Είναι μερικές εβδομάδες τώρα που έχει μπει μια σκέψη στο μυαλό μου και δε λέει να φύγει.
Βάζω βέβαια κι εγώ το χεράκι μου, ή καλύτερα ποτίζω/ταΐζω κι εγώ αυτή τη σκέψη δίνοντάς της ενέργεια και τροφή.
Πώς το κάνω αυτό;
Απλά αφήνοντας την προσοχή μου να πηγαίνει σε εκείνο σημείο του μυαλού όπου ζει και αναπνέει εκείνη η σκέψη.
Δεν είναι κάτι μυστικό, ούτε και μυστικιστικό αυτό που σκέφτομαι.
‘Θα χρειαστεί να πάρω νέο υπολογιστή’.
Όσο απλό κι αν ακούγεται, τόσο σύνθετη έχει γίνει αυτή η σκέψη στο μυαλό μου.
Φυσικά ένα θέμα είναι πόσο θα κοστίσει.
Βλέπεις οι απαιτήσεις που έχει η δουλειά μου είναι τέτοιες που δεν καλύπτονται με έναν απλό υπολογιστή.
Χρειάζεται ιδιαίτερη ισχύ, μνήμη και χώρο..
Ο υπολογιστής για μένα είναι ένα εργαλείο για να βγάζω τα προς το ζην, ένα περιουσιακό στοιχείο (asset) και εν ολίγοις είναι μια σημαντική επένδυση σε χρόνο και χρήμα.
Για τούτο το λόγο πρέπει να βρω και το κατάλληλο timing για να τον αγοράσω και στη συνέχεια να τον παραμετροποιήσω.
Να τον φέρω ‘στα μέτρα’ μου, να τον κάνω να με υπηρετεί με τον τρόπο που θέλω, έτσι ώστε να εξοικονομώ χρήμα, χρόνο και πάνω απ’ όλα ενέργεια.
Μέχρι όμως να φτάσω σε αυτό το σημείο, μέσα στο μυαλό μου αυτό έχει αρχίσει και γίνεται ένα βουνό.
Ξεκινάει σαν ένα μικρό υψωματάκι και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβω, είναι σαν να έχω ξεκινήσει την ανάβαση, καθώς η κλίση του βουνού γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.
Μερικές φορές δε, γίνεται απότομη, απαιτεί την προσοχή μου και με κρατάει σε εγρήγορση.
Μια φαινομενικά απλή πράξη, η αγορά ενός υπολογιστή, έχει τώρα πολλές προεκτάσεις μέσα και έξω από το μυαλό μου.
Έχω δημιουργήσει ένα νευρωνικό δίκτυο στον εγκέφαλό μου και έχω αρχίσει να δημιουργώ νευροσυσχετισμούς και νέες συνάψεις.
Ο εύπλαστος εγκέφαλός μου από τη μία χαίρεται με το νέο, το καινούργιο, το διαφορετικό, από την άλλη όμως η αμυγδαλή μου, ο επιστημονικός υπεύθυνος για να με κρατάει ζωντανό και ασφαλή, έχει τη δική της ατζέντα.
“Μην το κάνεις ακόμα, μη βιάζεσαι, είναι πολλά τα μέτωπα που έχεις ανοιχτά, είναι πολλές οι παραμετροποιήσεις, είναι πολλές οι ρυθμίσεις, είναι σα να ξεκινάς από το μηδέν…”.
Αυτές είναι μόνο μερικές από της σκέψεις της αμυγδαλής που δε με αφήνουν σε ησυχία…
“Το ξέρω αγαπητή μου αμυγδαλή και σε ευχαριστώ που με φροντίζεις και με προστατεύεις”
της λέω σε μια προσπάθεια να την κάνω να νιώσει άνετα και ασφαλής.
Η αμυγδαλή είναι σαν τη μάνα.
Η αγάπη της για σένα είναι πάνω από τις δυνάμεις της.
Πολλές φορές σε ‘σαμποτάρει’ ή αποτελεί ακόμα και εμπόδιο στην εξέλιξή σου, μόνο και μόνο επειδή δε θέλει να σε χάσει.
Η ίδια της η ύπαρξη είναι δεμένη, συνδεδεμένη, ταυτισμένη μαζί σου.
Και με το δίκιο της σε ένα βαθμό…
Αυτή ευθύνεται που βρίσκεσαι στη ζωή, αυτή σε προστάτευε στα πρώτα χρόνια της ζωής σου που ήσουν ένα τόσο δα αδύναμο πλασματάκι…
Η μέρα που κατανόησα σε βαθύτερο επίπεδο πως το γεγονός ότι είμαι ζωντανός οφείλεται σε αυτήν ακριβώς τη ρύθμιση του νευρικού συστήματος, άρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι.
