρατία τους, κάνει αυτό που περιγράφω να ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Στο βιβλίο του ο Jim το ονομάζει Work Energy.
Στην ουσία προτείνει να βρεις εσύ την ‘εργασιακή σου ενέργεια’, ή πιο απλά τη φύση της δουλειάς που σου αρέσει και σου είναι εύκολο να κάνεις, παρά τον τύπο της δουλειάς.
Το παράδειγμα του Jim από τη δική του τη ζωή και τα δικά του βιώματα, είναι πως έχει εντοπίσει ότι όλα κινούνται γύρω από την προσπάθειά του να αναζητά και να προσπαθεί να επιλύει δύσκολα προβλήματα που δεν είναι διατεθειμένοι οι περισσότεροι να το κάνουν, απλά επειδή έχει την ανάγκη να νιώσει σημαντικός παίρνοντας την επιβεβαίωση και τον θαυμασμό των άλλων.
Ο πεντάχρονος συναισθηματικά Jim, έχει γράψει ένα μοτίβο στο νευρικό του σύστημα, ένα πρόγραμμα δηλαδή, με το οποίο ‘πρέπει’ να αναζητά αυτού του είδους τις εργασίες, προκειμένου να νιώθει το συναίσθημα που έχει προγραμματιστεί στα παιδικά του χρόνια.
Μείνε μαζί μου, είναι σημαντικό!
Αυτό που με εξέπληξε, ήταν το πόσο κοντά αυτό είναι με τη δική μου την ενέργεια και πόσο πολύ το κάνω κι εγώ αυτό, χωρίς όμως να αποτελεί το ‘κεντρικό μου τραύμα’.
Τί εννοείς όταν λές το ‘κεντρικό σου τραύμα’;
Για να σου απαντήσω σε αυτό, θα μου επιτρέψεις να σε πάω μια μικρή βόλτα…
Λίγο καιρό πριν, στην τελετή των Oscar του 2022.
Εκείνη η μέρα έμεινε για πάντα στη μνήμη μου (και όχι μόνο στη δική μου).
Δεν ξέρω αν είχες δει το συμβάν, αλλά ήταν μια άτυχη στιγμή για τον Will Smith (ο οποίος πήρε και Oscar εκείνη τη βραδιά αν θυμάμαι καλά).
Χάνοντας τελείως την ψυχραιμία του -σε μια κλασική πειρατεία της αμυγδαλής– έπειτα από ένα αστείο (έστω και άστοχο) του κωμικού Chris Rock, ανέβηκε στη σκηνή και χαστούκισε βίαια τον κωμικό.
Εκείνη τη στιγμή, ο Will Smith, ένας ηθοποιός που θαυμάζω, έχασε ξαφνικά την εκτίμησή μου αλλά και τη συμπάθειά μου.
Άνθρωποι είμαστε όμως και όλοι κάνουμε λάθη.
Όποιος και να είσαι, όπου και να βρίσκεσαι, η πειρατεία της αμυγδαλής είναι πάνω από τις δυνάμεις σου…
(πρόσεχε όμως μην το χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία)
Την επόμενη μέρα ο Will Smith εξέφρασε τη λύπη του και τη μετάνοιά του για το γεγονός και ζήτησε δημοσίως συγγνώμη.
Αυτό όμως που προσωπικά μου έκανε εντύπωση και το κράτησα από τότε, ήταν ένα video που ανέβασε λίγους μήνες αργότερα στο κανάλι του στο YouTube.
Σε αυτό, εξήγησε πως για τον ίδιο, το κεντρικό του τραύμα είναι να νιώθει ότι απογοητεύει τους άλλους ανθρώπους.
(Προτείνω να δεις και τα 5’44” του video)
Ο Will σιχαίνεται όπως αποκαλύπτει, να απογοητεύει τους ανθρώπους.
Είναι ιδιαίτερα επίπονο για το ψυχικό και συναισθηματικό μέρος του εαυτού του, να ξέρει ότι δεν έκανε αρκετά για να επιβεβαιώσει την εικόνα και την εντύπωση που έχουν οι άλλοι για τον ίδιο.
Ουαου…
ΟΥΑΟΥ!
Κάνοντας μια στάση εδώ, μπορείς να δεις ακριβώς γιατί ο Will Smith κάνει το επάγγελμα που κάνει και γιατί το κάνει τόσο καλά!
