Ήταν θυμάμαι πρωί Πέμπτης γύρω στις 8.20 πμ και είχα ήδη ολοκληρώσει τον “Κύκλο της Επιτυχίας”.
Τί ακριβώς είναι τούτο;
Μια σειρά -αλυσίδα αν προτιμάς- με 3 συνεχόμενες συμπεριφορές.
Σκόπιμες πράξεις που απαιτούν κάποια προσπάθεια.
Συνήθειες του νευρικού συστήματος δηλαδή.
Είναι μια τεχνική που ‘τσίμπησα’, όταν διάβασα το βιβλίο του James Clear, Atomic Habits.
Ο ίδιος την ονόμαζε Habit Stacking.
Καθώς λοιπόν βρισκόμουν σε μια κατάσταση χαλάρωσης, στα όρια της ευεξίας (από αυτές που θέλεις να κρατήσουν ‘για πάντα’), μια αναπάντεχη σκέψη πέρασε ξαφνικά από μπροστά μου και πάγωσε μονομιάς το αίμα μου.
Η χαλάρωση πήγε σύννεφο και τα μάτια μου γούρλωσαν σαν καρύδια.
Το αριστερό φρύδι είχε ανέβει μέχρι το μέτωπο ζωγραφίζοντας ασύμμετρες ρυτίδες (το δεξί μου είναι ανάπηρο βλέπεις)…
Θαρρώ πως αν κάποιος με έβλεπε εκείνη τη στιγμή, θα αναγνώριζε ότι έχω μια ‘αναλαμπή’ (aha moment).
Φαντάσου ένα καρτούν με μια λάμπα πάνω από το κεφάλι του 🙂
Ο χρόνος τώρα είχε παγώσει όπως και το πρόσωπό μου.
Ήταν η στιγμή που φώναξα μέσα μου ‘Εύρηκα!’ και ένιωσα σαν ένας σύγχρονος Αρχιμήδης.
Αρχιμήδης βέβαια δεν είμαι, ούτε και έτρεχα γυμνός στους δρόμους να φωνάζω Εύρηκα όπως έπραξε εκείνος…
Νομίζω πως κανείς δεν έχασε από αυτή μου την επιλογή 😂😂
Η σπίθα όμως στο μυαλό μου ήταν τόσο έντονη, που το επόμενα δευτερόλεπτα με βρήκαν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Ξεκίνησα να ‘γκουγκλάρω’ για να δω αν αυτό που εύρηκα ήταν όντως αυτό που νόμιζα.
Και ξέρεις κάτι;
…
Ήταν!
Και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι διακρίνω τη ζωή μου στην εποχή πριν ανακαλύψω αυτό που ανακάλυψα εκείνη τη μέρα και στην εποχή μετά από αυτή την αναλαμπή.
Θέλεις να μάθεις τί ήταν;
Δώσε μου ένα λεπτό και θα σου το αποκαλύψω.
Θέλω όμως πρώτα να σε πάω λίγο στο πώς ήταν η ζωή μου πριν από εκείνη τη μέρα.
Πώς έβλεπα τον εαυτό μου, πώς ένιωθα και τί επακόλουθο είχε όλο αυτό, χωρίς καν να το καταλαβαίνω.
Ήταν βλέπεις ένα τυφλό σημείο και αυτό.
Ζούσε και δρούσε ‘κάτω από την επιφάνεια’.
Πέρα από εκεί που μπορούσε να φτάσει η σκέψη μου έως τότε…
Μέχρι εκείνη τη μέρα, ένιωθα ότι ‘κατα βάθος ξέρω ότι μπορώ να κάνω πολλά περισσότερα, αλλά… δεν ξέρω κάτι πάει στραβά με μένα και δεν μπορώ να κάνω όλα αυτά που θέλω’.
‘Κάτι με κρατάει δέσμιο, κάτι χάνω, κάτι δεν βλέπω…’
‘Κάτι υπάρχει που δεν με αφήνει να πετάξω’
‘Κάτι με σφίγγει αλλά δεν μπορώ να λύσω αυτόν το γόρδιο δεσμό΄’
Αυτή η αίσθηση με έκανε να υποφέρω όσο τίποτα άλλο…
Να ξέρω μέσα μου ότι μπορώ, αλλά να μην μπορώ να κάνω αυτό που θέλω…
(βαθύς αναστεναγμός…)
Αυτές οι σκέψεις ήταν βέβαια κρυφές.
Σιγά σιγά όσο έψαχνα στα ‘ενδότερα σκοτεινά δωμάτια’ της ψυχής μου, άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά στο φως…
Λίγο λίγο κάθε μέρα, σαν να περνούσαν μέσα από μια χαραμάδα.
Ώσπου…
Εκείνη τη μέρα, εκείνη τη στιγμή, ήταν σαν να έσπασε ένα σπυρί…
Μάζευε, μάζευε, μάζευε… (με συγχωρείς για την εικόνα, σκέψου ένα ηφαίστειο αν προτιμάς) και κάποια στιγμή…
Εξερράγη 🙂
Κατά έναν περίεργο και αναπάντεχο τρόπο, η έκρηξη αυτή ήταν ‘γλυκιά’ και ‘ελεγχόμενη’.
