Αν αυτό το μήνυμα είχε στόμα, μάλλον θα έλεγε ‘δεν θέλω να φύγω…’!
Το διέκρινε μια αναβλητικότητα βλέπεις.
Ήταν πολύ ατίθασο… κάθε φορά που ήμουν έτοιμος να το βάλω κάτω στο πληκτρολόγιο και να το γράψω… όλο μου ξέφευγε.
Μια οι προτεραιότητες που άλλαζαν τακτικά, την άλλη η προσοχή μου που πιανόταν στη φάκα των εθιστικών τίτλων (clickbait)…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πιάσαμε Κυριακή πρωί και μέχρι να προσγειωθεί στα εισερχόμενά σου, θα έχουμε πιάσει μεσημέρι ή απόγευμα.
Μα πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις μερικές φορές από το πρόγραμμα που έχεις βάλει…
Το μυαλό μας είναι σαν ένα ατίθασο κουτάβι που θέλει να παίξει.
Ή σαν ένα μουλάρι που θέλει να τρέξει ????
Μάλλον κάποιος πρέπει να του τις βρέξει ????????
Στο δια ταύτα λοιπόν για να μην του αφήσουμε άλλα περιθώρια.
Τα προηγούμενα δύο μηνύματα (εδώ όλα τα μηνύματα που έχω στείλει), με οδηγούν στο σημερινό και στην απόφαση να συνεχίσω με την ερμηνεία για τις 12 αναλαμπές.
Είναι κάτι σαν τα ‘Πιστεύω’ μου, ορισμένες πεποιθήσεις στην ουσία.
Και ο λόγος που τα παραθέτω είναι γιατί μπορεί να θέλεις να υιοθετήσεις κι εσύ κάποιο από αυτά τα πιστεύω.
Ή τουλάχιστον να το σκεφτείς, να προβληματιστείς λίγο.
Να κάνεις μια παύση, να δημιουργήσεις ένα νοερό συννεφάκι σκέψης στο μυαλό σου και να το μελετήσεις μέσα από το δικό σου πρίσμα.
Αν το κάνεις αυτό, τότε θα είσαι πιο κοντά στο να ξεκαθαρίσεις τα δικά σου ΄πιστεύω’ και να φέρεις ίσως στην επιφάνεια κάτι που έχει μπει ‘κάτω από το τραπέζι’ (της συνειδητής επίγνωσης).
Και αυτό με τη σειρά του, θα έκανε αυτό το μήνυμα ‘πετυχημένο’, καθώς ο σκοπός του είναι να αποτελέσει νοητική τροφή… τροφή για σκέψη.
Έτσι λοιπόν, βλέπω πλέον αυτή τη λίστα με τις 12 πεποιθήσεις/αναλαμπές, ως μια μίνι-σειρά την οποία εφόσον ξεκίνησα θέλω και να ολοκληρώσω.
Χωρίς πολλές λεπτομέρειες, με λίγα στοχευμένα λόγια για το κάθε ένα από τα 12 αυτά σημεία καμπής στο δικό μου ‘ηρωικό ταξίδι’, στη δική μου προσωπική Οδύσσεια.
Άλλωστε 12 είναι και τα στάδια στο Hero’s Journey, ένα αφηγηματικό μοτίβο αν μπορείς να το πεις έτσι στα Ελληνικά.
Αν ποτέ θελήσεις να δεις τη ζωή σου σαν ένα αφήγημα και να χτίσεις την ιστορία σου και το προσωπικό σου ταξίδι, αυτό το βιβλίο του Joseph Cambell θα σε βοηθήσει.
Συνεχίζω λοιπόν από εκεί που σε άφησα στο προηγούμενο μήνυμα.
Αν θέλεις να ξαναδείς τις 12 αναλαμπές εδώ είναι το πρώτο μήνυμα αυτής της μίνι σειράς.
Η τέταρτη αναλαμπή λοιπόν έλεγε:
Οι καταστάσεις και τα γεγονότα που δεν μπορώ να ελέγξω δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που μετράει μόνο είναι η δική μου απόκριση σε αυτά.
Απόκριση, είναι στην ουσία η απάντηση.
Η απάντηση όμως, όχι η αντίδραση.
Νιώθεις τη διαφορά;
Απόκριση – Αντίδραση.
Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, τις περισσότερες φορές δεν αποκρινόμαστε όταν απαντάμε, αντιδρούμε.
Απαντάμε δηλαδή αντιδραστικά, αποκρούοντας αυτό που ακούμε.
(Ξέρω, όχι εσύ!)
Δεν γίνεται συνειδητά, γίνεται αυτόματα.
Το ρομποτάκι μας είναι σε πλήρη δράση…
Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τη διαφορά αν δεν εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να γίνει ‘επαγγελματίας’ παρατηρητής.
Είχα γράψει ένα άρθρο με αυτόν ακριβώς τον τίτλο, Αντίδραση-Απόκριση κατά τη διάρκεια του #100daychallenge, αν σε ενδιαφέρει μπορείς να το διαβάσεις.
Όταν αντιδρώ (η αντίδραση είναι η ‘στρεβλή’ εργοστασιακή ρύθμιση), τότε αφήνω τον έλεγχο της ζωής μου στα χέρια και τις προθέσεις των άλλων.
Είμαι στην κυριολεξία υποχείριο του καθενός.
Του δίνω τον έλεγχο από τα κουμπιά μου και μπορεί να κάνει ότι θέλει με αυτόν.
Και όχι μόνο αυτό.
Του προσφέρω οικειοθελώς τον έλεγχο και μετά διαμαρτύρομαι γιατί με κάνει ότι θέλει…
Μπορείς να διακρίνεις τώρα πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει τη χαρά από τη λύπη;
Τα νεύρα από την ηρεμία;
Τη γαλήνη από το στρες;
Την ελευθερία από την υποδούλωση;
Η θυματοποίηση ήταν κάτι που είχε καθορίσει τη ζωή μου μέχρι να κατανοήσω ακριβώς τη ‘μηχανική της αρμονίας’.
Και σε αυτό το ‘τεχνικό’ κομμάτι, η διαπίστωση/ανακάλυψη ότι ο τρόπος που εγώ θα ερμηνεύσω τα γεγονότα και τις καταστάσεις, θα καθορίσει 100% αυτό που θα νιώσω.
Και αυτό που θα νιώσω και καθορίσει αυτό που θα σκεφτώ και αυτό που θα πράξω.
Και αυτό που θα νιώσω, θα σκεφτώ και θα πράξω, να αποτελέσει την πρώτη ύλη για ‘το επόμενο κάτι’ που θα βιώσω.
Αυτό που θα έρθει μπροστά μου στα επόμενα λεπτά, αφού έχει ολοκληρωθεί ένας κύκλος (πληροφορία/δεδομένα από το νευρικό μου σύστημα – φίλτρο – ερμηνεία – αίσθηση – σκέψη – πράξη), θα έχει καθοριστεί 100% από τη δική μου στάση.
Και αυτή η στάση μπορεί να είναι είτε απόκριση είτε αντίδραση.
Είτε είναι ένα γεγονός, ένα συμβάν, μια κατάσταση, μια σκέψη, είτε ένας άλλος άνθρωπος, το πώς εγώ θα απαντήσω στο ερέθισμα, θα καθορίσει τον επόμενο κύκλο.
Και ο επόμενος κύκλος θα καθορίσει τον επόμενο κύκλο και κύκλο με τον κύκλο θα δημιουργηθούν μοτίβα (αλλεπάλληλες νευρωνικές συνάψεις θα δημιουργήσουν δίκτυα) τα οποία και θα αυτοματοποιηθούν έπειτα από έναν αριθμό επαναλήψεων με σκοπό την εξοικονόμηση ενέργειας.
Είσαι εδώ ή σε έχασα;
Ξέρεις κάτι;
Αν το δεις μέσα από αυτό το πρίσμα και αν αρχίσεις να παρατηρείς πώς απαντάς σε κάθε ερέθισμα που έρχεται, τότε σιγά σιγά θα δεις ότι κάτι υπάρχει εκεί.
Κάτι κρύβεται πίσω από αυτές τις πληροφορίες.
Κάτι καινούργιο, κάτι καλό μπορεί να βγει αν αποφασίσεις να επενδύσεις λίγο χρόνο μαζί του…
Πώς το βλέπεις;
Βγάζει καθόλου νόημα ή σου φαίνεται παράλογο;
Εδώ είμαι να το συζητήσουμε ????