Σε ένα λεπτό εξήγησε το προσωπικό του Work Energy όπως το χαρακτηρίζει ο Jim στο βιβλίο του, το κεντρικό του τραύμα όπως το μεταφράζω εγώ -με την βοήθεια του Will Smith- και μας έδωσε να καταλάβουμε πώς είναι να είσαι ο Will Smith και τι προεκτάσεις έχει αυτό σε διαστάσεις που δεν φανταζόμαστε….
(αυτό που φαίνεται μια επιτυχημένη καριέρα ίσως ήταν μονόδρομος για να αποφύγει τα συναισθήματα που ξυπνούν το κεντρικό του τραύμα).
Αυτό με φέρνει πιο κοντά στη σκέψη και τη συνειδητοποίηση ότι αυτό που κάνει ο καθένας από εμάς για να ζήσει, μπορεί να είναι δουλειΆ μπορεί όμως να είναι και δουλΕΊα.
Όταν το επάγγελμά σου είναι αντίθετο ή ακόμα και μη συμβατό με το κεντρικό σου τραύμα, τότε είσαι καταδικασμένος να υποφέρεις.
Και αυτό είναι κάτι που έχω ζήσει για πολλά χρόνια, παρόλη την ‘τύχη’ που είχα να συνεργαστώ με πολύ αξιόλογους ανθρώπους σε όλες τις δουλειές που έκανα στο παρελθόν.
Και μετά από αυτή τη μικρή βόλτα που με βοήθησε να βάλω τα πράγματα σε ένα πλαίσιο, ήρθε η ώρα να σου εκμυστηρευτώ και το δικό μου κεντρικό τραύμα.
Και ο λόγος που το κάνω δεν είναι για να θυματοποιηθώ.
Κάθε άλλο.
Ο λόγος που το μοιράζομαι είναι για να ανοίξω και σε εσένα την πόρτα για να κάνεις το ίδιο.
Αν φυσικά βλέπεις την αξία μιας τέτοιας επίγνωσης.
Χωρίς καμία πίεση φυσικά.
Είτε τώρα, είτε αργότερα όταν νιώθεις πιο έτοιμος/η.
Ξόδεψα πολλές ώρες αυτή την εβδομάδα για να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να εντοπίσω αυτό το πρώτο draft, το προσχέδιο για το κεντρικό μου τραύμα.
Και αυτό είναι το εξής:
Για μένα είναι πολύ σημαντικό να παίρνω αποφάσεις μόνος μου.
Δεν μπορώ να νιώθω ότι αφήνω τους άλλους να αποφασίζουν για μένα.
Έχω την ανάγκη να προσπαθώ μόνος μου να λύσω προβλήματα, δεν θέλω έτοιμες λύσεις.
Επίσης δυσκολεύομαι να εκτελώ εντολές αν μέσα μου πιστέυω πως είναι λάθος.
Αυτό προφανώς έχει να κάνει με προγράμματα που έχουν γράψει στο νευρικό μου σύστημα από την παιδική ηλικία.
Μπορεί να είναι εντελώς αντίθετο με τα δικά σου προγράμματα και αυτό είναι απόλυτα λογικό και κατανοητό.
Το ερώτημα για σένα αγαπημένε/η, είναι αυτό που έχεις ήδη κάνει στον εαυτό σου….
– Ποιο είναι το δικό σου κεντρικό τραύμα;
Και μετά από αυτό…
– Πώς μπορεί να έχει καθορίσει τη ζωή σου μέχρι σήμερα;
– Τί θα άλλαζε αν το αναγνώριζες σήμερα;
-Πώς θα μπορούσε αυτή η πληροφορία από μόνη της να κάνει τη ζωή σου πιο ανάλαφρη;
(Αναστεναγμός ανακούφισης… πιέστηκα μάλλον…)
Είναι αυτό το θέμα κάτι που θα σε ενδιέφερε να αναπτύξω παραπάνω;
Θα ήθελες να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε αυτό;
Αν απάντησες ναι μέσα σου, τότε κάνε έναν κόπο και απάντησέ μου με ένα απλό ναι, για να δω αν αξίζει να μείνουμε εκεί λιγάκι παραπάνω αυτή τη στιγμή.
Αν πάλι όχι… εγώ θα παραμείνω εκεί και εσύ θα μείνεις στην απ’εξω 😉
Έως την επόμενη φορά,
Στο επανιδείν!
