Αυτό που σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, κάνεις τελικά, κάτι το οποίο μπορούσες να κάνεις πολύ καιρό πριν, αλλά δεν αισθανόσουν έτοιμος/η, είναι κάτι που παρατηρώ με δέος όταν γίνεται.
Είναι πραγματικά αδιανόητο πόσα πράγματα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε αλλά δεν τα κάνουμε μέχρι να γίνει ένα κλικ.
Αυτό το κλικ όμως έχει κάποιο λόγο και κάποια αιτία…
Αυτό προσπαθώ να ‘αποκωδικοποιήσω’ τις τελευταίες μέρες.
Βλέπεις, μου πήρε τρεις μέρες, περίπου 15 ώρες δουλειά, να κάνω κάτι που ‘είχα στη σκέψη μου’ να κάνω για μήνες…
Μπορεί και για περισσότερο από ένα χρόνο, δε μπορώ να το οριοθετήσω χρονικά, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Οι 15 ώρες βέβαια, αφορούν στο χρονικό διάστημα που είχα την προσοχή μου συγκεντρωμένη σε αυτή τη δουλειά.
Focused work με… απλά λόγια, γιατί μερικές φορές τα αγγλικά περιγράφουν καλύτερα αυτό που θέλω να περιγράψω 🙂
Η δουλειά αυτή, ήταν η ‘ανακαίνιση’ του επαγγελματικού μου ιστότοπου. Κοινώς του site που έχω για τη δουλειά μου.
Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό, αλλά… κάτι δε με άφηνε να το κάνω.
Αυτό το ‘κάτι’ θέλω να μοιραστώ 🙂
Τι ήταν τελικά αυτό το κάτι;
Γιατί δε μπορούσα να το κάνω μέχρι προχθές;
Τι έγινε και μέσα σε τρεις κυριολεκτικά μέρες, έκανα αυτό που δεν είχα κάνει για μήνες ή χρόνια;
Που οφείλεται η συγκεκριμένη αναβλητικότητα;
Τι με ώθησε τελικά να το κάνω και να ‘τελειώσω τη δουλειά’ τόσο γρήγορα;
Ξεκινάω να απαντάω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις και βρίσκω δυο βασικές αιτίες, που βλέπω ότι υπερκαλύπτουν όλες τις υπόλοιπες…
Αφενός μεν γιατί δεν είχα φτάσει στο ‘αμήν’, στο σημείο που να γίνει απόλυτη ανάγκη αυτό, να ‘πονέσει’, να μη θέλω και να μη μπορώ να διανοηθώ τον εαυτό μου να μείνει στην ίδια θέση από δω και πέρα.
Να συσχετίσω δηλαδή (συνειδητά ή ασυνείδητα) αυτή την υφιστάμενη κατάσταση, με κάτι επίπονο, κάτι που μου δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα, μια κατάσταση από την οποία θέλω να ξεφύγω.
Αφετέρου δε, να έχω μια ξεκάθαρη εικόνα, για το μετά. Για το αύριο.
Για το που θέλω να πάω, πώς θέλω να είμαι, πώς θέλω να νιώθω.
Τα συναισθήματα από τα οποία θέλω να ξεφύγω, είναι η ‘εκκίνηση της μηχανής’.
Και τα συναισθήματα που θέλω να νιώσω, είναι το ‘καύσιμο’ για την αλλαγή.
Τόσο απλά τελικά είναι τα πράγματα αν τα δεις από αυτή την οπτική.
Δύο ‘απλές’ αιτίες.
Όμως τόσο σύνθετα τα κάνουμε στο μυαλό μας…
Αν δε φτάσεις στο σημείο να θέλεις να ξεφύγεις, να ‘αποδράσεις’ από την υφιστάμενη κατάσταση και το πως αυτή σε κάνει να νιώθεις και αν δεν ξέρεις που θέλεις να πας, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Αυτή είναι τις περισσότερες φορές και η αιτία της αναβλητικότητας..
Η ρίζα δηλαδή..
Μπορείς επίσης να το δεις από την οπτική της ψυχολογίας και του φόβου.
Ναι, ο φόβος που προέρχεται από το να μην γνωρίζεις το πως θα είναι μετά.
Ο ‘φόβος του αγνώστου’…
Ο φόβος του να ξεφύγεις από τη γνώριμη κατάσταση στην οποία επιδιώκει να μας κρατά ο εγκέφαλός μας για να μας διατηρεί ‘ασφαλείς’.
Είναι το ‘ένστικτο της επιβίωσης’ με άλλα λόγια…
Είναι η ζώνη ασφάλειας (comfort zone) στην οποία κινούμαστε και την οποία προστατεύουμε (ασυνείδητα) με ‘νύχια και με δόντια’.
Οτιδήποτε εκτός αυτής της ζώνης, αποτελεί στην κυριολεξία απειλή για τη ζωή μας. Όχι όμως πραγματική, αλλά συναισθηματική, “φανταστική” μπορείς να την πεις…
Και αυτό εξηγεί γιατί μας είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να αλλάξουμε μια συμπεριφορά. Μια συνήθεια…
Ή να προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο, στο επόμενο στάδιο, να κάνουμε το επόμενο βήμα…
Στο δικό μου συγκεκριμένο παράδειγμα, από τη μια πλευρά δεν είχα νιώσει την ανάγκη μέχρι τώρα να ξεφύγω από την κατάσταση που ήμουν (να μη με εκφράζει καθόλου πλέον το προϋπάρχον site δηλαδή), να θέλω να αποδράσω ρε παιδί μου…
και από την άλλη, δεν ήξερα που ακριβώς θέλω να πάω (μια ξεκάθαρη εικόνα δηλαδή για την επόμενη μέρα, για το επόμενο στάδιο, για το επόμενο βήμα…)
Στη δική σου τη ζωή, αυτή τη στιγμή που μόλις διάβασες αυτό το άρθρο, εσύ μόνο γνωρίζεις αυτό που τριγυρνάει στο μυαλό σου εδώ και καιρό…
Aυτό που πιθανώς να αναβάλλεις κι εσύ…. όπως έκανα κι εγώ.
Σκέψου λοιπόν, δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και αναρωτήσου…
Γιατί και από τί, θέλεις να ξεφύγεις;
τι θέλεις να νιώθεις;
που θέλεις να βρεθείς;
πώς θέλεις να νιώθεις όταν βρεθείς εκεί;
Σημασία έχει το επόμενο βήμα, το επόμενο στάδιο…
Το δικό μου το site μπορεί να έχει απλά λίγους μήνες ζωή, γιατί μπορεί να αποφασίσω να αλλάξω τον τρόπο που παρουσιάζω τις υπηρεσίες μου.
Δεν έχει σημασία. Αυτό που έγινε τώρα, είναι απλά το επόμενο βήμα.
Το μεθεπόμενο θα με απασχολήσει όταν έρθει η ώρα του…
Το ίδιο και το δικό σου μεθεπόμενο…
Άστο για την ώρα του αγαπημένε/η, συγκεντρώσου μόνο στο επόμενο…
Ένα πράσινο φανάρι θέλεις μόνο και ο δρόμος θα ανοίξει 😉