Και αυτή η ‘εργοστασιακή ρύθμιση’ δεν είναι άλλη από την προτεραιότητα για να παραμένω ζωντανός με ‘όποιο τίμημα’.
Αν για μένα έχει δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα στο νευρικό σύστημα, ένας συσχετισμός που μεταφράζεται στο ότι αν έχω περισσότερο Χ θα είναι απειλή για τη ζωή μου (ίσως γιατί θα έχανα την αποδοχή του κηδεμόνα μου), τότε όσο και να προσπαθώ, όσο και να μοχθώ, το ίδιο μου το σώμα και το ίδιο μου το μυαλό θα με κρατούν μακριά από αυτό.
Ακούγεται λίγο ‘υπερβολικό’ ή και ‘χαζό’.
Το ξέρω. Και σε μένα το ίδιο.
Απλά αν μάθεις τη γλώσσα του νευρικού συστήματος, τη γλώσσα που ‘μιλάει η ψυχή μας’, τότε θα έρθεις μπροστά σε ένα νέο κόσμο.
Είναι σαν να ακούς πλέον κινέζικα ή γιαπωνέζικα που μέχρι τώρα δεν ήξερες αλλά τώρα αρχίζεις και πιάνεις κάποιες λέξεις και αρχίζεις να βγάζεις νόημα σιγά σιγά.
Η συνειδητοποίηση ότι ο πρωταρχικός ρόλος του νευρικού μου (και σου) συστήματος είναι να με κρατάει ασφαλή και ζωντανό, με έκανε έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο.
Αν είναι έτσι, τότε είναι γελοίο να κρίνεις τον εαυτό σου και τους άλλους ανθρώπους επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι που για σένα φαίνεται απλό.
Και όχι μόνο γελοίο, είναι επικίνδυνο και επώδυνο για όλες τις πλευρές.
Και για σένα τον/την ίδιο/ίδια, αλλά και για τους άλλους ανθρώπους.
Και φυσικά αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους.
Η οικογένειά μας, φίλοι, συνάδελφοι, πελάτες, προμηθευτές, συνεργάτες, γείτονες κλπ.
Πρώτα η ασφάλεια και μετά η εξοικονόμηση ενέργειας.
Κράτα το καλά στο μυαλό σου αγαπημένε/η.
Όσο σημαντική είναι για την ύπαρξή μας η ασφάλειά μας, άλλο τόσο είναι και η εξοικονόμηση της ενέργειάς μας.
Δεν έχουμε άπειρες μονάδες ενέργειας κάθε μέρα.
Από τη στιγμή που ξυπνάμε, η μπαταρία μας αρχίζει και ξεφορτίζει μέχρι τη στιγμή που θα πάμε ξανά για φόρτιση το βράδυ όταν πέσουμε για ύπνο.
Η έξυπνος τρόπος που χρησιμοποιεί το νευρικό μας σύστημα, είναι να αυτοματοποιεί διαδικασίες όπως σκέψεις, πράξεις, συναισθήματα και άλλα.
Αυτό που λέμε συνήθειες δηλαδή.
Είναι αυτοματισμοί που επιτρέπουν την εξοικονόμηση ενέργειας στο σύστημα.
Το ότι εμείς όμως ‘φορτίζουμε΄ τις μπαταρίες με επεξεργασμένες τροφές και ξεφορτίζουμε τις μπαταρίες μας με τις οθόνες…
Ε προσωπικά δεν το βρίσκω και πολύ αποτελεσματικό για τη διατήρηση μιας καλής υγείας στο σύστημα.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αναρωτηθείς γιατί αυτός ο τύπος δεν τρώει πολλά πράγματα, έχει ‘περίεργες’ συνήθειες και μιλάει λίγο ‘αντισυμβατικά’ μερικές φορές… θυμήσου τα παραπάνω για την εξοικονόμηση ενέργειας στο σύστημα.
Κράτα επίσης και τη σκέψη ότι όλοι μας είμαστε ένα κύτταρο από κάτι μεγαλύτερο.
Όσο πιο υγιές είναι το διπλανό σου κύτταρο, τόσο περισσότερο ευνοείσαι κι εσύ ????
Αυτό ήταν το επεισόδιο #4 της μίνι σειράς που ξεκίνησε με τις 12 αναλαμπές.
Όπως πάντα εδώ είμαι να το συζητήσουμε.
Κι εγώ από σένα μαθαίνω βλέπεις, ακόμα και από τη σιωπή σου…