Μου παρουσιάστηκε σαν ιδέα, σαν αναλαμπή και μου αποκαλύφθηκε με έναν ιδιαίτερα ‘απαλό’ τρόπο.
Με μια διαισθητική σκέψη, μια ιδέα θαρρείς και ήρθε απευθείας από την πηγή της σοφίας.
“Το πρόβλημα εντοπίζεται στη δυσκολία σου να αποθηκεύεις πληροφορίες στη βραχυχρόνια μνήμη σου”.
Αυτό ήταν…
Μια ασύλληπτη ανακούφιση ήρθε σαν αποτέλεσμα αυτής της σκέψης.
Λες να είναι αυτό; αναρωτήθηκα…
Ας το ψάξω…
Ξαφνικά άρχισαν να έρχονται αλλεπάλληλες συνδέσεις που μου επιβεβαίωναν την αρχική αυτή σκέψη.
Η δυσκολία που είχα να μαθαίνω και να αποστηθίζω στο σχολείο.
Οι άπειρες φορές που υπέφερα σε όλες τις εξετάσεις.
Η δυσκολία να ακολουθώ τα λόγια ανθρώπων που χρησιμοποιούν μεγάλες προτάσεις.
Η δυσκολία να διαβάζω για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η δυσκολία να διαβάζω από την οθόνη.
Η δυσκολία να θυμάμαι τίτλους ταινιών.
Η δυσκολία να συγκρατώ ονόματα όταν γνωρίζω πολλούς ανθρώπους μαζί.
Μία-μία οι συνάψεις άρχισαν να βάζουν φωτιά στον εγκέφαλό μου.
Η έρευνα στο google άρχιζε να επιβεβαιώνει όλα όσα είχαν έρθει στη σκέψη μου.
Τί λες τώρα!
Η εργαζόμενη μνήμη μου…
Βρήκα τι πάει στραβά με μένα!
Όλα βγάζουν νόημα τώρα!
Αυτό μαζί με το άλλο και μαζί με εκείνο… πω πω!
Εύρηκαααααα!!!
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα.
Ήταν η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου μια για πάντα.
Ήταν η μέρα που βρήκα ‘τι πάει στραβά με μένα’ και τί μπορώ να κάνω για να το βελτιώσω.
Γιατί ακόμα και αν δεν έχω τη δυνατότητα να το αλλάξω, μπορώ όμως σίγουρα να το επηρεάσω, να το βελτιώσω (νοοτροπία της εξέλιξης).
Ούτως ή άλλως, ο έμφυτος μηχανισμός επίλυσης προβλημάτων (coping mechanism) είχε βρει τρόπους για να παρακάμπτω το πρόβλημα.
Από το σκονάκι στο σχολείο (μέχρι και το μεταπτυχιακό), μέχρι τη μέθοδο Chunking, τις σημειώσεις σε άπειρα χαρτάκια και posted, αλλά και την επανάληψη μέχρι να εμπεδώσω κάτι.
Αυτό το τελευταίο άλλωστε είναι κάτι που κάνουμε όλοι μας καθημερινά, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι.
Οι αυτοματισμοί μας (συνήθειες), δεν είναι τίποτα παραπάνω από επαναλαμβανόμενα μοτίβα σκέψεων, συναισθημάτων, συμπεριφορών, κάτω από τα όρια της συνειδητής μας επίγνωσης.
Πίσω από τις κάμερες, πίσω από την κουρτίνα, κάτω από το τραπέζι… όπως και να το σκεφτείς το ίδιο είναι.
Η μέρα που έμαθα τί πάει στραβά με μένα και γιατί αντιμετωπίζω δυσκολίες στην καθημερινότητά μου και στην εξέλιξή μου, ήταν κάτι που άλλαξε τη ζωή μου μια για πάντα.
Η ερώτησή μου είναι η εξής…
Τί μπορεί να κρατάει εσένα εκεί που είσαι;
Τί σε δυσκολεύει;
Τί μπορεί να σου δημιουργεί προβλήματα;
Τί θα κάνεις από σήμερα και στο εξής για να παρατηρείς τον εαυτό σου ώς τρίτο πρόσωπο έτσι ώστε να λύσεις έναν δικό σου γόρδιο δεσμό;
Μπορεί οι δικές σου προκλήσεις να μην είναι τόσο μεγάλες ή τόσο σημαντικές.
Δεν αποκλείεται.
Όμως σκέψου…
Μπορεί να είναι για τους άλλους.
Για τους κοντινούς σου ανθρώπους.
Και να σου πω και κάτι άλλο;
Αν αρχίζεις και παρατηρείς χωρίς να κρίνεις τη συμπεριφορά των γύρω σου όπως και του εαυτού σου, θα αρχίσεις να λαμβάνεις πληθώρα νέων ερεθισμάτων και πληροφοριών.
Και αυτές οι νέες πληροφορίες, είναι ικανές σιγά σιγά, μετά από καιρό, να σε βοηθήσουν να αντέχεις και να κατανοείς περισσότερο τους δύσκολους ανθρώπους.
Ε και αυτό με τη σειρά του θα σημαίνει καλύτερες σχέσεις, λιγότερο στρες και άγχος και γιατί όχι, καλύτερη ποιότητα ζωής 🙂
Πολύ καλό για να είναι αληθινό;
Δε νομίζω 😉
Εσύ τί πιστεύεις;
