Ξεκινάω αυτό το email με την πρόθεση να είναι σύντομο, λιτό και περιεκτικό.
Για να δούμε αν θα τα καταφέρω… ????
Χθες το βράδυ πριν αποσυρθώ για τη διαδικασία του ύπνου, ήρθε η έμπνευση για το email που θα έγραφα σήμερα το πρωί.
Είχα κάτι σημειώσεις με θέματα που θα ήθελα να συζητήσω και ιδέες για να μοιραστώ,
αλλά ήρθε με τόσο αναπάντεχο τρόπο αυτή η χθεσινοβραδινή σκέψη/ιδέα, που αποφάσισα να την ακολουθήσω.
Πριν από αρκετά χρόνια, είχα διαβάσει ένα βιβλίο, το οποίο είχε αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες και οπτικές.
Μερικές από αυτές τις κράτησα και τις αξιοποίησα.
Συνεχίζω μάλιστα να τις χρησιμοποιώ έως και σήμερα.
Η μια ήταν αυτή της ευγνωμοσύνης, η οποία είναι ένα βιβλίο από μόνη της.
Της καθημερινής έκφρασης της ευγνωμοσύνης, μέχρι να γίνει πλέον συνήθεια και να εκτελείται ‘αυτόματα’.
Κάποτε είχα ‘αποφασίσει’ να γράψω ένα βιβλίο για την ευγνωμοσύνη.
Καταχώρησα μάλιστα και το αντίστοιχο domain (όνομα χώρου) στο ίντερνετ για την προώθηση του βιβλίου.
Το σκεπτικό δεν ήταν ότι τα ξέρω όλα και θέλω να γράψω γι’ αυτά που ξέρω.
Ακριβώς το αντίθετο.
Ότι δηλαδή βλέπω πόσο σημαντικό είναι να το βάλεις στην καθημερινότητά σου (να σκέφτεσαι και να γράφεις δηλαδή για τί είσαι ευγνώμων) και επειδή θέλω να το εξερευνήσω περισσότερο,
να γράψω ένα βιβλίο έτσι ώστε να ‘αναγκαστώ’ να το ερευνήσω σε ακόμα περισσότερο βάθος…
Μάλλον αυτή η σκέψη για το βιβλίο αυτό ήταν περισσότερο συναισθηματική, παρά μια ξεκάθαρη απόφαση.
Ήδη όμως έχω αρχίσει να παίρνω… άλλο δρόμο εφόσον ξεκίνησα για ένα σύντομο και περιεκτικό μήνυμα…
… κάνω λοιπόν όπισθεν και επιστρέφω για να συνεχίσω πρός τον προορισμό αυτού του μηνύματος ????
Η δεύτερη ιδέα που πήρα και αξιοποίησα από τότε που διάβασα εκείνο το βιβλίο,
ήταν το να προσπαθώ να αφήνω τον κάθε άνθρωπο που έρχομαι σε επαφή, με την αίσθηση της αύξησης.
Δηλαδή;
Δηλαδή ότι στο τέλος της συνομιλίας, να έχει πάρει κάτι από την αλληλεπίδραση μαζί μου.
Να αισθάνεται καλύτερα απ’ ότι ήταν πρίν μιλήσει μαζί μου.
Όχι με την εγωιστική όμως νοοτροπία. Όχι για να φανώ έξυπνος ή καλύτερος ή υπεράνω.
Ίσα ίσα, το αντίθετο.
Με την οπτική του ότι προσπαθώ απλά να του δώσω το καλύτερο που έχω σύμφωνα με το θέμα της συζήτησης.
Και το θέμα της συζήτησης είναι… μια μεγάλη συζήτηση.
Αλλά αν πάω εκεί, θα ξεφύγω από το κυρίως θέμα. Βάζω λοιπόν αστεράκι για το υστερόγραφο και συνεχίζω…
Να προσπαθώ λοιπόν να αφήνω τον συνομιλητή μου με την αίσθηση της αύξησης.
Ότι δηλαδή, κάτι πήρε από τη συνομιλία μας, κάτι που τον/την έκανε να αισθανθεί κερδισμένος/η, και όχι χαμένος/η.
Ότι ρε παιδί μου χωρίς να ξέρει το γιατί, να αισθάνεται ότι η αλληλεπίδραση μαζί μου, του άφησε μια καλή γεύση.
Γλυκιά, όχι πικρή (εκτός αν του αρέσουν οι πίκρες, όπου εκεί δεν θεωρώ ότι είμαι το κατάλληλο άτομο για να αλληλεπιδράσει).
Να αισθάνεται πιο πλήρης. Πιο σίγουρος/η.
Να ‘ευφραίνω την καρδίαν του’ κοινώς ????
Όχι για να κερδίσω κάτι.
Όχι για να φανώ αρεστός.
Όχι με κολακείες.
Όχι με ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις.
Όχι για να ‘ταΐσω’ το ‘εγώ’ μου και το ‘εγώ’ του.
Αλλά με ειλικρινή διάθεση να του/της δώσω το καλύτερο που μπορώ, ότι καλύτερο έχω…
Μπορεί το δικό μου το καλύτερο, να μην είναι το δικό του/της καλύτερο.
Και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό.
Αυτό που εγώ νομίζω ή πιστεύω ότι θα βοηθήσει εσένα, δεν είναι απαραίτητα αυτό που θα σε βοηθούσε.
Το αντίθετο μάλιστα. Συνήθως δεν είναι…
Η αίσθηση της αύξησης δεν έρχεται μόνο με λόγια και με συμβουλές.
Όχι…
Έρχεται και με τη σιωπή.
Το να είμαι απλά ο άνθρωπος που θα έχει την υπομονή να σε ακούσει.
Το να γίνω ο χώρος για να νιώσεις ασφάλεια να μιλήσεις.
Το να μοιραστώ την εμπειρία μου και την οπτική μου, χωρίς όμως να έχω την απαίτηση να την αποδεχτείς.
Το να σου δανείσω όταν έχεις ανάγκη. Χρόνο, χρήμα, ότι έχω…
Το να σου ‘δώσω τα φώτα μου’ σε αυτό που είμαι ‘καλός’.
Το να σε αφήσω να μου δώσεις κι εσύ αυτό που έχεις, όταν έχεις κι εσύ την ανάγκη να προσφέρεις κάτι.
Το να σου δώσω περισσότερο από αυτό που περιμένεις.
Το να σε εκπλήξω ευχάριστα.
Το να συγκρατηθώ και να μην πω αυτό που ξέρω ότι θα πατήσει ‘τα κουμπιά σου’.
Το να ετοιμαστώ πριν τη συνομιλία μας για να σεβαστώ το χρόνο σου.
Το να μην καταχραστώ το χρόνο σου με ανούσιες κουβέντες.
Το να μη σε ρίξω με τα δικά μου προβλήματα και δυσκολίες.
Το να σου δίνω το 100% της προσοχής μου όταν αλληλεπιδρώ μαζί σου.
Το να σε ακούω πραγματικά, χωρίς να σκέφτομαι τι θα πω μετά (αουτς! πόσο δύσκολο αυτό κι αν είναι!)
Το να σε βάζω πάνω από μένα στη συζήτησή μας. Να είσαι εσύ αυτός που έχει περισσότερο σημασία, όχι εγώ.
Να μην μιλάω για τον εαυτό μου, παρά μόνο αν έχει νόημα, αν έχει κάτι να σου προσφέρει αυτό που θα μοιραστώ.
Να κόψω το ‘λίπος’ και να σου δώσω μόνο την ουσία.
Αυτή είναι η δική μου οπτική για το πώς θα ήθελα να αφήνω τον συνομιλητή μου με την αίσθηση της αύξησης.
Δεν είμαι ακόμα εκεί, είμαι όμως στο δρόμο. Έχω αυτόν τον προσανατολισμό.
Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έλεγε το βιβλίο.
Απλά πήρα το concept, την ιδέα, και την ‘κούμπωσα’ στα δικά μου πιστεύω και στο δικό μου ‘μοντέλο ζωής’ και ‘επικοινωνίας’.
Ομοίως, εσύ μπορείς να πάρεις αυτά που εγώ μοιράζομαι και να τα χρησιμοποιήσεις για να τα “κολλήσεις” στο δικό σου μοντέλο.
Όσο γράφω, σκέφτομαι ότι αρκετές ιδέες που έχω υιοθετήσει, προέρχονται από άλλο ένα φανταστικό βιβλίο (από τα πολύ κλασικά… best sellers!), το οποίο είναι αυτό εδώ.
“How to Win Friends and Influence People”
“Πώς να κερδίζεις φίλους και να επηρεάζεις τους ανθρώπους”
Αν μπορείς να διαβάζεις αγγλικά, η αγγλική του έκδοση είναι μακράν καλύτερη.
Αν όχι, μπορείς να διαβάσεις την Ελληνική αν το θέλεις, την οποία μπορείς να βρεις εδώ.
Κάπου είχα διαβάσει ότι πριν από λίγα χρόνια, η British Airways είχε ψηφίσει το κλασικό αυτό βιβλίο ως ένα από τα καλύτερα Business books στην ιστορία (ή του αιώνα, δε θυμάμαι καλά!).
Δεν είναι απλά ένα Business book, είναι ένα βιβλίο για την επικοινωνία με κάθε άνθρωπο, είτε για τα προσωπικά μας, είτε για τα επαγγελματικά μας.
Πώς τα πήγα; Ήμουν (σχετικά) σύντομος, λιτός και περιεκτικός;
Έγινε κάποιο κλικ μέσα σου; Απλά απάντησε και το συζητάμε ????
Καλημέρα μας!
Υ.Γ. Το τί συζητάμε με κάθε άνθρωπο με τον οποίο συνομιλούμε και αλληλεπιδρούμε,
εκφράζει σε ένα μεγάλο βαθμό το που είμαστε συναισθηματικά/νοερά/ψυχικά εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Που είναι ο νους μας δηλαδή και τί είδους σκέψεις κυριαρχούν στο μυαλό μας.
Το θέμα της κάθε συζήτησης, μπορεί να είναι πολλές φορές από μια απλή… αναφορά των προβλημάτων μας, μέχρι την ‘κατάσταση στον κόσμο’ με βάση τα νέα που ακούμε και φυσικά τα κατορθώματά μας, είτε “καλά” είτε “άσχημα”.
Σε αυτό να προσθέσουμε και τα ‘κατορθώματα’ των δικών μας ανθρώπων που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και έχουν πάντα άδικο, αφού ότι εμείς πιστεύουμε είναι σωστό (γιατί απλά εμείς το πιστεύουμε και εμείς ξέρουμε!).
Χμ;
Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι περισσότεροι από εμάς αυτό κάνουμε.
Το ερώτημα είναι, τί τελικά θα πάρει ο συνομιλητής μας από εμάς, έπειτα από κάθε επικοινωνία;
Θα πάρει κάτι που θα τον αφήσει με την αίσθηση της αύξησης, ή θα πάρει κάτι που θα τον αφήσει σαν… στυμμένο λεμόνι; ????
Τροφή για σκέψη…
